Αν
και το φαινόμενο έχει περάσει μάλλον απαρατήρητο στα μέρη μας,
στην μακρινή πλευρά του Ατλαντικού η κιθαριστική indie ροκ μουσική
γνωρίζει περίοδο ακμής με πρωτεργάτες ονόματα όπως οι Modest Mouse,
οι Shins, οι TV On The Radio, οι Band of Horses κλπ κλπ. Δεν γνωρίζω
αν η στροφή των Raining Pleasure σε έναν σαφώς πιο κιθαριστικό
ήχο είναι μια απλή σύμπτωση αλλά ο νέος τους δίσκος Who's gonna
tell Juliet τους φέρνει μουσικά πολύ κοντά σε αυτό το "πανηγύρι".
Το
ότι ο νέος ήχος των Raining Pleasure είναι σαφώς πιο ροκ δεν συνεπάγεται
αυτόματα ότι είναι απλοϊκός ή πιο "εύκολος". Οι στίχοι
υποδεικνύουν ένα γκρουπ με μάλλον σκοτεινή διάθεση την οποία προσπαθούν
να ξορκίσουν με δυνατές κιθάρες και κοφτά riffs ενώ τα περισσότερα
τραγούδια θέλουν αρκετό χρόνο για να φανερώσουν τις αρετές τους.
Οι Radiohead είναι σαφώς μια βασική επιρροή στα 12 κομμάτια αλλά
υπάρχουν και αρκετά σημεία που φαίνεται να πατάνε στους Sonic
Youth, τους Pixies, τους Smiths (πχ το "God is pregnant")
αλλά και την electro-disco (το "Love was just a girl"
με φαλσέτο που μου θύμισε έντονα Scissor Sisters). Εύσημα χρειάζονται
και για την παραγωγή του Clive Martin που αφήνει το γκρουπ να
διατηρήσει τη μουσική του ταυτότητα, αλλά και να την μπολιάσει
πετυχημένα με τον πιο δυναμικό και κιθαριστικό ήχο που χαρακτηρίζει
το δίσκο.
Συνολικά
ο δίσκος απαιτεί αρκετές ακροάσεις: οι μελωδίες δεν γατζώνονται
με την πρώτη στο μυαλό σου, οι στίχοι είναι σκοτεινοί, οι κιθάρες
δυνατές και (με εξαίρεση το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου και ίσως
κάποια ακόμα), το Who's gonna tell Juliet δεν είναι γεμάτο τραγούδια
που θα γίνουν το νέο "Fake" ή το νέο "Love me,
love me, love me". Και αυτό δείχνει ένα γκρουπ που προτιμά
να κάνει επιτυχία με τους δικούς του όρους και όχι επαναλαμβάνοντας
μια γνωστή φόρμουλα. Αν τους ακολουθήσετε θα σας πάνε από τον
Μάνο Χατζηδάκι στους Sonic Youth με μία κίνηση!
|