Σαν χθες θυμάμαι τη πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση στη τρίτη εκδοχή του "Fame Story", όταν βγήκε για να τραγουδήσει το "Σαν σταρ του σινεμά" του Νίκου Ζιώγαλα. Η φωνή του δεν μου πέρασε αδιάφορη και η πρώτη εντύπωση από τη συνολική του παρουσία στη σκηνή φανέρωνε έναν τύπο "μαζεμένο" και μάλλον ρομαντικό, που βρέθηκε από σπόντα μπροστά από τους προβολείς και τα φώτα της τηλεόρασης. Όταν δήλωνε συμμετοχή, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα άντεχε κάτω απ' το άγρυπνο μάτι του "big brother" για έξι συνεχόμενους μήνες, ούτε όμως πως μια παρορμητική απόφαση θα ήταν και η οδός που θα του άλλαζε τη ρότα στην επαγγελματική του ζωή τα επόμενα χρόνια. Ο Γιώργος Λιανός ήταν απ' τους ελάχιστους συμμετέχοντες του Fame Story III που συζητήθηκε, επηρρεάστηκε, απέσπασε τις καλύτερες κριτικές από επιτροπή και θεατές, απέκτησε ένα ισχυρό fan - club και μετά από ενάμιση χρόνο, ξαναβρέθηκε δυναμικά στο προσκήνιο με βασικότερη αιτία τη κυκλοφορία της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς με τον αμφιταλαντευόμενο τίτλο "Στη μέση"! Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά, αφού η πλευρά του "ευθυτενή και ευπροσήγορου" Γιώργου που κάποτε ξενυχτούσε παίζοντας μουσική σε έντεχνες rock μουσικές σκηνές της Πάτρας, έδωσε τη σκυτάλη στο Γιώργο που ενθουσιάζεται με την ιδέα να δοκιμαστεί σε λαϊκά ακούσματα, που τολμάει να δημιουργήσει μια δισκογραφική ταυτότητα, διαφορετική από τις αναμενόμενες και μας ξαφνιάζει όταν εντάσσεται στο φετινό χειμερινό πρόγραμμα του "Βοτανικού" δίπλα στο Σταμάτη Γονίδη και τη Νατάσα Θεοδωρίδου! Δεν ήταν μια "κλασσική" συνέντευξη αλλά μια απολαυστική συζήτηση αυτή που έζησα με τον Γιώργο Λιανό. Τον συναντούσα πρώτη φορά από κοντά αλλά αισθάνθηκα πολύ οικεία μαζί του και κατάλαβα ότι είναι πολύ τυχεροί εκείνοι που είναι φίλοι του και τον γνωρίζουν χρόνια. Όσο και αν θεωρώ ότι η αξία ενός καλλιτέχνη αναγνωρίζεται από τη φωνή και τις σωστές επιλογές, πάντα θα με επηρρεάζει θετικά το κομμάτι του puzzle που συνδέεται με τη προσωπικότητα και το χαρακτήρα που βγάζει προς τα έξω κάθε τραγουδιστής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, γνώρισα ένα νέο παιδί που όσο μπορεί να σε κερδίσει με το αφοπλιστικό του χιούμορ, άλλο τόσο μπορεί να σε κάνει να τον εκτιμήσεις με τη σοβαρότητα και τη ρεαλιστική ματιά που βλέπει τα πράγματα στο δύσκολο χώρο που κινείται και τους τελευταίους μήνες πλέον ...στην αρρένα της ελληνικής δισκογραφικής αγοράς! Ο Γιώργος Λιανός τα κάνει ..."λιανά" στους αναγνώστες του Music Corner μέσα από μια αποκαλυπτική κουβέντα που μοιραστήκαμε μαζί του ένα γλυκό απόγευμα στο ζεστό και φιλόξενο στέκι μας, στο "Πάρκο Ελευθερίας"...

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το αυτόγραφο - "wallpaper" του Γιώργου Λιανού!

Music Corner: Γιώργο, θα ήθελα καταρχήν να μου πεις πώς "μπλέχτηκε" το τραγούδι στη ζωή σου...
Γιώργος Λιανός: Έλα ντε... Όλα ξεκίνησαν από ένα ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης!

