ΑΛΚΗΣΤΙΣ
ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ
|
|||
Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς. Μέχρι την ηλικία 7 ετών ζήσαμε στην Αλεξάνδρεια και ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Σουέζ. Η καταγωγή του πατέρα μου ήταν από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας και της μητέρας μου από την Χίο. Τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν πολύ ευτυχισμένα και τα θυμάμαι με αγάπη: Τα ζεστά απογεύματα στην Αλεξάνδρεια, τις βόλτες με τον παππού μου, τη μυρωδιά της θάλασσας, τα ηλιοβασιλέματα, το θρόισμα από τους φοίνικες που στόλιζαν την παραλία, τους ψαράδες με τα καλάμια τους, το τραμ, τις καραμέλες αργισούς, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στη Σαχάρα... Tο μαγαζάκι με τα χρωματιστά τζάμια που έφτιαχνε φαλάφελ και πίτες ζεστές απέναντι από το σπίτι μας ήταν αυτό που πρόσφατα ξύπνησε τις παιδικές μου μνήμες και θυμήθηκα την γειτονιά των πρώτων χρόνων της ζωής μου. Το σπίτι μας σήμερα δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί από ένα πολυώροφο κτίριο, το Δικαστικό Μέγαρο Αλεξάνδρειας. Τις
αταξίες μου, τις θυμάμαι περισσότερο από τις περιγραφές της μητέρας
μου, ήμουνα πραγματικά θηρίο! Στο σπίτι μας στο Σουέζ υπήρχε μία μεσοτοιχία
με μία σκάλα ξύλινη, ίσια και ψηλή στην οποία η μαμά απεγνωσμένα κάθε
φορά με παρακαλούσε να μην ανεβαίνω. Φυσικά εγώ, όπου "μη"
μέσα! Μια φορά ανέβηκα στην κορυφή της, κι έπεσα μέσα σ' ένα σκουπιδοτενεκέ
που ήταν από κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να με κάνουν μπάνιο με πετρέλαιο!!!
Ήμουν αεικίνητη και δεν έτρωγα το φαγητό μου, γι αυτό και είχανε βρει
το εξής κόλπο: είχανε φτιάξει ένα φίδι με πανί, το φοράγανε στο χέρι
και το κινούσανε στο τζάμι για να με φοβίσουν... Κάποια μέρα όμως, η
θεία μου είχε ξεχάσει στο δάκτυλό της την δακτυλήθρα που έραβε και έτσι
ανακάλυψα την ...σκευωρία. Ο πατέρας μου ήταν χειρούργος οδοντίατρος και η μητέρα μου δασκάλα. Ήταν και οι δύο πολύ αυστηροί αλλά ταυτόχρονα πολύ τρυφεροί. Με αγαπούσαν πάρα πολύ -καθ' ότι ήμουν και μοναχοκόρη- και συχνά αυτό το εκμεταλλευόμουνα. Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν εξαιρετική -όσο θυμάμαι- και δεν μου χάλαγε ποτέ χατίρι. Υπήρχαν φορές που με πήγαινε στον κινηματογράφο και τον υποχρέωνα να ξαναδούμε την ταινία πάλι από την αρχή. Εξακολουθώ να είμαι φανατική φίλη του κινηματογράφου. Μου αρέσουν κυρίως οι περιπέτειες, οι ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο και οι επιστημονικής φαντασίας. Αρχές της δεκαετίας του '60 οι γονείς μου αποφάσισαν λόγω των πολιτικών γεγονότων να εγκαταλείψουν την Αίγυπτο και ευτυχώς να έρθουν στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι συγγενείς διασκορπίστηκαν σε άλλες χώρες. Ο ξεριζωμός ήταν τόσο επώδυνος που τον θυμάμαι ακόμα, κυρίως το κλάμα των δικών μου και την σκηνή του τελωνιακού που μου πήρε την κούκλα από τα χέρια και έσπασε το κεφάλι της, ψάχνοντας για τιμαλφή. Από τότε δεν ξανάπαιξα με κούκλες. Μου άρεσε να παίζω με τ' αγόρια ποδόσφαιρο, ασχολήθηκα με τον αθλητισμό. Έτρεχα 100 και 400 μέτρα μετ' εμποδίων στον Πανιώνιο, και αργότερα έπαιζα βόλεϊ στην ομάδα του Μίλωνα της Νέας Σμύρνης. Ο αθλητισμός ήταν στο αίμα μου. Το
πρώτο μας σπίτι στην Αθήνα ήτανε στον Υμηττό. Γειτονιά γραφική με ευκαλύπτους
και γιασεμιά, κι ένα θερινό σινεμά, την ΑΒΑΝΑ. Ο πατέρας μου εργαζόταν
σαν επιστημονικός συνεργάτης σε μία μεγάλη γερμανική βιομηχανία. Η μητέρα
στο σπίτι ασχολείτο μαζί μου. Λίγο αργότερα μετακομίσαμε στην Καλλιθέα.
