Ακούω πολλούς κατά καιρούς να μιλάνε για τη συγγένεια του μπλουζ με το ρεμπέτικο και βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί μόνο εν μέρει: κοινωνιολογικά και στιχουργικά, σίγουρα υπάρχουν ομοιότητες, αυτές που χαρακτηρίζουν λαϊκές μουσικές που εκφράζουν κοινωνικά στρώματα που, αν όχι ακριβώς περιθωριοποιημένα, είναι κάπως "στην απ'έξω". Μουσικά ωστόσο βρίσκω αρκετές διαφορές στους ρυθμούς και τις μελωδίες, πράγμα αρκετά φυσιλογικό δεδομένων των διαφορετικών καταβολών των δύο ιδιωμάτων όσο και της μοναδικής πορείας που ακολούθησε το καθένα. Προφανώς αυτή η συζήτηση θα ήταν καλύτερα να γίνει από επαϊοντες, μουσικολόγους και κοινωνιολόγους. Αλλά ο καινούριος δίσκος του Στέλιου Βαμβακάρη χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να συνταιριάξουν τα δύο είδη και επομένως δεν μπορεί παρά να γίνει αναφορά στη σχέση μπλουζ-ρεμπέτικου.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που κάποιος δοκιμάζει αυτό τον αρραβώνα αλλά ο Στέλιος Βαμβακάρης είναι σίγουρα από τους πιο κατάλληλους: γιος του Μάρκου Βαμβακάρη, όχι μόνο έχει το ρεμπέτικο στο DNA του αλλά είναι και ικανότατος μουσικός ανεξαρτήτως του πούθε κρατάει η σκούφια του, έχοντας στο ενεργητικό του συνεργασίες με μπλουζίστες όπως ο Louisiana Red και ο Taj Mahal (άλλος ένας τύπος που δεν τον χώρεσαν τα όρια του μουσικού ιδιώματος από το οποίο ξεκίνησε) και εδώ και χρόνια ψάχνει να βρει που χάνονται τα όρια ανάμεσα στις δύο μουσικές παραδόσεις.

Ο τελευταίος του δίσκος λοιπόν κάνει αρκετά ανοίγματα στο μπλουζ και το μπλουζ-ροκ αν και συνολικά η ζυγαριά δείχνει Ανατολή: οι ενορχηστρώσεις ρίχνουν βάρος κυρίως στα δικά μας όργανα (μπουζούκι, τζουράς, μπαγλαμάς) και οι φωνές του Στέλιου Βαμαβκάρη και της Εβελίνας Αγγέλου είναι γνήσια λαϊκές οπότε τα ελληνικά ιδιώματα (ρεμπετικο-λαϊκό) δίνουν το ύφος του δίσκου. Υπάρχουν όμως και αρκετά περιθώρια και για το μπλουζ να βγει στην επιφάνεια, άλλοτε με ανεπαίσθητες πινελιές και άλλοτε παίρνοντας πιο πρωταγωνιστικό ρόλο (πχ στο "Έτσι" που ανοίγει το δίσκο ή στο "Πάνω στη Χάρλεϊ" που τον κλείνει). Πέρα από το μουσικολογικό ενδιαφέρον ωστόσο, ο δίσκος είναι πολύ καλός (αν και κάποια κομμάτια μου έπεσαν λίγο βαριά) και θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από όσους είναι φαν του ρεμπετικού χωρίς να είναι πιουρίστες.

... Πολύ καλό παίξιμο και ενορχηστρώσεις δίνουν μια δυνατή αίσθηση αυθεντικότητας στο δίσκο, σε συνδυασμό και με τα φωνητικά του Βαμβακάρη και της Αγγέλου. Ωραία αίσθηση πειραματισμού: κάτι διέκρινα στο αγαπημένο μου "Το κουπί". Ήταν rockabilly; Δεν είμαι σίγουρος ακόμα... Οι στίχοι δένουν πολύ καλά με τη μουσική ...

"Η νύχτα φέρνει το πρωί και η καρδιά μου εσένα
Μου ρίχνεις φώτα στη στροφή
Πώς θες να κάνω προκοπή
Που τα 'χω όλα χαμένα
Απάνω που σ' αγάπησα, μου γύρισες τα φύλλα
Γιατί σε τούτη τη ζωή
Άλλοι πηγαίνουν με κουπί
Κι άλλοι με δέκα μίλια"...

(στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου - "Το κουπί")

Τίτλος CD
"ΝΙΡΒΑΝΑ"
Εταιρεία: LEGEND
Είδος: CD