M.C.: Σοβαρά;
Γ.Λ.: Όντως...! Είδες, δεν το 'χα σκεφτεί! Είχαμε δει ένα ντοκιμαντέρ για τους Beatles - ήταν λογικά του BBC και το έδειχνε η κρατική τηλεόραση - και την άλλη μέρα το πρωί μίλησα με ένα φίλο μου. Εκείνος μάθαινε πιάνο, εγώ έπαιζα κιθάρα και του λέω "Ρε 'συ; Είδες ο Lennon και ο Mc Cartney; Ο ένας έπαιζε κιθάρα και ο άλλος πιάνο!" Το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε στο σπίτι του και έγινε η ίδρυση των "Rabels"! Μετά βρήκαμε άλλο ένα κιθαρίστα και ένα ντράμερ και παίζαμε μόνο Beatles! Αργότερα ανακαλύψαμε τους Doors, μετά πήγαμε λίγο πιο 80's... Αυτό ήταν ένα συγκροτηματάκι με το οποίο παίζαμε στα τοπικά clubs και στα πάρτυ της β' και γ' λυκείου τότε. Ήταν super για μένα γιατί εγώ ήμουν στο γυμνάσιο, πιο πιτσιρικάς και "το έπαιζα μούρη"! Πήγαινα στα πάρτυ τους, με αναγνωρίζανε οι κοπελιές τους ...άρα ήμουν σε καλό δρόμο! (γέλια) Έμενα και αργά έξω... Ξέρεις, έλεγα στη μητέρα μου: "Μάνα θα πάω να παίξω"! Ήταν η απελευθέρωσή μου η μουσική.

M.C.: Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θεωρείς ότι επηρρέασε τη μουσική σου σταδιοδρομία;
Γ.Λ.: Ο δάσκαλος της κιθάρας με επηρρέασε μουσικά και μου έδωσε τόσο θάρρος όσο χρειαζόταν. Εντωμεταξύ είναι λίγο περίεργο να διαπαιδαγωγείς έναν μουσικό... Το πώς θα τον κατευθύνεις, τι κριτήρια θα του δώσεις για το ποια είναι καλή μουσική και ποια όχι... Ο Γιάννης Σταύρου - ο θεός! - μου έμαθε κιθάρα κλασσική και όλα τα παιδιά που πηγαίναμε σε αυτόν κρεμόμασταν απ' τα χείλη του... Ξέραμε ότι ακόμα και το ανέκδοτο που θα πει, θα είναι το σωστό ανέκδοτο! Συνήθιζα, για παράδειγμα, να έχω μάθημα στις δύο το μεσημέρι και πήγαινα από τις δώδεκα, καθόμουν και τον έβλεπα να καθαρίζει το αμάξι του. Έβαζε Pink Floyd και του έλεγα "τι είναι αυτό;" και εκείνος μου απαντούσε. Και κάπως έτσι καθοδηγήθηκα... Και επίσης από ένα ξάδερφό μου, από τον οποίο έμαθα ηλεκτρική κιθάρα. Πήγαινα και τον άκουγα να παίζει με τις ώρες...

M.C.: Γενικότερα μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου χαμηλών τόνων, ενός καλλιτέχνη που βλέπει τα πράγματα ρομαντικά... Πριν περάσεις τη πύλη του Fame Story, είχες σκεφτεί να χτυπήσεις τη πόρτα κάποιας δισκογραφικής εταιρείας;
Γ.Λ.: Κατά τύχη...! Είχα μια κοπελιά που είχε πάει στο "Όσα ξέρει το παιδί" με το Γιάννη Ζουγανέλη και αναγκαστικά πήγα μαζί της! Πήγε να παίξει και εγώ βρισκόμουν στο κοινό... Δεκαέξι ώρες! Εγώ ήμουν στη Πάτρα και σπούδαζα τότε αλλά δεν είχα επαφή με Αθήνα και δεν το κυνήγησα και ποτέ με αυτό το τρόπο. Στα γυρίσματα μου καρφώθηκε η ιδέα και επειδή έγραφα κάποια κομμάτια και εκτιμώ το Γιάννη Ζουγανέλη γενικά σαν καλλιτέχνη και σαν δημιουργό, πήγα και τον βρήκα στα διαλείμματα και μου είπε κλασσικά να του φέρω μια κασσέτα. Νομίζω πως δούλευε τότε στη "Σφεντόνα" με το Μπουλά και το Μαχαιρίτσα και πραγματικά του πήγα μια κασσετούλα με τρία - τέσσερα κομμάτια μου, αφού γύρισα το κόσμο ανάποδα να βρω studio για να τα ηχογραφήσω, πράγμα το οποίο δεν είχα κάνει ποτέ μέχρι τότε. Όντως τα κομμάτια μου του άρεσαν και μίλησε σε κάποιους γνωστούς που είχε σε δισκογραφικές εταιρείες, αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάπως δύσκολα τα πράγματα για προώθηση τέτοιου τύπου τραγουδιών. Τα δικά μου τραγούδια είναι μπαλάντες, οι οποίες έχουν ναι μεν λαϊκή υφή σαν μελωδία, επηρρεασμένος από Κουγιουμτζή όπως μεγαλώσαμε όλοι πάνω - κάτω με τις φωνές του Νταλάρα και άλλων, αλλά η ενορχήστρωσή τους ήταν λίγο πιο δυτική, επηρρεασμένη από Beatles, πράγμα το οποίο στο καιρό του τσιφτετελιού εν έτει 1990 ήταν αντιεμπορικό και γι' αυτό έμειναν στο ντουλάπι. Από τότε δεν ξανασχολήθηκα...

