Μια φορά κι έναν καιρό, κάτω από τον ουρανό του ιταλικού νότου, ήταν ένα μικρό κορίτσι που ονειρευόταν όταν μεγαλώσει να γίνει χορεύτρια. Την έλεγαν Emilia. Τα αέρινα βήματα της και η σκληρή εξάσκηση οδήγησαν την Emilia στο να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα και έτσι βρέθηκε στα δεκαέξι της χρόνια να ξεκινά την καριέρα της σαν χορεύτρια σε μια σημαντική χορευτική ομάδα της Ιταλίας (Skene de Lecce). Με την ομάδα αυτή περιόδευσε σε όλη την Ιταλία και το εξωτερικό και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλούς και ενδιαφέροντες τόπους και ανθρώπους.

Κάποια στιγμή βρέθηκε και στην Ελλάδα που την μάγεψε. Εδώ γνωρίστηκε με ένα γκρουπ μουσικών από την Κάτω Ιταλία που έβγαλαν στο φως άλλη μία καλλιτεχνική φλέβα της Emilia αφού ακούγοντας την να τραγουδά την έπεισαν να γίνει η τραγουδίστρια τους. Αυτοί ήταν οι "Ghetonia" (Γειτονία) και με την Emilia μαζί τους συνέχισαν το ταξίδι τους σε κοντινούς ή μακρινούς προορισμούς (Ρώμη, Μπάρι, Trieste, Λιβόρνο, Ελλάδα, Γαλλία, Πορτογαλία, Πράσινο Ακρωτήρι, Κούβα, κλπ). Εν τω μεταξύ η Emilia ξεκίνησε σπουδές στο τραγούδι και για κάποιο διάστημα οι καλλιτεχνικές της δραστηριότητες μοιράζονταν ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες της, το χορό και το τραγούδι. Μάλιστα κάποιες φορές είχε την ευκαιρία να τα συνδυάζει παίρνοντας μέρος σε παραστάσεις με τη διπλή ιδιότητα της τραγουδίστριας - χορεύτριας (στη RAI, στο θέατρο Kismet στο Μπάρι, στη Βαγδάτη, στη Γερμανία και αλλού).

Με τους Ghetonia ηχογράφησε τα CD: «Malia, per incantamento», «Mari e lune a est del sud» (Μουσικές και τραγούδια από τα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας) που κυκλοφόρησε μαζί με το ελληνικό περιοδικό 'Μετρό'.

Το 1999 η Emilia Ottaviano νιώθει έτοιμη ν' ανοίξει τα φτερά της για ένα νέο ξεκίνημα. Αφήνει το συγκρότημα αρχίζοντας σόλο καριέρα και συνεργάζεται με άλλους ιταλούς μουσικούς. Ηχογραφεί το άλμπουμ «Matinate» στο οποίο συνεργάστηκε με μερικούς από τους καλύτερους ιταλούς μουσικούς. Κάποια στιγμή ο δρόμος της συναντιέται με αυτόν του Χρήστου Θηβαίου. Η φιλία τους και η βαθιά αλληλοεκτίμηση, οδηγεί στην συμμετοχή της το 2000 στον τελευταίο δίσκο των Συνήθων Υπόπτων με τίτλο «Είμαι αυτό που κυνηγάω» (Λύρα) όπου ερμηνεύει δύο τραγούδια μαζί με το Χρήστο Θηβαίο.

Η σχέση της με την Ελλάδα γίνεται ακόμη πιο στενή. Ηχογραφεί για τη Λύρα το άλμπουμ «La donna e la luna» («Η γυναίκα και το φεγγάρι») που κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του 2002 και περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια, τα περισσότερα παραδοσιακά, από την Ιταλία, την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ισπανία και την Πορτογαλία, σε τέσσερις γλώσσες και ενορχήστρωση Κώστα Βόμβολου. Ντουέτο μαζί με την Emilia τραγουδούν ο Χρήστος Θηβαίος, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Κώστας Παρίσης και ο Δώρος Δημοσθένους.

Το ταξίδι της Emilia στον μαγικό κόσμο της μουσικής συνεχίζεται...