Music Corner

Με ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία και την αναγκαία υπενθύμιση - επευφημία «για πάντα», ο τίτλος του διπλού cd, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Virus Music και περιλαμβάνει τις σημαντικότερες επιτυχίες του μεγάλου Στράτου Διονυσίου που χάθηκε νωρίς, απλά «μιλάει μόνος του». Έχοντας τραγουδήσει περισσότερα από πέντε χιλιάδες τραγούδια στα κέντρα όπου κατά καιρούς εμφανιζόταν, ο Στράτος Διονυσίου ξεχώριζε εκείνα που θα έβαζε στους δίσκους από την ανταπόκριση που έδειχνε σε αυτά ο φυσικός τους αποδέκτης, το κοινό του. Μέσα από τον εντυπωσιακό αυτό «πλουραλισμό της νύχτας», τον πρώτο λόγο στις λαϊκές επιτυχίες είχε ο κόσμος, στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και στα κέντρα του εξωτερικού όπου «το 'ριχνε για λίγο έξω» η τρικυμισμένη ελληνική ομογένεια. Ίσως και γι' αυτό τα τραγούδια της εποχής ήταν πραγματικά λαϊκά. Ο Στράτος Διονυσίου δεν έκανε όμως επιτυχίες μόνο τα δικά του τραγούδια, αλλά ξαναζωντάνευε τις επιτυχίες των Χιώτη, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνη, Μητσάκη. Η επαφή του με το κοινό ήταν κάτι το ανεπανάληπτο και οι ερμηνευτικές του επιδόσεις απαράμιλλες στα στούντιο που ηχογραφούσε και στις ζωντανές εμφανίσεις του. Ο Τάκης Σούκας είχε πει χαρακτηριστικά ότι ο Στράτος Διονυσίου ήταν ο μόνος τραγουδιστής, ο οποίος δεν είχε χάσει ποτέ, ούτε για μια φορά, τον τόνο του.
Με τη χαρακτηριστική βραχνάδα της φωνής, που μπορούσε να αγκαλιάζει το ίδιο «πατρικά» τα τραγούδια του Άκη Πάνου, του Μίμη Πλέσσα, του Θανάση Πολυκανδριώτη, του Τάκη Μουσαφίρη, του Γιώργου Χατζηνάσιου, του Τάκη Σούκα, του Σπύρου Γιατρά, του Χρήστου Νικολόπουλου, και τόσων άλλων δημιουργών που του εμπιστεύτηκαν τις δημιουργίες τους, το διπλό αυτό cd περιλαμβάνει όλα τα τραγούδια - σταθμούς στην καριέρα του, όπως τα ερμήνευσε για την ελληνική ομογένεια της Αμερικής: «Λέγε με παλιόπαιδο», «Εγώ να δεις», «Της γυναίκας η καρδιά», «Αφιλότιμη», «Και λέγε λέγε», «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», «Ένας αϊτός γκρεμίστηκε», «Άκου, βρε φίλε», «Ο Σαλονικιός» κ.ά. Στον Στράτο Διονυσίου δεν άρεσαν τα μελοδράματα. Το απέδειξε με τη ζωή του. Κι αν αυτό το Μάιο συμπληρώνονται δεκαεφτά χρόνια από το θάνατο του, δύο μόνος λέξεις, χωρίς «Σου-Μου», είναι ο μόνος φόρος τιμής που του πρέπει: Για πάντα!