Το φεστιβάλ Hard Rock Calling που πραγματοποίειται κάθε καλοκαίρι στο Hyde Park του Λονδίνου, έλαβε φέτος χώρα το τριήμερο 26 ως 29 Ιουνίου με μια πληθώρα μεγάλων (και λιγότερο μεγάλων) καλλιτεχνών από όλα τα μήκη και πλάτη του ροκ φάσματος. Ώρα λοιπόν για πολλή και καλή μουσική, άφθονες μπύρες, ψάρι & τσιπς και άστατο καιρό! To Music Corner μπήκε στη βρεττανική φεστιβαλική ατμόσφαιρα, βρέθηκε στο Λονδίνο για τη δεύτερη και τρίτη μέρα του φεστιβάλ (δυστυχώς όχι για την πρώτη όπου εμφανίστηκαν μεταξύ άλλων οι Killers, οι Kooks και οι Echo & the Bunnymen) και σας μεταφέρει τις μικρές και μεγάλες στιγμές του Σαββατοκύριακου!

Σάββατο 27/9 (Ημέρα 2η)

Είμαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω από το τέλος της ημέρας. Δεν είναι παραξενιά, απλά το τελευταίο κομμάτι που ακούσαμε το Σάββατο ήταν η στιγμή που χαρακτήρισε το φεστιβάλ και έκανε τους χιλιάδες θεατές να αναρωτιούνται αν βλέπουν καλά. Γιατί ναι μεν γνωρίζαμε ότι ο Neil Young κλείνει τις συναυλίες του με το "A day in the life" - το καλύτερο ίσως κομμάτι των Beatles - αλλά κανείς δεν περίμενε ότι στη μέση του κομματιού θα έβγαινε χοροπηδώντας στη σκηνή ο ίδιος ο ...Paul McCartney για να τραγουδήσει παρέα με τον Young! Τα δευτερόλεπτα σαστιμάρας διαδέχτηκε ένα παραληρηματικό κύμα επευφημιών για τους δύο θρύλους που αγκαλιαζόντουσαν και χαμογελούσαν σαν μικρά παιδιά. Και αυτή η ευφορία δεν περιορίστηκε μόνο στη σκηνή αλλά πλημμύρησε το Hyde Park και έστειλε 40.000 ανθρώπους στους δρόμους του Λονδίνου με ένα πλατύ χαμόγελο, στο τέλος μιας γεμάτης ημέρας...

Neil Young

...που ξεκίνησε με τους Pretenders να παίζουν κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Με την Chrissy Hynde σε κέφια παρά το γκριζάρισμα και με μια πολύ ικανή και γεμάτη (μπάσο, ντραμς, κιθάρα και pedal steel κιθάρα) μπάντα πίσω της, οι Pretenders έπαιξαν κομμάτια από το νέο τους δίσκο (με μια έντονη "αμερικάνικη" χροιά) αλλά και αρκετές από τις παλιότερες επιτυχίες τους ("Message of love", "Back on the chain gang", "I'll stand by you", "Talk of the town", "Middle of the road") προς μεγάλη ικανοποίηση του λονδρέζικου κοινού.

Το πρώτο διάλειμμα ήταν και μια καλή ευκαιρία για αναγνώριση του χώρου: ένα τεράστιο ξέφωτο στη μέση του Hyde Park σπαρμένο με λογιών λογιών περίπτερα, με φαγητό για κάθε γούστο, μπαρ χωρίς ουρές, φαρμακείο και ότι άλλο θα μπορούσε να χρειαστεί κανείς για να περάσει τη μέρα του ευχάριστα.