Εκεί πήγα δημοτικό σχολείο. Στο 6ο Καλλιθέας. Μετακoμίζουμε ξανά, στη
Νέα Σμύρνη αυτή τη φορά και στο γυμνάσιο πια, της Ευαγγελικής Σχολής.
Ονειρεμένα χρόνια. Όλα είχανε μπει σε μία τάξη, σχολείο, αθλητισμός,
φίλοι, σχολικές εκδρομές, μέχρι την στιγμή που η πίεση και η συσσωρευμένη
στενοχώρια προκάλεσαν στον πατέρα μου ένα σοβαρό εγκεφαλικό περιστατικό
το οποίο ήταν και μοιραίο. Η εμπειρία αυτή, της ζωής, με ωρίμασε απότομα... Παρά
τις θυελλώδεις αντιρρήσεις της μητέρας μου ο πρώτος δίσκος ήταν γεγονός:
ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ σε ποίηση Κ. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Γ. Ρίτσου, Κ. Καρυωτάκη και
φυσικά σε μουσική Δήμου Μούτση. Ο ταλαντούχος συνθέτης υπήρξε ο μεγάλος
μου δάσκαλος και ο καλλιτεχνικός μου νονός. αφού εκείνος με βάφτισε
Πρωτοψάλτη. 1975. Στην
οδό Σίνα υπήρχε το θέατρο ΠΑΠΑ. Εκεί πήρα το βάπτισμα αυτού του χώρου
συμμετέχοντας σ' ένα πρόγραμμα μαζί με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη, την
Μαρίζα Κωχ και τον Θανάση Γκαϊφίλια. Λίγο αργότερα ο Διονύσης Σαββόπουλος, μου προτείνει να συμμετάσχω στο διπλό του δίσκο ΡΕΖΕΡΒΑ καθώς και στις εμφανίσεις που θα έκανε τον χειμώνα στην Πλάκα. Η εμπειρία δουλεύοντας στο ΡΗΓΑ δίπλα στο Νιόνιο είναι μεγάλη. Τραγουδάμε, χορεύουμε, απολαμβάνουμε τις περιπέτειες του Καραγκιόζη με τον Σπαθάρη, ο οποίος συμμετέχει επίσης στο πρόγραμμα. Αρκετές φορές βοηθούσα τον Σπαθάρη και έκανα το... "κολλητήρι". Καλοκαίρι
'77, θέατρο ΣΜΑΡΟΥΛΑ, επιθεώρηση ΕΦΗΜΕΡΕΒΟΜΕΝ του Μποστ-Μουρσελά, με
πρωταγωνιστές τους Θύμιο Καρακατσάνη, Σμαρούλα Γιούλη, Μαίρη Χρονοπούλου,
Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Νίκο Κάποιο, Γιώργο Μοσχίδη και Γιάννη Μπέζο.
Σ' αυτή την επιθεώρηση τραγουδάω τρία τραγούδια του Βασίλη Δημητρίου.
