Με τον αδερφό του Χάρη, αποτέλεσαν ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα που, από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά, κατάφεραν να ανανεώσουν το ελληνικό τραγούδι εισάγοντας ουσιαστικά την έννοια του τραγουδοποιού.
Είναι περιττό να θυμίσουμε μοναδικές στιγμές από αυτή την πορεία των «Κατσιμιχαίων», την απίστευτη ατμόσφαιρα των συναυλιών τους, την συγκινητική σχέση με το κοινό τους, τα τόσο χαρακτηριστικά τραγούδια τους...
Ολα όμως κάποτε αλλάζουν, χωρίς να τελειώνουν απαραιτήτως...
Ετσι, μετά την απόφαση τους να χαράξουν προσωπικές πορείες, ήρθε η στιγμή να ακούσουμε τα πρώτα τραγούδια του Πάνου Κατσιμίχα.
Δώδεκα συνολικά τραγούδια που κάτω από τον τίτλο "Οι Μπαλάντες Των Πολυκατοικιών» αποτελούν την πρώτη του προσωπική πρόταση. Τραγούδια που αφορούν όλους μας, με τον άμεσο τρόπο που μας αφορούν πάντα τα αληθινά τραγούδια. Στίχοι και μελωδίες που δεν διακατέχονται από το άγχος της πρόσκαιρης επιτυχίας αλλά σκάβουν βαθύτερα και βρίσκουν την ουσία του τραγουδιού, την επικοινωνία. Οχι, δεν είναι δύσκολα τραγούδια. Είναι στιγμές από τη ζωή μας. Εύκολες και δύσκολες, μερικές φορές αστείες και κάποιες άλλες πικρές.
Μαζί και μια διασκευή σε τραγούδι του Sergio Endrigo αλλά και μια «ανακατασκευή» του πασίγνωστου disco τραγουδιού «We Are Family», στο ύφος που είχε κάνει παλαιότερα με τον Χάρη το «Don't Worry Be Happy».
Κι επειδή το αίμα νερό δε γίνεται, στις "Μπαλάντες Των Πολυκατοικιών» συμμετέχει και ο Χάρης σε δύο τραγούδια.

Όπως μαρτυρούν οι τελευταίοι στίχοι από το τραγούδι "οι μπαλάντες των πολυκατοικιών" - "όλα γίνονται όταν είναι για να γίνουν, όλα γίνονται όταν θέλουν αυτά" - φαίνεται πως είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να ακούσουμε μόνο του τον Πάνο Κατσιμίχα να ερμηνεύει τα τραγούδια του. Κομμάτια με ήχο μελωδικό, με νότες εξαιρετικά συνδυασμένες, με στίχους απόλυτα παράλληλους με την καθημερινότητα.
Σίγουρα σε όλους μας φαίνεται λίγο στενάχωρο και παράλληλα παράξενο να βλέπουμε στο εξώφυλλο του album μόνο το όνομα του Πάνου Κατσιμίχα, χωρίς δίπλα το όνομα του Χάρη, το αποτέλεσμα όμως τελικά μας αποζημιώνει. Πάντως Πάνος χωρίς Χάρη δεν γίνεται κι έτσι απολαμβάνουμε και τον δεύτερο σε δύο τραγούδια. Μόνο του στο "τα χνάρια είναι σβησμένα" και μαζί με τον Πάνο στο "ν' αντέχουμε μόνο μας μένει", με την καταπληκτική μουσική του Sergio Endrigo. Επίσης εξαιρετική συνεργασία είναι αυτή με τους Austin Cunningham και Trina Harmon στο "κι ακόμα είσαι εδώ", όπου ας μας επιτραπεί να ξεχωρίσουμε κάποιους στίχους... "Πανί της θάλασσάς μου, αλήθεια της καρδιάς μου, λιμάνι νυχτωμένο, τραγούδι κρυφό στην καρδιά μου"…

Τραγούδια - μπαλάντες με ύφος ροκ, τζαζ, disco αλλά και με ύφος ζωηρό, άλλες φορές μελαγχολικό ή νοσταλγικό αλλά και με ύφος αισιόδοξο, περιγράφουν εικόνες που βλέπουμε, συναισθήματα που νιώθουμε, πράξεις εκούσιες ή ακούσιες. Αυτό είναι το album του Πάνου Κατσιμίχα. Χωρίς ιδιαίτερες συστάσεις!

... Εικόνες, συναισθήματα, στιγμές, ακριβώς όπως φαντάζουν στα μάτια της ψυχής του Πάνου Κατσιμίχα! ...

"Γιατί κι εσύ λοιπόν να μου μιλήσεις
αφού το ήξερες δεν ήμουνα για σένα
γιατί κι εσύ να με κοιτάξεις
μ' αυτά τα μάτια σου τα ξένα

Τίποτα δεν ήμουνα για σένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα"...

(στίχοι: Πάνος Κατσιμίχας - "Τα χνάρια είναι σβησμένα")