Ποπ
μπαλάντες από την μία και μοντέρνα λαϊκά πίστας από την άλλη.
Στην μέση, ο Γρηγόρης Πετράκος, δείχνει να μην έχει αποφασίσει
ποιο δρόμο να διαλέξει, τι του ταιριάζει καλύτερα. Με μπέρδεψε
πολύ το «Καινούργια μέρα». Είναι σαν ο μισός δίσκος να
είναι γραμμένος για έναν έντεχνο τραγουδιστή στα πρώτα του βήματα
και ο άλλος μισός για φίρμα μεγάλης πίστας.
Πίστευα
ότι αλλάζοντας εταιρεία, θα αποδεσμευόταν από την επιτακτική ανάγκη
παραγωγής επιτυχιών, θα έδινε περισσότερη βάση στην καλλιτεχνική
πλευρά της μουσικής και λιγότερο στην εμπορική. Δυστυχώς, κάτι
τέτοιο δεν συμβαίνει. Όπως και στους προηγούμενους δίσκους, προσπαθεί
να ισορροπήσει ανάμεσα στους «έντεχνους» και στους «εμπορικούς»,
να κερδίσει την αναγνώριση των πρώτων, αλλά να τραγουδάει δίπλα
στους δεύτερους. Ωστόσο, κάποια στιγμή θα πρέπει να διαλέξει.
Έχει βελτιωθεί αισθητά φωνητικά και κάποια τραγούδια είναι πραγματικά
καλά. Μπορεί να γράψει όμορφα κομμάτια, έχει τα φόντα να πάει
ψηλότερα, θέλει όμως πολύ προσπάθεια. Κυρίως, πρέπει να ανοίξει
τους ορίζοντες του, να γράψει τραγούδια με σκοπό και στόχο τους
να αρέσουν, όχι να γίνουν σουξέ.
Στην
τελική, το «Καινούργια μέρα» δεν είναι ένα κακό cd. Ακούγεται
ευχάριστα και δεν προσβάλλει την αισθητική μας. Αρκεί όμως αυτό;
Σε κάποιον άλλον ίσως και να έμενα ευχαριστημένη. Αλλά για τον
Γρηγόρη Πετράκο, που - επιμένω! - δείχνει να έχει δυνατότητες,
δεν είναι κρίμα να μην τις αξιοποιεί;
|