Πως
αντιλαμβάνεσαι έναν καλό δίσκο; Διότι έχουμε καταλήξει πλέον,
ότι δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
που να μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις ένα καλό cd,
ένα album που θα αγαπήσει όλος ο κόσμος... Κι αυτό γιατί ο καθένας
έχει διαφορετική γνώμη για το ίδιο πράγμα, κανένας δεν βλέπει
από την ίδια οπτική γωνία.
Χωρίς
να έχει φύγει από το στυλ που τον καθιέρωσε, ο Δημήτρης Κοργιαλάς
φλερτάρει με πιο ροκ ήχους και αυτό είναι που διαφοροποιεί τον
πέμπτο δίσκο του από τους δύο προηγούμενους. Λιγότερο beat και
περισσότερες κιθάρες συγκεντρώνουν σε εννιά τραγούδια τα καλύτερα
στοιχεία από τις πρώτες του – πιο ακουστικές - δουλειές και τις
– πιο ηλεκτρικές - τελευταίες. Θα συναντήσετε τραγούδια πιο pop
και τραγούδια πιο rock, τρυφερές μπαλάντες και στίχους που "φωνάζουν",
το καθιερωμένο πλέον ντουέτο με την Ευρυδίκη και ένα remix
στο «Ραδιενέργεια» που συμπληρώνει την δεκάδα.
Στο
«Τα κουτιά είναι κουφά» δεν βρήκα κάποιο τραγούδι που να
ξεχωρίζει ιδιαίτερα, κανένα «Μια φορά» ή «Χωρίς εσένα». Ωστόσο,
λόγω της έλλειψης "δυνατών χαρτιών", κανένα track δεν
επισκιάζει τα υπόλοιπα, με αποτέλεσμα τα περισσότερα τραγούδια
να αποτελούν "ήρεμες δυνάμεις", έτοιμες να υποστηρίξουν
ανά πάσα στιγμή το ταλέντο των δημιουργών τους.
Για
μένα, ένας καλός δίσκος, είναι ένας δίσκος που θα τον ακούσεις
από την αρχή ως το τέλος ευχάριστα, χωρίς να σε κουράσει, χωρίς
να πηδήξεις track. Ο καινούργιος δίσκος του Δημήτρη Κοργιαλά έχει
ακριβώς αυτό. Ακούγεται από την αρχή ως το τέλος. Κάποια τραγούδια
τα βρήκα πιο ενδιαφέροντα και άλλα συνηθισμένα, κάποια μου κόλλησαν
μετά και τα σιγοψιθύριζα και άλλα τα ξέχασα μόλις τελείωσε το
cd. Όμως, ακόμα και τώρα (που έχω ακούσει τον ίδιο δίσκο άπειρες
φορές) αν μου πεις να το ξαναβάλεις στο cd-player δεν θα σου πω
όχι. Και θα σιγοτραγουδήσω «Μα εγώ είμαι εδώ και σ' αγαπώ χωρίς
να ξέρω το γιατί...»
|