Πριν από 2 και κάτι χρόνια, ο Μάνος Πυροβολάκης είδε το συνδυασμό ποπ/ροκ και παραδοσιακής κρητικής μουσικής να χαλάει κόσμο, καθώς το "Στης Εκκλησιάς Την Πόρτα" ακουγόταν παντού. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το ροκ συναντούσε το παραδοσιακό αλλά ήταν από τις λίγες που βρήκε τόση αναγνώριση από το ευρύ κοινό. Ήταν η αναγνώριση του ταλέντου και του οράματος ενός νέου τραγουδοποιού; 'Η μήπως ένας ενδιαφέρων νεωτερισμός που με τη στήριξη του Νίκου Πορτοκάλογλου έκανε απλώς ένα μικρό κυματισμό στα νερά της ελληνικής δισκογραφίας; Με την κυκλοφορία του "Στον έρωτα δεν υπάρχει νικητής", ήρθε η ώρα να μάθουμε...

Ο Μάνος Πυροβολάκης, αν μη τι άλλο, φαίνεται να ανυπομονεί να δείξει ότι μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα πέρα από τη δοκιμασμένη φόρμουλα και ξεκινάει το δίσκο με το πιο περιπετειώδες τραγούδι του δίσκου: το "Τα παράξενά σου" ανοίγει με τη γνώριμη κρητική λύρα αλλά γρήγορα στρίβει προς Λατινική Αμερική φλερτάροντας έντονα με salsa αναφορές. Αυτή είναι μόνο η πρώτη έκπληξη του δίσκου καθώς ήχοι και ρυθμοί από το παρελθόν και το παρόν συνεχίζουν να ανακατεύονται (χωρίς άλλη salsa όμως) στον υπόλοιπο δίσκο, πχ η Δήμητρα Ματσούκα εμφανίζεται στο "Γειά σου" τραγουδώντας ένα ποπ ρεφραίν που αντιδιαστέλλεται την παραδοσιακή ερμηνεία (πάνω από έναν hip hop ρυθμό!) του Πυροβολάκη και το hip hop ιντερλούδιο. Από το 5ο κομμάτι όμως και μετά ο δίσκος αρχίζει να απογειώνεται πραγματικά: το "Αν η αγάπη" χρησιμοποιεί στις στροφές μια ακολουθία από συγχορδίες που φέρνει πολύ με το "Τραγούδι του πούλμαν" του Πορτοκάλογλου (και συνεπώς με το "With or without you") και καταλήγει σε ένα μεγάλο ροκ ρεφραίν, από αυτά που είναι προορισμένα για δυνατές live στιγμές. Η κρητική λύρα δίνει ρέστα στο υπόβαθρο και δένει άψογα με τον ροκ ήχο του κομματιού αλλά έρχεται σε ρόλο πρωταγωνιστή (πρώτο βιολί αν προτιμάτε...!) στο πιο παραδοσιακό "Κρυφά μετρώ τους πόνους", την ιστορία ενός λυράρη που καλείται να παίξει στο γάμο της κρυφής του αγάπης, το οποίο χρησιμοποιεί ένα ηλεκτρονικό beat σαν ρυθμική βάση και μια ακουστική κιθάρα σαν συνοδεία στη λύρα. Το riff και η ευχάριστη έκπληξη της φυσαρμόνικας δίνουν μια αμερικάνικη χροιά στο "Ο νικητής" ενώ στο "Τελευταίο αντίο", ο Πυροβολάκης απλώνει ξανά μαντινάδες πάνω σε σύγχρονους ρυθμούς με την Μελίνα Ασλανίδου να απογειώνει το υπέροχο ρεφραίν. Το "Είσαι μια φίλη μου παλιά" χρησιμοποιεί ξεσηκωτικούς παραδοσιακούς ρυθμούς και δυνατό ροκ ρεφραίν ενώ η "Κρουσταλοβραχιονάτη" είναι η πιο καθαρόαιμη μπαλάντα του δίσκου. Τον δίσκο κλείνει το "Στον κόσμο των μεγάλων", ένα όμορφο δείγμα εύθυμης ποπ με το οποίο ο Μάνος Πυροβολάκης προσδιορίζει με χιούμορ τη θέση του απέναντι στον κόσμο και τη μουσική: "τον πεντοζάλη ακούω ροκ και μπαίνω σε μπελάδες / στιχάκια βγάζω electro-pop μέσα απ'τις μαντινάδες".

Και αν μετά από όλα αυτά ακόμα αναρωτιέστε αν μου άρεσε ο δίσκος, η απάντηση είναι ένα ανενδοίαστο και εμφατικό "ναι". Εδώ βέβαια πρέπει να αναγνωρίσω ότι η κρίση μου ίσως να επηρεάζεται από το γεγονός ότι παρόμοιοι συνδυασμοί παρδοσιακού / ροκ έχουν καταλήξει σε κάποιους από τους αγαπημένους μου δίσκους (πχ το Fisherman's Blues των Waterboys). 'Η ίσως φταίει η κατά το ήμισυ κρητική μου καταγωγή. Μάλλον όμως δεν φταίει τίποτα από αυτά. Μάλλον βρίσκομαι απλά υπό την "επήρρεια" της καλής μουσικής που θα βρείτε στο "Στον έρωτα δεν υπάρχει νικητής".

... Η μουσική και οι στίχοι του Μάνου Πυροβολάκη και του Γιάννη Στίγκα, το παίξιμο που αναδεικνύει τα κομμάτια, οι ευφάνταστοι συνδυασμοί διαφορετικών μουσικών ιδιωμάτων ...

"Χρόνια την έχω την πληγή, σαν φυλαχτό στο στήθος
Μια μελωδία που γι' αυτή δεν γράφτηκε ένας στίχος
Μη φοβηθείς τη μουσική κοντά σου όταν φτάσει,
Είναι ο ήχος μιας καρδιάς στα πρόθυρα να σπάσει"...

(στίχοι: Μάνος Πυροβολάκης & Γιάννης Στίγκας - "Το τλευταίο αντίο")

Τίτλος CD
"ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ"
Εταιρεία: MERCURY
UNIVERSAL
Είδος: CD