Τους θυμάμαι όλους με αγάπη. Την ίδια χρονιά συνεργάζομαι με τον Σταύρο
Ξαρχάκο, σε μία σειρά συναυλιών στο θέατρο ΑΛΙΚΗ. Ο επόμενος δίσκος ήταν η πραγματοποίηση ενός ονείρου: να τραγουδήσω έναν ποιητή που θαύμαζα, που με συγκλόνιζε, που μίλαγε στην ψυχή μου, τον Οδυσσέα Ελύτη. ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου. Το έργο αυτό, μαζί με τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ και τα ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ τα παρουσίασα το 1994 στο ΗΡΩΔΕΙΟ, με την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και τη χορωδία του Αντώνη Κοντογεωργίου. Ήταν μία από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές στιγμές της καλλιτεχνικής μου πορείας. Ένα ΗΡΩΔΕΙΟ κατάμεστο, με πανσέληνο -ερμηνεύοντας την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη σε πρώτο πλάνο- είναι ότι καλλίτερο μπορεί να ονειρευτεί ένας καλλιτέχνης. Η βραδιά αυτή έχει ευτυχώς καταγραφεί και στην δισκογραφία και τηλεοπτικά. Το 1985
συνεργάζομαι για πρώτη φορά με τον Σταμάτη Κραουνάκη, με τον οποίο γνωριζόμασταν
από τα σχολικά χρόνια αλλά δεν το θυμόμασταν!!! Κατά την διάρκεια της
συνεργασίας μας από διάφορες περιγραφές ανακαλύψαμε ποιοι... ήμασταν!
Από τότε μας συνδέει μία πολύ ειλικρινής φιλία, η οποία μέσα από τις
δυσκολίες της ζωής και της τέχνης έγινε ακόμη πιο δυνατή και κρατάει
μέχρι σήμερα. Αυτός ο δίσκος ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ, είναι η πρώτη ολοκληρωμένη
συνεργασία με την Λίνα Νικολακοπούλου και η αφετηρία πολλών θεαμάτων
τα οποία θεωρώ ότι έχουν αφήσει την σφραγίδα τους. Τα λόγια της Λίνας
με συγκίνησαν πάρα πολύ και ο τρόπος περιγραφής των συναισθημάτων ήταν
ένα βέλος που διαπέρασε την καρδιά και την ψυχή μου. Όπως είπα τότε...
Το ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ στοχεύει να είναι τραγούδια για γουόκμαν,
για Κυριακές πρωί, με ήλιο και βροχή... για ράδιο-ιδεολόγους και ερασιτέχνες
ερωτευμένους... Ένα χρόνο
μετά η ΛΕΩΦΟΡΟΣ Α'. Μέσα από την αναζήτησή μας για ένα νέο τρόπο παρουσίασης
του ελληνικού τραγουδιού, γεννιέται η πρώτη μουσική παράσταση στην Ελλάδα.
