"Μας
χρειάζεται" ο νέος δίσκος του Σταμάτη Γονίδη;
Ίσως ναι, ίσως όχι. Ας μπούμε κατευθείαν στο "ψητό"!
Το
ύφος των τραγουδιών του Σταμάτη Γονίδη είναι γνωστό, επομένως
θα ήταν ανώφελο να περιμένει κανείς πρωτοτυπία στο παρόν δισκάκι.
Ακούγοντας τα κομμάτια λοιπόν, αρχικά απογοητεύτηκα από το φτωχό,
περιορισμένο σε ιδέες και εικόνες λεξιλόγιο των στίχων και ύστερα
από τους αναμενόμενους ρυθμούς και τις προβλέψιμες μελωδίες. Την
κατάσταση θα μπορούσαν κάπως να σώσουν οι ερμηνείες του Γονίδη,
μα κι αυτές ακολουθούν την πεπατημένη: κλαυθμοί, οδυρμοί, πόνοι,
ικεσίες, παρακαλετά και αμανέδες. Βέβαια αναρωτιέμαι τι άλλο θα
μπορούσε να τραγουδήσει ο Γονίδης, αλλά και πάλι, η επανάληψη
όσο να 'ναι κουράζει. Τα μόνα τραγούδια που ξεχώρισα είναι το
"Έλα για μια νύχτα μόνο" (Θεοδόσης Κότσης, Γιάννης
Πετρίδης) και το "Θα περάσει κι αυτό" (Βασίλης
Δήμας) τα οποία με έπεισαν για τις διαθέσεις τους. Ανεκδιήγητο
στιχουργικά κρίνω το "Στην εντατική" που έγραψε
ο ίδιος ο τραγουδιστής: "Στην εντατική, θα με βρεις εκεί
/ έτοιμο να φύγω απ' αυτή τη γη". Τι να πω, περαστικά...
Με
λίγα λόγια, ο νέος δίσκος του Σταμάτη Γονίδη μια χαρά θα ταιριάξει
στους θαυμαστές του και γενικά στους λάτρεις του είδους καθώς
δεν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, αποτελεί όμως ακατάλληλη πρόταση
για όσους αναζητούν πρωτότυπες λαϊκές ή μη, απόψεις.
|