Ο ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ στο Μusic Corner...

Music Corner : Έχω μία τάση, να θέλω πάντα να μαθαίνω, από ποια πηγή πηγάζει η κάθε σταγόνα νερού... Έτσι λοιπόν και τώρα, θα ήθελα να αναφερθούμε λίγο στο ξεκίνημά σου.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ξεκίνησα φοβερά βαριεστημένος μαθήματα κιθάρας, όταν ήμουν 9 χρονών. Προκειμένου λοιπόν, να βρω ένα νόημα σε όλη αυτή την καταναγκαστική άσκηση, άρχισα να ντύνω με στίχους τις μελωδίες. Στην αρχή, το έκανα μόνο σαν λύση αδιεξόδου, αργότερα όμως, άρχισα να το βλέπω αλλιώς...
Πώς θα μπορούσα να πάω σε κάποιο πάρτυ να παίξω μουσική, ή να ξεχωρίσω στα μάτια μιας συμμαθήτριας με βάση τη μελωδία πια. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται κάποια τραγουδάκια.
Αυτό ήταν... Μετά στα εφηβικά μου χρόνια, ήταν η έκφρασή μου... όταν λοιπόν, μαζεύτηκε κάποιο υλικό, πήγα και το παρέδωσα στο Μάνο Χατζιδάκι, στο Zoom στην πλάκα, όπου εμφανιζόταν εκείνη την περίοδο. Μέσα σε 1-1,5 χρόνο, είχαμε μπει στο studio και ηχογραφούσαμε τα πρώτα μου τραγούδια, για τη δισκογραφική του εταιρεία, με τον τίτλο "Η παρέλαση".
Ο λόγος λοιπόν που ξεκίνησα σε αυτό το χώρο, ήταν αφενός το κενό και η βαρεμάρα εκείνης της εποχής, και αφετέρου, μια πολύ πρόωρη αγάπη για το ελληνικό τραγούδι, έτσι όπως το μάθαινα μέσα από τη μυθολογία του Χατζιδάκι, όχι τόσο σα νοσταλγία, αλλά σαν μια παράταιρη ανακάλυψη του παρελθόντος...

M.C.: Αυτή η καταναγκαστική άσκηση, όπως είπες κι εσύ, σε έκανε ποτέ να μετανιώσεις για την επιλογή σου αυτή, να ασχοληθείς δηλαδή επαγγελματικά με τη μουσική;
Φ.Δ.: Καθόλου. Αντίθετα, αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός, που από μικρή ηλικία, μπόρεσα να ανακαλύψω πολλά πράγματα και να αποκτήσω από νωρίς, εσωτερική ζωή. Δηλαδή, πέρα από το άγχος του βιοπορισμού και του τι θα κάνω στο μέλλον, υπήρχε πάντα ένα κρυφό δωμάτιο, ένα μικρό τετραδιάκι, που ξεδιπλωνόταν η ζωή που υπήρχε μέσα μου. Αυτό, ήταν κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενο και δημιουργικό, και με βοηθούσε να ξεπερνάω τα διάφορα κενά που μπορεί να μου παρουσιάζονταν στη ζωή, να τα αποδέχομαι, για να έχω ένα δημιουργικό τρόπο πάντα να τα υπερπηδήσω...

M.C.: Πριν τέσσερις μήνες περίπου, κυκλοφόρησε η τελευταία σου δισκογραφική δουλειά. Να μιλήσουμε λίγο για αυτή τη δουλειά;
Φ.Δ.: Αυτή η δουλειά, γράφτηκε επί το πλείστον, όταν ήμουν φαντάρος. Ήμουν ένα περίεργο είδος φαντάρου, που ζητούσε από τον υπηρεσιολόγο του και άλλες αγγαρίες... και έπαιρνα το μπλοκάκι και έγραφα κάποιους στίχους και τους σιγοψιθύριζα.
Στο στρατό, επειδή αναγκαστικά ήμουν μόνος μου, ήταν κάτι που με είχε επηρεάσει αρκετά, γιατί προτού χρειαστεί να υπηρετήσω την πατρίδα, είχα κάνει αρκετές συναυλίες, είχα, στην πλάτη μου ακόμη τον απόηχο της επιτυχίας του προηγούμενου δίσκου "Χάλια", οπότε η επαφή με τον κόσμο ήταν μεγάλη.
Ξαφνικά λοιπόν, ζούσα μια ζωή, που πραγματικά δεν θα ήθελα να ζήσω ποτέ... με απίστευτο άγχος και ρυθμούς, που στην κυριολεξία απεχθάνομαι. Μέσα σ' αυτό το κλίμα λοιπόν, αναγκάστηκα να δω λίγο μέσα μου, να σπάσω ήδη προσωπεία που είχα φτιάξει, να χαλάσω δεδομένα. Έτσι βγήκε η ιδέα του "καθρέφτη".
Ότι όλοι μας δηλαδή, αποτελούμαστε από πράγματα που μας εμποδίζουν να δούμε τον αληθινό μας εαυτό, τα πρότυπά μας, τους ρόλους μας...Εάν θες πραγματικά να επικοινωνήσεις με έναν άνθρωπο και να λυτρωθείς, θα πρέπει να σπάσεις όλα αυτά τα γυαλιά. Αυτός ο "καθρέφτης", είναι 10 μικρά σπασίματα γυαλιών και ρόλων, που μας εγκλωβίζουν σε ένα ναρκισσισμό.

