Άλλο
ένα album για τον Χρίστο Αντωνιάδη που έρχεται να εξυπηρετήσει
τις επαγγελματικές του ανάγκες καθώς στοχεύει αποκλειστικά στο
να του δώσει νέο υλικό για τις εμφανίσεις του σε νυχτερινά μαγαζιά.
Αν το δούμε έτσι, το cd ακολουθεί τη γνώριμη τακτική ανάλογων
album και περιέχει μια σειρά από λαϊκά τραγούδια στους γνωστούς
ρυθμούς, τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, χασάπικα και μπαλάντες. Τραγούδια
που μπορεί να σε σηκώσουν στο ..."τσακίρ κέφι", αλλά
νομίζω πως δύσκολα μπορούν να σου κάνουν αίσθηση εκτός πίστας,
εκτός αν ...ονειρεύεσαι γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα και στο σπίτι
σου ή στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στη δουλειά!
Από
το cd ξεχωρίζει η "ταυτότητα", μία μπαλάντα που
ποιοτικά υπερέχει σαφώς από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι του δίσκου,
αλλά δεν είναι αρκετό για να σώσει τη παρτίδα. Και γιατί το λέω
αυτό; Γιατί θεωρώ πως ο Αντωνιάδης έχει φωνή που θα μπορούσε να
υποστηρίξει κάποια πιο προχωρημένα τραγούδια και να μη μένει στάσιμος
σε ένα πολύ συγκεκριμένο στυλ που απλώς το "ανακυκλώνει"
κάθε χρόνο. Άποψή μου πως αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό...
|