Pop / Rock
Γράφει ο Παύλος Ζέρβας

..."Εφτά χρόνια φαγούρα"... Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τον τίτλο της μπάντας, αλλά ...πολύ μακρόσυρτο. Ασε που δεν είναι εφτά! Κοντά στα 20 χρόνια γνωριμίας και φιλίας είναι, απλά στα εφτά τελευταία είπαν να οργανωθούν λίγο πιο σοβαρά και να ενώσουν το ψώνιο τους για μουσική!
Ο Νίκος με τον Κωνσταντίνο από την 1η κιόλας δημοτικού άρχισαν να επικοινωνούν με ατάκες του στυλ «θες να γίνουμε φίλοι»; Σκάει μύτη κι ο Κωστής μετά από δύο χρόνια... κι αυτό ήταν. Ένα υπόγειο, γιαπί ακόμα, τους φιλοξενεί έφηβους πλέον, με κιθάρες και solo... «Παίξε να σολάρω», «όχι, παίξε εσύ τώρα» κλπ, κλπ... 3η Λυκείου, γιορτή 17ης Νοέμβρη, αναλαμβάνουν τη μουσική επιμέλεια, γίνεται χαμός, ε... δεν ήθελε και πολύ: «Παιδιά, φτιάχνουμε μπάντα».
Εντωμεταξύ, πέρασε καιρός μέχρι να μπει το νερό στο αυλάκι... Ατελείωτες πρόβες στο υπόγειο, κόσμος ερχόταν, έπαιζε κι έφευγε, οι μόνοι σταθεροί και μόνιμοι στη - χωρίς όνομα - μπάντα οι τρεις τους. Είχαν ξεκινήσει και οι ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις, ο Νίκος στους Μηχανολόγους, ο Κωνσταντίνος στη Νομική κι ο Κωστής στο Φυσικό, οι οποίες ωστόσο ήταν μάλλον σε ...καταστολή. Μερικά live ακόμα ...και αλλαγή αιώνα!
Το 2000 η ιδέα του γκρουπ έχει ωριμάσει μέσα τους. Αρχίζουν να γράφουν τραγούδια. Χρόνια ωραία όσο και δύσκολα για τις σχέσεις τους. Απόλυτα φυσιολογικό για τρεις ανθρώπους που διαφέρουν τόσο πολύ ο ένας από τον άλλον. Ακόμη και στη μουσική... Ο Νίκος φανατικός του blues και της jazz, ο Κωστής fun των Κατσιμίχα και των συναφών, ο Κωνσταντίνος κάπου ενδιάμεσα. Ο χρόνος ωστόσο, το δέσιμο, η αγάπη μεταξύ τους και η ωρίμανση μετέτρεψαν αυτές τις αντιθέσεις σε μοναδικό πλεονέκτημα, αφού αντί να λειτουργήσουν καταστροφικά, λειτούργησαν συναινετικά και δημιουργικά... Επηρεάζοντας προφανώς και το μουσικό αποτέλεσμα.
Το υπόγειο έχει μετατραπεί εντωμεταξύ σε ένα πρώτης τάξεως home studio. Γνωρίζονται με τον Μιχάλη που γράφει στίχους, συμβουλεύονται τον Ηλία που ξέρει καλά τον χώρο, ετοιμάζουν demo με καμιά εικοσαριά τραγούδια και η δισκογραφία φαντάζει πιο ορατή από ποτέ. Αποκτούν όνομα, ΤΡΙΛΙΖΑ (όνομα που ήρθε τυχαία όταν προσπαθούσαν να βρουν λέξεις με το «τρία» - επειδή είναι τρεις ...όχι γι' άλλο λόγο!) και κλείνουν το πρώτο ραντεβού με τη Lyra. Τα υπόλοιπα έρχονται πολύ γρήγορα. Τα τραγούδια τους αρέσουν, κανονίζουν τα τυπικά και ο πρώτος δίσκος τους είναι γεγονός. Τον κρατάτε στα χέρια σας.
Τραγούδια με φρεσκάδα και πολλές συνιστώσες που δένουν αρμονικά σαν σύνολο. Το ένα τραγούδι διαφέρει αρκετά από το άλλο... Πρόβλημα; Κάθε άλλο... Αν εκφράζεσαι με ποικίλους τρόπους, σημαίνει απλά ότι είσαι πολυδιάστατος. Και οι ΤΡΙΛΙΖΑ είναι πολυδιάστατοι λόγω των μεταξύ τους αντιθέσεων.
Ήδη δύο από τα τραγούδια τους, το χορευτικό «Ένα» και το ατμοσφαιρικό, ταξιδιάρικο «Έλα δεν είναι αργά», που κυκλοφόρησαν σε promo single μέσα στο καλοκαίρι, αγαπήθηκαν από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Δεν μένει παρά να ανακαλύψετε και όλα τ' άλλα!
Καλή ακρόαση!

Ένα νέο group που καταφέρνει μια εντυπωσιακή είσοδο στο χώρο της ελληνικής δισκογραφίας κι αυτό χάρη σε ένα αρκετά καλό album που κυκλοφορούν με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος. Τρίλιζα... Κινούμενοι σε μονοπάτια πότε pop, πότε rock και άλλες φορές ερωτικά, οι τρεις νεαροί που αποτελούν τους "Τρίλιζα" ζητούν να κερδίσουν μια θέση στις προτιμήσεις σας. Τα πλήκτρα και οι ηλεκτρικές κιθάρες αντιμετωπίζονται "ισότιμα" στις ενορχηστρώσεις, ενώ μειονέκτημα του album είναι πως έχει και κάποια τραγούδια που είναι άχρωμα.

Ωστόσο αυτό που μένει είναι πως οι "Τρίλιζα" κουβαλούν τις δικές τους μουσικές ιδέες. Κάποιες φορές οι συνθέσεις τους φέρνουν προς τους Κατσιμιχαίους, όμως σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα group που δεν αντιγράφει, δεν είναι "μια από τα ίδια". Έχει δική του μουσική άποψη και έμπνευση...

... Το group κινείται σε ευρεία "ηχητική διάσταση" ...

"Ας ανεβούμε ψηλά
ας κοιτάξουμε μακριά
για να γίνουμε ξανά, ένα.
Στης ψυχής μου τα κρυφά
είναι όλα φανερά
μια καρδιά σε δυο κορμιά, ένα"...

(στίχοι: Μιχάλης Παλικαράκης - "Ένα")