Ο
Γιάννης Νικολάου είναι από τους πιο συμπαθητικούς ανθρώπους
της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Μονίμως χαμογελαστός, μοιάζει
να έχει έναν ήλιο κολλημένο στο πρόσωπο του! Και τι περίεργο...
Τα τραγούδια του, η φωνή του, μου φέρνουν στο μυαλό κάτι ηλιόλουστο
και φωτεινό (ή μπορεί και να είμαι επηρεασμένη λόγω εποχής...)
Ωστόσο
βρήκα λίγο άδικο για τα καινούργια τραγούδια να συνυπάρχουν σε
ένα δίσκο με παλιότερα. Είναι όλα πολύ όμορφα, αλλά όταν το cd
φτάσει στο τέλος, θα γυρίσεις να ακούσεις άλλη μια φορά τα ήδη
γνωστά και αγαπημένα...
Προσωπικά
κόλλησα με την «πειραγμένη» ενορχήστρωση του «Του Αυγούστου η
φωτιά», απόλαυσα την φοβερή ερμηνεία του Γιάννη Νικολάου στο «Ίχνος»,
που πρωτοτραγούδησε η Λένα Αλκαίου (ξέρετε, αυτό με το εκδικητικό
ρεφρέν «άναψα τσιγάρο με τα ρούχα σου, ίχνος δεν θα μείνει από
'σένανε...»), απόρησα που το «Εκείνο που φοβόμουνα» είναι καινούργιο
τραγούδι, θα ορκιζόμουν ότι είναι αποθηκευμένο στα αγαπημένα μου,
έπαιξα και ξαναέπαιξα το «Ανησυχώ για σένα, ανησυχώ», χαμογέλασα
με το τραγούδι για τους Beatles, αν και το περίμενα πιο ..."μπιτλικό",
μελαγχόλησα γιατί «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω», αυτός ο άτιμος
ο χρόνος φταίει... Μου έλειψε λιγουλάκι και ο Παντελής εκεί (ο
Θαλασσινός ντε!), αλλά πήγα στο track 2 και τον άκουσα να αφήνει
το στίγμα του στο «Νύχτα γλυκιά καλοκαιριού» με την χαρακτηριστική
φωνή του.
Έπειτα;
Έπειτα έβαλα το cd απ' την αρχή και τελείωσε, το ξαναέβαλα και
ξανατελείωσε και αφού είδα και αποείδα (ή μάλλον άκουσα) αποφάσισα
ότι θέλω και άλλο και ...ξέθαψα όλα τα album των Λαθρεπιβατών
και ότι άλλο βρήκα να συμμετέχει ο Γιάννης Νικολάου! Διότι, δεν
ξέρω αν παραμένει «λαθρεπιβάτης», εμάς όμως μας χάρισε ένα μουσικό
ταξίδι πρώτης θέσης! Εύχομαι να κάνει το ίδιο και για σας...!
|