Η Κωνσταντίνα στο Μusic Corner

Music Corner: Η πρώτη ερώτηση έρχεται σχεδόν από μόνη της... Έχει να κάνει με την δισκογραφική σου απουσία για κάποιο διάστημα. Μετά το "σημείο επαφής" (1998) χάσαμε κάθε... δισκογραφική επαφή μαζί σου για αρκετό διάστημα.
Κωνσταντίνα: Εδώ και κάποια χρόνια έχω αλλάξει σκεπτικό όσον αφορά τον τρόπο που θέλω να λειτουργώ στον χώρο κι αυτό δεν αφορά μόνο τις εμφανίσεις μου στα live, αλλά και δισκογραφικά. Στο ψάξιμο μου πάνω είχα βάλει σκοπό να αλλάξω στυλ. Είναι αρκετά τα χρόνια που παρουσιάζω κάποια πράγματα επαναλαμβανόμενα. Ήθελα να παρουσιάσω κάτι διαφορετικό. Τελικά τον προπερασμένο χειμώνα άρχισα να δείχνω τα πρώτα δείγματα αλλαγής, όπως οι live εμφανίσεις μου στην Αρχιτεκτονική. Αυτό ήταν ένα πείραμα για μένα, πως θα λειτουργήσω σε έναν άγνωστο χώρο - αλλά και για τον κόσμο. Αν δηλαδή αυτή η κίνησή μου προκαλούσε στο κοινό θετικές αντιδράσεις. Το πείραμα τελικά πέτυχε. Κάναμε με τους "Τις Πταίει" τα 4 τραγούδια που κινούνται σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος σε σχέση με αυτό που έκανα παλιότερα. Δεν θα το χαρακτηρίσω rock , αλλά πάντως εντελώς διαφορετικό. Κινούμαι πλέον σε πιο μικρούς χώρους και πιο ζεστό περιβάλλον. Στις μεγάλες πίστες δεν αισθανόμουν δημιουργική. Παρουσιάζω κάτι καινούριο που με έχει ξαναγεννήσει.

MC: Δυο χρόνια απουσίας είναι αρκετά. Δεν αισθάνεσαι ότι έλειψες στον χώρο σου;
Κ: Όχι δεν αισθάνομαι ότι λείπω. Αυτά τα δύο χρόνια είχα όλο το χρόνο στη διάθεσή μου να κατασταλάξω σε αυτό που ήθελα και να το δρομολογήσω σιγά σιγά κυκλοφορώντας την "Αρχιτεκτονική Live". Αυτό το live είναι και προπομπός του δίσκου που ετοιμάζω τώρα. Ενός δίσκου όπου θα υπάρχει φοβερός ενθουσιασμός από όλους μας γιατί έχουμε πετύχει αυτό που θέλουμε. Πάντως αν και έχω δύο χρόνια απουσίας δεν θα πιεστώ να κυκλοφορήσω σύντομα τον δίσκο. Υπολογίζω να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο, αλλά αν δεν αισθάνομαι έτοιμη θα καθυστερήσει περισσότερο. Το "καλό πράγμα" μένει και όταν είμαστε κατασταλαγμένοι σε αυτό που θέλουμε, παίζει σπουδαίο ρόλο και για μας αλλά και για όσους ακούσουν το δίσκο.

MC: Τίποτα για τους συντελεστές του δίσκου;
Κ: Δεν θέλω να πω ακόμη κάτι. Θα αναφέρω μόνο πως συνεργάζομαι κυρίως με ένα δίδυμο αρκετά φρέσκο στο χώρο. Δύο παιδιά που ακόμη δεν έχουν δώσει πολλά δείγματα της δουλειάς τους.

MC: Θα υπάρχουν και διασκευές όπως στην "Αρχιτεκτονική";
Κ: Όχι, θα είναι όλα καινούρια τραγούδια και θα κινούνται σε ένα ύφος μουσικό και στιχουργικό εντελώς "φρέσκο".

