Η "Κατερίνα Κυρμιζή" στο Μusic Corner...

MC: Στο χώρο της δισκογραφίας δεν είσαι και πάρα πολλά χρόνια. Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για το ξεκίνημά σου. Ήξερες από μικρή πως κάποια στιγμή θα ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Όχι, αν και κατάγομαι από μουσική οικογένεια, αφού ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής, ενώ και η μητέρα μου είχε ασχοληθεί παλιότερα με το τραγούδι. Εγώ ήθελα να γίνω χορεύτρια και γι' αυτό έκανα αρκετά χρόνια κλασικό μπαλέτο. Η μουσική ήταν στις τελευταίες μου επιδιώξεις! Προέκυψε όταν δεν πέρασα στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης που έδινα εξετάσεις για χορό. Την ίδια εποχή, άνοιξε κατά ένα "μαγικό" τρόπο η πόρτα της μουσικής και της δισκογραφίας. Γνωρίστηκα με το Νίκο Γρηγοριάδη, καθώς κάποιος παραγωγός εταιρίας πίστευε ότι ο Νίκος θα ταίριαζε πολύ να μου γράψει τραγούδια. Αργότερα πήγαμε και οι δύο στη Virgin και έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους...

MC: Έχεις κάνει μουσικές σπουδές, όπως κλασική κιθάρα. Θεωρείς ότι οι σπουδές είναι απαραίτητες για μια επιτυχημένη πορεία στο συγκεκριμένο χώρο ή το ταλέντο αρκεί;
Κ.Κ.: Ποτέ το ταλέντο δεν αρκεί από μόνο του, αλλά και οι σπουδές μερικές φορές γίνονται σε ένα αντικείμενο που τελικά είναι άσχετο με αυτό που ασχολείσαι. Η τραγουδοποιία δεν μαθαίνεται πουθενά. Κιθάρα μπορείς να μάθεις, κιθάρα όμως για να συνοδεύεις τα τραγούδια δεν μπορείς να μάθεις. Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου, που πρέπει ο ίδιος να το ψάξεις.

MC: Σε αγχώνει όλη αυτή η διαδικασία; Πιέζεις δηλαδή τον εαυτό σου ότι πρέπει να γράψεις κάποιο τραγούδι σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα;
Κ.Κ.: Μια μορφή άγχους υπάρχει, αλλά δεν θα το έλεγα ακριβώς άγχος. Είναι μάλλον ..."σαράκι"! Τρώγεσαι συνέχεια να ταιριάξεις στίχους με μουσικές και να κάνεις το καλύτερο δυνατό που μπορείς. Δεν γίνεται όμως να φτιάξεις μουσική με άγχος. Θα είναι πολύ στημένο. Η μουσική πρέπει να έχει έναν αυθορμητισμό. Είναι σαν ένα ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων! Δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει.

MC: Το τελευταίο σου cd που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο είχε τίτλο "το παιδί με τη κεραία". Ο τίτλος αυτός προκάλεσε μια έκπληξη. Καταρχήν θέλω να σε ρωτήσω πως προέκυψε το συγκεκριμένο κομμάτι στο οποίο μάλιστα εσύ έχεις γράψει τους στίχους και γιατί το επέλεξες για τίτλο στο cd;
Κ.Κ.: Αυτό το κομμάτι το έγραψα όταν τελείωνε η ηχογράφηση από το "κονσέρτο", τον προηγούμενο δίσκο μου. Είναι δηλαδή αρκετά παλιό. Ήθελα, η επόμενη δουλειά μου να έχει αυτό το τίτλο. Αυτό το τραγούδι το "ονειρεύτηκα"! Ξύπνησα και θυμόμουν τους στίχους και τη μουσική! Το θεώρησα ένα σημάδι και πήρα απόφαση να κάνω ένα δίσκο με αυτό το τίτλο.

MC: Ο τίτλος είναι αρκετά πρωτότυπος πάντως. Και θα μπορούσα να το θεωρήσω αρκετά σύγχρονο.
Κ.Κ.: Το τραγούδι αυτό είναι ένα παραμύθι από το μέλλον! Και επειδή κάναμε όλο το cd με τέτοια ηχοχρώματα, του ταιριάζει αυτός ο τίτλος. Η δική μου γενιά μεγάλωσε με την τηλεόραση. Βλέπαμε διάφορα έργα της εποχής και κάναμε όνειρα για το μέλλον. Έχουμε πολλές επιρροές από την τηλεόραση. Εγώ είχα φτάσει πριν 2-3 χρόνια σε ένα σημείο να μη μπορώ να δω πλέον τηλεόραση. Να μην αντέχω να δω ολόκληρη μια ταινία.

