Η
καλή ποπ είναι κάτι που αναμφίβολα χρειάζεται στα μουσικά δρώμενα.
Μόνο που ορισμένες φορές, το αποτέλεσμα είναι υπερβολικά "αποστειρωμένο",
υπερβολικά "λουστραρισμένο", υπερβολικά επαγγελματικό.
Κάτι
τέτοιο παρατηρούμε στη νέα δουλειά του Γιάννη Βαρδή "Να
ξεκινήσουμε απ' την αρχή". Δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάτι
κακό με τα τραγούδια αλλά είναι αυτό αρκετό; Συνολικά ο δίσκος
ακούγεται λίγο επίπεδος και οι όποιες μουσικές παρεκλίσεις ακούγονται
περισσότερο σαν αποτέλεσμα εμπορικής απόφασης και λιγότερο ως
καλλιτεχνική αναζήτηση. Κοινώς, για όλους έχει ο μπαξές: λίγη
ρυθμική ποπ (το ομότιτλο single, Σουλτάνα) μερικές μπαλάντες (Είπα
κρυφά να φύγω, Πάει καιρός, Τελευταία φορά), 2 λαϊκά (Δύο τσιγάρα,
Έχω ανάγκη), 1 latin α λα ...Carlos Santana (Έφη), λίγο κλασσικό
ροκ (Όλα για σένα) και κάτι από ...Μπρέγκοβιτς (Άλλη μια μέρα
- ένα παλιό κομμάτι της Ελπίδας). Στην προσπάθεια όμως να καλύψει
τόσο πολύ έδαφος και να ικανοποιήσει όλα τα γούστα, το τελικό
αποτέλεσμα ακούγεται χωρίς μουσική ταυτότητα ενώ οι στίχοι χωρίς
να είναι κακοί, δεν έχουν να πουν κάτι καινούριο με εξαίρεση το
Έφη που σχολιάζει το τηλεοπτικό τοπίο της χώρας μας και το star
system που αναπαράγει.
Παρά
τις παραπάνω ενστάσεις, κάποια τραγούδια στέκονται άνετα, κυρίως
οι δύο πιο ποπ προσπάθειες, το "Έφη" (με ευθείες βολές
κατά του Je t' aime - όσο για την Έφη καλύτερα να μην κάνω εικασίες
για το σε ποιά αναφέρονται οι στίχοι) και το "Όλα για σένα":
είναι άκρως ραδιοφωνικά, κολλάνε εύκολα στο μυαλό, είναι δηλαδή
ότι πρέπει για να γίνουν επιτυχίες. Αν ο στόχος ήταν να βγουν
απλά 3-4 κομμάτια για το ραδιόφωνο, τότε η αποστολή εξετελέσθη.
Για έναν πραγματικά καλό δίσκο όμως, χρειάζεται κάτι παραπάνω.
|