MC: Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει από τη στιγμή που ξεκίνησες να τραγουδάς; Ποιοι είναι οι "σταθμοί" στην καριέρα σου;
Κ: Όταν ξεκίνησα το τραγούδι ήμουν πολύ μικρή. Δεν με ώθησε κάτι ιδιαίτερο στη μουσική, εκτός από την ανάγκη της επιβίωσης. Εγώ έπρεπε να δουλέψω για την οικογένειά μου, μαζί με τον αδελφό μου. Πήγαινα σχολείο και έκανα και αυτή τη δουλειά. Σταθμό στην καριέρα μου μπορώ να πω την πρώτη συνεργασία που είχα στην Ελλάδα με τον Γιώργο Νταλάρα και την Χαρούλα Αλεξίου σε μια μπουάτ. Επίσης η συνεργασία με την Μαρινέλλα, γύρω στο '85. Ένα πραγματικό show. Σταθμός ήταν και η συμμετοχή μου το 1983 στην Eurovision για την Κύπρο. Επίσης η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, ο δίσκος "τραγούδια για την Κωνσταντίνα", με συνεργάτες τον Μάριο Τόκα και τον Σαράντη Αλιβιζάτο. Μια δουλειά που ακόμη και τώρα με βοηθάει στα βήματα που θέλω να ακολουθήσω. Θεωρώ τα τραγούδια αυτά "προίκα" που θα με βοηθήσουν οπωσδήποτε...

MC: Θυμάσαι την πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κοινό;
Κ: Ναι ήταν μια εκδήλωση στο σχολείο μου στην Κύπρο.

MC: Θέτεις στόχους όταν κυκλοφορείς μια δουλειά ή όπου πάει;
Κ: Μικρούς στόχους. Άμα έχεις στο μυαλό σου μόνο την επιτυχία, χάνεις τελικά την ουσία. Είναι καλύτερα να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, έχοντας βέβαια στο μυαλό σου ότι θα πετύχεις. Όχι όμως επιτυχία για την επιτυχία... Πρέπει να υπάρχει ουσία σε αυτό που κάνεις...

MC: Και η ουσία στο τραγούδι ποια πιστεύεις πως είναι;
Κ: Νιώθω πολύ τυχερή που ασχολούμαι με το τραγούδι. Γιατί σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που το χρειάζομαι, είδα ότι με εξυπηρετεί. Για παράδειγμα όταν είμαι πολύ στενοχωρημένη... Χάρις στην επαγγελματική μου ενασχόληση με τη μουσική, μπορώ να διεισδύω διαφορετικά στο τραγούδι. Αυτό με βοηθάει να καταλαγιάσω κάποια συναισθήματα. Ένας άνθρωπος όταν είναι ερωτευμένος, μπορεί να ακούει κάποια τραγούδια που του ενισχύουν αυτό το συναίσθημα. Ή αν αισθάνεται απογοητευμένος, μπορεί με τη μουσική να απαλύνει τον πόνο του... Το ίδιο και αν θέλει να διασκεδάσει, θα βρει τη μουσική στήριγμά του. Σκέψου λοιπόν το αυτί ενός ανθρώπου που ασχολείται επαγγελματικά με το τραγούδι, πόσο πιο εύκολα μπορεί και διεισδύει σ' αυτό και πως μπορεί τελικά να λειτουργήσει πολύ πιο άμεσα στην ψυχή του.
Ύστερα πολλοί λένε πως όταν δουλεύεις, η εργασία επιδρά σαν γιατρικό στον άνθρωπο. Υπάρχει πολλή θλίψη στη ζωή μας. Όταν αφήνεσαι και δεν ασχολείσαι με κάτι, αυτή η θλίψη βρίσκει τον τρόπο και σε λεηλατεί. Όταν όμως το μυαλό σου είναι σε συνεχή δράση, βλέπεις ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να σκεφτείς πράγματα που σε δυσαρεστούν. Μ' αυτό το τρόπο η εργασία είναι πράγματι φάρμακο. Εγώ όταν βγαίνω στη σκηνή, ότι πρόβλημα και να έχω, το ξεχνάω.

MC: Δεν έχει συμβεί ποτέ να μην έχεις όρεξη να βγεις στη σκηνή, να είσαι κουρασμένη;
Κ: Πολλές φορές. Μετά από ένα δυο τραγούδια όμως, η διάθεση μου αλλάζει και ζω αυτό που κάνω. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να αισθάνομαι ότι "πετάω" με αυτά που λέω και να ξεφεύγω τελείως. Δεν είναι δύσκολο για μένα το να ξεφύγω. Ίσως βοηθάνε τα φώτα στη σκηνή, ίσως η μαγεία της μουσικής, ίσως η στιγμή... Πάντως είναι φοβερό το συναίσθημα που σου δίνει το τραγούδι.