MC: Πόσο ικανοποιημένη είσαι από το αποτέλεσμα του δίσκου; Ήταν αυτό που περίμενες;
Κ.Κ.: Απ' όλες τις δουλειές που έχουμε κάνει και εγώ και ο Νίκος, είναι η πρώτη φορά που οι δύο μας σχεδόν μόνοι μας, ολοκληρώσαμε αυτό το album. Η ενορχήστρωση, η επιμέλεια παραγωγής, η ηχογράφηση και φυσικά όλα τα τραγούδια, έγιναν από εμάς.

MC: Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή!
Κ.Κ.: Είναι γεγονός αυτό. Να σκεφτείς ότι το cd γράφτηκε εξ' ολοκλήρου στο σπίτι μας. Είχαμε μια έντονη διάθεση να βγει όσο πιο προσωπικό και ζεστό γίνεται.

MC: Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχεις επαγγελματικά και συζυγικά με τον ίδιο άνθρωπο; Επηρεάζει αυτή η συνεργασία τη συζυγική σας ζωή; Υπάρχει ανταγωνισμός;
Κ.Κ.: Ανταγωνισμός όχι δεν υπάρχει. Γιατί αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνει ο Νίκος και αυτός από τη πλευρά του αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνω εγώ. Είμαστε σε μια φάση που τα τραγούδια μας φαίνονται κοινά, δεν τα ξεχωρίζουμε, ότι είναι του ενός ή του άλλου.

MC: Πόσο αυστηρός κριτής είναι;
Κ.Κ.: Είναι πολύ αυστηρός. Δεν με κατευθύνει, απλώς αν κάτι δεν του αρέσει μου λέει να προσπαθήσω κι άλλο. Κι εγώ όμως είμαι αυστηρός κριτής απέναντί του. Επειδή όμως είμαστε πολύ κοντά σε αυτά που σκεφτόμαστε και κάνουμε, συνήθως δεν υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων. Στον Νίκο βλέπω τον εαυτό μου στην αρσενική του πλευρά!

MC: Το επώνυμό σου είναι λίγο περίεργο. Από που είναι η καταγωγή σου;
Κ.Κ.: Ο πατέρας μου είναι από το Βόλο, αλλά οι ρίζες όλων μας είναι από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Το "Κυρμιζή" μάλιστα στα Τούρκικα σημαίνει βαθύ κόκκινο.

MC: Να υποθέσω ότι είναι και το αγαπημένο σου χρώμα;
Κ.Κ.: Μου αρέσουν τα έντονα χρώματα.

MC: Αν κάποιος σου έλεγε να αλλάξεις το όνομά σου για λόγους καριέρας, θα το έκανες;
Κ.Κ.: (γελώντας) Μπα, δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ να κάνω καριέρα!

MC: Τι σ' ενδιαφέρει να κάνεις στο συγκεκριμένο χώρο;
Κ.Κ.: Να κάνω τη μουσική μου, το κέφι μου. Αν ήθελα να κάνω καριέρα, σίγουρα θα είχα κάνει διαφορετικά βήματα. Ούτε και θα αργούσα τόσο πολύ να κάνω το δεύτερο δίσκο.

MC: Αν ξεκινούσες σήμερα, θα επέλεγες μια εκπομπή σαν το "να η ευκαιρία" για να αναδείξεις το ταλέντο σου;
Κ.Κ.: Ποτέ. Γενικά δεν μπορώ να λειτουργώ ανταγωνιστικά. Κάποιους ανθρώπους αυτές οι εκπομπές τους βοηθούν, για μένα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά, μάλλον λόγω χαρακτήρα. Δεν είναι φόβος ούτε και υπεροψία. Απλώς δεν μπορώ να βάλω τη μουσική μου σε διαδικασία διαγωνισμού. Εγώ κάνω πολύ απλά αυτό που κάνω και που μπορεί σε κάποιους να αρέσει και σε κάποιους άλλους όχι.

MC: Υπάρχει συνταγή για την επιτυχία;
Κ.Κ.: Όχι. Για κάποιους ίσως υπάρχει. Εγώ πιστεύω ότι το μόνο κλειδί για την επιτυχία είναι να μιλάς πολύ αληθινά. Όταν μιλάς αληθινά, από τα βάθη του εαυτού σου, μπορείς να βρεις δρόμους επικοινωνίας με το κόσμο. Γιατί βαθιά μέσα μας όλοι κρύβουμε παρόμοια συναισθήματα. Πόνου, χαράς, έρωτα...