M.C.: Εάν σπάσει ένας 'καθρέφτης", θεωρείς ότι εύκολα μπορεί να ξανακολλήσει;
Φ.Δ.: Όχι, γιατί να ξανακολληθεί. Δεν χρειάζεται να ξανακολληθεί. Όταν σπάσει, βλέπεις αυτόν που κρύβεται από πίσω, που θεωρώ, ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από τον καθρέφτη.

M.C.: Βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία του καθρέφτη; Είσαι αυστηρός κριτής του εαυτού σου;
Φ.Δ.: Πιστεύω, ότι πρέπει να αλλάζεις συνέχεια. Ωραίο είναι να φτιάχνεις και να διορθώνεις κάποια ελαττώματα, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θα αλλάξεις ποτέ. Αυτό που έχει σημασία, είναι να αλλάζεις σε σχέση με το τι ανθρώπους γνωρίζεις, τι προκλήσεις σου δίνει η ζωή, έτσι ώστε να μπορείς να ζήσεις ελεύθερα και απροκαθόριστα, και να μπορέσεις μέσα από αυτή την ελευθερία, να αγαπήσεις τους άλλους.

M.C.: Όλα σου σχεδόν τα τραγούδια, μας παρουσιάζονται κάθε φορά σαν μια ιστορία... Αυτό είναι επιλογή σου ή απλά έτσι είναι ο δικός σου τρόπος σύνθεσης;
Φ.Δ.: Μ' αρέσει πολύ αυτό. Μ' αρέσει πολύ το σινεμά, οι άνθρωποι που διηγούνται ωραία ανέκδοτα... Προτιμώ να κάνω μια διήγηση με μελωδίες, παρά να γράψω τις σκέψεις μου ημερολογιακά. Πιστεύω, ότι η φαντασία, είναι πολύ δημιουργικό πράγμα, μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Θεωρώ, ότι μια τέτοια ματιά, μπορεί να έχει και ευεργετική σημασία. Έτσι πιστεύω και για το τραγούδι, παίρνει την πραγματικότητα και την αλλάζεις.

M.C.: Έχεις σκεφτεί ποτέ να το επεκτείνεις λίγο αυτό, να ντύσεις δηλαδή με τη φωνή σου κάποια ταινία;
Φ.Δ.: Ναι, γατί όχι. Είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε δημιουργικό.

M.C.: Δεν έχεις τύχει ίσως ανάλογης πρότασης;
Φ.Δ.: Όχι, δεν έχει τύχει μέχρι στιγμής. Αλλά και στις παραστάσεις, κάνω το έχω επεκτείνει αυτό, κάνω όλες αυτές τις ιστορίες να έχουν ένα θεατρικό καμβά.

M.C.: Να υποθέσω δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο παρουσιάζεις και στο Ζυγό;
Φ.Δ.: Στο Ζυγό, παρουσιάζουμε ένα πρόγραμμα που έχει αρχή, μέση και τέλος. Το διαμορφώνουμε έτσι, ώστε να κορυφώνεται σαν ένα θεατρικό. Μπαίνει ο κόσμος στο μαγαζί, και βλέπει μια οθόνη με εικόνες της Αθήνας από το 1948 μέχρι το 2003, που τις έχω βρει και τις έχω μοντάρει εγώ ο ίδιος από διάφορες ελληνικές ταινίες. Οπότε, βλέπουμε ότι η Αθήνα αλλάζει προς το χειρότερο.

M.C.: Μετά το Ζυγό, θα υπάρξουν άλλες εμφανίσεις;
Φ.Δ.: Κατ' αρχήν, να πούμε ότι οι παραστάσεις στο Ζυγό πήραν κάποια παράταση. Όσον αφορά τώρα άλλες εμφανίσεις, στις 7 Μαρτίου, θα είμαι στο Club 22, που θα είναι σαν μια εορταστική βραδιά, με καλεσμένους πολλούς ανθρώπους που αγαπάω πολύ. Έπειτα, είναι σίγουρο, ότι τις παραστάσεις αυτές, θα τις μεταφέρουμε στον κόσμο με κάποιες περιοδείες.

