Κατ'
αρχήν να ζητήσω συγνώμη που καθυστερήσαμε να δημοσιεύσουμε τη
κριτική του νέου album της Πέγκυς Ζήνα, αλλά αυτό οφείλεται
σε καθυστέρηση της αποστολής του από τη Minos Emi. Το τονίζω αυτό
γιατί τελευταία λαμβάναμε μηνύματα από αναγνώστες μας που έλεγαν
ότι σνομπάρουμε τη Πέγκυ και άλλα τέτοια όμορφα!
Το
cd έχει λοιπόν περίπου τρεις μήνες που κυκλοφόρησε και ήδη γνωρίζουμε
τα τραγούδια που τουλάχιστον σε πρώτη φάση έχουν ξεχωρίσει. Ωστόσο
ξεκινώντας τη κριτική αυτή, προσπαθώ να το δω με καθαρή σκέψη
χωρίς να σκέφτομαι τις εντυπώσεις που έχουν ήδη καταγραφεί. Σε
πρώτη φάση παρατηρώ λοιπόν μια δουλειά στην οποία η Πέγκυ Ζήνα
συνεργάζεται με αρκετούς δημιουργούς και μάλιστα στις περισσότερες
περιπτώσεις δυνατά ονόματα στο χώρο τους. Ότι πρέπει για μια καλλιτέχνιδα
που έχει καταφέρει να θεωρείται μία από τις top σύγχρονες λαϊκές
ερμηνεύτριες με φοβερή βελτίωση τα 3 περίπου τελευταία χρόνια.
Όμως τελικά παρατηρώ πως πρόκειται για μια δουλειά που σε πάει
..."βάρκα γυαλό"! Ο λόγος είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί...
Διότι πως να δέσουν σε μία δουλειά ο dance Κοντόπουλος με τον
λαϊκό Μουκίδη ή ο έντεχνος Νίκος Αντύπας με τον επίσης λαϊκό Τάκη
Μπουγά ή με τον ..."όπου φυσάει ο άνεμος" Δάντη; Ακόμα
και στιχουργικά, το πνεύμα που γράφει για παράδειγμα η Ελεάνα
Βραχάλη δένει σε εντελώς διαφορετικό μουσικό ύφος σε σχέση με
τους στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη. Το cd πάσχει λοιπόν σε ομοιομορφία
αλλά αυτό συμβαίνει στα πλαίσια μιας σύγχρονης μόδας που θέλει
τα μεγάλα ονόματα να κυκλοφορούν δουλειές πολυσυλλεκτικές στο
άκουσμά τους. Προσωπικά όμως δεν κρύβω πως έχω κουραστεί να ακούω
δίσκους που ξεκινούν με ηλεκτρικές κιθάρες και synths και καταλήγουν
σε ...νταούλια και ζουρνάδες! Πόσο μάλλον όταν τα διαφορετικά
είδη εναλλάσσονται από τραγούδι σε τραγούδι, όπως συμβαίνει στο
παρόν cd.
Αυτά
όσον αφορά το γενικό άκουσμα του cd. Αν όμως το δούμε μεμονωμένα,
τραγούδι - τραγούδι, θα βρούμε αρκετές καλές στιγμές. Θα ακούσουμε
κατ' αρχήν ένα τραγούδι που πολλοί καλλιτέχνες θα ήθελαν στη δισκογραφία
τους, την "Ιθάκη" του Νίκου Αντύπα και της Ελεάνας
Βραχάλη. Πρόκειται για το κορυφαίο κομμάτι που έχει πει ποτέ η
Ζήνα. Θα ακούσουμε ακόμα μια σύνθεση του Χρήστου Δάντη
που θυμίζει τον παλιό καλό του εαυτό, το "τρέξε"
(δυστυχώς υπάρχει και το "άσε με στον κόσμο μου" που
μας επαναφέρει στη σύγχρονη πραγματικότητα του καλλιτέχνη). Ο
Γιώργος Μουκίδης γράφει με μαεστρία το "και μετά",
τραγούδι που δεν χάνει το λαϊκό του προφίλ παρά τις ηλεκτρικές
κιθάρες με τις οποίες το ενορχηστρώνει! Οι "δυο ξένοι",
επίσης του Μουκίδη, είναι ένα ακόμη τραγούδι που δικαιούται καλής
πορείας...
Κατά
τ' άλλα αυτό το dance "άλλη μια φορά" του Δημήτρη
Κοντόπουλου δεν είναι αντίθετο μόνο στο ύφος του δίσκου, αλλά
και παντελώς άσχετο με το γενικότερο προφίλ της Πέγκυ Ζήνα. Απορώ
γιατί μπήκε σε αυτή τη δουλειά. Στο cd υπάρχει και το "αν
υπήρχες θα σε χώριζα" που έκανε πολύ γρήγορα επιτυχία
χάρη στο σήριαλ που ακούγεται...
Όσο
για τη Πέγκυ Ζήνα, αποδεικνύει μέσα από το cd αυτό ότι ερμηνευτικά
μπορεί να τα καταφέρει περίφημα ακόμα και σε κομμάτια που απέχουν
πολύ από τη λαϊκή νοοτροπία...
|