MC: Σε ποια συναισθηματική κατάσταση σου θέλεις να γράφεις τραγούδια; Η έμπνευση έρχεται ευκολότερα στη χαρά ή στη λύπη;
Κ.Κ.: Όταν είμαι χαρούμενη ζω τη ζωή μου, οπότε που χρόνος για τραγούδια! Αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να γελάω, βρίσκομαι γενικά σε μια υπερδιέγερση. Όταν είμαι στις "μαύρες" μου, πάλι δεν μπορώ να γράψω. Γράφω τραγούδια μάλλον όταν είμαι ήρεμη και μπορώ να βλέπω τα πράγματα από απόσταση, σαν τρίτο μάτι. Τόσο η χαρά όσο και η λύπη, είναι συναισθήματα που πλέεις μέσα σε αυτά και δεν έχεις καθαρή σκέψη για να γράψεις.

MC: Κινηματογράφο παρακολουθείς;
Κ.Κ.: Ναι, αλλά όχι τα πολύ εμπορικά έργα. Γενικά δεν μου αρέσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, προτιμώ ευρωπαϊκές παραγωγές. Στις αμερικάνικες ταινίες οι πρωταγωνιστές είναι συνήθως άνθρωποι που ζουν εκτός πραγματικότητας! Δεν έχουν προβλήματα, είναι συνήθως ικανοί για τα πάντα. Στον αγγλικό κινηματογράφο παρακολουθείς φιγούρες πιο γήινες, πιο κοντά στον πραγματικό άνθρωπο. Και μέσα από αυτό προκύπτει τρομερή ποίηση!

MC: Επιστροφή στο album. Ξεχωρίζεις κάποιο τραγούδι;
Κ.Κ.: Το "ρόδι"...

MC: Επιτέλους κάποιος καλλιτέχνης που λέει ότι ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι από το δίσκο του. Η συνήθης απάντηση είναι "όλα"!
Κ.Κ.: Κοίταξε, πάντα έχεις κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις ειδικά όταν γράφεις ο ίδιος τα τραγούδια. Πάντα κάποια συναισθηματική κατάσταση που σε σπρώχνει να γράψεις, είναι πιο δυνατή. Το τραγούδι που προκύπτει από αυτήν, σίγουρα θα το ξεχωρίσεις. Το "παιδί με την κεραία" είναι σημαντικό γιατί όπως σου είπα το ονειρεύτηκα. Το "θέλω να φύγω" είναι γιατί μια μέρα πραγματικά ήθελα να φύγω! Το "ρόδι" όμως μιλάει για όλα αυτά που δεν θέλω να συγχωρήσω. Για τους ανθρώπους που έχουν τη τάση να φεύγουν, να εγκαταλείπουν, να μη συνεχίζουν αυτό που ξεκινήσανε.

MC: Είναι κάτι που δεν συγχωρείς γενικά σαν χαρακτήρας;
Κ.Κ.: Γενικά δεν συγχωρώ το να τα παρατάει κανείς εύκολα Τρελαίνομαι. Ξέρεις είναι και δικό μου ελάττωμα να αφήνω πράγματα στη μέση, κάποτε το έκανα. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισα πως ότι ξεκινάω θα το φτάνω ως το τέλος του. Κι ας μετανιώσω μετά.

MC: Έχεις νιώσει εγκαταλελειμμένη κάποια στιγμή;
Κ.Κ.: Πολλές φορές. Γενικά στη ζωή περισσότερα πράγματα τα βιώνεις από χωρισμούς.

MC: Έτσι όπως το θέτεις, ο χωρισμός είναι και εποικοδομητικός. Μαθαίνεις;
Κ.Κ.: Είναι πολύ εποικοδομητικός. Τα περισσότερα πράγματα τα έχω μάθει μέσα από χωρισμούς. Όμως ταυτόχρονα είναι και ένα γεγονός που με τρελαίνει. Είναι όμως αλήθεια πως έχω νιώσει αρκετές φορές "παρατημένη". Συναίσθημα που σε οδηγεί, αλλά που δεν παύεις ποτέ να νιώθεις μέσα σου σαν σκιά.

MC: Δεν λες εύκολα δηλαδή "πάμε γι' άλλα"
Κ.Κ.: Αν "πας για άλλα" χωρίς να σκεφτείς τι φταίει που κάτι δεν προχώρησε, τότε θα επαναλαμβάνεις συνέχεια τα ίδια λάθη. Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε σε βάθος όσα κάνουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να ξεφύγουμε και να προχωρήσουμε παραπέρα.

MC: Σου αρέσει να αναλύεις τα πάντα δηλαδή.
Κ.Κ.: Ναι, αυτό μπορεί να είναι ψυχοφθόρο πολλές φορές, όμως προσωπικά με βοηθάει να υπάρχω. Καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου και γιατί συμβαίνει. Όταν φτάνω σε βάθος και κατανοώ, είναι σαν να ανακαλύπτω την προσωπική μου ...Αμερική!