Πίσω στη σκηνή, το σετ των Pretenders ακολούθησε ο μπλουζίστας Seasick Steve, παρέα με τον ντράμερ του, τη συλλογή του από μοναδικές κιθάρες και τις ιστορίες του από τον αμερικάνικο Νότο. Αν και δύο μόνο άτομα στη σκηνή, το σετ ήταν εξαιρετικά δυναμικό κυρίως χάρη στο slide παίξιμο του Seasick Steve. Η blues τεχνική του slide χρησιμοποιήθηκε αρκετά και από τον Ben Harper που ακολούθησε με τους Relentless7. Ο ήχος του ήταν αρκετά μακριά από το χαλαρό funk/soul/folk ύφος με τον οποίο τον γνωρίσαμε και πολύ πιο κοντά στο blues και το hard rock, όπως σηματοδότησε και η διασκευή του στο "Good times, bad times" των Led Zeppelin. Εν τω μεταξύ, ο καυτός ήλιος είχε δώσει τη θέση του σε βαριά μαύρα σύννεφα και τα αντηλιακά αντικαταστάθηκαν από ...αδιάβροχα καθώς μια καλοκαιρινή μπόρα άρχισε να ποτίζει το Hyde Park.

Ευτυχώς για μας, ήταν η σειρά των Fleet Foxes να ανεβούν στη σκηνή οι οποίοι φάνηκαν πραγματικά να καθαρίζουν τον ουρανό με την ομορφιά που περικλείουν οι φωνητικές αρμονίες τους (σοβαρά τώρα, με το που είπαν το "Sun Giant", ο ήλιος ...ξαναβγήκε αμέσως!). Μια μουσική διασταύρωση μεταξύ καλιφορνέζων hippies (Crosby, Stills, Nash & Young, Beach Boys, Byrds) και παλιών folk τραγουδιών από τα βουνά, οι Fleet Foxes ήταν μια περίεργη αλλαγή μετά τα γκάζια που προηγήθηκαν αλλά μάγεψαν όσους τους παρακολούθησαν με μια σειρά εξαιρετικών τραγουδιών από τον πρώτο δίσκο τους, το Fleet Foxes, και το Sun Giant EP (συμπεριλαμβανομένου και του Mykonos). Δεν έχασαν ούτε νότα σε όλο το σετ και η λυρικότητα των στίχων έδωσε μια επιπλέον διάσταση στις ονειρικές μελωδίες τους. Οι δε εμφανείς επιρροές τους από τη σκηνή του Laurel Canyon, τους κατέστησαν ιδανική εισαγωγή για το κυρίως πιάτο της ημέρας, τον τεράστιο καλλιτέχνη με το όνομα Neil Young.

"Αγγλος" στην ώρα του, ο headliner της ημέρας, ο θρυλικός όσο και απρόβλεπτος Neil Young βγήκε στη σκηνή στις 8. Παρά τη φήμη του γερο-παράξενου που (δικαιολογημένα) τον ακολουθεί από τα νιάτα του, ο Young ήρθε στο Hyde Park αποφασισμένος να ευχαριστήσει το κοινό και το κάνει εύκολα ανοίγοντας με το τερατώδες riff του "Hey hey, my my" (Into the black). Ακολούθησε μια σειρά από ηλεκτρικά τραγούδια όπως το "Mansion on the hill", το "Fuckin' up" ή το πιο πρόσφατο "Spirit road", πνιγμένα σε κύματα ηλεκτρικού θορύβου που, δεν μπορεί, πρέπει να αντηχούσαν σε ολόκληρο το Λονδίνο! Το δε κοφτό riff του "Cinammon Girl" ακούστηκε τόσο απογειωτικό όσο την πρώτη φορά που το άκουσα.

H παρουσία του Anthony Crawford σε ρόλο πασπαρτού (β' φωνητικά, κιθάρα, πιάνο) έδωσε επιπλέον ευελιξία στη μπάντα κι έτσι ο κιθαρίστας Ben Keith βρήκε χρόνο να κάτσει στη φυσική του θέση, πίσω από την pedal steel κιθάρα με την οποία χρωμάτισε τους περισσότερους country-rock δίσκους του Young, όπως το κλασικό Harvest. Το Harvest είχε την τιμητική του με 5 κομμάτια να βρίσκουν χώρο στη σαββατιάτικη set list: "Words", "Are you ready for the country?", "The needle and the damage done", "Heart of gold & Old man". Τα 3 τελευταία ήταν μέρος του γνωστού ακουστικού διαλείμματος που παρεμβάλλεται στα λάιβ του Neil Young και περιλάμβανε ακόμη τα "Mother Earth", "Unknown legend" (γραμμένο για τη γυναίκα του Pegi η οποία συμμετείχε με β' φωνητικά στη βραδιά) και "Comes a time".

