Από τους δρόμους της διασκέδασης των Beach Boys ως τις λεωφόρους του Bruce Springsteen που υπόσχoνται λύτρωση και ελευθερία, o δρόμος είναι μια σταθερή αναφορά στη ροκ θεματολογία και κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όπου οι ανοιχτές ευθείες θέλγουν κάθε ανήσυχο πνεύμα και η σκιά του Τζακ Κέρουακ πέφτει βαριά στην ροκ κουλτούρα. Στη χώρα μας όμως των μικρών και κακών δρόμων, ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι ίσως ο μόνος ροκ δημιουργός που κάνει τόσο συχνή αναφορά στο δρόμο. Από το "Ταξίδι" ως το "Μετρώ τα κύματα", ο δρόμος εμφανίζεται τόσο σαν συμβολισμός (συνήθως της ίδιας του της ζωής ή της διαδρομής του στη μουσική) όσο και κυριολεκτικά καθώς φαίνεται να εμπνέεται από μια διαδρομή τόσο σαν οδηγός ("Κολλημένο") όσο και σαν επιβάτης ("Το τραγούδι του πούλμαν"). Έτσι λοιπόν στη νέα του δισκογραφική δουλειά, ο Νίκος Πορτοκάλογλου μας επιστρέφει στο δρόμο όπου τον βρίσκουμε πάνω στη "Στροφή", να αφήνει πίσω ένα κομμάτι από το δρόμο για να δει τι τον περιμένει στο επόμενο.

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η καλοκαιρινή γιορτή στο Ηρώδειο για τα 30 χρόνια του Πορτοκάλογλου στη δισκογραφία λειτούργησε ως ο σηματοδότης για το κλείσιμο μιας περιόδου και το άνοιγμα μιας νέας αλλά με μια προσεκτικότερη ανάγνωση τα πράγματα δε φαινονται τόσο απλά: προσπάθεια για νέο ξεκίνημα φαινόταν και στους στίχους του προηγούμενου δίσκου "Ένα βήμα πιο κοντά", ειδικά στο ομότιτλο και τη "Νέα αρχή". Επιπλέον, από τους στίχους του δίσκου, φαίνεται ότι το κομμάτι που αφήνει πίσω ο Νίκος Πορτοκάλογλου μόνο ευχάριστη βόλτα δεν ήταν και αρκετά κομμάτια περιλαμβάνουν μια έκκληση για βοήθεια: "Πέρασέ με απέναντι" ζητάει στο ομότιτλο κομμάτι, "Γίνε το φως μου" στο "Ο ξεναγός", "Δως μου τη ζωή μου πίσω" λέει χαρακτηριστικά το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου με τον ίδιο τίτλο. Όπως συνηθίζει, ο Νίος Πορτοκάλογλου χρησιμοποιεί κι εδώ το 2ο πρόσωπο χωρίς να είναι πάντα ξεκάθαρο αν απευθύνεται στον ακροατή, σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο ή στον ίδιο του τον εαυτό, αν και μάλλον και οι 3 εκδοχές έχουν βάση αλήθειας.

Όποιος προσωπικός ή καλλιτεχνικός λόγος και να ωθεί τον Νίκο Πορτοκάλογλουσε προς ένα νέο ξεκίνημα, η προσπάθεια είναι έκδηλη στο σαφές και εύγλωττο "Είμαι ξένος" ένα κομμάτι το οποίο ο Πορτοκάλογλου προλογίζει τις ζωντανές εμφανίσεις του ως ένα κομμάτι που προέκυψε από την ανάγκη του να ξανασυστηθεί, για πρώτη φορά μετά το "Υπάρχει λόγος σοβαρός" (μια ανάλογη αναφορά στο νέο δίσκο υπάρχει και στο "Τι είμαι εγώ για σένα"). Το "Είμαι ξένος" είναι ένα πανέμορφο ακουστικό τραγούδι στο οποίο ο Πορτοκάλογλου προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί σε αντιδιαστολή με αυτά που των απωθούν και βρίσκει ένα κοινό νήμα για όλους όσους επίσης δεν ταιριάζουν στη "χώρα της παραγραφής" και της κραυγής. Το τραγούδι περιλαμβάνει χωρίς περιστροφές τα περισσότερα από αυτά που θέλει να πει ο Πορτοκάλογλου και για αυτό και μόνο ο δίσκος αξίζει την προσοχή μας.

