"Η Αγάπη στο τέλος" ...νικά υποστηρίζει ο Στάθης Δρογώσης στον τρίτο προσωπικό του δίσκο. 10 καινούργια τραγούδια (& ένα σε δύο εκδοχές).

Σαν να ήταν χθες θυμάμαι το Δεκέμβριο του 2003 όταν για πρώτη φορά είδα ζωντανά & live τον Στάθη Δρογώση, στο club του Σταυρού του Νότου. Ήταν η παρουσίαση του πρώτου του προσωπικού δίσκου "Ο Χειμώνας δεν θα 'ρθει". Δειλό μου φάνηκε το πρώτο του, σε προσωπικό επίπεδο εννοώ, βήμα, διότι τον τραγουδοποιό τον γνώριζα ως όνομα (φωνή & ψυχή) του συγκροτήματος "Τα φώτα που σβήνουν". Τα τραγούδια του πρώτου εκείνου CD, ήταν εσωστρεφή και ίσως λίγο πιο μελαγχολικά απ' όσο αντέχω ως άνθρωπος.

Τώρα, 6 χρόνια μετά, κρατώ στα χέρια μου το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Στάθη Δρογώση. Ο ίδιος υπογράφει τη μουσική και τους στίχους. Ακούγοντας προσεκτικά όλα τα τραγούδια διαπιστώνω ότι έχω μπροστά μου (ή μάλλον στ' αυτιά μου!) τον ήχο ενός άλλου ανθρώπου! Ήχος δυναμικός, ρυθμικός, πιο ζωντανός, αισιόδοξος. Ο τραγουδοποιός αποφάσισε να αλλάξει! Πιο εξωστρεφής η μουσική του, αν και οι στίχοι δείχνουν να τον βασανίζουν ακόμα. Μ' αρέσει αυτό το νέο άνοιγμα του προς τον κόσμο. Σαν να κατάλαβε ότι μπορεί να εμπιστευτεί στον κόσμο όλη την ευαισθησία και τη συναισθηματικότητα που κρύβει μέσα του. Ισως στην μεταμόρφωσή του αυτή βοήθησαν ο Μύρωνας Στρατής και οι "Δραμαμίνη".

Βρίσκω το πρώτο τραγούδι του δίσκου με τίτλο "Box" δυνατό και αρκετά ροκ. Παλιότερες εποχές μου θυμίζουν η μελωδία και τα φωνητικά του "Μην το πεις πουθενά". Ομορφους στίχους έχει το "Δε σε ξεχνώ", δυνατή και η μελωδία, προσωπικά προτιμώ την εκδοχή για πιάνο - φωνή και το αισίοδοξο μήνυμα "Η αγάπη στο τέλος ...νικά"! Το "Παιδί ξανά", όπως ακριβώς λένε κι οι στίχοι, με την μελωδία του και τον ρυθμό του μας παίρνει να φύγουμε μαζί του. Όμορφο να το ακούς στο αυτοκίνητο, ταξιδεύοντας με τα παράθυρα ανοικτά. Μου άρεσε πολύ η εισαγωγή με βιολί στη "Νύχτα", όμορφες και οι εναλλαγές στη μελωδία. Με εντυπωσίασε η ενορχήστρωση στην "Πηνελόπη". Ενώ "Το γέλιο σου" είναι πιο εσωστρεφές και πιο σκοτεινό απ' όσο θα ήθελα.

Όπως έχει πεί ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξή του "Η ζωή μας ακροβατεί ανάμεσα στα δύο. Πότε τα βλέπεις όλα μαύρα και πότε πιστεύεις πως είσαι ο νέος Μπετόβεν". Συμφωνώ μαζί του. Γλυκόπικρη κυλά η ζωή μας. Παραδέχομαι, χωρις να αμφισβητώ, το ταλέντο του ως μουσικού. Προσωπικά προτιμώ τις συνθέσεις του ενώ βρίσκω ότι οι στίχοι του έχουν έναν βαθμό δυσκολίας. Μ' αρέσουν τα τραγούδια που διηγούνται μια ιστορία, αλλά δεν ξέρω πόσο εύκολα είναι στην απομνημόνευση.

... Οι "Δραμαμίνη", ο Μύρωνας, τα σκίτσα στο ένθετο ...

"Πάνω στη γη κάτω απ' τ' αστέρια όλοι γεννιόμαστε αδέρφια."
Το 'γραψε κάποιος σε παγκάκι το 'πε μια πόρνη στον πελάτη
Μπροστά της στέκει σαν χαμένος εκείνη στρώνει το κρεβάτι
Το άσπρο της τρέμει το χεράκι, την αγκαλιάζει δακρυσμένος
Της λέει στ' αυτί "Δεν είσαι μοναχή καρδιά μου"...

"Δε σε ξεχνώ. Σου τραγουδώ. Η αγάπη στο τέλος νικά"...

Πάνω στη γη κάτω απ' τ' αστέρια όλοι γεννιόμαστε αδέρφια.
Σαν μετανάστες σαν παιδάκια ζούμε κλεισμένοι σε δωμάτια.
Φυλακισμένοι μες στο χρόνο, ξεχασμένοι εδώ στο δρόμο,
Το χέρι ποιος θα μας το πιάσει; Ποιος θα βρεθεί να μας φωνάξει;
"Η φυλακή δεν είναι αληθινή... Ψυχή μου!"

"Δε σε ξεχνώ. Σου τραγουδώ. Η αγάπη στο τέλος νικά"...

(στίχοι: Στάθης Δρογώσης - "Δεν σε ξεχνώ")

Τίτλος CD
"Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ"
Εταιρεία: LYRA
Είδος: CD