Όταν έχεις κάνει μια πολύ μεγάλη επιτυχία, που αποτέλεσε μάλιστα σχεδόν το slogan του καλοκαιριού, σκέφτεσαι πολύ το επόμενο βήμα σου. Ο κόσμος περιμένει κάτι ανάλογο... Οι "Δυτικές Συνοικίες", το group που έκανε τα πρώτα μουσικά βήματά του στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκαν σ' αυτήν ακριβώς τη θέση. Έχοντας στο "βιογραφικό" τους τα "καλοκαιρινά ραντεβού", ένα κομμάτι που και ποιος δεν σιγοτραγούδησε, έπρεπε να βρουν κάτι νέο, να αγγίξει το κοινό τους, να αποδείξουν πως ξέρουν να σταθούν στο χώρο κάνοντας όχι περιστασιακές επιτυχίες. Εδώ λοιπόν συμβαίνει το εξής... Όχι, δεν νομίζω πως το νέο τους cd έχει κάποιο τραγούδι ανάλογου "βεληνεκούς" με τα "καλοκαιρινά ραντεβού", έχουν όμως ένα ιδιαίτερα αξιόλογο cd που έχει περισσότερα καλά τραγούδια στο σύνολο από ότι το προηγούμενο. Ένα "δεμένο" ηχητικά album που έχει πολλές καλές στιγμές και ακούγεται συνολικά χωρίς να κουράζει.

Ο "Δον Κιχώτης" φαίνεται να είναι το καλύτερο "point" του album. Ρυθμοί pop, που κάποιες στιγμές πλησιάζουν μια περισσότερο rock έκφραση, κυρίως χάρη στις έντονες κιθάρες και "παθιασμένες" ερμηνείες, δίνουν ένα νεανικό αποτέλεσμα που έχει τη δυνατότητα να σε κρατάει στο ρυθμό του...

... Οι κιθάρες δίνουν μια "σκληρή" νότα ...

"Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
ο μολυβένιος σου στρατιώτης,
δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
αυτό που έψαχνες να βρεις
Είμαι απλά, είμαι απλά
ένας ακόμα Δον Κιχώτης
που ζει στον κόσμο του
και να τον νιώσεις δεν μπορείς"...

(στίχοι: Βασίλης Ματζουράνης - "Δον Κιχώτης")