Από την εποχή που ο Μάνος Χατζιδάκις παρουσίαζε στο "Τρίτο Πρόγραμμα" τον Γιάννη Φλωρινιώτη έχουν περάσει πολλά χρόνια. Μπορεί η συνάντησή τους να μην είχε δισκογραφική αποτύπωση, όμως πολλές "απρόοπτες" συναντήσεις έχουν καταγραφεί στα δισκογραφικά χρονικά. Πάμε σήμερα να θυμηθούμε, μερικές μόνο, από αυτές.

Ήταν 1993, όταν ο Βασίλης Καρράς τραγούδησε το "Άστη να λέει" του Μάνου Ξυδούς στο δίσκο των Πυξ - Λαξ "Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί". Το τραγούδι ακούστηκε πολύ, η συνύπαρξη δεν ξέρω αν σοκάρισε, πάντως μια καλή ώθηση στο δίσκο του ανερχόμενου, τότε, συγκροτήματος την έδωσε. Όχι τόσο για τον Καρρά, όσο για το παράδοξο της συνύπαρξης. Το πείραμα επαναλήφτηκε λίγα χρόνια αργότερα. Το 1997, στο cd single των Πυξ - Λαξ με 3 τραγούδια τους για την ταινία "Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς", ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος έκανε φωνητικά στο τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα "Μοναξιά μου όλα".

1998 και ο Φοίβος Δεληβοριάς κυκλοφορεί το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ "Χάλια". Ένα από τα τραγούδια του δίσκου, το ζεϊμπέκικο "Ο άντρας της ζωής μου", ο νεαρός τραγουδοποιός επιλέγει να το μοιραστεί ερμηνευτικά όχι με κάποια φωνή του "χώρου" του, αλλά με την Καίτη Γαρμπή!

Ένα χρόνο αργότερα, στο δίσκο του Διονύση Τσακνή "Με την πλάτη στον τοίχο" (1999) βρίσκουμε τη συμμετοχή του Πασχάλη Τερζή στο τραγούδι "Σαλτάρω στο κενό", ενώ πριν από, περίπου, δύο χρόνια ο Διονύσης Τσακνής επένδυσε μουσικά την ταινία του Γιάννη Διαμαντόπουλου "Γαλάζιο φόρεμα". Ανάμεσα στα τραγούδια, το "Μιλάω εγώ", τραγουδισμένο από το Νίκο Κουρκούλη!

Χαρακτηριστική είναι και η προ πολλών ετών συνύπαρξη του Δημήτρη Μητροπάνου με τον Λάκη Παπαδόπουλο -"Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ" εκείνα τα χρόνια- στο τραγούδι "Για να σ' εκδικηθώ". Τους στίχους έγραψε ο Κυριάκος Ντούμος και το κομμάτι αυτό, με τη δική του ιστορία, πρωτοκυκλοφόρησε στο δίσκο του Λάκη Παπαδόπουλου "Έλα γορι-Λάκη", εν έτει 1988.

Αλλά και ο Νίκος Πορτοκάλογλου έκανε τα δικά του ανοίγματα. Όχι τόσο με το να καλέσει το Δημήτρη Μητροπάνο να ηχογραφήσουν μαζί το "Κλείνω κι έρχομαι" (δίσκος "Σήκω ψυχή μου, σήκω χόρεψε" -1991), όσο με το να τραγουδήσει ντουέτο με το σπουδαίο ηπειρώτη ερμηνευτή του δημοτικού τραγουδιού Σάββα Σιάτρα το κινηματογραφικής προέλευσης (για την πρώτη ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα "Απ' το χιόνι") τραγούδι "Δυο ξένοι" στο δίσκο του '93 "Τα καράβια μου καίω".

Ο πιο άνετος σε "προκλητικές" συνεργασίες αποδείχτηκε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Αρχής γενομένης από το 1998, όταν στο δίσκο του "Σπεράντζα" επέλεξε, μεταξύ των άλλων, ως ερμηνευτές το Σάκη Ρουβά και την Κατερίνα Στανίση! Και μπορεί η επιλογή του Σάκη να μην ήταν τόσο απρόβλεπτη, η Στανίση όμως... Τραγούδησε μόνη της δύο τραγούδια ("Κυριακή", "Συγύριζα") κι ένα με τον Κραουνάκη ("Τα μαστόρια") και κατάφερε περίφημα να μπει στο ιδιαίτερο κλίμα του συνθέτη και της "Σπεράντζας".

Κι ύστερα, ήρθαν η Δήμητρα Παπίου και ο Γιώργος Μαζωνάκης. Την Παπίου ο Σταμάτης Κραουνάκης την επέλεξε για να τραγουδήσει το τραγούδι του "Αυτή η νύχτα μένει" ("...αιώνες παγωμένη που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο"), στην ομώνυμη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, για την οποία ο Κραουνάκης έγραψε μουσική και τραγούδια και κέρδισε το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

Το εξαιρετικό τραγούδι "Αυτή η νύχτα μένει" άνοιξε την πόρτα στην ξεχασμένη Δήμητρα Παπίου, που επανέκαμψε στα πράγματα με τρόπο δυνατό και μ' ένα τραγούδι - προίκα. Το παρελθόν της; Πίστα και το 1997 η "Πλατεία Ελευθερίας", ένας δίσκος με το συνθέτη Μιχάλη Κουμπιό, που πήγε να αλλάξει κάπως το προφίλ της επί το εντεχνότερον, χωρίς να βρει αποδοχή...

Κινηματογραφική ήταν η αφορμή και για τη συνάντηση του Σταμάτη Κραουνάκη με τον Γιώργο Μαζωνάκη. Ηθικός αυτουργός και πάλι ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος και αφορμή η ταινία του "Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου", δυο χρόνια μετά το "Αυτή η νύχτα μένει". Στο σάουντρακ, που κυκλοφόρησε μέσα στο 2002, ο Γιώργος Μαζωνάκης τραγούδησε δύο τραγούδια του Κραουνάκη: "Ξημερώνει πάλι" και "Καμικάζι", σε στίχους του συνθέτη.

Όμως, αυτού του είδους οι ασυνήθιστες συναντήσεις δε σταματούν εδώ. Στο θέμα θα επανέλθουμε, αφού παραδεχτούμε δύο πράγματα: α) ότι σημασία δεν έχει πάντα ποιος λέει ένα τραγούδι, αλλά, κυρίως, πως το λέει και β) ότι τα τελευταία χρόνια οι αποστάσεις μεταξύ των μουσικών ειδών και των εκπροσώπων τους έχουν αμβλυνθεί αισθητά, με αποτέλεσμα να μην προκαλείται η ίδια έκπληξη όταν π.χ. ο Ρέμος τραγουδάει Πλέσσα ή Σπανουδάκη ή όταν η Νατάσσα Θεοδωρίδου συνεργάζεται σε δίσκο με την Ευανθία Ρεμπούτσικα!