Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανήκει αναμφίβολα στην κατηγορία εκείνων των τραγουδιστών που κάθε νέος τους δίσκος αναμένεται με ανυπομονησία από το κοινό. Ένας βασικός λόγος είναι ότι εδώ και τόσα χρόνια δεν έχει προδώσει ποτέ τους φίλους του. Ροκάς ..."εκ πεποιθήσεως", ερωτικός μα και επαναστάτης, μπορεί με την ίδια άνεση να "ταξιδέψει" τη φωνή του τόσο στο "βελούδο" μιας μπαλάντας όσο και στα σκληροτράχηλα μονοπάτια μιας ροκιάς. Μπορεί μόνο με τη φωνή του να κάνει ένα μέτριο τραγούδι να ξεχωρίσει!

Φέτος έρχεται κοντά μας μέσα από μια συνεργασία με τον Μάνο Ξυδούς. Το "προσέχω δυστυχώς" είναι το επιστέγασμα αυτής της συνεργασίας που προσθέτει στη προσωπική δισκογραφία του Βασίλη 14 ακόμη τραγούδια.

Το "δεν μ' αρέσουν τα τραγούδια" είναι το καλύτερο κομμάτι. Αντίθετα από τον τίτλο εμένα ...μου άρεσε πολύ! Ρυθμικό, γρήγορο, είναι ένα από αυτά τα τραγούδια που ταιριάζουν "γάντι" στη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η ηλεκτρική κιθάρα μοιάζει να τραγουδάει κι αυτή μαζί με τον Βασίλη, ενώ τα πλήκτρα δίνουν χρώμα στην ενορχήστρωση...

Δυνατή στιγμή και ο "ένοχος χωρίς αιτία" με την επιβλητική μουσική και το ενδιαφέρον "story"... Το ομώνυμο "προσέχω δυστυχώς" δεν ανήκει στα τραγούδια που γίνονται εύκολα επιτυχίες, ανήκει όμως σ' αυτά που τα λόγια τους έχουν νόημα βαθύ. Και ίσως τελικά είναι και αυτά που μένουν. Οι "Τσοπάνα Rave" βάζουν κι αυτοί το χεράκι τους στην ερμηνευτική ολοκλήρωση του τραγουδιού...

Αμέσως μετά η έμπνευση στο forte της διασκευάζει με πρωτότυπο τρόπο ένα Ζακυνθινό παραδοσιακό τραγούδι, τη "δούλα". Τα ηλεκτρικά όργανα μα και η ερμηνεία δίνουν μια σύγχρονη άποψη στο κομμάτι. Μαζί με τον Βασίλη τραγουδούν οι Ντομένικα. Και στη συνέχεια έρχεται η πρώτη μπαλάντα... Το "ξεκουρδισμένο πιάνο" μπορεί να αποδίδεται με βασικό όργανο μια ...κιθάρα, δεν χάνει όμως το νόημά του.

Αν θέλετε μια ακόμη άποψη για τον χαρακτήρα του Έλληνα, δεν έχετε παρά να προχωρήσετε στο έκτο track. "Έτσι είναι ο Έλληνας". Και πράγματι ...έτσι είναι! Τα "γαρύφαλλα των βράχων" μας δίνουν ένα "συμπαγή" ήχο, μια ακόμη μπαλάντα που πάντως δεν μου φάνηκε και κάτι ιδιαίτερο, παρ' όλο που έχει καλή μουσική.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου συνηθίζει τελευταία σε κάθε δουλειά του να περιλαμβάνει και ένα κατά κάποιο τρόπο "σατιρικό" τραγούδι. Αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει στο παρόν cd η "Ιφιγένεια εν Ταύρω", στο οποίο συμμετέχουν και οι Ντομένικα. Μετά το απαλό "πως να στο πω", έρχεται το "φάουλ", μια ακόμη πολύ καλή στιγμή του album, στην οποία συμμετέχουν ερμηνευτικά και οι Όναρ. Όπως και το "πάντα θα 'ναι αργά" στη συνέχεια. Το καλύτερο slow κομμάτι του δίσκου...

Αν χρειάζεστε αγάπη, το επόμενο τραγούδι σας εκφράζει σίγουρα. Πολύ καλό τραγούδι το "χρειάζομαι αγάπη" έχει μια ευαισθησία που κρύβεται πίσω από τα τύμπανα, κάνει όμως αισθητή την παρουσία της, βρίσκοντας διέξοδο μέσα από τη φωνή του Βασίλη. Σίγουρα θα σας αρέσει...

Στη συνέχεια η ώρα του Μάνου Ξυδούς που αφήνει τις παρτιτούρες και τις κιθάρες του και αναλαμβάνει πρώτη φωνή στο "πιο ψηλά". Δυνατή στιγμή κι αυτή.

Και το cd κλείνει με το "λιμάνι του Άμστερνταμ". Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία του album, με τη συμμετοχή και του Χριστόφορου Κροκίδη.

Προσπαθώντας να κρίνουμε το cd θα σταθούμε κυρίως στην έλλειψη μιας δυνατής μπαλάντας. Το είδος αυτό δεν λείπει από το cd, όπως άλλωστε δεν έλλειπε και από κανένα album του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Αντίθετα όμως από άλλες φορές, καμία μπαλάντα δεν τράβηξε έντονα και επίμονα την προσοχή μου. Το "πάντα θά 'ναι αργά" όπως είπα και πιο πάνω, θεωρώ πως είναι το καλύτερο απαλό ερωτικό τραγούδι του δίσκου. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν θα έλεγα πως είναι και από τα καλύτερα του Βασίλη... Μακριά από "ύμνους" του στυλ "είμαι εντάξει", "σ' ακολουθώ", "Στέλλα" και τόσων άλλων...

Καλές στιγμές όμως υπάρχουν και μάλιστα αρκετές. Όπως υπάρχουν πολλές συνεργασίες σε επίπεδο ερμηνείας, κάτι που μέχρι σήμερα δεν συνηθιζόταν σε δίσκους του Παπακωνσταντίνου. Ακόμη και η μουσική ή τα λόγια, μπορεί να ανήκουν στον Μάνο Ξυδούς, όμως σε πολλές περιπτώσεις είναι αρκετοί αυτοί που έβαλαν το χεράκι τους και τις ιδέες τους στην τελική ολοκλήρωσή των τραγουδιών. Το album δεν περνάει στα κορυφαία του τραγουδιστή, ακολουθεί όμως κι αυτό ποιοτικές γραμμές και προσεγμένες δημιουργίες, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Το ένθετο έχει στίχους τραγουδιών, artwork βασισμένο σε φωτογραφίες από το studio και 12 σελίδες που ξεδιπλώνονται σε στυλ "φυσαρμόνικας"...