Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης τοποθετεί τις ερμηνείες της Γλυκερίας στα τραγούδια του δίσκου "Τα θεμέλιά μου στα βουνά" δίπλα σ' αυτές του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Στέλιου Καζαντζίδη και όταν, όπως υποστηρίζει, "αυτή τη σύγκριση την κάνω με πλήρη συναίσθηση της σημασίας και της ευθύνης των λόγων μου", τι παραπάνω να σχολιάσει κανείς; Κι όταν επισημαίνει "ότι στη φωνή και την ερμηνεία της Γλυκερίας αυτά τα τραγούδια, που τα θεωρώ από τα πιο ωραία και τα πιο δύσκολα που έχω γράψει, βρήκαν τον ιδανικό ερμηνευτή τους", τι άλλο απομένει να πούμε; Κι επίσης, όταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που γνωρίζει όσο λίγοι και το Μίκη Θεοδωράκη και το έργο του, δηλώνει "μαγεμένος" από το αποτέλεσμα και μιλά για μια "τόσο ώριμη, τόσο βαθειά ποτισμένη από την μουσική και το λόγο, τόσο μεγάλη τραγουδίστρια", τι χρειάζεται να συμπληρώσουμε εμείς;

Μπράβο στη Γλυκερία. Που καταπιάστηκε με τα δύσκολα. Που δε φοβήθηκε τη σύγκριση με τους πρώτους διδάξαντες. Που τόλμησε να "πει" αυτά τα τραγούδια με τις "βαθιές ρίζες" στο χρόνο και στο DNA των Ελλήνων και με το δικό τους πολύτιμο ειδικό βάρος. Που κατέθεσε στις ερμηνείες της την αλήθεια της ψυχής της και το μεγαλείο της φωνής της.

Μπράβο της. Που ξέφυγε από έναν ερμηνευτικό εαυτό συνδεδεμένο τα τελευταία χρόνια με τραγούδια κατώτερα του ταλέντου της και των φωνητικών της δυνατοτήτων. Σαν έτοιμη από καιρό, στην πιο ώριμη στιγμή της, καταθέτει στα τραγούδια του Μίκη ένα δείγμα φωνής αξεπέραστο ("απόλυτο" το χαρακτηρίζει ο Λ. Παπαδόπουλος), που θα αποτελέσει παρακαταθήκη και μέτρο για τους επόμενους.

Στο δίσκο "Τα θεμέλιά μου στα βουνά" συμμετέχουν ο Πασχάλης Τερζής ("εύχομαι να έρθει η μέρα που θα ολοκληρωθεί μια συνεργασία που την ονειρευόμαστε και την σχεδιάζουμε εδώ και πολλά χρόνια", γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης), ο Δημήτρης Μπάσης και ο Γιώργος Νταλάρας. Μαζί τους, η "Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης" συμπράττει στο άρτιο αποτέλεσμα, κάνοντας υπερήφανο το δημιουργό της.

... Ζεϊμπέκικα, απτάλικα, χασάπικα και ασίκικα, τραγούδια του μέγιστου Μίκη Θεοδωράκη, που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο μουσικό μας πολιτισμό και στις καρδιές των Ελλήνων ...

"Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν", "Σαββατόβραδο", "Στράτα τη στράτα", "Άγγελος δραπέτης", "Βραδιάζει", "Χωρίς φεγγάρια", "Έχω μια αγάπη", "Βροχή", "Μέρα Μαγιού" ...

Αλλά, όταν έχεις ένα τέτοιο υλικό και μάλιστα ερμηνευμένο με τέτοιο εξαιρετικό τρόπο δεν επιτρέπεται να ξεχωρίσεις κανένα τραγούδι. Τα ακούς όλα και αφήνεσαι στην αλήθεια τους...

Τι να απομονώσεις από τραγούδια ένα κι ένα, που έχουν τις υπογραφές μεγάλων ποιητών και στιχουργών μας; Θέλετε μερικά ονόματα; Ρίτσος, Λειβαδίτης, Γκάτσος, Παπαδόπουλος, Ελευθερίου, Τριπολίτης... Κρατώ ενδεικτικά - και όχι αξιολογικά - το "Κάποτε θα 'ρθουν":

"Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πως σε θένε.

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε" ...

(στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος - "Κάποτε θα 'ρθουν")

Τίτλος CD
"ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ"
Εταιρεία: LEGEND
Είδος: Διπλό CD