Τρίτο
album λοιπόν για τους Δεκαπέντε Πενήντα που κοντεύουν δεκαετία
καλλιτεχνικής ύπαρξης στην ελληνική ροκ σκηνή. Το «Όσα μπορείς»
κυμαίνεται σε ένα ροκ ύφος είδη γνωστό, χωρίς να προσθέτει τίποτα
καινούριο, κάτι αρκετά συνηθισμένο για ένα σχετικά «κλειστό» είδος
όπως το ελληνικό ροκ.
Δεν
μπορώ να πω αν βελτιώθηκαν και αν το «Όσα μπορείς» είναι καλύτερο
ή χειρότερο από τις προηγούμενες δισκογραφικές τους δουλειές.
Συνθετικά όμως, τα περισσότερα τραγούδια θυμίζουν κάτι άλλο, σαν
κάπου να τα έχεις ξανακούσει. Σε κάποια, όπως το «Για έναν ποιητή»,
η σχέση είναι ξεκάθαρη, σε κάποια άλλα θέλει λίγο ψάξιμο παραπάνω.
Γενικά, υπάρχει μια τάση μιμητισμού στον περισσότερο δίσκο που
εμποδίζει το συγκρότημα απ’ το να αποκτήσει προσωπικό στίγμα.
Στιχουργικά
τα πράγματα είναι καλύτερα. Αν και η γλώσσα είναι η συνηθισμένη
σε τέτοιου είδους τραγούδια, τα περισσότερα παρουσιάζουν αρκετό
ενδιαφέρον.
Φωτεινές
εξαιρέσεις σε όλα τα παραπάνω το «Ακόμα μια φορά (δεν είσαι
εδώ)» με το ρεφραίν του «Δεν είσαι εδώ» των Κορκολή - Καρασούλου
ερμηνευμένο από τη Λιάνα Παπαλέξη και το «Μόνο θυμήσου»
που αν και πολύ απλό, έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Πολύ καλό επίσης
και το «Pantomime», αν και η επιρροή από Doors και Morrison
γενικότερα, είναι τόσο φανερή που στην αρχή νομίζεις ότι είναι
διασκευή!
Αν
και δεν έχω δει τους 15 50 live που λέγεται ότι είναι το
δυνατό τους σημείο, δεν ενθουσιάστηκα ούτε απογοητεύτηκα με το
«Όσα μπορείς». Αν αρέσκεστε σε αυτό το είδος μουσικής, το cd αυτό
δεν θα σας απογοητεύσει, αν ωστόσο προτιμάτε πιο έντεχνες καταστάσεις,
καλύτερα να διαλέξετε κάτι άλλο.
|