Ένας Βασίλης από τα παλιά... Ένας Βασίλης που με το cd αυτό, μαζί με τις "χαμένες αγάπες", φαίνεται να βρίσκει κάτι και από τον παλιό καλό εαυτό του... Ένας Βασίλης όπως τον έχουμε αγαπήσει... Με τις μπαλάντες του, με τα κιθαριστικά ξεσπάσματά του, με τον στίχο πότε παραπονεμένο, πότε θυελώδη και άλλοτε εύθυμο.

Με τους σταθερούς του συνεργάτες, τον μουσικό Χριστόφορο Κροκίδη και τον στιχουργό Βασίλη Γιαννόπουλο, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου παρουσιάζει μια δυνατή δουλειά... 13 ολοκαίνουρια τραγούδια, το καθένα με τη προσωπικότητα και την κουλτούρα του...

Το cd ξεκινάει με τις "χαμένες αγάπες". Ρυθμός σήμα κατατεθέν του Βασίλη Παπακωνσταντίνου... Ερωτική μπαλάντα με δυνατό ρεφρέν. Και οι "χαμένες αγάπες" που όλοι κάποτε αναζητούμε... "Ο αιώνας αλλάζει και όμως ίδιος μου μοιάζει"...

Το δεύτερο track μας άρεσε πολύ. Ένα καθαρά rock τραγούδι, σε γρήγορο ρυθμό, και με φοβερή μουσική και ενορχήστρωση... Τίτλος: "Ο.Κ.".

Μια μπαλάντα ακολουθεί... "Δεν έχω άλλη υπομονή". Εδώ χάνεις τον πρωταγωνιστή. Δεν ξέρεις που να αναζητήσεις την μαγεία του ήχου. Στην φωνή του Βασίλη ή στο "γρατζούνισμα" της κιθάρας... Η ενορχήστρωση του Χριστόφορου Κροκίδη, δίνει πάλι ...ρέστα!

Στο Νο4 η εύθυμη νότα του cd... "Εγώ για σένα λιώνω, αυτός να μας τρελάνει προσπαθεί, πες του να φύγει και να πάει να "νανανα"..."

Ακολουθούν το "αλλάζεις", ένα τραγούδι που δεν τράβηξε και πολύ την προσοχή μας. Το αντίθετο συνέβη με το "νιώθω μεγάλη μοναξιά". Ένα ακόμη rock τραγούδι, γεμάτο συναισθήματα και σκέψεις και με τον μικρό Γιώργο Πασχάλη να δίνει κι αυτός χρώμα στο τραγούδι με την φωνούλα του.

Στο Νο7 μια ακόμη μπαλάντα που καταλήγει σε δυνατές κιθάρες και ντραμς. "Έχω ανάγκη". Κι εμείς έχουμε ανάγκη τέτοια τραγούδια...

"Βρέξε Θεέ μου". Είναι πλασμένη η φωνή του Βασίλη για τέτοια τραγούδια... Στίχος που κινείται στα όρια του έρωτα και της μελαγχολίας... Μουσική που απλά συνοδεύει τη φωνή του...

Πλημμυρισμένη από μελωδία και συναισθήματα μπαλάντα το "για σένα".

Το rock παραμύθι του Βασίλη συνεχίζεται με το "ψέμα". Πολύ καλή η μουσική (ακόμη μια μπαλάντα) του Χριστόφορου Κροκίδη... Εξίσου ενδιαφέρουσα η ιστορία των στίχων του Βασίλη Γιαννόπουλου.

Οι κιθάρες συνεχίζουν ρυθμικότερα και πιο δυνατά στο "πάψε". Ευρηματικός ο στίχος.

Το θέμα του δωδέκατου track μια μικρή ιστορία που "ίσως" σας συγκινήσει, "ίσως" σας κάνει να τραγουδήσετε μαζί το ρεφρέν. "Ίσως" ...σίγουρα...

Και το cd κλείνει με μια ακόμη μπαλάντα. "Στο καλό να πας". Ερωτισμός και η γνωστή μελαγχολία που εκπέμπει η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όταν αναδύεται μέσα από τους slow ρυθμούς της κιθάρας και των πλήκτρων...

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του έχουν δείξει και στο παρελθόν - και το δείχνουν έντονα και τώρα - ότι έχουν αφομοιώσει πλήρως την αισθητική της rock μουσικής. Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι αμέτρητες επιτυχίες που έχουν δημιουργήσει στο παρελθόν.