Ένα πρόγραμμα που κάναμε μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Λίνα
Νικολακοπούλου σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, σκηνικά και κοστούμια
του Μανώλη Παντελιδάκη. Όπως είπε και ο Σταμάτης "είναι ένα σενάριο
με τραγούδια για τις τρεις συγκεκριμένες φωνές, τους τρεις αγγέλους
αυτών και τρεις περιστρεφόμενες καρέκλες". Άλκηστης Πρωτοψάλτη,
Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κώστας Γανωτής. Η παρουσίαση των τραγουδιών εκφράζεται
στην σκηνή μ' έναν εντελώς νέο, διαφορετικό τρόπο. Το
καλοκαίρι του 1986 κάνουμε μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με
την Δήμητρα Γαλάνη, την οποία θαύμαζα από τα σχολικά μου χρόνια όχι
μόνο για την φωνή της αλλά και για την ευαισθησία της. Αυτό το χρονικό
διάστημα ήταν αρκετό να συνδεθούμε πιο πολύ και να γεννηθούν δύο υπέροχα
τραγούδια: ΚΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΟΙ και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ που ήταν και ο
τίτλος του ομώνυμου δίσκου που κυκλοφόρησε αργότερα σε στίχους της Λίνας. ΛΕΩΦΟΡΟΣ
Β'. Στην δεύτερη σκηνοθετημένη παράσταση με τους ίδιους συντελεστές
-που παρουσιάστηκε και στην Θεσσαλονίκη επί 7 μήνες- ήταν επίσης ο Κώστας
Γανωτής, ο ηθοποιός Χρήστος Στέργιογλου και ο Νίκος Γαλάτης. Η μουσική παράσταση του ΖΟΟΜ το 1991-1992 ήταν για μένα μία ολοκλήρωση αυτής της περιπέτειας. Εκτός από τους γνωστούς βασικούς συντελεστές, μαζί μας ήταν πάλι ο Κώστας Γανωτής και νέοι συνεργάτες, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Νίκος Ζούκας και ο Βασίλης Μοσχονάς. Η παράσταση "των τσιγγάνων" παρουσιάστηκε για δύο χρόνια -όχι μόνο στο κοινό της Αθήνας- αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο. Το 1993 αναζητούσαμε έναν καινούριο χώρο προκειμένου να παρουσιάσουμε τη νέα μας δουλειά ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ σε μουσική του Σταμάτη και στίχους της Λίνας. Η περιοχή του Γκαζιού μας ...έκανε κλικ! Ήταν ένα απόλυτο σκοτάδι στο μικρό στενό της οδού Ιεροφαντών όταν αποφασίσαμε να το φωτίσουμε με τα όνειρά μας. Συνοδοιπόρος μας ο θεατρικός επιχειρηματίας Ηλίας Μαρασούλης ο οποίος μετέτρεψε το συνεργείο σε χώρο θεάματος. Το ονομάσαμε ΓΚΑΖΙ όπως ολόκληρη η περιοχή. Ο χώρος αυτός ήταν και η αφετηρία για την μετέπειτα εξέλιξή της. ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ. Μία παράσταση ..."της βασικής ομάδας των πέντε" με το υπέροχο σκηνικό δάσος του Μανώλη Παντελιδάκη στην οποία συμμετείχαν ο Κώστας Μακεδόνας, ο Χρήστος Στέργιογλου, η Σοφία Χρήστου, ο Δημήτρης Μπάσης και για πρώτη φορά επί σκηνής, ο Σταμάτης Κραουνάκης. Η ατμόσφαιρα τόσο στην σκηνή όσο και στα καμαρίνια ήταν συγκλονιστική. Οι 6 μήνες κύλησαν σαν νερό. Αυτή η παράσταση -αυτούσια παρουσιάστηκε στο Θέατρο City Center της Νέας Υόρκης και όπως πάντα σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο. ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΛΑΪΚΑ ...χορέυτηκαν με πάθος... Δεύτερη χρονιά στο ΓΚΑΖΙ με τίτλο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Αυτή την φορά συμμετέχει και η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Λίτσα Διαμάντη. Ήταν μία συνεργασία έκπληξη και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που κάναμε και η απόλυτη υπακοή της, στις οδηγίες του Ανδρέα Βουτσινά. Το απαράμιλλο χιούμορ της και η παιδικότητά της, θα μας μείνουν αξέχαστα! Η ίδια παράσταση μεταφέρθηκε και σε έναν καινούριο τότε χώρο της Θεσσαλονίκης στο ΦΙΞ. Εκείνη την εποχή όλοι οι συντελεστές συμμετείχαμε σ' ένα δίσκο του Σταμάτη και της Λίνας ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Είναι η πρώτη φορά που από ένα δίσκο έγιναν ταυτόχρονα 7 video clips υπό την σκηνοθετική ματιά του ταλαντούχου συνεργάτη και φίλου Νίκου Σούλη. Με το Νίκο συνεργαζόμαστε σχεδόν ανελλιπώς μέχρι και σήμερα. Τα video clips του μετέφεραν με ακρίβεια και ευαισθησία "την εικόνα" του λόγου και της μουσικής. Τα περισσότερα από αυτά έχουν καταγραφεί σαν ταινίες μικρού μήκους. Το 1996 στο ΡΟΔΟΝ -όπου έγινε και το... βάπτισμα του πρωτοεμφανιζόμενου Στέλιου Διονυσίου- ακούγονται για πρώτη φορά δύο τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ: ΤΟ ΜΩΡΟ και το ΔΙΘΕΣΙΟ, επάνω στο οποίο βασίστηκε και ολόκληρο το σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη. Την επόμενη
χρονιά νέος δίσκος: ΣΑΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα
με τον συνθέτη Νίκο Αντύπα, πάντα σε στίχους της Λίνας. Ήταν μία πολύ
ακριβή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα. Εναλλάξ Αθήνα-Πράγα-Παρίσι
προκειμένου ν΄αποκτήσουμε ένα αποτέλεσμα που να μας ικανοποιεί απόλυτα.
