Ο Λάκης Παπαδόπουλος στο Μusic Corner...

Music Corner: Λάκη, στα μουσικά πράγματα μπήκες σε πολύ νεαρή ηλικία και από την πρώτη σου κιόλας δισκογραφική δουλειά έγινες γνωστός ως ο "Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ". Ο χαρακτηρισμός αυτός πως προέκυψε;
Λάκης Παπαδόπουλος: Ήμουνα τυχερός γιατί η πρώτη δισκογραφική δουλειά μου, ήταν εντελώς αντιαισθητική! Η φωνή μου ήταν πολύ άξεστη... Και ευτυχώς που είναι δηλαδή γιατί όσες φορές προσπάθησα να την γλυκάνω δεν είχε απήχηση, δεν γνώρισε επιτυχία...
Ο τίτλος προέκυψε αστειευόμενος με τον συχωρεμένο τον παραγωγό μου τον Βάσο Τσιμιδόπουλο. Ήταν κι ένας τρόπος να μην με μπερδεύουν με τον άλλο τον Παπαδόπουλο τον Λευτέρη! Λάκης ο ένας Λευτέρης ο άλλος έπρεπε να κάνουμε κάτι να μην μπερδεύουμε τα ποσοστά μας...(γέλια). Ήταν και η εποχή που μόλις είχε πέσει η χούντα και τελικά σκεφτήκαμε αυτό, το "Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ".

M.C.: Τα ρεβέρ παραμένουν ανεβασμένα και σήμερα ή δεν είναι και πολύ της μόδας;
Λ.Π.: Τα τρία τέσσερα τελευταία χρόνια, επειδή παίζω τένις, ρίχνω ψηλά ρεβέρ! (γέλια)

M.C.: Σήμερα το "Λάκης" χρησιμοποιείται πολλές φορές για να χαρακτηρίσει κάπως υποτιμητικά κάποιους ανθρώπους. Πως σου φαίνεται όταν ακούς εκφράσεις όπως "Οι Λάκηδες του Κολωνακίου" ή "Τσου ρε Λάκη";
Λ.Π.: Του Κολωνακίου δεν τυγχάνει να τους ξέρω γιατί δεν συχνάζω εκεί. Το "Τσου ρε Λάκη" μου το είπε κάποιος μια φορά στην Καρδίτσα και λίγο έλειψε να πιαστούμε στα χέρια...(γέλια). Όχι γενικά δεν με πειράζει. Σιγά, ένα όνομα είναι χωρίς κάποια συγκεκριμένη έννοια ή σημασία. Αν το κάνω δηλαδή ...Αποστόλης αλλάζει κάτι

M.C.: Στην δεκαετία του '60 σε ηλικία μόλις 12 ετών, τραγουδούσες με τους Dragons. Πως έγινε και έμπλεξες ενεργά με την μουσική σε τόσο νεαρή ηλικία;
Λ.Π.: Μα εγώ ήμουν ερωτευμένος με την μουσική. Καταρχήν ως ακροατής. Οι δικοί μου δεν ήθελαν με τίποτα να ασχοληθώ με αυτό τον χώρο. Ήταν πολύ αρνητικοί και καχύποπτοι. Τότε το ξενόφερτο ρεύμα της ποπ μουσικής με τους Beatles, τους φαινόταν ιδιαίτερα επικίνδυνο και ήθελαν με κάθε τρόπο να με κρατήσουν μακριά. Ο ερωτάς μου όμως για την μουσική και το τραγούδι ήταν τόσο μεγάλος, που τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Ήθελα με κάθε τρόπο να τραγουδάω και να παίζω μουσική, όχι ως επάγγελμα. Απλά να συμμετέχω ήθελα και να περνάω καλά...

M.C.: Αν δεν κάνω λάθος, κάποιο από τα τραγούδια σας ήταν από τα πρώτα που απαγορεύτηκαν επί δικτατορίας στην Ελλάδα. Πως είχες νοιώσει τότε γι αυτό;
Λ.Π.: "Γρήγορα, γρήγορα να αλλάξουμε τους τίτλους". Το κομμάτι από the "first gun" μετονομάστηκε σε "the forest of my place". Και έτσι όμως πέτυχε.
Κατάλαβα ότι όλοι και όλα ήταν εναντίον του καινούργιου, του μοντέρνου τραγουδιού. Δηλαδή δεν κυνηγούσαν μόνο τον Θεοδωράκη, κυνηγούσαν όλους όσους είχαν γένια, μακριά μαλλιά, παράξενη μουσική. Αυτοί ήταν οι επικίνδυνοι τύποι της εποχής!

