Χρειάζεται μόνο ένα ξαφνικό πυροτέχνημα πού και πού, ένας αναπάντεχος σπινθήρας δημιουργικότητας για να κάνουν τα στόματα να σωπάσουν και να μας κάνουν όλους να προσέξουμε καλύτερα το τραγούδι που ακούγεται στο ραδιόφωνο εκείνη τη στιγμή. Ενας τέτοιος σπινθήρας ήταν και οι "Σταγόνες"... Αλλος ένας ήρθε με το "Λάθος Κωδικός"...
Και οι σπινθήρες γίνανε φωτιά με την "Ασπρη Σοκολάτα". Λίγο μετά την επιτυχία του single τους, οι Μίκρο επιστρέφουν στην επικαιρότητα με το ντεμπούτο τους album για να βάλουν τέλος στη γκρίνια που υπάρχει για την έλλειψη σημαντικών ονομάτων στη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή. Το "Τέλος Του Κόσμου" είναι ένας δίσκος που δοξάζει την ελληνική αδρεναλίνη, ένας δίσκος μοντέρνος, ευάκουστος, δυναμικός και φροντισμένος στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ενας δίσκος που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές big beat προτάσεις.

Η ιστορία των Μίκρο ξεκινάει στα 90's, από τότε που ο Νίκος Μπιτζένης (samples, λούπες, θόρυβος και τραγούδι) αποφάσισε να αρχίσει να πειραματίζεται με τον Γιάννη Λευκαδίτη (κιθάρες) πάνω στους σύγχρονους ηλεκτρονικούς ρυθμούς, αξιοποιώντας έτσι, τις επιρροές τους από την electro pop των 80's. Οι Depeche Mode, οι New Order, οι Erasure αλλά και οι (πρόσφατα δικαιωμένοι) Duran Ouran ήταν αρχικά τα κίνητρα των δύο θεσσαλονικιών για να γράψουν και να ερμηνεύσουν τη δική τους μουσική. Με τον καιρό, στις ηχογραφήσεις προστέθηκαν ο Πάνος Τόλιος (drums, κρουστά) και ο Γιώργος Κωστόπουλος (μπάσο) ενώ, διάφορες γυναικείες φωνές παρέλασαν από το σχήμα (Ηλέκτρα Δημητριάδου, Ελίζα Πατσπλίδου) πριν καταλήξουν στην Ρία Μαζίνη.

Τον Ιανουάριο του 1998 κυκλοφόρησε το ep "Σταγόνες" με τα τέσσερα κομμάτια του να βρίσκουν μεγάλη απήχηση στα ραδιόφωνα και τα clubs της χώρας, δίνοντας επιτέλους την εντύπωση ότι η ελληνική electronica - pop δεν είναι ένα απραγματοποίητο όνειρο. Οι συναυλίες τους (support στους Hooverphonic στο Ρόδον club, η συμμετοχή τους στο electronica festival του περιοδικού Οξύ, οι τακτικές εμφανίσεις τους στο Μύλο της θεσσαλονίκης, στο Camel της Βουλιαγμένης και στα πανεπιστήμια της επικράτειας) φανέρωναν μια παρέα παιδιών που έχουν βαρεθεί τη γραφική rock "κουλτούρα" και είναι αποφασισμένα να συμβαδίσουν με την εποχή τους. Οι Μίκρο, τηρουμένων των αναλογιών, είναι συνάδελφοι των Chemical Brothers, των Propellerheads και των Massive Attack. Ο ήχος τους χαμελαιοντικός και πολυεπίπεδος, μπορεί τη μια στιγμή να ανακαλεί το James Bond πνεύμα των 60's και την άλλη να θυμίζει τα επικά δημιουργήματα του ευρωπαϊκού new beat.

Μετά την κυκλοφορία του single "Άσπρη Σοκολάτα", τον Σεπτέμβριο του 1999, οι Μίκρο βρέθηκαν με αλλαγμένο line up (οι Τόλιος και Κωστόπουλος αποχώρησαν και στο group μπήκε ο Στέλιος Εμμανουηλίδης που χειρίζεται τα samples και τα sequencers ενώ εκτελεί και χρέη dj) και με ένα album στο οποίο, καταδεικνύεται όλο το δημιουργικό φάσμα των εμπνεύσεων τους: από το κομψό, ευγενές κινηματογραφικό σασπένς του "Δίκτυο" μέχρι το τεταμένο "Το Καλύτερο Σου Λάθος" και την εκπληκτική "Σφαίρα", όλα είναι εδώ - δεκαπέντε στον αριθμό - συμπεριλαμβανομένων και των επιτυχιών των singles τους. «Δεν είμαστε μόνο χαρούμενοι και χορευτικοί» επιμένει ο Νίκος, «έχουμε και άλλα πράγματα να πούμε πέρα από την pop του "Ασπρη Σοκολάτα"» Καμμία αντίρηση: "Το Τέλος Του Κόσμιου" είναι μια ηχηρή
απόδειξη για του λόγου το αληθές.