Δύσκολο
να γράψεις γι' αυτό το cd. Δύσκολο να καταλήξεις σε μια άποψη.
Από τη μια έχουμε μια κλασική πλέον ερμηνεύτρια που όμως αρέσκεται
πολύ συχνά να δοκιμάζει τη φωνή της σε διαφορετικούς ήχους. Από
την άλλη έχουμε ένα album που παρά τις πολλές ακροάσεις, δεν κατάφερε
να με συγκινήσει παρά μόνο σε ορισμένες στιγμές του.
Αυτή
τη φορά το νέο cd της Δήμητρας Γαλάνη έχει αρκετά ρετρό
κομμάτια (και πολλές διασκευές!). Πολλά τραγούδια μοιάζουν βγαλμένα
από το παρελθόν, ενώ υπάρχουν πάντα και οι μπαλάντες, το μόνο
ίσως στυλ που η Γαλάνη δεν αποχωρίζεται ποτέ (και καλά κάνει)!
Το
πρώτο κομμάτι υπόσχεται πολλά για τη συνέχεια. Το "κόκκινο
τραίνο" είναι η καλύτερη στιγμή του cd. Ρυθμός που απέχει
από τη σύγχρονη πραγματικότητα κατάφερε όμως να μας κερδίσει με
τη πρώτη. Αμέσως μετά έρχεται το "στερεότυπα",
μια δυναμική μπαλάντα από αυτές που ταιριάζουν πολύ στο μουσικό
ύφος της ερμηνεύτριας. Εδώ μου άρεσε ο τρόπος που δένει η ερμηνεία
με τη μουσική και είναι ακόμα ένα τραγούδι που ξεχώρισα από το
cd. Το "querer" σε ρυθμό ταγκό δίνει κι αυτό
μια διαφορετική γεύση.
Στη
συνέχεια τα πράγματα γίνονται πιο μέτρια. Αν εξαιρέσεις τη "μάσκα"
και το "cutch-cutch" (τραγούδια που πάντως δεν λένε
και τίποτα) που είναι πιο γρήγοροι ρυθμοί, το cd σκεπάζει μια
απίστευτη μελαγχολία που ...δεν αντέχεται! Οι στίχοι της Νικολακοπούλου
είναι ικανοί να σε κάνουν να ψάχνεις αντικαταθλιπτικά! Αυτό το
"σκοτείνιασμα" καταστρέφει τελικά την αρχική καλή εικόνα
που εισπράττεις από το cd. Το μόνο κομμάτι που ξεχώρισα μέσα από
την ..."καταχνιά", ήταν το "um pincelada"
στο οποίο ακούγεται και η φωνή της μοναδικής Cesaria Evora.
|