M.C.: Η σχέση σου με την πολιτική;
Λ.Π.: Λοιπόν ξέρεις κάτι, εγώ θεωρώ ότι είμαι γνήσιος ακροατής. Τώρα αν είμαι γνήσιος δημιουργός, δεν το ξέρω. Θεωρώ λοιπόν ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την μουσική δεν έχουν σχέση με την πολιτική. Όποιος το κάνει αυτό είναι "μεταπράτης". Ποντάρει πάντα στο να κερδίσει κάτι από το κόμμα το οποίο υποστήριξε. Να μπορέσει να ωφεληθεί σε συναυλίες, σε επιχορηγούμενα προγράμματα.

M.C.: Ωστόσο μέσα από τα τραγούδια σου αναφέρεσαι στα πολιτικά πράγματα και μάλιστα με τρόπο ιδιαίτερα καυστικό.
Λ.Π.: Εντάξει σε αυτό τον δίσκο, το "όλα τα ξεκόλια" στο οποίο αναφέρεται το όνομα του Σημίτη, είναι ένα τραγούδι κοινωνικό. "Τα υπουργάκια" είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να μπει και 10 χρόνια πριν. Οι στίχοι υπήρχαν από παλιά απλώς τότε δεν μου έβγαινε η μουσική. Είναι ένα σατυρικό κομμάτι...
Ο αυθεντικός μουσικός έχει ερωμένη την μουσική. Αγαπάει την μουσική πάνω απ' όλα και δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Ζει μέσα στο καβούκι του...

M.C.: Γιατί το "όλα τα ξεκόλια", άσμα της παραλιακής, όπως αναφέρεις στο φυλλάδιο του cd;
Λ.Π.: Γιατί το σκάρωσα πάνω σε ένα μποτιλιάρισμα πηγαίνοντας προς παραλιακή. Τρελάθηκα να περιμένω τόσες ώρες στον δρόμο και άρχισα να το γράφω!

M.C.: Γενικά ποιους θεωρείς "ξεκόλια";
Λ.Π.: Θεωρώ όλα τα "σούργελα" που το νου τον έχουν στην επίδειξη και μόνο. Και όχι ότι δεν μου αρέσουν τα "ξεκόλια"! Τα ξεκόλια είναι πολύ high περίπτωση. Θα ήθελα όμως να έχουν πιο πολύ προσωπικότητα τα ξεκόλια. Να μην αντιγράφει τόσο πολύ το ένα το άλλο. Ίσως έτσι περιοριστεί λίγο και η απόσταση από το άλλο άκρο με το έντεχνο τραγούδι, το λεγόμενο ποιοτικό...

M.C.: Κι αν υποστείς κριτική γι' αυτά τα οποία λες και γράφεις;
Λ.Π.: Θα υποστώ σίγουρα γιατί το κομμάτι αυτό θα θεωρηθεί ιδιαίτερα σκληρό, αλλά και πάλι δεν με πειράζει.

M.C.: Εσύ κατά καιρούς έχεις συνεργαστεί με καλλιτέχνες που εκπροσωπούν διαφορετικά μουσικά είδη
Λ.Π.: Ναι αυτό είναι κάτι που μου το αναφέρουν συχνά. Πρέπει λοιπόν να σου πω ότι και σαν ακροατής αλλά και σαν δημιουργός είμαι λάτρης των διαφορετικών ακουσμάτων. Γι αυτό και πάντα λέω, "ακούστε διαφορετικά πράγματα. Όχι μόνο ένα είδος, έναν καλλιτέχνη". Είναι "μπαξές" η ελληνική μουσική... Όταν λοιπόν έκανα πράξη αυτά που άκουγα, γράφοντας δικά μου τραγούδια, φυσικό ήταν να θέλω να καταπιαστώ με διαφορετικά είδη και καλλιτέχνες.

M.C.: Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι της μουσικής έχουν γίνει επίκεντρο σάτιρας από κάποιους άλλους του καλλιτεχνικού χώρου πως το κρίνεις; Π.χ. η Άντζελα Δημητρίου με την οποία έχεις συνεργαστεί, έχει γίνει επίκεντρο σάτιρας πολλές φορές.
Λ.Π.: Η σάτιρα είναι κάτι πολύ υγιές, πρέπει να υπάρχει. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι οι οποίοι ξέρουν να κάνουν σάτιρα. Το ίδιο συμπαθής όμως μου είναι για εντελώς διαφορετικούς λόγους και η κ. Δημητρίου την οποία ανέφερες.