MC: Από τότε που ξεκίνησες μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει στο τραγούδι;
Κ: Πάρα πολλά πράγματα. Και όχι μόνο στο τραγούδι. Γενικά στη ζωή μας έχουν αλλάξει πολλά. Αυτά είναι αλληλένδετα. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να έχει αλλάξει κάτι μόνο στο τραγούδι. Μέρα με τη μέρα πιστεύω πως τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα συγκεκριμένα στο μουσικό χώρο, έχει αλλάξει κατ' αρχήν ο τρόπος που παρουσιάζονται τα show...

MC: Ο οποίος τρόπος σε βρίσκει σύμφωνη;
Κ: Δεν με πειράζει αυτό που γίνεται, αλλά σε σχέση με τον εαυτό μου δεν με βρίσκει σύμφωνη. Εγώ έκανα παλιότερα show... Όμως τότε τα show βασίζονταν στα τραγούδια που είχαν κάτι να πουν. Σήμερα τα τραγούδια είναι υποδεέστερα από την παράσταση.

MC: Υπάρχει μια υπερβολή σήμερα;
Κ: Η υπερβολή υπάρχει λόγω των μέσων και της τεχνολογίας. Εμείς πριν δέκα χρόνια δεν είχαμε τα μέσα για να "πετάξουμε". Αν μπορούσαμε ίσως και να το κάναμε. Το show ήταν αλλιώς τότε. Το 92 για παράδειγμα, έκανα πατινάζ σε πάγο. Και θυμάμαι πως τραγουδούσα το "don' t cry for me Argentina" και χόρευε ένα ζευγάρι στον πάγο. Κάποια στιγμή χόρευα κι εγώ μαζί τους στον πάγο.

MC: Το show πλέον δεν θα υπάρχει στο νέο στυλ καριέρας που θέλεις να ακολουθήσεις;
Κ: Πιστεύω πως όχι. Δεν με ενδιαφέρει. Από τη στιγμή που έχω διαπιστώσει πως μπορώ να λειτουργήσω με τρόπο που με γεμίζει περισσότερο, αυτό ακολουθώ. Για παράδειγμα, αυτό το καιρό κάνω συναυλίες με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής. Εκεί φυσικά δεν υπάρχει show. Μετράει μόνο η φωνή, το τραγούδι, ο μαέστρος και η ορχήστρα του. Αυτό με γεμίζει απόλυτα...

MC: Να περάσουμε σε κάτι άλλο. Έχεις κάνει 11 προσωπικούς δίσκους. Υπάρχουν τραγούδια που ίσως έχεις μετανιώσει που τα είπες;
Κ: Να έχω μετανιώσει όχι. Ήξερα τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είπα τα τραγούδια και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Απλά μπορώ να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια που μου άρεσαν περισσότερο, σε σχέση με κάποια άλλα.

MC: Όπως;
Κ: Όπως τα "μια Ελλάδα φως", "τηλεφωνώ", "το σημάδι", "μέσα στα μάτια σου θάλασσες", "άγγελέ μου και φονιά", "χαμογελώ", "θα φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο", είναι πολλά...

MC: Τι μουσική σου αρέσει να ακούς;
K: Τα πάντα... Μπορεί να με δεις να ακούω Mike Oldfield ή κάτι ρεμπέτικο. Εξαρτάται από την ψυχολογία μου ή από την παρέα. Το ξένο τραγούδι μου αρέσει πολύ και πάντα στα προγράμματα μου έχω και κάποια ξένα κομμάτια.

MC: Υπάρχει "μόδα" στη μουσική; Τι στυλ δηλαδή ακούγεται κάθε φορά; Και αν ναι ποιος την διαμορφώνει;
K: Υπάρχει και την ορίζουν οι δισκογραφικές εταιρείες... Συνήθως ακολουθούν κάτι που έχει δείξει πως έχει επιτυχία. Δύσκολα ξεκινούν κάτι καινούριο και αμφιβόλου επιτυχίας...

MC: Εσύ τον εαυτό σου μουσικά, που τον τοποθετείς;
Κ: Παντού και πουθενά (γέλια). Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, νομίζω πως έχω καταθέσει την δική μου ταυτότητα στον χώρο. Είμαι η "Κωνσταντίνα"... Δεν μπορώ να πω πως είμαι λαϊκή ή ροκ τραγουδίστρια.

