"Eίναι
ανέμπνευστη η ώρα, είναι ψεύτικοι οι καιροί, είναι στο χάσιμο
οι μέρες, είναι άκυρη η εποχή" τραγουδάει ο Λάκης
Χαλκιόπουλος στο ουσιαστικά πρώτο του προσωπικό album. Και
αν το επεκτείνουμε λίγο, θα δούμε ότι ειδικά τα τελευταία 2-3
χρόνια, ζούμε πράγματι σε μια ανέμπνευστη και άκυρη εποχή, στη
μουσική μας πραγματικότητα με πολύ λίγες παραγωγές να μας κάνουν
να ...ξεχνούμε τον πόνο μας! Μία από αυτές είναι και το παρόν
cd το οποίο έχει κάμποσο καιρό που κυκλοφόρησε και ...κάλλιο αργά
παρά ποτέ, ήρθε η ώρα να σας το παρουσιάσουμε.
Για
τον Λάκη Χαλκιόπουλο είχα μια πρώτη καλή άποψη από τη παρουσία
του στους Folder#9, δεν έχω παρακολουθήσει όμως άλλες δουλειές
του με άλλα group. Η "άκυρη εποχή" είναι η πρώτη δουλειά
που κυκλοφορεί με το δικό του όνομα. Η μουσική βαδίζει ανάμεσα
κυρίως στη κιθαριστική pop αλλά κάποιες στιγμές και στη rock σκηνή.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά
πολύ προσεγμένη, με άρτιες και πλούσιες ενορχηστρώσεις, όπου μπορεί
να κυριαρχούν οι κιθάρες, όμως ο ήχος πολύ συχνά "γλυκαίνει"
με τη "παρέμβαση" ακορντεόν, βιολιών, ακόμα και τσέλου
ή φλάουτου! Το cd παρουσιάζει ενδιαφέρον σε όλη του τη διάρκεια,
αν και κάνει ελαφρώς μια "κοιλιά" μετά τα μισά. Οι στίχοι
δεν ασχολούνται μόνο με τα καθιερωμένα "ερωτικά" θέματα,
αλλά επεκτείνονται και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα στην
Αθήνα και το τρόπο ζωής ("τοπίο λες ονειρικό") ή στη
φιλία ("ο καλύτερος φίλος μου"), ενώ διαθέτει ακόμα
και ...νανούρισμα (μια καληνύχτα)!
Στο
σημείωμά του στο ένθετο ο Χαλκιόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά
"για πρώτη φορά στη ζωή μου κάνω μια τόσο ελεύθερη στιχουργικά
και συνθετικά δουλειά, που την ευχαριστήθηκα τόσο πολύ".
Και είναι πράγματι εμφανές ότι τα τραγούδια αυτά έχουν δημιουργηθεί
χαλαρά και αβίαστα, με πολύ όμως μεράκι και έμπνευση, ενώ έχουν
δουλευτεί πολύ στην ενορχήστρωση και στο στούντιο. Έτσι έχουμε
συνθέσεις σε στυλ που έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί άλλοι καλλιτέχνες
στη χώρα μας και όχι μόνο, κι όμως μέσα από αυτές αναδύεται το
προσωπικό ύφος του καλλιτέχνη. Το ίδιο και οι στίχοι, που αν τους
καλοδείς είναι γραμμένοι με πολύ απλοϊκό τρόπο κι όμως καταφέρνουν
και κρύβουν δυνατά μηνύματα. Δεν είναι ανάγκη να χρησιμοποιείς
παράξενες λέξεις και ακαταλαβίστικες εκφράσεις για να πεις κάτι
βαθύ και ουσιαστικό. Ο Λάκης Χαλκιόπουλος καταφέρνει συχνά να
σε κάνει να σκεφτείς, χρησιμοποιώντας λόγο απλό. Να σημειώσω κάπου
εδώ, πως στίχους έχουν γράψει και ο Άρης Λάτσινος (το κόκκινο
χαλί), ο Μιχάλης Μπουρμπούλης (τοπίο λες ονειρικό), ο Δημήτρης
Αναγνωστόπουλος (άσε) και η Δήμητρα Πούλκου (απόψε θα ζήσω για
μένα).
Γενικά
πρόκειται για δουλειά που άκουσα με πολύ ενδιαφέρον και ήδη έχει
περάσει και στη προσωπική μου δισκοθήκη. Νομίζω άνετα αξίζει μια
θέση και στη δική σας...!
|