Έντεχνα
Γράφει η Εβίτα Αντωνέλλου

Είμαι στο τρένο για Αθήνα και είναι να γράψω ένα δελτίο τύπου για τους ανθρώπους της «ΛΥΡΑ», που θα αφορά στο νέο μου δίσκο «Η βροχή από κάτω». Ο μονότονος ήχος των τροχών στις ράγες δημιουργεί το σωστό περιβάλλον για κάτι τέτοιο, μια και πολλά από τα κομμάτια βασίζονται σε λούπες, που έφτιαξα από ετερόκλητες πηγές.
Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει και άλλη μια σύνδεση. Σ' ένα αντίστροφο ταξίδι με τρένο, πριν από τέσσερα χρόνια - αν θυμάμαι καλά - έγραψα τα «Μολύβια». Είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού (;) που περιλαμβάνεται στο δίσκο και αναφέρεται στα μολύβια που αναπαύουν οι μαραγκοί στο αυτί. Μία από τις διαστροφές μου είναι να εστιάζω την προσοχή σε πράγματα τα οποία οι πολλοί τα προσπερνάνε, ανύποπτοι για την ένταση που κρύβουν.
Μ' αυτό το δίσκο προσπάθησα - ενδόμυχα - να ανιχνεύσω καινούρια συναισθήματα, να προσεγγίσω το παράδοξο. Όσο εκλογικευμένη είναι η καθημερινότητα μου τόσο στην τέχνη αφήνω περιθώριο ν' ανθίσει το αναπάντεχο και το τυχαίο, σε σημείο που - ειδικά γι' αυτή τη δουλειά - να αμφιβάλλω αν όντως είναι δημιουργία αυτό που κάνω ή παιχνίδι. Κι ακόμα περισσότερο - επειδή εργάστηκα δύο χρόνια εσώκλειστος στο ησυχαστήριο μου για το ηχογράφημα, με σύμμαχο και αντίπαλο τον υπολογιστή - αναρωτιέμαι αν έχουν τα κομμάτια τη ζωικότητα και τη συναισθηματική φόρτιση που χρειάζεται η μουσική για να μπορεί να φιλά τα μέτωπα των ανθρώπων.
Για τον «εξανθρωπισμό» τους οφείλω πολλά στον Κώστα Θεοδώρου (δικός του και ο όρος), ο οποίος έπαιξε και ενορχήστρωσε αρκετά από αυτά, όπως καί στους υπόλοιπους μουσικούς που συμμετείχαν.
Να μην ξεχάσω τη Μάρθα Φριντζήλα για τη φωνητική, γραφίστικη, αλλά και συνολικότερη υποστήριξη, τον Τίτο Καργιωτάκη και τον Χρήστο Χαρμπίλα για τη δημιουργική ηχοληψία και τον Μάνο Χαμηλάκη για τη συνάφεια «περιτυλίγματος» και περιεχομένου.
Για άλλη μια φορά. βρήκα αποκούμπι σε ποιητές. Στον Λόρκα και στον Νίκο Καρούζο συγκεκριμένα.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα βεβαίως την ανταπόκριση του κόσμου, αλλά και να μην υπάρξει θα προστρέξω στο εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου:

«Σαν αστραπή από μακριά
ό,τι δεν μπόρεσε να υπάρξει
σκίζει τη νύχτα βιαστικά,
άηχα κι υστέρα σβήνει.
Κι ούτε στη μνήμη φίλημα
ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ' τα δίχτυα του ψαρά
να πολεμάει να φύγει».

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Η καινούργια δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου μοιάζει να είναι ότι πιο εσωτερικό έχει παρουσιάσει. Προχωράει τον ήχο που βρήκε μαζί με τους μουσικούς του στις live εμφανίσεις, μπλέκοντας την παραδοσιακή με την ηλεκτρονική μουσική, τη τζαζ, τους αυτοσχεδιασμούς, αλλά και την ανθρώπινη ομιλία που λειτουργεί σαν όργανο, φωνές νέες και μεγαλύτερες που λειτουργούν σαν ήχοι αυτόνομοι χωρίς να ξεφεύγουν και να διασπούν τη μουσική ροή του έργου. Η αίσθηση που είχα όταν άκουσα το cd ήταν ότι επισκέπτομαι έκθεση μεταμοντέρνας τέχνης με εγκατάσταση. Θα μπορούσε επίσης να είναι και μία θεατρική παράσταση με κυρίως θέμα τον τρόπο που μπορεί να δει κάποιος τη ζωή και τα μικρά της θαύματα.

... Η ιδιαιτερότητα του ήχου του album ...

"Κι όμως εσύ Sara
δεν φοβάσαι τα φρούτα του πάθους
κυλά το δηλητήριο στο σώμα σου, Sara
κι όπου νάναι σου χαρίζει τα μαύρα φτερά.

Ντύνεσαι νύχτα ανάλαφρη Sara
δεν ξέρω σε ποιους τόπους γυρνάς,
με τέσσερα φεγγάρια στη πλάτη σου Sara
τέσσερα γαλήνια ξέφωτα"...

(στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - "Sara")