Το
πρώτο που προσέχεις στο Black Earth είναι η ...αφαιρετική
στιχομυθία. Να πω ότι ενθουσιάστηκα; Ψέμματα θα πω... Προσπάθησα
να ακούσω κάτι καινούργιο, αλλά στην πραγματικότητα ήμουνα ξανά
στα ίδια. Καταρχήν, υπάρχει μια καινούργια μόδα να γράφονται στίχοι
χωρίς ομοιοκαταληξία και χωρίς μέτρο. Ίσως μια ή δυο φορές αυτό
να πετύχει, αλλά τις περισσότερες φορές μοιάζει σαν να προσπαθείς
να βάλεις μουσική σε ένα πεζό κείμενο. Αν θες να γράψεις μυθιστόρημα
καλώς, αλλά βάλτο σε χαρτί και όχι σε cd.
Σε
αυτό το στιλ λοιπόν ήταν τα δύο πρώτα tracks του Black Earth και
με προδιάθεσαν αρνητικά. Όχι ότι συνθετικά είναι άσχημα. Κάθε
άλλο! Αλλά αυτός ο «ό,τι να 'ναι» στίχος που κορυφώνεται στο «Μου
'χεις σπάσει» (τα καρύδια λέει στη συνέχεια και δεν εννοεί τον
ξηρό καρπό!!) δεν τρώγεται, βρε παιδί μου! Καλύτερα τουλάχιστον
να ήταν στα αγγλικά, να μην τον καταλαβαίνεις αμέσως. Η συνέχεια
βέβαια είναι πολύ καλύτερη. Το «μπρίκι» είναι ένα πολιτικό τραγούδι
με πολύ καλό ρυθμό και ενδιαφέρουσα μελωδία (αν και δεν έχω ακόμα
πλήρως καταλάβει την μεταφορά), ο «βολεμένος» είναι συνηθισμένο,
αλλά αρκετά ευχάριστο κομμάτι και αν εξαιρέσουμε το «Μου 'χεις
σπάσει» (στ' αλήθεια δεν έχω λόγια!), τα τρία τελευταία κομμάτια
είναι παραπάνω από συμπαθητικά.
Το
δυνατό σημείο του δίσκου λοιπόν είναι σίγουρα η σύνθεση. Αν και
δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, δείχνει να έχει κατασταλάξει
σε ένα ύφος που και ταιριάζει φωνητικά στον Πέτρο Van Ripper
και ακούγεται ευχάριστα. Ωστόσο θα προτιμούσα να τον ακούσω και
live προτού σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη τόσο για τον ίδιο σαν
καλλιτέχνη όσο και για το υλικό του δίσκου.
|