Το
πρώτο album της Μαρίας Ιακώβου, στηρίζεται στη γνωστή επιτυχία
"Μαύρα μεσάνυχτα", ένα τραγούδι κατά τη γνώμη
μου υπερεκτιμημένο, νομίζω πως οφείλει το σουξέ του στη σημαντική
επιτυχία της ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς και όχι στη δική του
δυναμική. Ένα ακόμη δείγμα πως μπορεί μια "παράπλευρη"
τηλεοπτική (ή κινηματογραφική φυσικά) επιτυχία να ανεβάσει από
το πουθενά ένα τραγούδι. Στο cd υπάρχει και το "χάνομαι"
που έχει ακουστεί επίσης στην ίδια σειρά. Κατά τ' άλλα στην υπόλοιπη
δουλειά ακολουθείται περίπου ίδια γραμμή με τα προαναφερθέντα
τραγούδια. Ανατολίτικοι ήχοι, συχνά σε "αμανέ style",
με μοντέρνες ενορχηστρώσεις. Την αίσθηση ότι ακούς μια μορφή αμανέδων
ενισχύει και η λυγμική ερμηνευτική τεχνική της Μαρίας Ιακώβου.
Δεν
βρήκα πολύ σημαντικά πράγματα σε αυτό το cd, δεν άκουσα τραγούδια
που μπορούν να εντυπωσιάσουν την αισθητική και το γούστο μου,
ωστόσο αυτό το ανατολίτικο θα πρέπει να σημειώσω πως γενικά δεν
είναι και το αγαπημένο μου μουσικό ύφος, οπότε ίσως δεν είμαι
και ο καταλληλότερος να κρίνω το album. Πάντως τραγούδια διαχρονικά
σίγουρα δεν υπάρχουν. Μοιάζει με ένα ακόμα cd που στοχεύει να
δώσει υλικό στην ερμηνεύτριά του, να έχει να λέει στις πίστες.
Κι αν σαν υλικό το στυλ αυτό των τραγουδιών ταιριάζει στο περιεχόμενο
της σειράς "Μαύρα μεσάνυχτα", σαν ανεξάρτητο προσωπικό
album νομίζω πως χάνει πολύ. Φυσικά μπορεί τα κομμάτια να βγάζουν
κέφι σε ένα νυχτερινό κέντρο, όμως αυτό που λείπει είναι η πρωτοτυπία
και η ουσία ειδικά από τον στίχο που είναι πολύ στεγνός, άχρωμος
και συνηθισμένος.
Τι
ξεχωρίζει τελικά από το cd; Λίγα πράγματα... Κυρίως τα ρυθμικά
"δωσ' μου μια βραδιά" και "όσο και να πιω"
και το πιο ερωτικό "είναι κάτι δειλινά". Ειδικά στο
"όσο και να πιω" άκουσα τη Μαρία Ιακώβου να αποδίδει
πολύ καλά το κομμάτι. Μήπως τελικά δεν της πάνε τα ανατολίτικα;;;
|