Rock
Γράφει ο Παύλος Ζέρβας

Μέσα από τις στάχτες του ροκ της περασμένης δεκαετίας ξεπηδούν σαν όαση για την τελματωμένη ελληνική ροκ και εναλλακτική σκηνή, οι 1550, με το νέο - δεύτερο - τους LP «Κάποια Κυριακή».
To LP του συγκροτήματος με το περίεργο όνομα, που εμφανίζεται με νέο τραγουδιστή στη σύνθεση του, περιέχει δώδεκα κομμάτια. Πραγματικά ξεχειλίζει από φρεσκάδα, φαντάζοντας μάλλον ως η μοντέρνα εκδοχή κι όχι η συνέχεια του ροκ της περασμένης δεκαετίας.
Έχοντας μετουσιώσει τη μουσική τους σε ένα κράμα από δυνατές κιθάρες (δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και classic rock solos), πλούσιες μελωδίες, έξυπνες λούπες, ατμοσφαιρικούς ήχους και δυνατές φωνητικές ερμηνείες και όλα αυτά πλαισιωμένα από σοβαρό στίχο, που όμως αμέσως καρφώνεται στο μυαλό του ακροατή, οι 1550 φαντάζουν πλέον έτοιμοι να εγκαταλείψουν την underground πορεία που εδώ και επτά χρόνια με συνέπεια ακολουθούν και να κερδίσουν το ευρύ κοινό.
Από τους δυνατούς εναλλακτικούς ρυθμούς στα «Κάποια Κυριακή» και «Σαν Φωτιά», μέχρι τις θλιμμένες μελωδίες και τις υγρές blues τρομπέτες στο «Τραγούδι Του Βυθού», και από τους ηλεκτρονικούς ήχους του «Xbug» μέχρι τις αισθαντικές μελωδίες του «Αναπνέω» και τα ξεσπάσματα του «Αναπνέω 2», ο ακροατής δεν μπορεί, παρά να μείνει προσηλωμένος σε αυτό που ακούει, καθώς στα 41 περίπου λεπτά της συνολικής διάρκειας του album πάντα παραμονεύει το απροσδόκητο. Εντύπωση προκαλεί επίσης η ιδιαίτερη φωνητική ερμηνεία στο «Δηλητήριο».
Οι 1550, χωρίς να έχουν αποδυθεί τις επιρροές της Βρετανικής σκηνής που τους χαρακτήριζαν και στο ντεμπούτο τους, αλλά με πολύ μεγαλύτερη πλέον ωριμότητα, αποτυπώνουν στο «Κάποια Κυριακή» όλες τις εμπειρίες που μεσολάβησαν από το 1999, οπότε και είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο LP τους, από το οποίο είχαν ακουστεί ιδιαίτερα τα «Ταξιδιώτης Της Ερήμου», «Πετάω Ψηλά», έως σήμερα. Στο ενδιάμεσο διάστημα πραγματοποίησαν πάνω από χίλιες ζωντανές εμφανίσεις - κυρίως στην Αθήνα -, όπου και κατάφεραν να αποκτήσουν έναν πολυάριθμο πυρήνα οπαδών, λόγω της αμεσότητας της μουσικής τους αλλά και της εντυπωσιακής σκηνικής τους παρουσίας.

Ένα album πλημμυρισμένο από ροκ συνθέσεις που άλλοτε "ξεσπούν" στα ηχεία μας και άλλοτε αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες σκέψεις μας με όμορφες μπαλάντες. Ομολογώ ότι το album είναι καλύτερο απ' ότι το περίμενα, έχει αρκετά κομμάτια που μπορούν να κερδίσουν τον ακροατή τους και θα έλεγα πως οι 1550 βοηθούν πραγματικά τη σύγχρονη ελληνική ροκ σκηνή να ξαναβρεί τη μελωδικότητα της.

Τα τραγούδια ξεχωρίζουν και σε στιχουργικό επίπεδο...

... Το "παραμύθι" είναι πιστεύω μια πολύ "ιδιαίτερη" στιγμή για το album, έστω κι αν ξεφεύγει λίγο από τα αυστηρά όρια της rock. Από τις μπαλάντες ξεχωρίζει το "δηλητήριο", ενώ από τα ..."σκληρά" το "κάποια Κυριακή"...

"Πίσω στο χρόνο που ήμασταν παιδιά
φτιάχναμε μύθους με χρώματα τρελά...

Ήταν...
Όμορφη η μέρα γιατί είχε ήλιο
όλη η πόλη σαν εξοχή
έπεφτε η νύχτα σβήναν τα φώτα
κι ο μπαμπούλας ήταν εκεί
τώρα όλα μοιάζουν σαν παραμύθι
μοιάζουν σαν να είμαι εκεί"...

(στίχοι: 1550 - "Παραμύθι")