MC: Πιστεύεις πως υπάρχουν τραγουδιστές που γνωρίζουν επιτυχία χωρίς να έχουν και πολλά μουσικά προσόντα, ενώ κάποιοι άλλοι ικανότεροι δεν τα καταφέρνουν απλά γιατί δεν έχουν τα "μέσα" και ενδεχομένως και τις γνωριμίες;
Κ: Θα έλεγα πως ότι ξεχωρίζει δεν είναι τυχαίο. Μπορεί μια τραγουδίστρια για παράδειγμα να μην είναι εξαιρετική φωνή, αλλά να καταφέρνει να είναι στην "πρώτη γραμμή". Αυτό δεν νομίζω πως γίνεται τυχαία. Αυτό που νομίζω όμως πως είναι σημαντικό είναι η "διάρκεια" που έχει ένας καλλιτέχνης. Το πόσο θα "αντέξει"... Εμένα με ενδιαφέρει κυρίως το τι καριέρα θα κάνεις. Όταν εγώ έλεγα το "πάμε πάμε ένα ταξιδάκι" και το τραγουδούσαν μικροί και μεγάλοι, δεν θα ήθελα μετά από δέκα χρόνια να τραγουδάω κάτι ανάλογο. Γιατί έχω πλέον ωριμάσει και η εικόνα που βγάζω προς τα έξω πιστεύω πως δεν θα πείσει τον κόσμο. Γι' αυτό τον σπουδαιότερο ρόλο παίζει η διάρκεια. Πρέπει να αντέχεις και να αλλάζεις. Να εξελίσσεσαι... Να είσαι στην εποχή σου...

MC: Οικογένεια... Έχεις πλέον 6 χρόνια παντρεμένη και μια κορούλα σχεδόν 6 ετών...
Κ: Ο γάμος είναι καλός για τους ανθρώπους που μπορούν να λειτουργήσουν έτσι. Υπάρχουν άλλοι που προτιμούν να είναι εργένηδες. Εγώ είμαι άνθρωπος της οικογένειας. Αν η ζωή μου ήταν μόνο η καριέρα μου, δεν θα ήμουν ευτυχισμένη. Δεν θα ήμουν όμως μόνο ευτυχισμένη και αν ήμουν απλώς παντρεμένη χωρίς καριέρα! Με γεμίζει το να είμαι μια σύγχρονη γυναίκα, με τη δουλειά μου, τα ενδιαφέροντά μου, να έχω τους οικονομικούς μου πόρους ώστε να είμαι ανεξάρτητη, αλλά συγχρόνως και ...δεσμευμένη!

MC: Τα προλαβαίνεις όλα;
Κ: Φυσικά. Και εξάλλου ο σύζυγός μου ασχολείται με άλλο αντικείμενο (οδοντιατρική) και αυτό πιστεύω μας δένει πιο πολύ. Αν ασχολούταν και αυτός με το τραγούδι, πιστεύω πως κάποια στιγμή θα υπήρχε στη σχέση μας κορεσμός.

MC: Ποιο είναι το παν σε μια σχέση;
Κ: Κατανόηση και αλληλοσεβασμός...

MC: Η κόρη σου;
Κ: Η Χριστίνα μου άλλαξε όλη μου τη ζωή. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω διάφορα πράγματα. Με έκανε να εκτιμήσω κάποιες καταστάσεις. Για παράδειγμα παλιότερα ενθουσιαζόμουν που κατάφερα να κάνω καριέρα και να έχω μια άνετη ζωή. Όταν γέννησα τη Χριστίνα κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι μηδαμινά μπροστά στο να φέρεις στον κόσμο μια ζωή. Μπαίνεις σε πλαίσια δημιουργίας και ευθύνης. Το να μεγαλώσεις ένα παιδί πιστεύω πως είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Η Χριστίνα είναι ένα πανέξυπνο παιδί, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της σήμερα... Το χαρακτηριστικό της όμως είναι πως είναι πολύ γλυκιά και θα καταφέρει πολλά στη ζωή της, γιατί ξέρει να διεκδικεί. Ελίσσεται και διεκδικεί με τρόπο που με έχει ξαφνιάσει! Είναι πολύ "διπλωμάτισσα"!

MC: Και ποια είναι η αγαπημένη τραγουδίστρια της Χριστίνας;
K: Η Celine Dion!

MC: Τραγουδάει;
Κ: Πάρα πολύ. Μακάρι να το ακολουθήσει είτε σαν χόμπι, είτε και επαγγελματικά αν το θέλει...

MC: Το τραγούδι είναι τελικά μια εργασία κουραστική ή χομπίστικη και ξεκούραστη;
Κ: Είναι μια δουλειά που έχει πολύ άγχος και το πιο χαρακτηριστικό είναι πως μέσα σε πολύ λίγη ώρα πρέπει να εντείνεις όλες τις αισθήσεις σου για να αποδώσεις σωστά. Αυτό σε κουράζει και ψυχικά και σωματικά. Όταν είσαι χαλαρός και πρέπει μέσα στη διάρκεια μιας συναυλίας, σε δυο ώρες να τα δώσεις όλα, αυτό είναι πράγματι κουραστικό...