MC: Σου αρέσουν τα ταξίδια; Ταξιδεύεις;
Κ.Κ.: Ναι, και νοητά μου αρέσει να ταξιδεύω πάρα πολύ. Ήταν το μοναδικό σπορ μου στα σχολικά μου χρόνια!(γέλια). Έφτιαχνα μια δική μου πραγματικότητα και "αρμένιζα" διαρκώς! Μου αρέσουν τα ταξίδια. Αφήνεις πίσω σου πράγματα και συγχρόνως τρέχει και η σκέψη σου. Σαν να φεύγουν οι μαύρες σκέψεις και αρχίζεις να σκέφτεσαι πιο καθαρά. Κάτι σαν κάθαρση! Κι όλα αυτά στο ταξίδι, στη διάρκειά του, όχι όταν φτάνω στον προορισμό μου.

MC: Κι όταν φτάνεις στον προορισμό σου;
Κ.Κ.: Συνήθως απογοητεύομαι! Γιατί αυτό που ζω κατά τη διάρκεια της πορείας είναι πολύ πιο ωραίο. Ξέρεις, το "θέλω να φύγω" περιγράφει ακριβώς αυτό. Λέει "δρόμους γυρνούσα ανάγκες να βγάλω από πάνω μου, μα πάντα κοιτούσα κάτω να βρω κάτι όμορφο".

MC: Πες μου ένα μέρος που έχεις πολλά βιώματα. Που σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για σένα.
Κ.Κ.: Στην Ίο. Εκεί οι γονείς μου είχαν κάποτε ανοίξει ένα εστιατόριο. Εκείνη λοιπόν την εποχή, στα μέσα του 80, στην Ίο επικρατούσε μια "πανκ" εντελώς κατάσταση! Ήμασταν σε πολύ ωραίο σημείο, στο Μηλοπότα πάνω στα βράχια. Αυτό το όμορφο σκηνικό έχει συνδεθεί με την πιο όμορφη προεφηβική μου ηλικία. Ακόμη ονειρεύομαι εκείνη την Ίο. Σήμερα δεν θέλω να πηγαίνω, γιατί δεν θέλω να χαλάσω αυτή την όμορφη εικόνα. Μαθαίνω πως έχει χτιστεί αρκετά και ότι πλέον πηγαίνει πολύ "κυριλέ" κόσμος.

MC:Απ' ότι καταλαβαίνω είσαι άνθρωπος που του αρέσει η οικογένεια. Η ιδέα ή η ανάγκη ενός παιδιού υπάρχει μέσα σου ή είναι νωρίς για τέτοιες σκέψεις;
Κ.Κ.: Ναι είναι κάτι που έχω αρχίσει να το σκέφτομαι. Πιστεύω πως θα με βοηθήσει να ξεφύγω λίγο και από τον εαυτό μου.

MC: Γιατί έχεις τόσες έντονες τάσεις φυγής από τον εαυτό σου;
Κ.Κ.: Γιατί δεν μου αρέσει ο εγωκεντρισμός. Και γι' αυτό δεν μου αρέσει η έντονη προβολή των καλλιτεχνών, οι μύθοι γύρω από ένα πρόσωπο. Οι άνθρωποι δεν είναι καρικατούρες, είναι πολυδιάστατοι. Μπορούν συγχρόνως να είναι καλοί ή κακοί και αναλόγως ποιον έχουν απέναντί τους να αντιδρούν. Κάποιοι θέλουν να τους παρουσιάσουν σαν cartoon. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχουν επίπεδα. Εγώ μέσω της μητρότητας πιστεύω πως θα μπορέσω να φτάσω πιο βαθιά στον εαυτό μου κι από την άλλη θεωρώ ότι είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να συμβεί στη ζωή κάθε γυναίκας.

MC: Η σχέση σου με το Internet και τα computer;
Κ.Κ.: Πολύ μεγάλη. Βέβαια ψάχνω κυρίως μουσικά προγράμματα και sites, ασχολούμαι όμως αρκετά.

MC: Τι θα ήθελες να ευχηθείς μέσα από αυτή τη συνέντευξη σε σένα και στον κόσμο;
Κ.Κ.: Υγεία πάνω απ' όλα. Πρόσφατα έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο και κατάλαβα ακόμη περισσότερο πόσο σημαντικό είναι να είσαι πάνω απ' όλα υγιής. Επίσης να είμαστε αληθινοί και πολύ κοντά στον πυρήνα των επιθυμιών μας. Δηλαδή να κάνουμε τα πράγματα συνειδητά. Να μην υποκρινόμαστε. Είναι κάτι που το θεωρώ πολύ σημαντικό και είναι ο μόνος τρόπος να είσαι υγιής και ψυχικά και σωματικά. Και να βελτιώνεσαι με το χρόνο...

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο club "Στοά" (Πατησίων 101 - 8253932).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.

BAR RESTAURANT CAFE
Πατησίων 101 - τηλ. 010-8253932