Σ' αυτό τον δίσκο συμμετέχει και η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας υπό
την διεύθυνση του Mario Clemens. Η μίξη και το mastering του δίσκου
έγιναν στο Παρίσι στα studios PLUS XXX και DYAM. Ο δρόμος
για ...άλλες πολιτείες... έχει ανοίξει με αποτέλεσμα να έχω συνεχώς
τη δυνατότητα να ταξιδεύω το ελληνικό τραγούδι και την ψυχή του με τον
τρόπο που ακριβώς ονειρευόμουνα. Πολλά ταξίδια, πολλές εμπειρίες, ψυχική
ικανοποίηση, κυρίως από την αποδοχή του κοινού που χωρίς να καταλαβαίνει
την ελληνική γλώσσα γίνεται ένα με την ελληνική μουσική. Μέσα στο
καλοκαίρι του 2001 -ανάμεσα σε συναυλίες- μου έγινε η πρόταση να συμμετέχω
στο προσωπικό album του Mario Reyes -της γνωστής οικογένειας των Gipsy
Kings. Τα τραγούδια YA HABIBI και DA MELA τα παρουσιάσαμε μαζί live
στο JAZZ FESTIVAL που έγινε στο DIOGENIS STUDIO. Το καλοκαίρι
του 2003 έκανα άλλη μία περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα με τα καλλίτερα
τραγούδια της καλλιτεχνικής μου πορείας . Μαζί μας και ο παληός μου
συνεργάτης αλλά και φίλος, ο Κώστας Γανωτής ο οποίος συμμετείχε φιλικά
στο Μέγαρο Μουσικής όπου ερμηνεύσαμε το εκπληκτικό , δικό του τραγούδι
"Τα καραβάνια". Αυτό τον χειμώνα θα τον αφιερώσω σε μερικές συναυλίες εκτός των ελληνικών συνόρων όπως γιά παράδειγμα στην Ρωσία. Πάντα οι εκτός της χώρας μου συναυλίες είναι γιά μένα μία μεγάλη πρόκληση. Ισως η μεγαλύτερη. Μετά από 20 χρόνια αποφάσισα να αλλάξω δισκογραφική εταιρία και έτσι το νέο, μουσικό, δημιουργικό μου σπίτι είναι πλέον η Heaven. Εκεί κυκλοφόρησε το LIVE cd με την συμφωνική ορχήστρα της Πράγας, από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. "Τα παραμύθια μιάς φωνής" έγινε σύντομα χρυσό. Πραγματικά ήταν μία ιδιαίτερη ικανοποίηση γιά μένα , σε μία εποχή δύσκολη γιά την ελληνική δισκογραφία. Αυτό ήταν
η αφορμή τα "Παραμύθια" να ταξιδέψουν στο Palace Theatre του
Λονδίνου με την Συμφωνική ορχήστρα της Οξφόρδης, στην Κύπρο με την Προεδρική
Συμφωνική του Κρεμλίνου και στη Θεσσαλονίκη. Καλοκαίρι 2004. Ένα από τα πιο δημιουργικά καλοκαίρια της καριέρας μου... Συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, ολοκλήρωση της νέας μου δισκογραφικής δουλειάς, πρόβες για τον χειμώνα με τη Δήμητρα Γαλάνη, συμμετοχή στην λαμπαδοδρομία επάνω από την γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου. Η μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας ήταν μία μοναδική εμπειρία με συγκλονιστικά συναισθήματα. Στην κυριολεξία ένοιωθα σαν να μην πατάω στο έδαφος. Την επόμενη μέρα έγιναν και τα επίσημα εγκαίνια αυτής της πανέμορφης γέφυρας στα οποία και συμμετείχα. Αθήνα 2004.
Τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά από μία σκληρή προετοιμασία
στον Ασπρόπυργο και νοιώθοντας το μεγαλείο του εθελοντισμού από όλο
τον κόσμο φτάνει η ώρα της τελετής της λήξης. Μία στιγμή πολύ μοναδική,
που λίγοι καλλιτέχνες στον κόσμο έχουν την ευκαιρία να νοιώσουν στην
καλλιτεχνική τους ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ασφυκτικά γεμάτο στάδιο,
τα πολύχρωμα μπαλόνια, την συμμετοχή του κόσμου. Οκτώβριος
2004. Σαν δυό ροκ καρδιές με την Δήμητρα Γαλάνη στο VOX. Την ίδια χρονιά το "Να σε βλέπω να γελάς" απέσπασε 5 πρωτιές στα βραβεία Αρίων. Δεύτερος χρόνος με τη Δήμητρα Γαλάνη στου Fix Θεσσαλονίκης .Οι βραδιές αυτές στην Θεσσαλονίκη ήταν συγκλονίστηκες! Δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ!!! Αυτή η συνεργασία που γεννήθηκε μέσα από την αγάπη και την αλληλοεκτίμηση, μία συνεργασία που γεννήθηκε πηγαία και που μετέτρεψε το εγώ σε εμείς αγκαλιάστηκε από τον κόσμο με ένα μοναδικό τρόπο. Αυτό το συναίσθημα, αυτή η καθαρότητα της έκφρασης και της μοναδικής συνεργασίας δημιούργησε τρεις πρεμιέρες και τρία φινάλε. Αθήνα 2004-2005, Θεσσαλονίκη 2005-2006, Αθήνα 2006! Παράλληλα κυκλοφόρησε και το Live στο Vox, 70 λεπτά από τις καλύτερες στιγμές του προγράμματος , το οποίο και έγινε χρυσό επίσης. Την ίδια στιγμή γινόταν πλατινένιο και το cd "Να σε βλέπω να γελάς" ενώ κυκλοφόρησε και μία ειδική έκδοση σε περιορισμένα αντίτυπα με ένα double disc τελευταίας τεχνολογίας , με συλλεκτικές φωτογραφίες , με τον Αγγελό μου remix, μία αφήγησή μου για το πώς πήρε μορφή αυτό το cd, και υλικό από την συναυλία στην Μαδρίτη επ ευκαιρία της κυκλοφορίας του cd στην Ιβηρική Χερσόνησο με Ισπανικά credits. Τον Μάρτιο του 2006 μου δόθηκε η ευκαιρία να εκπροσωπήσω για άλλη μία φορά την χώρα μου στο εξωτερικό, στην Διεθνή Έκθεση Τουρισμού ITB, στο Βερολίνο όπου η Ελλάδα ήταν η τιμώμενη χώρα. Στις συναυλίες αυτές που εκπροσωπώ την χώρα μου αισθάνομαι μεγαλύτερη περηφάνια γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να μεταφέρω το σύγχρονο τραγούδι και τον πολιτισμό του σε άλλους λαούς. Η δύναμη της έκφρασης αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Το καλοκαίρι
του 2006 προγραμματίζουμε μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα αλλά και στο
εξωτερικό... |
|||
|