M.C.: Παρ' όλο που δεν μας έχεις συνηθίσει σε πολλά συναυλιακά βήματα;
Φ.Δ.: Πάντα κάνω συναυλίες, απλά δεν κάνω ολόκληρη σεζόν, κάνω κάποιες εμφανίσεις απλώς.

M.C.: Ποια θεωρείς συνεργασία "θησαυρό" στην μέχρι τώρα πορεία σου και για ποια έχεις μετανιώσει;
Φ.Δ.: Συνεργασία "θησαυρό", θεωρώ τη γνωριμία μου με το Χατζιδάκι. Ήταν μια γνωριμία, που έγινε σε πολύ μικρή ηλικία, όπως αυτή των 16 ετών, που διαμορφώνεται κανείς και μπορεί να πάρει οποιοδήποτε δρόμο.
Εγώ μιζεριασμένος τότε από το σχολείο, έψαξα να βρω μια τέτοιου είδους παιδεία, και ήμουν πολύ τυχερός, που έτυχα σε έναν τόσο ελεύθερο άνθρωπο και μουσικό. Αυτό είναι κάτι, το οποίο με έχει κάνει να αυξήσω τα standard στη ζωή. Τον θυμάμαι σαν φύλακα άγγελο κάθε φορά που γράφω μουσική. Από κει και πέρα, οτιδήποτε έχω κάνει, το έχω κάνει από αγάπη και σεβασμό.
Δεν έχω κάνει κάποια συνεργασία απλά για να ενώσουμε τα ρεφρέν μας και να βγάλουμε μια σεζόν. Με τον ίδιο σεβασμό πήγα σε παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου, τρέχοντας πήγα σε ένα δίσκο του Νίκου Πορτοκάλογλου, στα Ημισκούμπρια, που στην αρχή, μπορώ να πω ότι μου φαινόντουσαν πολύ φρέσκοι και γλωσσοπλάστες, με το ίδιο πάθος συνεργάστηκα με την Καίτη Γαρμπή, που τη θεωρώ, την πιο ευγενική μορφή του λαϊκού τραγουδιού της δεκαετίας του '90. Δεν έχω κάνει κάτι που να το έχω μετανιώσει ή να μην έχω δοθεί σε αυτό ψυχή τε και σώματι. Δίνομαι...δεν θα συνεργαστώ ποτέ με κάποιον που έχω επιφυλάξεις.

M.C.: Παρόλα αυτά, έχεις κάποια συνεργασία απωθημένο;
Φ.Δ.: Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Μ' αρέσει πάρα πολύ. Αισθάνομαι ότι έφτιαξε μόνος του μια σχολή, τη σχολή του Αθηναϊκού τραγουδιού.
Περιγράφει τη ζωή στην Αθήνα, και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να το κάνω κι εγώ. Πιστεύω, πως εάν κάναμε μία παράταση μαζί, θα έβγαινε κάτι πολύ καλό...
Επίσης, μ' αρέσουν και όλοι οι καλλιτέχνες που κάνουν καλές παραστάσεις, όπως για παράδειγμα ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Τζίμης Πανούσης, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, και γενικά, όλοι όσοι κάνουν ένα είδος τραγουδοποιητικής κωμωδίας, που πιστεύω ότι μου ταιριάζει...

M.C.: Με την υποκριτική έχεις ασχοληθεί καθόλου;
Φ.Δ.: Ναι, είχα δώσει στο Εθνικό όταν ήμουν 18 χρονών, αλλά δεν πέρασα και ύστερα τα παράτησα.

M.C.: Έχεις ζηλέψει ποτέ κάποιο τραγούδι συναδέλφου σου;
Φ.Δ.: Ναι, νομίζω ότι ο φθόνος είναι το πιο δημιουργικό συναίσθημα. Εμένα τουλάχιστον μου έχει συμβεί αρκετές φορές.

M.C.: Αυτό σε βοηθάει να γράψεις ή μήπως σου δημιουργεί και ένα είδος ανασφάλειας;
Φ.Δ.: Με βοηθάει να γράψω, αλλά όλα ξεκινούν από ένα είδος ανασφάλειας...και αισθάνομαι ένα κενό, σα να έχω μείνει πίσω εγώ. Αλλά αυτό το κενό, είναι που με κάνει να αξιοποιήσω την ομορφιά του πράγματος που δημιούργησε κάποιος άλλος. Αν μείνεις μόνο στο δηλητήριο, δεν κάνεις τίποτα.

