Άκουσα
και ξανάκουσα αρκετές φορές αυτό το soundtrack. Και οφείλω να
ομολογήσω ότι, αν μη τι άλλο, πετυχαίνει τον βασικό του στόχο.
Να ταξιδέψει τον ακροατή στη μαγική εποχή της δεκαετίας του '40,
εκεί όπου εκτυλίσσεται και η σειρά «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο»,
για τις ανάγκες άλλωστε της οποίας δημιουργήθηκε αυτό το cd.
Η
επιτυχία του βασίζεται αρχικά στην υπέροχη ενορχήστρωση, που επιμελήθηκε
η Ζωή Τηγανούρια, η οποία υπογράφει και τη μουσική του
δίσκου, αλλά και στο γεγονός ότι στα τραγούδια αναγνωρίζει κανείς
επιρροές από διάφορα μουσικά ρεύματα : τάνγκο, μάμπο, τζαζ, σουίνγκ.
Και είναι αυτή ακριβώς η πολυσυλλεκτική μουσική σύνθεση που καθιστά
τη συγκεκριμένη δουλειά ενδιαφέρουσα. Ομολογώ βέβαια πως τα δυνατά
χαρτιά είναι κυρίως τα ορχηστρικά κομμάτια, όπου και ξεδιπλώνεται
το μεγάλο ταλέντο της Τηγανούρια, με το ακορντεόν και το βιολί
να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πολύ
αισθαντική και η ερμηνεία της Ζωζώς Σαπουντζάκη στην επανεκτέλεση
του «Πόσο λυπάμαι», ενός κλασικού πλέον τραγουδιού, που
απλά επικυρώνει την καλλιτεχνική της στόφα.
Εντύπωση
μου έκανε για ακόμα μία φορά και η φωνή της Κερασίας Σαμαρά,
μιας ηθοποιού με εξαιρετικές φωνητικές δυνατότητες, που εδώ ερμηνεύει
μια εβραϊκή ρομαντική μπαλάντα που στο άκουσμά της συγκινείσαι
πραγματικά!
Για
το τέλος, θα 'θελα να αναφερθώ στην ωραία στιχουργική δουλειά
του Χάρη Ρώμα στα κομμάτια «Δυο χείλη κατακόκκινα» και
«Αντίο μαμά », στίχοι τρυφεροί και ερωτικοί που ταιριάζουν απόλυτα
με το μουσικό ύφος που είναι «ντυμένοι», αν και δεν θα έλεγα το
ίδιο για την ερμηνεία του στο «Είν' η αγάπη χίμαιρα» του Αττίκ.
Σε
γενικές γραμμές θεωρώ ότι πρόκειται για μια καλή και προσεγμένη
καλλιτεχνικά δουλειά, πολυσύνθετη, με ορισμένες ερμηνείες να ξεχωρίζουν
και να αποτυπώνονται στο μυαλό, που κατορθώνει να σε πάει για
περίπου 50 λεπτά κάπου αλλού...!
|