Οι ηλεκτρικές εκκενώσεις όμως δεν είχαν τελειώσει και το επικό, αργόσυρτο "Down by the river" έδωσε χώρο στον Neil Young για τα γνωστά ηλεκτρικά του σόλο. Ακολούθησε το μόνο τραγούδι από τον τελευταίο του δίσκο, το "Get behind the wheel" για να κλείσει το σετ με ένα ξεσηκωτικό "Rockin' in the free world", με το κοινό να παραληρεί και τον Young να φαίνεται να απολαμβάνει την αποθέωση και να μη θέλει να τελειώσει το κομμάτι με τίποτα. Μετά ωστόσο από το νιοστό ρεφραίν, ο Young έσβησε το τραγούδι σε έναν ορυμαγδό από feedback και αποχώρησε από τη σκηνή για να φτάσουμε έτσι στο ιστορικό encore...

Το "A day in the life", οι Beatles δεν πρόλαβαν να τo παίξουν ποτέ ζωντανά και σε οποιονδήποτε η ζωντανή απόδοσή του θα φάνταζε δύσκολο εγχείρημα. Απρόσμενα ίσως, ο Young φαίνεται να έχει βρει μια φόρμουλα που λειτουργεί για το κομμάτι, με την κιθάρα να αναλαμβάνει το ρόλο των ψυχεδελικών εγχόρδων. Ίσως αυτό αναγνώρισε ο Macca και δε σταμάτησε να υποκλίνεται στον Καναδό φίλο του, ίσως ήταν η ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία να συμμετέχει στη ζωντανή παρουσίαση του συνδημιουργήματός του με κάποιον άλλο να αναλαμβάνει το ρόλο που άφησε κενό ο John Lennon. Δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την απόλυτη ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού και το ιδανικό κλείσιμο σε μια μαγική μουσική νύχτα ή a great day's night αν προτιμάτε... Την ίδια στιγμή, το BBC έδειχνε στυγμιότυπα από την εμφάνιση του Bruce Springsteen στο Glastonbury, προϊδεάζοντας μας για το τι θα βλέπαμε κι εμείς την 3η και τελευταία μέρα...

Κυριακή 28/6 (ημέρα 3η)

...η οποία, όπως όλες οι καλές μέρες, φάνηκε από το πρωί. Σχεδόν από το πρωί δηλαδή γιατί οι Gaslight Anthem βγήκαν στις 14:50 για να στήσουν ένα δυναμικό rock n' roll πάρτυ γεμάτο από τα τραγούδια του εξαιρετικού πρόσφατου δίσκου τους "The '59 sound". Για το δε ομότιτλο κομμάτι είχαν βοήθεια από έναν συντοπίτη τους από το New Jersey. Οι πιο παρατηρητικοί είχαν εντοπίσει από νωρίς τον Bruce Springsteen να περιμένει στο πλάι της σκηνής αλλά αυτό δε μείωσε καθόλου τον ενθουσιασμό του κοινού όταν το Αφεντικό ανέβηκε στη σκηνή για ένα μικρό προεόρτιο του τι θα ακολουθούσε!

