Η
Βιβή Μαστραλέξη κυκλοφορεί τη δεύτερη δισκογραφική της
δουλειά αλλά εγώ δεν έχω να σχολιάσω και πολλά πάνω στο θέμα!
Τι να πω, για τα νταούλια και τα μπουζούκια που ακούω, για τους
επιπέδου Δημοτικού σχολείου στίχους που σφυροκοπούν ανελέητα την
αισθητική μου ή για τις κατ' όνομα μόνο ερμηνείες που ευτυχώς
υπάρχει το studio και διορθώνει τα αδιόρθωτα; Δείτε τι εννοώ:
"Σ'
αγαπώ πολύ πολύ
θέλω να είμαστε μαζί
σ' αγαπώ πολύ πολύ
εσύ είσαι όλη μου η ζωή"
("Σ'
αγαπώ πολύ πολύ")
ή
"Λιώνω
και το ξέρεις, μη μ' αποφεύγεις
είναι κρίμα να με παιδεύεις
με τρελαίνεις, τι πας να κάνεις
γιατί θέλεις να με πεθάνεις
μ' αρρωσταίνεις, με τα μάτια σου
φωτιές ανάβεις και φεύγεις
εσύ μ' έχεις κάψει κι όλα τώρα
τα 'χεις ξεχάσει"
("Λιώνω")
Όπως
καταλαβαίνουμε, στίχοι σαν κι αυτούς δεν απαιτούν ούτε σπουδαίες
μελωδίες, ούτε ιδιαίτερη προσπάθεια στην ερμηνεία. Φτιάχτηκαν
για να ακουστούν αποκλειστικά και μόνο σε νυχτερινά κέντρα, ανάμεσα
σε φασαρίες, καπνούς και δίσκους από γαρδένιες και γαρύφαλλα.
Προσποιούμαστε λοιπόν ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτός ο δίσκος και προχωράμε
παρακάτω...
|