Έχει
επικρατήσει η ιδέα ότι αρκεί ένα ωραίο πρόσωπο και ένα καλογυμνασμένο
σώμα για να γίνεις τραγουδιστής. Τελικά, οι λέξεις έχουν χάσει
το νόημά τους;
Ο
Γιώργος Σαμπάνης έχει σίγουρα ευχέρεια στο να φτιάχνει
πιασάρικες μελωδίες. Μπορεί επίσης να έχει όλα τα χαρακτηριστικά
που έκαναν διάσημους τον Τσαλίκη, τον Μαρτάκη και πολλούς άλλους.
Εμένα όμως με μάθανε ότι, για να είναι κάποιος τραγουδιστής πρέπει
να έχει πάνω απ' όλα, ωραία και δουλεμένη φωνή. Κι εδώ αυτό δεν
φαίνεται να υπάρχει ή τουλάχιστον χρειάζεται δουλειά. Αναρωτιέμαι
μάλιστα γιατί δεν διορθώθηκαν κάποια στοιχεία στο στούντιο...
Στο
«Χαράματα» λοιπόν, θα βρείτε δώδεκα συνηθισμένα ποπ τραγούδια
συν ένα ρεμίξ στο «Πάθος». Δύο από αυτά (ίσως και τα καλύτερα
του δίσκου) περιλαμβάνουν τις συμμετοχές του Χρήσου Δάντη
και της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου. Στιχουργικά
τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, με κάποια σημεία να τραβούν
το ενδιαφέρον, χωρίς ωστόσο να κάνουν τη διαφορά. Ίσως γενικά
τα τραγούδια να είχαν παραπανω ευκαιρίες, αν υποστηρίζονταν πιο
σωστά φωνητικά. Πάντως, πνοή στην ελληνική δισκογραφία, όπως πολύ
ελπιδοφόρα υπόσχεται το δελτίο τύπου, δεν θεωρώ πως θα δείτε.
Είναι
ολοφάνερο ότι ο Γιώργος Σαμπάνης έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει
να κάνει και αυτό φαίνεται στο «Χαράματα». Ένας ακόμη δίσκος,
που θα ακουστεί για δυο τρεις μήνες, όσο να βαρεθεί ο κόσμος το
«Σ' αφήνω στον επόμενο» ή να βρεθεί ένα καινούργιο σουξεδάκι να
το αντικαταστήσει. Από την άλλη βέβαια, γούστα είναι αυτά, μπορεί
για κάποια κομμάτια εσείς να σχηματίσετε καλύτερη άποψη!
|