M.C.: Η νέα δισκογραφική σου δουλειά "Κάτι γλυκό" είναι τόσο γλυκιά όσο δηλώνει ο τίτλος αλλά και φαίνεται από το εξώφυλλο;
Λ.Π.: Βέβαια!!! Θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή δουλειά που πρέπει να ακουστεί. Όσο για το εξώφυλλο, είναι μια φωτογραφία με δυο γλυκύτατους κομπάρσους που όταν τους είδα μου άρεσαν πολύ και ταίριαζαν με την όλη ιδέα

M.C.: Τελικά αυτός ο άλλος ο ευεργέτης ο μεγάλος, ποιος είναι;
Λ.Π.: Ο γκόμενος της δικιάς μου... (γέλια)

M.C.: Και γιατί είναι ευεργέτης σου, άλλοι θα ήθελαν να τον σκοτώσουν...
Λ.Π.: Το μέλλον θα δείξει! Για να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, αυτός είναι ένας χαριτωμένος στίχος του Πρετεντέρη, ενός ανθρώπου με πολύ χιούμορ, πατέρας του γνωστού δημοσιογράφου. Όταν λοιπόν διάβασα τους στίχους μου άρεσαν και σκεφτήκαμε να βάλουμε το κομμάτι σε αυτόν τον δίσκο.

M.C.: "Πάρα πολλά λεφτά, πάρα πολλοί φτωχοί", διαβάζω σε έναν άλλο στίχο. Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αντιθέσεων;
Λ.Π.: Ναι βέβαια. Αυτή είναι η αλήθεια της Αθήνας, της Ελλάδας και όλου του κόσμου μπορώ να σου πω. Γένοβα, το club των ισχυρών της γης που καθορίζει τις τύχες όλων των φτωχών αυτού του κόσμου. Οι αντιθέσεις είναι εμφανείς και καλά κάνουν αυτοί που προσπαθούν και αντιστέκονται. Εύχομαι βέβαια αυτοί που σήμερα φωνάζουν και υπεραμύνονται δικαιωμάτων να μην τους δω αύριο στην Βουλή! Δεν βλέπεις που οι περισσότεροι σημερινοί υπουργοί είναι πρώην συνδικαλιστές. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω σε έννοιες όπως αυτή του συνδικαλισμού. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν. Ο Πολυζωγόπουλος για παράδειγμα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, είναι ένας άνθρωπος που με εμπνέει πολύ

M.C.: Φάκελος 17 Νοέμβρη. Πιστεύεις ότι με την σύλληψη του Ξηρού ανοίγει ή είναι ένας εύκολος τρόπος να κλείσει οριστικά όπως πιστεύουν πολλοί;
Λ.Π.: Αυτό που μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι πως ένας άνθρωπος που φαίνεται τόσο ήρεμος, καλλιτέχνης, με τέτοιο ταλέντο να έχει ανάμειξη σε δολοφονίες και εγκληματικές ενέργειες. Μου είναι αδύνατο να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος αποφασίζει για οποιαδήποτε λόγο, να αφαιρέσει εν ψυχρώ μια ανθρώπινη ζωή. Είναι τρομερή χυδαιότητα να αφαιρείς ανθρώπινη ζωή... Αναφορικά με τον Ξηρό είναι σίγουρο ότι στην πορεία θα ακούσουμε πολλά σενάρια.

M.C.: Ο ίδιος πόσο "ανοιχτός" άνθρωπος είσαι στην προσωπική σου ζωή;
Λ.Π.: Είμαι πολύ δημοκρατικός. Στις μουσικές μου συνεργασίες μπορεί να είμαι "ψιλό-δικτάτορας" αλλά στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους είμαι πολύ απλός και καθημερινός. Αλλά γι αυτό καλύτερα να ρωτήσεις τους άλλους, μην ρωτάς εμένα...

M.C.: Πόσο εύκολο είναι να μπει κανείς στην παρέα του Λάκη;
Λ.Π.: Άμα είναι ...γυναίκα και εμφανίσιμη μπαίνει άνετα! (γέλια)

M.C.: Αυτό και μόνο αρκεί;
Λ.Π.: Δεν θέλω πολύ ...μυαλό από τις γυναίκες! Εντάξει για να μιλήσω λίγο σοβαρά, εύκολα μπορεί να μπει κανείς στην παρέα μου δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος. Σε ότι αφορά πάντως τις γυναίκες δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει μια γυναίκα φίλος. Μια γυναίκα "φίλος" θα έδιωχνε το ερωτικό στοιχείο από μέσα μου

M.C.: Το βασικό στοιχείο που προσέχεις σε έναν άνθρωπο γενικά ώστε να πεις αυτός μου κάνει για φίλος, ποιο είναι;
Λ.Π.: Μπορεί και αυτό που δεν είμαι, να το ζητάω σε έναν άνθρωπο...