Bruce Springsteen

Μετά τους Gaslight Anthem, ο James Morrison ήταν μάλλον απογοητευτικός. Η λουστραρισμένη soul που επιχείρησε δεν υποστηρίχτηκε ούτε από τη φωνή ούτε από τα τραγούδια (η σύγκριση με το Uptight του Stevie Wonder το οποίο επίσης μας έπαιξε ήταν αποκαλυπτική). Η μπάντα ήταν καλή πάντως. Πιο εντυπωσιακοί οι Dave Matthews Band, ένα γκρουπ με μεγάλη επιτυχία επί σειρά ετών στην Αμερική αλλά σχεδόν άγνωστο στην ηπειρωτική Ευρώπη. Εντυπωσιακός ρυθμικός κιθαρίστας και frontman o Dave Matthews, ανακάτεψε rock, folk, jazz, soul και country μουσικές συνοδευόμενος από πολύ καλούς μουσικούς σε κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πνευστά και βιολί. Ιδιαίτερα εκρηκτικό το "Rapunzell" ενώ η διασκευή του στο "All along the watchtower" του Dylan κατέληξε στο "Stairway to heaven"! "Είδα το Αφεντικό στα παρασκήνια και δεν έχω συνέλθει ακόμα" μας εξομολογήθηκε κάποια στιγμή ο Dave Matthews!

Και δεν τον αδικώ. Όσο αξιέπαινη προσπάθεια και να καταβάλλει κάποιος, είναι σχεδόν αδύνατο να σταθεί δίπλα στο μέγεθος και την ακτινοβολία του Bruce Springsteen. Ένας εκρηκτικός rock n' roll διασκεδαστής; Ένας πνευματικός ιεροκήρυκας; Ένας τροβαδούρος της παλιάς Δύσης; Ένας κλόουν; Όλα αυτά μαζί, στιβαγμένα σε μια μπάλα ενέργειας και χαράς που σάρωσε το πάρκο από τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή με το "London Calling" των Clash έως το "Dancing in the dark", 2 ώρες και 50 λεπτά αργότερα. Τι μεσολάβησε σε αυτό το χρονικό διάστημα; Μεταξύ άλλων:
- ένα Badlands συγκλονιστικό όπως κάθε φορά
- σαρωτικό rockabilly με Seeds και Johnny 99
- το Good lovin' των Young Rascals
- σώριασμα στη σκάλα που οδηγούσε από το κοινό στη σκηνή που προκάλεσε το γέλιο των υπόλοιπων μελών της E Street Band
- και η άμεση απάντηση: "Είστε τρελοί; Χρειάζομαι ασανσέρ! Είμαι σχεδόν 60!"
- Trapped και Bobby Jean, παραγγελίες από το κοινό
- πάσα του μικροφώνου σε λιλιπούτειο φεστιβαλιστή για το ρεφραίν του Waitin' on a sunny day
- ένα Youngstown με τον κιθαρίστα Nils Lofgren να στροβιλίζεται σαν σούφι στο σόλο του
- ένα Racing in the street το οποίο πρέπει να έκανε και τον Ήλιο που έδυε να σταματήσει και να κοιτάει αποσβωλομένος
- ένα παλιο τραγούδι του Stephen Foster από τα 1854 να γίνεται ξανά επίκαιρο (Hard times come again no more)
- ένα επικό Jungleland
- κι ένα κλείσιμο για γερά πόδια και πνευμόνια με American land, Glory Days, Dancing in the dark

Παρόλο που γνωρίζουμε ότι τα σόου είναι προβαρισμένα, δεν υπήρχε στιγμή που να αμφέβαλλε κανείς για την αυθεντικότητα του Bruce και ότι όσα έλεγε και έκανε έβγαιναν από την καρδιά του. Ήταν ένας άνθρωπος με αποστολή, να μας κάνει να περάσουμε καλά. Και συνολικά, ο κύριος "τρελαθήκατε; κοντέυω τα 60!" μας ξεθέωσε για 3 ώρες!!! Και που να του βάλουν και το ...ασανσέρ που ζήτησε!

Σημειώση
Ευχαριστούμε τα παιδιά από το No Surrender και όλους τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους σε αυτή την εκτός έδρας αποστολή...!

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες από το festival

Fleet Foxes

Dave Mathews

Gaslight Anthem