Ήμουν
πολύ περίεργη να ακούσω αυτό το άλμπουμ. Διαβάζω και το δελτίο
τύπου και περιμένα πολλά. Γνωρίζω τον Χρήστο Δάντη από
τα παλιότερα τραγούδια του και δυστυχώς με απογοήτευσε καθώς άλλα
περίμενα και άλλα άκουσα. Ίσως με παρέσυρε και το δελτίο τύπου
που αναφερόταν σε ροκ χωρίς περιστροφές και με προϊδέασε διαφορετικά.
Δυστυχώς λοιπόν αυτό το ροκ χωρίς περιστροφές δεν το βρήκα. Βρήκα
ένα δίσκο που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ροκ, το ποπ και το
λαϊκό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια σύγχυση. Από την άλλη,
πάνω που βρίσκεις μια καλή μουσική συνοδεύεται από κοινότυπους
στίχους και αντίθετα βρήκα τραγούδια με πολύ ωραίους στίχους που
μου τα χάλασε η μουσική.
Ξεχώρισα
τρία τραγούδια που έχουν ένα ενδιαφέρον σε σχέση με τα υπόλοιπα
και είναι το "Μόνος μου γυρίζω", το "Τόση
αγάπη" και το κατά τη γνώμη μου καλύτερο του άλμπουμ
"Χιόνι". Αυτά συμπτωματικά είναι όλα ροκ τραγούδια
χωρίς να αναμειγνύονται με άλλα είδη. Τα υπόλοιπα δεν μπορούν
να ...αποφασίσουν σε τι είδος ανήκουν, όπως τα "Δεν αξίζει",
"Κάθε βράδυ στις 8", και έτσι δεν αφήνουν καλή εντύπωση.
Ειδικά το "Δεν αξιζει" για παράδειγμα, ενώ ξεκινά καλά,
με ροκ στοιχεία και ωραίους στίχους, στο ρεφραίν γίνεται τσιφτετέλι
και απλά ...σβήνει την προηγούμενη θετική εντύπωση. Τα υπόλοιπα
τραγούδια πέρασαν απαρατήρητα, σε σχέση με αυτά που ανέφερα...
Συνολικά,
είναι ένα άλμπουμ κυρίως για όσους είναι φαν του τραγουδιστή χρόνια
τώρα και δε χάνουν δουλειά του. Ίσως αρέσει και σε αυτούς που
ακούν σύγχρονη ελληνική λαϊκοπόπ μουσική. Νέους θαυμαστές πάντως
δύσκολα θα κερδίσει από αυτή τη δουλειά.
Δυστυχώς
η τελευταία δισκογραφική προσπάθεια του Χρήστου Δάντη δε μου άφησε
τόσο καλή εντύπωση και είναι κρίμα γιατί είναι ένας πολύ ταλαντούχος
τραγουδιστής αλλά και συνθέτης. Ίσως να τον έκρινα και αυστηρά
γιατί σκέφτομαι τον καλλιτέχνη πρώτα και τη μέχρι τώρα πορεία
του, αλλά τα είπα ακριβώς επειδή ξέρω ότι μπορεί να προσφέρει
ακόμα περισσότερα στην ελληνική μουσική.
|