Περίπου τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία της τελευταίας του δουλειάς με καινούργιο υλικό («Δε γυρίζω πίσω» το 2005) και δέκα μήνες μετά τη ζωντανή ηχογράφηση από τις παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής, ο Γιάννης Πάριος επιστρέφει με δώδεκα καινούργια τραγούδια. Ο αγαπημένος ερμηνευτής αυτή τη φορά εμπιστεύθηκε ένα νέο συνθέτη, τον Γιώργο Χριστοδουλόπουλο, ο οποίος υπογράφει τα μισά κομμάτια του άλμπουμ και τα υπόλοιπα ανήκουν συνθετικά στον ίδιο τον τραγουδιστή και στο γιο του Χάρη.

Ήδη πριν κυκλοφορήσει το CD, στα ραδιόφωνα ακουγόταν το promo τραγούδι «Το πουλάω το σπίτι» το οποίο προσωπικά δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Γενικότερα, είμαι κάθετα αντίθετος με αυτή την ιστορία των «προεπιλεγμένων» κομματιών πριν τεθεί σε κυκλοφορία ένας δίσκος. Από τη στιγμή που περιλαμβάνει συνήθως 10 έως 14-15 τραγούδια, το καλύτερο είναι να διαλέξει ο κόσμος ποιο του αρέσει και να το κάνει επιτυχία, όπως γινόταν παλιά με τους δίσκους βινυλίου. Βεβαίως, ακόμη και τότε υπήρχε ένα είδος “promo” καθώς τα πιο «χτυπητά» κομμάτια ή εκείνα που ήθελε να προωθήσει η εταιρεία έμπαιναν πρώτα στις πλευρές των δίσκων, χωρίς ωστόσο αυτό να είναι δεσμευτικό για τα «σουξέ». Άλλωστε, πολύ συχνά τα τραγούδια που ήταν πρώτα δεν γίνονταν επιτυχίες…

Όσον αφορά το «Πού πάμε μετά», είμαι σίγουρος ότι το hit όχι μόνο του άλμπουμ αλλά ίσως της χρονιάς είναι το «Αλλού η θάλασσα κι αλλού το πλοίο», το οποίο ο Γιάννης Πάριος μοιράζεται ερμηνευτικά με τον Λάκη Λαζόπουλο. Είναι ένα πολύ ωραίο και ρυθμικό κομμάτι που οπωσδήποτε θα κάνει θραύση το καλοκαίρι. Ήδη στα διάφορα μπαράκια και clubs παίζεται κατά κόρον και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Δεν ξέρω αν θ’ αντέξει στο χρόνο, αλλά σε πρώτη φάση έχει καλές προοπτικές. Γρήγορος ρυθμός κι έξυπνοι στίχοι είναι τα δυο κύρια χαρακτηριστικά του.

Από εκεί και πέρα, συναντάμε το σύνηθες κλίμα που επικρατεί στις δουλειές του Πάριου την τελευταία δεκαετία, από τη στιγμή δηλαδή που το ύφος του έγινε περισσότερο λαϊκό. Με βάση πάντα τον έρωτα στην άτυχη μορφή του, υπάρχουν ζεϊμπέκικα («Δεν έχω άλλο θάνατο»), χασάπικα («Ανήμερα του έρωτα») και λαϊκές μπαλάντες (το ομότιτλο, «Τσιγάρο», «Σε κερνάω την άνοιξη»), ενώ ο δίσκος κλείνει με το «Ψέμα» («Η μπαλάντα του Χρήστου») με στίχους του Χρήστου Κρετσόβαλη που βρίσκεται στη φυλακή.

Επίσης, υπάρχει το τρίτο ντουέτο του ερμηνευτή με το γιο του. Μετά τα «Πιο καλή η μοναξιά» το 1984 και «Έρωτας είναι θαρρώ» το 1995, έρχεται το 2008 το «Ανήμερα του έρωτα», το οποίο αρχικά είχε σχεδιαστεί να δώσει και τον τίτλο στο δίσκο που ήταν προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει στις 14 Φεβρουαρίου, ωστόσο καθυστέρησε κι έτσι επιλέχθηκε το «Πού πάμε μετά».

Γενικότερα, είναι ένα άλμπουμ στα μέτρα του Γιάννη Πάριου που θα «τσουλήσει» εμπορικά και σίγουρα θα βγάλει τρεις-τέσσερις επιτυχίες, δεν ξέρω όμως αν κάποιες από αυτές θα ενταχθούν στο «κλασικό» ρεπερτόριό του, κάτι που δε συμβαίνει συχνά την τελευταία δεκαετία με κάποιες εξαιρέσεις (λ.χ. «Μου 'χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση» και «Στο κάτω-κάτω της γραφής»).

Το ντουέτο με τον Λάκη Λαζόπουλο που ακούγεται πολύ και φυσικά η παρουσία του ίδιου του Πάριου που αποτελεί από μόνη της γεγονός.

«Έρωτας ένας, πρόσωπα δύο,
αλλού η θάλασσα κι αλλού το πλοίο.
Είσαι μια γυναίκα μέσα στην απόγνωση,
καταδικασμένη μες στην απομόνωση,
μια μικρή Ελλάδα που δεν ονειρεύεται,
σύνθημα στον τοίχο που απαγορεύεται».

(Στίχοι: Γιάννης Πάριος)

Τίτλος CD
"ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΜΕΤΑ..."
Εταιρεία: MINOS EMI
Είδος: CD