M.C.: Συνθέτεις εύκολα;
Φ.Δ.: Συνθέτω εύκολα, όταν έρθει η ώρα. Θέλω την κατάλληλή στιγμή, δεν μπορώ να το κάνω οποιαδήποτε ώρα. Υπάρχουν κάποιες μέρες, που είναι παραγωγικές και το καταλαβαίνω και πηγαίνω να γράψω, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που περιμένουν την έμπνευση... Απλώς, υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να είμαι πολύ εξωστρεφείς, και κάποιες που κλείνομαι απλά στο σπίτι μου. Θέλω να έχω αυτή την ελευθερία στη ζωή μου...

M.C.: Θα έμπαινες κάποια στιγμή στη διαδικασία, να αναθέσεις τη σύνθεση κάποιου album σου σε κάποιον άλλο;
Φ.Δ.: Όχι, γιατί δεν θεωρώ ότι είμαι και κανένας καλός ερμηνευτής. Θεωρώ, ότι η ανάγκη που έχω να πω κάτι, έχει να κάνει με το ότι έγραψα κάτι. Η μισή μου χαρά, είναι ότι κάθομαι και γράφω μουσική. Κάποια στιγμή βέβαια, θα ήθελα να κάνω ένα cd, με τραγούδια που αγαπάω από άλλους καλλιτέχνες.
Δεν θα ήθελα όμως να το μοιραστώ, όχι από εγωισμό, αλλά επειδή έτσι ικανοποιούμαι εγώ δημιουργικά.

M.C.: Το τελευταίο σου δισκογραφικό βήμα, σε έχει ικανοποιήσει σαν Φοίβο;
Φ.Δ.: Νομίζω, ότι αυτό είναι πολύ προσωπικό. Όταν είσαι μικρός και κάνεις κάποιο επιτυχημένο βήμα και ο κόσμος περίμενε να δει το επόμενό σου βήμα, έχεις δύο επιλογές, ή να κάνεις κάτι αντίστοιχο και να δημιουργήσεις το δικό σου στυλ, ή να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Εγώ σε αυτό το δίσκο, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Έβαλα τα όργανα που ήθελα και έγραψα τους στίχους όπως τους ήθελα.
Από τη στιγμή που έχω κάποιο κοινό, γιατί να μην του δώσω αυτό που έχω και όχι αυτό που νομίζω ότι θέλει; Είναι ένας καθρέφτης τελικά αυτό που νομίζει ο άλλος...

M.C.: Πολλές φορές, το να μην δίνεις στον κόσμο αυτό που θέλει μπορεί να αποβεί και μοιραίο.
Φ.Δ.: Δεν θέλω πανομοιότυπα πράγματα. Τη μια γράφω ένα χασάπικο, την άλλη ένα χορευτικό και την άλλη ένα jazz κομμάτι. Θέλω ότι διαφορετικό υπάρχει στην ψυχή μου, να υπάρχει και σε ένα δίσκο.

M.C.: Με την τεχνολογία πώς τα πας; Ασχολείσαι καθόλου με το internet;
Φ.Δ.: Πολύ. Σερφάρω συνεχώς. Πλέον, έχω βρει και τους ρυθμούς μου, γιατί παλιότερα με κατάπινε. Το θεωρώ πολύ σημαντικό και με πολλές προεκτάσεις στη ζωή μας. Ανοίγει το μυαλό σου...

M.C.: Για το τέλος, θα ήθελα να βάλεις τον εαυτό σου μπροστά σε ένα καθρέφτη, και να του δώσεις οποιαδήποτε ευχή νομίζεις εσύ, έτσι ώστε να μπορέσεις έστω και για λίγο, να εκμηδενίσεις τα ελαττώματά σου.
Φ.Δ.: Πιστεύεις ότι τα διορθώνουμε τα ελαττώματά μας; Εγώ δεν έχω καταφέρει να γίνω καλύτερος, τα ίδια χάλια με βρίσκω. Απλά, κάθε φορά που ανοίγομαι, που δεν ασχολούμαι με τον ίδιο μου τον εαυτό και ασχολούμαι με κάποιον άλλο, φτιάχνοντας μια ζωντανή σχέση, τότε βγαίνω από το χάλι το οποίο είμαι. Μπορεί να μην διορθώνω κάποια ελαττώματά μου, αλλά προσφέρω τα καλά μου, το πλεόνασμά μου...

M.C.: Εγώ, να σ' ευχαριστήσω πολύ και να σου ευχηθώ να μπορείς να προσφέρεις τα καλά σου στους ανθρώπους που αγαπάς, και αυτοί με τη σειρά τους να το αναγνωρίζουν και να στο ανταποδίδουν.
Φ.Δ.: Σ ευχαριστώ πολύ κι εγώ...

BAR RESTAURANT CAFE
ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο "Πάρκο Ελευθερίας".
*** Oι φωτογραφίες από το live έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή Olympus
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.