667... "Αν Ήτανε Κυρίες"
Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Καίτη Γαρμπή, Βάκια Σταύρου, Μαριλέττα και η Μπέμπα Μπλανς.
Οι 667 σχηματίστηκαν στις αρχές του 21ου αιώνα από τον Θοδωρή Μανίκα, ως ένα "εργοτάξιο επικίνδυνων αποστολών στο studio". Η επιτυχία που γνώρισε ο πρώτος τους δίσκος με τον Γιώργο Μαργαρίτη, ήταν για άλλους απροσδόκητη και για άλλους ανεπιθύμητη, και πάντως έφερε το συγκρότημα αντιμέτωπο με μια παράξενη πραγματικότητα: ο μεν τραγουδιστής στάθηκε αμήχανος μπροστά στην αποδοχή που γνώρισε το "πάντρεμα" του με τους 667, η δε ευρύτερη "πιάτσα" άρχισε να πλησιάζει το group με προτάσεις συνεργασίας, που ξεκινούσαν από την (ανόητη) εξίσωση "667 + λαϊκός βάρδος = σουξέ"!!!
Ο Μανίκας φρίκαρε τελείως και κλείστηκε με το group στο studio με σκοπό να βγει από κει μέσα έχοντας ετοιμάσει ένα δίσκο που να ξεφεύγει τελείως από τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου: αντί για αντρική φωνή να έχει γυναικεία, αντί για έναν "μπροστάρη" να έχει πέντε, αντί για μπουζούκια να έχει άφθονες κιθάρες...
Να ανατρέπει, με δυο λόγια, κάθε σκέλος της εξίσωσης που λέγαμε πριν. Το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος "Οι 667 σε τραγούδια που θα τα έλεγαν και μόνοι τους αν ήτανε κυρίες" όπου το συγκρότημα συναντά πέντε κυρίες "από την πανσπερμία του ελληνικού τραγουδιού", όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει ο Δημήτρης Πουλικάκος στην αρχή του δίσκου.
Είναι η Δήμητρα Γαλάνη, η Καίτη Γαρμπή, η Βάκια Σταύρου, η Μαριλέττα και η θρυλική Μπέμπα Μπλανς.
Μαζί τους, το συγκρότημα έστησε ένα μοναδικό ηχητικό και συναισθηματικό κολάζ, που περιλαμβάνει ηλεκτρισμό, ζεϊμπέκικο, ποπ, εξωτικά τοπία, τριπ χοπ, μαντολίνα, φυσαρμόνικες, ηχητικά εφφέ, παραμορφωμένες κιθάρες, κλασσικογενείς φούγκες, ρυθμική πολυφωνία, ήπιους στίχους, γκόσπελ χορωδίες, αέρινες λούπες, τσέλα, μπλουζ και πολλά ακόμη επιμέρους στοιχεία.
Για να φανούν όλα αυτά οι 667 επέλεξαν να παρουσιάσουν το κάθε τραγούδι σε δύο εκδοχές, που διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους και που δίνουν την ευκαιρία στο γκρουπ και στον παραγωγό του δίσκου να δείξουν που μπορούν να οδηγήσουν μια ηχογράφηση, κατά περίπτωση...
Τέλος, το συγκρότημα και ο Θοδωρής Μάνικας επισημαίνουν πως όλα αυτά δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε ισοπεδωτική αντιμετώπιση της μουσικής, αλλά ο δικός τους τρόπος να προσπερνούν τα αδιέξοδα της σημερινής ελληνικής δισκογραφίας.
Οι 667 σε αυτόν τον δίσκο είναι: Πέτρος Σκούταρης, Δημήτρης Αθανασίου, Αρης Αυγερινός, Τσίκο και Θοδωρής Μανίκας.

Ο ήχος γνώριμος... Τουλάχιστον σε όσους έχουν ακούσει ξανά δουλειές του Θοδωρή Μανίκα και των μουσικών του, των 667. Ηλεκτρικές κιθάρες, lounge ατμόσφαιρα και στοιχεία δανεισμένα από ...κάθε είδος μουσικής! Ένα "μίξερ" ηχητικών γεύσεων, το ...χυμό των οποίων αναλαμβάνουν να μας σερβίρουν 5 τραγουδίστριες που ...ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους ως προς το μουσικό είδος που υπηρετούν! Αχταρμάς!

Γενικά οι δουλειές του Θοδωρή Μανίκα με εντυπωσιάζουν για την πρωτοτυπία και την ιδιαιτερότητά τους. Τα στοιχεία αυτά υπάρχουν και στο παρόν album, όμως αυτή τη φορά κάτι δεν μου πάει. Κάτι με ενοχλεί. Ίσως ότι οι διασκευές έχουν αλλοιώσει σε βαθμό "παραμόρφωσης" γνωστά τραγούδια. Ίσως ότι αν ακούσεις όλο το cd, όσο "εθισμένος" κι αν είσαι στις "προχωρημένες" ιδέες του Μανίκα, το πιθανότερο είναι πως κάποια στιγμή θα σε κουράσει. Ίσως και το ότι οι φωνές τελικά δεν έδεσαν τόσο με τις lounge και blues διαθέσεις των διασκευών.

Τα τραγούδια του album παρουσιάζονται ...εις διπλούν σε εκτελέσεις που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Αν δεν σας αρέσει κάποιο mix, δοκιμάστε το επόμενο! Έξυπνο σαν ιδέα, δείχνει και τις απεριόριστες δυνατότητες του Μανίκα στις διασκευές, αλλά ένα album με 5 τραγούδια από δυο φορές το καθένα;;; Όπως είπα και στην αρχή, κάτι δεν μου πάει καλά... Δοκιμάστε αυτό το album μόνο αν ...είστε έτοιμοι για όλα!

... Μια Γαλάνη, μια Γαρμπή και φυσικά μια Μπέμπα Μπλανς, σίγουρα μπορούν να χαρακτηριστούν τα highlights του album. Οι άλλες δυο όμως κυρίες, η Βάκια Σταύρου και η ράπερ Μαριλέττα νομίζω πως δένουν περισσότερο με τις συγκεκριμένες μελωδίες ...

"Αν το τέλος είν' αυτό
δεν θέλω να το δω
δεν θέλω πια να ζήσω
Αν το τέλος είν' αυτό
με τι να κάνω αρχή
και πως να συνεχίσω
δεν θέλω πια να ζήσω"...

(στίχοι: Κώστας Τουρνάς - "Δεν...")