Λαϊκά / Παραδοσιακά
Γράφει η Χριστιάννα Παντελάτου

Κάθε νέα κυκλοφορία της Χάρις Αλεξίου αποτελεί γεγονός για τη δισκογραφία.
Μετά το εξαιρετικά επιτυχημένο "Ως την άκρη του ουρανού σου", πριν από 3 χρόνια, επιστρέφει με ένα album έκπληξη.
Με το Βύσσινο & Νεράντζι η Χάρις Αλεξίου προχωρά ένα βήμα μπροστά, διαλέγοντας μελωδίες και στίχους που κάνουν την καρδιά της να ξαναχτυπήσει.
Ρίχνει μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν και το κάνει "σήμερα", πατάει στο "χθες" του ελληνικού τραγουδιού και το κάνει "αύριο", κατορθώνοντας να βρει την ισορροπία ανάμεσα στον παραδοσιακό και τον σύγχρονο ήχο.
Το ούτι, το κλαρίνο, η φλογέρα, το νταούλι, η μακεδονίτικη τρομπέτα, το ηπειρώτικο ντέφι, το βιολί, η δημοτική κιθάρα, τα λαούτα, το ρεκ, το μπεντίρ, η τούρκικη νταρμπούκα, και η κρητική λύρα, δένουν με τρόπο μαγικό με τους σύγχρονους ήχους της ακουστικής κιθάρας και του μπάσου. Τα μουσικά όργανα του τώρα και του χθες, της Ηπείρου, της Κρήτης, της Μακεδονίας, της Θράκης, όλης της Ελλάδας συνδυάζονται με τη μοναδική ενορχήστρωση του Θωμά Κωνσταντίνου των "Τακίμ".
Βύσσινο & Νεράντζι, ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε με την παραδοσιακή μέθοδο του πολυκάναλου, παρόντων όλων των μουσικών, και όχι με ξεχωριστές ηχογραφήσεις και κομπιουτεράιζντ συνδυασμούς.
Θοδωρής Παπαδόπουλος, Σμαρώ Παπαδοπούλου, Μάκης Σεβίλογλου. Τρεις οι δημιουργοί για έναν δίσκο ενιαίου μουσικού ύφους και στιχουργικού ήθους.
Βύσσινο & Νεράντζι, ένας δίσκος για να ζήσεις μαζί του.
Από το μακεδονίτικο "Ήρθα ξανά", μέχρι την έντεχνη μπαλάντα "Ίσως", από το ρυθμικό "Αν ήξερες", μέχρι το τραγούδι - αναστεναγμό "Με ξέχασε η αγάπη μου" και από τους έρωτες που είναι "Μαστόροι" μέχρι τα "Σταφυλάκια" που μυρίζουν Αιγαίο και μας βγάζουν στο "Μόλο".
Το Βύσσινο & Νεράντζι κυκλοφορεί σε jewel box και special edition με ένθετο πολυσέλιδο booklet σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή όπως και όλα τα τελευταία albums της Χάρις Αλεξίου.

Η ιδέα της δημιουργίας του νέου CD της Χαρούλας Αλεξίου, γεννήθηκε στη διάρκεια ατελείωτων περιπάτων στους δρόμους του Παρισιού, όπου θέλοντας να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί αποτραβήχτηκε πριν έναν περίπου χρόνο. Όταν, έτσι απλά, κάνοντας ένα ταξίδι, περισσότερο προς το εσωτερικό της, στην καρδιά και την ψυχή της, όπως λέει η ίδια, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια παλιότερη μα έντονη επιθυμία της : Να συγκεντρώσει σε έναν δίσκο ήχους παραδοσιακούς, ήχους της πατρίδας μας.

Με μια διαδρομή γόνιμη και πετυχημένη από τις αρχές τις δεκαετίας του '70 που έκανε τα πρώτα της βήματα μέχρι σήμερα, η πορεία της χαρακτηρίζεται από τη διαρκή ανίχνευση νέων μουσικών δρόμων.

Μπλέκοντας το παλιό με το νέο, το παραδοσιακό με το σύγχρονο, έναν ακόμα νέο δρόμο μας παρουσιάζει, προσφέροντάς μας Βύσσινο & Νεράντζι, δύο άκρως κλασικά ελληνικά γλυκά.

Η φωνή της, όλα αυτά τα χρόνια μας συντροφεύει παντού. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στους έρωτες, στους χωρισμούς μας, στα ταξίδια μας, στους γυρισμούς μας.
Χρόνο με το χρόνο ανακαλύψαμε και παραδεχτήκαμε ότι η φωνή της μα κι η σκηνική της παρουσία ταιριάζει τόσο να μας ψιθυρίζει στο αυτί τις μελωδίες, όσο και να "γεμίζει" συναυλιακούς χώρους, γήπεδα και στάδια.

Τούτη τη φορά ανακαλύπτουμε μια νέα διαφορετική μορφή της. Πόσο πολύ της ταιριάζει αυτός ο ήχος, που σε στέλνει στα δημοτικά μας τραγούδια! Λες και βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή της!

Παραδοσιακός ο ήχος, μα τα 14 τραγούδια που περιέχει το CD γράφτηκαν από την αρχή. Ευχάριστα ακούγεται στο σύνολό του, χωρίς να απαιτεί από τον ακροατή να έχει ρίζες ή καταβολές από χωριό. Έντονο το στοιχείο του γλεντιού και του πανηγυριού στα περισσότερα (τόσο που να σε ξεσηκώνει να χορέψεις), ως και η μυρωδιά της θάλασσας σε πολλά από αυτά (να νιώθεις ότι ταξιδεύεις ακούγοντάς τα). Σωστά διάλεξε την παλιά μέθοδο ηχογράφησης. Τα τραγούδια αυτά, ΘΕΛΟΥΝ την συντροφιά, ΑΠΑΙΤΟΥΝ τους μουσικούς να παίζουν δίπλα δίπλα, η ανάσα του ενός να πλέκεται στην μελωδία του άλλου, ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ τον αχό του κόσμου, δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν ετούτες οι μελωδίες διαφορετικά.

"Στα παλιά στα πεταμένα και στη στάχτη απ' τη φωτιά
πέταξα τα περασμένα κι είπα δε με νοιάζει πια.

Βάσανα γλυκά δεμένα στης αγάπης την κλωστή
μες της λησμονιάς τα τρένα νόμιζα είχαν ξεχαστεί
Μα στου ονείρου μου την πόρτα πρόβαλες χαράματα
και τα κλάματα με πνίγουν
σαν τις μάνες που ανοίγουν των παιδιών τα γράμματα.

Τα παλιά τα έχω θάψει κι έχτισα μια εκκλησιά
το κεράκι σου έχει κάψει μα η καρδούλα μου χτυπά"...

(στίχοι: : Μάκης Σεβίλογλου - "Βάσανα γλυκά δεμένα")