Η Έλλη Κοκκίνου άφησε πρόσφατα πίσω της ένα μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας της, τον Φοίβο (και τη Heaven κατ' επέκταση) που αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία το "βαρόμετρο" της επιτυχίας της. Η χρονική στιγμή που η Κοκκίνου συνάντησε τον Φοίβο θεωρώ πως ήταν η ιδανική, καθώς ο συνθέτης ήταν στα φόρτε του, σε μια εποχή που έγραφε τη μια επιτυχία πίσω από την άλλη χωρίς να έχει ακόμα γίνει κουραστικός ή να επαναλαμβάνεται (κάτι που συμβαίνει τελευταία). Η χρονική στιγμή που η Κοκκίνου αφήνει τον Φοίβο και γυρίζει σελίδα στη πορεία της, θεωρώ πως είναι επίσης ιδανική, αφού ο Φοίβος φαίνεται πως χρειάζεται ένα διάλειμμα για να αποφορτίσει την έμπνευσή του και να αποκτήσει νέες ιδέες. Ωστόσο η Έλλη Κοκκίνου φαίνεται πως είναι αποφασισμένη να τα αλλάξει όλα, αφού άφησε και τη Heaven (άγνωστοι οι ακριβείς λόγοι, μόνο φήμες έχουν κυκλοφορήσει και δεν θα αναλωθούμε σε αυτές) και επέστρεψε στη Sony BMG, την εταιρεία που είχε ξεκινήσει τη καριέρα της αλλά χωρίς ποτέ να κάνει το μεγάλο όνομα. Η Sony απέκτησε πλέον ένα δυνατό χαρτί στο roster των καλλιτεχνών της και μένει να δούμε πως θα το αξιοποιήσει αλλά και αν τελικά η Κοκκίνου μπορεί να σταθεί με την ίδια επιτυχία στη συνέχεια.

Το νέο της album έχει τίτλο "ειλικρινά". Το περιεχόμενο είναι γνωστό. Λίγο απ' όλα τα μουσικά είδη (η σύγχρονη συνταγή), αλλά όχι σωστά "δεμένα" μεταξύ τους με το αποτέλεσμα να μοιάζει λίγο "αχταρμάς". Προσωπικά έχουν αρχίσει να με κουράζουν τα album που περνάνε χωρίς καμία συνοχή από dance σε χασάπικα και από pop σε τσιφτετέλια. Τα album αυτά κερδίζουν ίσως όταν επιλέγεις να ακούσεις κάτι συγκεκριμένο από το υλικό τους, καθώς έχουν πολλές επιλογές, αλλά όταν τα ακούς ολοκληρωμένα, "χάνεις τη μπάλα"! Δεν είναι εύκολο να έχεις τη διάθεση να ακούσεις καψούρικο λαϊκό και στο καπάκι dance και μετά μπαλάντα. Και επειδή αυτές οι "λαϊκοπόπ" δουλειές (μέχρι και νέος όρος προέκυψε!) έχουν παραγίνει πλέον, καλό θα ήταν να περιοριστούν λίγο. Έχουμε πλέον ανάγκη από πιο "συμπαγείς" δουλειές και αυτό το ποίημα που ακούμε συνέχεια από τραγουδιστές "δεν βάζω στη δουλειά μου ταμπέλες" καλό είναι να το αλλάξουμε και να μην αγνοούμε επιτέλους ότι όπου δεν υπάρχουν ταμπέλες επικρατεί το ...χάος!

Αυτή τη φορά η Κοκκίνου συνεργάζεται με πλήθος δημιουργών. Το cd ξεκινάει με ένα έντονο dance κομμάτι του Δημήτρη Κοντόπουλου που ξεχωρίζει σαν τη ...μύγα στο γάλα από τα υπόλοιπα κομμάτια. Δεν νομίζω πως ένα τέτοιο τραγούδι έχει θέση σε αυτή τη δουλειά, αλλά και πέρα από αυτό δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Στη συνέχεια περνάμε απότομα σε ένα πιο "μπαλαντοειδές" λαϊκό τραγούδι του Τάσου Παναγή που έχει γράψει τα περισσότερα κομμάτια του cd για να φτάσουμε στο Νο3, που νομίζω πως είναι το καλύτερο. Μιλάω για το πολύ μελωδικό "καραβάκι" του Τόνυ Κονταξάκη σε στίχους Γιάννη Ρεντούμη (πάντως ούτε αυτό δεν ξεχωρίζει για τη συνθετική πρωτοτυπία του, αλλά είναι ωραίο τραγούδι). Γενικά παρατηρώ ότι οι συνθέτες προσπάθησαν να προσαρμόσουν τη μουσική τους στην Έλλη Κοκκίνου και αυτό σε μερικές περιπτώσεις έχει σαν αποτέλεσμα κάποια τραγούδια να μας θυμίζουν λίγο και Φοίβο. Το album συνεχίζει σε πιο λαϊκό πλέον ύφος, με ζεϊμπέκικα, χασάπικα, μπαλάντες και τσιφτετέλια αλλά και κάποιες πιο pop στιγμές να παρεμβάλλονται. Ακόμα και ολίγο τρομπέτες, βιολιά, κλαρίνα και νταούλια στο "κάπου - κάπου" για να πιάσουμε και λίγο ...Bregovic! Όλα στο mixer!

Το cd θα βγάλει χιτάκια, αυτό είναι σίγουρο. Δεν άκουσα όμως κανένα τραγούδι που θα μείνει. Μετά από 2-3 χρόνια μάλλον θα το έχουμε ξεχάσει. Η δε Κοκκίνου έχασε την πρώτη της ευκαιρία στη μετά Φοίβο εποχή να παρουσιάσει κάτι πραγματικά διαφορετικό...

... Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να τονιστεί σαν highlight του cd ...

Ωραίο το εξώφυλλο (αν και το concept μου θυμίζει και λίγο Jennifer Lopez, δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες!) και η γενικότερη σχεδίαση του ένθετου. Υπάρχει σημείωμα της τραγουδίστριας και οι στίχοι των τραγουδιών ενώ αναφέρονται αναλυτικά και οι μουσικοί που συμμετείχαν στο κάθε κομμάτι.

"Μικρός ο κόσμος
και ταξιδεύουν τόσο γρήγορα τα νέα
όσα μου κρύβεις φανερά γίναν μοιραία
τώρα γνωρίζω μη προσποιείσαι
αυτός ο άνθρωπος που αγάπησα δεν είσαι.

Λυπάμαι ειλικρινά
σου 'δωσα πολλά κι ούτε μια φορά
ούτε που κατάλαβες τη διαφορά
τι να πούμε πια, η σιωπή μιλά
δεν υπάρχει τίποτα εδώ να με κρατά
λυπάμαι ειλικρινά"...

(στίχοι: Χρήστος Καντζέλης - "Λυπάμαι ειλικρινά")

Τίτλος CD
"ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ"
Εταιρεία: SONY BMG
Είδος: CD