MC: Και ανταγωνισμός υπάρχει έντονος στον χώρο;
Κ: Υπάρχει σίγουρα, όμως είναι και τα "μέσα" πλέον τόσο πολλά. Πάντα βρίσκεις τρόπο να παρουσιάσεις τη δουλειά σου. Τώρα όσον αφορά τους ανταγωνισμούς για την αφίσα, τους χρόνους συμμετοχής σε ένα πρόγραμμα και όλα αυτά, τα θεωρώ αστεία...

MC: Είσαι άνθρωπος των "πρέπει";
Κ: Είμαι μάλλον του "θέλω", αλλά μερικές φορές αναγκάζομαι και είμαι και του "πρέπει". Υπάρχουν πολλές φορές πράγματα που "πρέπει" να κάνεις. Αν βάλεις τη λογική σου να δουλέψει βλέπεις ότι πρέπει να είσαι συγκαταβατικός και να κάνεις και πράγματα που "πρέπει" και όχι μόνο αυτά που "θέλεις"...

MC: Με την Κύπρο έχεις επαφές;
Κ: Ναι βέβαια. Πηγαίνω πολύ συχνά. Από τον Μάρτιο έχω πάει σχεδόν 5 φορές!

MC: Είναι μια κατάσταση που πιστεύεις πως εξακολουθεί να πονάει όσο παλιά, ή που αρχίζουμε να συνηθίζουμε;
Κ: Γι' αυτούς που την έχουν ζήσει, πονάει πάντα... Πάρα πολύ... Αυτοί που δεν την έζησαν, ίσως δεν τους λέει και πολλά πράγματα. Η νέα γενιά που δεν έχει ζήσει τον πόλεμο, ίσως δεν ξέρει και πολλά πέρα από κάποια διδάγματα στο σχολείο, ή από αφηγήσεις των μεγαλυτέρων. Εμένα με ενοχλεί αφάνταστα όταν για παράδειγμα ακούω ότι περιουσίες των Κυπρίων, στο βόρειο τμήμα του Νησιού, πουλιούνται σε Βρετανούς πρώην πολιτικούς. Και γενικά ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το θέμα οι πολιτικοί με πειράζει πολύ...

MC: Πιστεύεις πως αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σε εύλογο χρονικό διάστημα, ή θα παραμένει για πολλά πολλά χρόνια έτσι;
Κ: Δεν ξέρω. Εγώ έχω αισιοδοξία. Ίσως επειδή έχω πληγεί προσωπικά, αφού ο πατέρας μου είναι αγνοούμενος. Θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα δούμε κάποια λύση... Το έχω ανάγκη αυτό.

MC: Και η έντονη, τον τελευταίο καιρό, ελληνοτουρκική φιλία στον καλλιτεχνικό χώρο σε βρίσκει αντίθετη;
Κ: Παντού υπάρχει... Όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο. Είναι κάτι που δεν με βρίσκει αντίθετη κι αυτό γιατί οι λαοί δεν φταίνε σε τίποτα. Ίσως και αυτές οι κινήσεις να είναι θετικές. Αν ο λαός έχει τη δύναμη να επηρεάσει την πολιτική και να βοηθήσει σε κάποια πράγματα, είναι σίγουρα θετική αυτή η φιλία. Εγώ όμως δεν θα μπορούσα να το κάνω. Δεν ξέρω γιατί, μπορεί να έχω κάποιες φοβίες, μπορεί να έχω κάτι μέσα μου που δεν με αφήνει...

MC: Ας αλλάξουμε θέμα... Διακοπές για φέτος;
Κ: Διακοπές έχω ήδη κάνει. Μια βδομάδα στην Πάρο. Και τον Αύγουστο που θα έχω ένα κενό από τις συναυλίες μου θα πάω στο "Robinson Club", στην Κυλλήνη. Οικογενειακώς...

MC: Και τα σχέδια σου μετά το καλοκαίρι; Υπάρχει κάτι πέρα από την ετοιμασία του νέου σου δίσκου;
Κ: Ακόμη δεν μπορώ να πω κάτι. Πρέπει να σκεφτώ πολύ καλά τι θα κάνω και πως θα κινηθώ αυτό το χειμώνα...

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο "Πάρκο Ελευθερίας".

BAR RESTAURANT CAFE
ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 7223784