Λατρεύω από μικρό παιδί την Αλέκα Κανελλίδου όχι μόνο για την καλλιτεχνική της αξία, αλλά για το ήθος, την αξιοπρέπεια και την «αθόρυβη» παρουσία της στα μουσικά μας πράγματα, ακόμη και σε περιόδους που κυκλοφορούσε ένα δίσκο κάθε χρόνο. Πόσο μάλλον τώρα, που αποφάσισε για ακόμη μια φορά «αθόρυβα» να δηλώσει παρούσα στη δισκογραφία έπειτα από έξι χρόνια (μετά το «Άργησες» το 2002). Είναι μόλις η τέταρτη απόπειρά της από το 1993 ως σήμερα να κυκλοφορήσει κάτι καινούργιο, αλλά κάθε μία από αυτές ήταν και είναι καλοδεχούμενη κι από μόνη της γεγονός.

Ακούγοντας τα καινούργια τραγούδια της που γράφτηκαν από τον Στέφανο Κόκκαλη, αισθάνθηκα σαν να μην έλειψε ποτέ από την τρέχουσα μουσική επικαιρότητα. Η υπέροχη και μοναδική φωνή της είναι ίδια κι απαράλλαχτη, το ύφος και το στυλ των κομματιών αυτό που μας έχει συνηθίσει εδώ και σχεδόν 35 χρόνια και γενικότερα το όλο «σύνολο» είναι δουλεμένο πριν και πάνω απ' όλα με σεβασμό στον ακροατή και προορίζεται γι' αυτούς που ξέρουν ακόμη να ακούνε...

Πού υστερεί ο δίσκος; Κατά τη γνώμη μου στους στίχους, οι οποίοι στα περισσότερα τραγούδια δε μου πολυάρεσαν. Λείπει η εύστροφη και περιεκτική «πένα» της Νινής Ζαχά, με την οποία είναι άρρηκτα συνδεμένη η δισκογραφική καριέρα της Κανελλίδου. Όχι ότι είναι κακοί, αλλά μου φάνηκε ότι δεν είναι ιδιαίτερα «δουλεμένοι».

Η έκπληξη είναι ότι για πρώτη φορά η τραγουδίστρια καλείται να ερμηνεύσει λαϊκούς ρυθμούς, όπως ο ζεϊμπέκικος («Ο νόμος της αγάπης) και ο χασάπικος («Κάνει κρύο»). Κι αυτοί όμως είναι έτσι ενορχηστρωμένοι ώστε να κινούνται στους ρυθμούς της τζαζ, όπως άλλωστε και όλος ο δίσκος. Γενικότερα, τα πιο πολλά τραγούδια είναι χαμηλόφωνα και μπορεί να τα απολαύσει κάποιος με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με χαμηλωμένα φώτα.

Κοντολογίς, είναι μια δουλειά που θέλει το χρόνο της, όπως άλλωστε και όλες της Κανελλίδου. Με το πρώτο άκουσμα δεν σου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, όμως είμαι βέβαιος ότι με μια πιο προσεκτική ματιά σίγουρα έχει τις προϋποθέσεις ν' αφήσει κάτι πίσω της. Αρκεί βεβαίως να μη «καπελωθεί» κι αυτή από τις σαβούρες και τους τόνους σκουπιδιών (χωρίς εισαγωγικά) που μας σερβίρουν καθημερινά τα ραδιόφωνα των playlist και των ..."φιλικών εξυπηρετήσεων"!

Να σημειώσω ότι είναι ο πρώτος δίσκος της Αλέκας Κανελλίδου εκτός της εταιρείας που σήμερα λέγεται MINOS-EMI (η τραγουδίστρια ανήκε για πολλά χρόνια στην παλιά Columbia).

Και κάτι τελευταίο: Κυρία Κανελλίδου, ελπίζω να μη «τα ξαναπούμε» σε ...έξι χρόνια, αλλά πιο σύντομα!

... Μα θέλει και ρώτημα; Μόνο και μόνο το γεγονός της επιστροφής της Αλέκας Κανελλίδου φτάνει για ν' αποτελέσει το highlight της υπόθεσης. Φαίνεται ότι διανύουμε τη χρονιά των μεγάλων come back στην ελληνική δισκογραφία, αν θυμηθούμε και το αντίστοιχο της σπουδαίας Ελένης Βιτάλη ...

"Παράπονο το 'χω ν' ανοίξεις μια μέρα την πόρτα,
να πεις σ' αγαπάω κι έλα να πάμε μια βόλτα,
παράπονο το 'χω μια μέρα απ' το σπίτι να λείπω
κι όταν γυρίσω να νιώσω πως μπαίνω σε κήπο"...

(στίχοι: Γιώργος Κρητικός - "Παράπονο")

Τίτλος CD
"ΜΑΘΕ Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ"
Εταιρεία: LYRA
Είδος: CD