M.C.: Από τον χώρο τον καλλιτεχνικό έχεις κάνει φίλους κολλητούς ή πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη δουλειά αυξάνει απλώς τον κύκλο των γνωστών;
Λ.Π.: Ναι, κάπως έτσι νομίζω ότι είναι μάλλον τα πράγματα. Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες δύσκολα γίνονται πραγματικά φίλοι μεταξύ τους κυρίως γιατί ο καθένας θέλει γύρω του μια αυλή "κόλακες". Εγώ έχω φάει αρκετές σφαλιάρες στην ζωή μου σε αυτό το θέμα και προτιμώ να έχω κοντά μου απλούς ανθρώπους που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν σχέση με τον χώρο

M.C.: Κάποια στιγμή στο παρελθόν σε είχαμε δει σε ένα πρόγραμμα με Ζουγανέλη, Μπουλά, Κούτρα και άλλους. Ένα ωραίο σχήμα με πολύ μουσική αλλά και γέλιο. Γιατί πλέον δεν γίνονται τέτοιου είδους συνεργασίες;
Λ.Π.: Γιατί τα παιδιά αλλάξανε μυαλά. Εγώ πίστευα πολύ στην ιδέα συνέχισης της δουλειάς του "Αχ Μαρία!" αλλά από κάποια στιγμή και μετά μπήκαν στην μέση οι εγωισμοί και οι βεντετισμοί. Εγώ ήθελα με όλους, από τον πιο απλό ως τον πιο βασικό συντελεστή να αποτελούμε μαζί, μια "φωτογραφία αγάπης". Ο κόσμος μπορεί να αναγνωρίζει την αξία του καθενός χωρίς να χρειάζεται να του την επιδεικνύεις... Και κάποια στιγμή δεν με άκουγε κανείς. Εγώ είχα λίγο "αναρχικές" σκέψεις και απαιτούσα να με ακούνε, να με ρωτάνε, κατά κάποιο τρόπο να μην με θέτουν στο περιθώριο. Εκεί λοιπόν εγώ είπα φεύγω και χωρίσαμε.

M.C.: Αγαπημένες σου συνήθειες πέρα από την μουσική;
Λ.Π.: Να παίζω με τον γιο μου! Το τένις και να ταξιδεύω, κυρίως στο εξωτερικό. Γιατί εκεί δεν βλέπεις τηλεόραση, θέλεις να γνωρίσεις καινούργια μέρη, το μυαλό σου απέχει από την γλώσσα σου και πραγματικά χαίρεσαι την εκδρομή.

M.C.: Τι περιμένεις από την νέα σου δισκογραφική δουλειά;
Λ.Π.: Περιμένω... να μην περάσει στο "ντούκου" όπως και οι προηγούμενες (γέλια). Φάγαμε πολλές ώρες δουλειάς και πολλά ξενύχτια στο studio, είναι ένας σπουδαίος δίσκος και αξίζει την προσοχή του κόσμου. Γιατί να πουλάνε τόσο πολύ μόνο τα τσιφτετέλια, χωρίς να σημαίνει ότι έχω κάτι εναντίον τους. Όμως η μουσική δεν είναι μόνο τσιφτετέλια... Οι Beatles για παράδειγμα ήταν ένας παράδεισος μουσικής που κέρδισαν με το σπαθί τους την παγκοσμιότητα, όχι με "λάγνα" τραγούδια...

M.C.: Η σχέση σου με το Internet;
Λ.Π.: Δεν είναι καθόλου καλή. Πιστεύω όμως ότι το internet μπορεί να προσφέρει πολύ χρήσιμες υπηρεσίες. Θέλω να μάθω να το χειρίζομαι, φοβάμαι μόνο να μην "γλυκαθώ", να μην μου γίνει απαραίτητο και μετά δεν ξεκολλάω και δεν μου μένει χρόνος να πάω μια βόλτα, να κάτσω στην βεράντα μου να απολαύσω το "άπειρο"...

M.C.: Τι θα συμβούλευες τον γιο σου;
Λ.Π.: Θα τον συμβούλευα να ...μην γίνει ποτέ καλός μαθητής! Να μην τρέχει με μηχανές και αυτοκίνητα. Να είναι γερός και τυχερός και ας γίνει κηπουρός ή υδραυλικός ή ότι άλλο αυτός θέλει, όλα τα επαγγέλματα είναι όμορφα και χρήσιμα...

Ο ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
ΤΟΥ MUSIC CORNER

*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.