Ωστόσο, οι ακουστικές κιθάρες και το ακορντεόν του "Είμαι ξένος" αποτελούν μία από τις λίγες εξαιρέσεις στη "Στροφή", έναν δίσκο που μετά το "Ένα βήμα πιο κοντά" σηματοδοτεί μια επιστροφή σε έναν σαφώς πιο ηλεκτρικό ήχο: αλλού χρησιμοποιώντας το εφέ του delay φτάνει πιο κοντά στο μεγάλο ήχο των U2, (πχ στη "Στροφή" και στο "Δε βλέπεις τίποτα") αλλού με τα γνώριμα κοφτά rock ριφάκια πάνω σε ανατολίτικα υπόβαθρα ("Δεν έχω να σου δώσω", "Ο τρελός θεός", "Δως μου τη ζωή μου πίσω"). Εξάλλου και ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως "ροκάς ανατολίτης". Τα περισσότερα τραγούδια συνοδεύονται από πνευστά που παλινδρομούν ανάμεσα στις στις φόρμες της δυτικής ποπ & ροκ και σε αυτές των παραδοσιακών μουσικών της ευρύτερης γειτονιάς μας - βαλκανική soul θα μπορούσαμε να το λέμε. Στο δε "Ολόκληρος" που κλείνει το δίσκο, τα πνευστά προσθέτουν στην εξωτική jazz αίσθηση του κομματιού.

Σε ένα μεγάλο βαθμό πάντως, η "Στροφή" κινείται σε γνώριμα μουσικά μονοπάτια και ίσως αυτή είναι η μόνη αδυναμία της καθώς το νέο ξεκίνημα δεν εκπληρώνεται στο βαθμό που θα περίμενε κανείς. Από την άλλη, αυτό δεν μειώνει την αξία της σα δίσκο: η μπάντα είναι πολύ καλή (όχι μόνο στο στούντιο, και στις ζωντανές εμφανίσεις), η φωνή της Βασιλικής Καρακώστα πλαισιώνει όμορφα τον Πορτοκάλογλου, οι στίχοι είναι όπως πάντα προσεγμένοι (ευθείς αλλά όχι πεζοί) και συνολικά ο δίσκος είναι γεμάτος με καλά κομμάτια. Κάποια δε είναι πολύ όμορφα, όπως το "Το παιδί": δεν ξέρω ακριβώς τι το ενέπνευσε, καθώς είναι θεματικά πολύ ιδιαίτερο, αλλά, περνώντας από τον εφιάλτη στην ανακούφιση, δίνει στα πράγματα τη σωστή τους προοπτική. Τραγούδια σαν κι αυτό δικαιολογούν την επιμονή όσων ακολουθούνε τον Νίκο Πορτοκάλογλου στον ξεχωριστό του δρόμο. Ας ελπίζουμε η συνέχεια της διαδρομής να φέρει κι άλλες δουλειές σαν κι αυτή...

... Οι ενορχηστρώσεις και το παίξιμο, οι αρμονίες της Βασιλικής Καρακώστα, ο δυναμισμός που αποπνέει συνολικά ο δίσκος - μια αίσθηση ξεσπάσματος μετά από κάτι άσχημο, κάποια πραγματικά πολύ καλά τραγούδια ...

"Αφού σαν ξένο με κοιτάς και λύνεις τα σκυλιά
Το όνομά μου αφού ξεχνάς, να συστηθώ ξανά
Είμαι ένας ευγενής αλήτης, είμαι ροκάς ανατολίτης
Δίχως συγγενείς
Είμαι της τρέλας μου εργάτης, σιωπηλός επαναστάτης
Στη χώρα της κραυγής
Είμαι ξένος, είμαι ορφανός,
Δε με είδες, δε με ξέρεις
Είμαι αόρατος"...

(στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου - "Είμαι ξένος")

Τίτλος CD
"ΣΤΡΟΦΗ"
Εταιρεία: MERCURY
UNIVERSAL
Είδος: CD