M.C.: Παρόλα αυτά, η είσοδός σου στη δισκογραφία έγινε με τις καλύτερες προοπτικές! Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για τη συμμετοχή σου στο δίσκο "Το καφέ του έρωτα".
Γ.Λ.: Ήταν η καλύτερη είσοδος στη δισκογραφία... Και η λιγότερο επικίνδυνη! Ο Ηλίας Μπενέτος έκανε αυτή τη παραγωγή, την οποία σχεδίαζε εδώ και ένα χρόνο. Όταν ήταν στη κριτική επιτροπή του Fame Story, είχε ήδη ένα κομμάτι το οποίο λεγόταν "Ας εκτεθώ" και σχεδόν το συνδύασε με τη δική μου στάση και παρουσία στο παιχνίδι. Μου το είχε φυλάξει από τότε και είχε την ιδέα ότι θα ήμουν εγώ αυτός που θα τραγουδούσε το συγκεκριμένο κομμάτι γιατί είχε κάνει κάποιους συνειρμούς! Κάπως έτσι σκέφτονται οι μουσικοί παραγωγοί, δεν ξέρω! Είναι λίγο ...παρανοϊκοί! Η παράνοιά του όμως μου βγήκε σε καλό... Μπήκα σε ένα δίσκο με το Δημήτρη Μπάση και τη Λένα Αλκαίου και δεν μπορώ να πω και πολλά πράγματα γι' αυτούς γιατί είναι ήδη καταξιωμένοι και είναι και φωνές τις οποίες αγαπώ. Η Δόμνα και εγώ ήμαστε οι νέοι της υπόθεσης σε αυτό το δίσκο αλλά με συνθέτες όπως ο Στέφανος Κορκολής, ο Θοδωρής Λαχανάς, ο Χριστόφορος Γερμενής ήταν ό,τι καλύτερο. Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Ηλίας Μπενέτος και μου είπε "Έχω μια πρόταση για σένα, θέλω να μου πεις τη γνώμη σου..." του λέω "Ποια γνώμη; Εννοείται πως ναι"! (γέλια)

M.C.: Τελικά τα επίθετα "ευθυτενής και ευπροσήγορος" πόσο σε βοήθησαν να φτάσεις μέχρι εδώ;
Γ.Λ.: Πού το ξέρεις εσύ αυτό;

M.C.: Είμαι διαβασμένη! (γέλια)
Γ.Λ.: Αυτό ήταν το γράμμα το οποίο στείλαμε στο Fame Story. Ήταν συλλογική διαδικασία γιατί δούλευα στο 134 τότε - και έδινα πληροφορίες για το ΟΤΕπιχειρώ και ΟΤΕπιλογές! - και εκεί έγινε η αποστολή της αίτησής μου. Μαζεύτηκαν δέκα άτομα ξαφνικά γύρω απ' τον υπολογιστή μου και μπήκαν στην ηλεκτρονική σελίδα γιατί το συζητούσαμε καιρό και μου έλεγαν "Δήλωσε συμμετοχή για να πας, να σε βλέπουμε και να γελάμε"! Και ενώ έγραφαν, έβαλαν και στα επίθετα ό,τι τους κατέβηκε! Νομίζω πως ήταν και κάποιες κοπέλες από τρίτη δέσμη εκεί...

M.C.: ...Φαίνεται πως εντυπωσίασαν τα επίθετα τελικά!
Γ.Λ.: Και στη φωτογραφία που είχαμε στείλει ήταν όλη η παρέα και εμένα με είχαν με κυκλάκι, όπως ήταν στο ...Νταχάου! (γέλια)

M.C.: Τώρα που η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά έχει τεθεί πια στη προτίμηση του αγοραστικού κοινού, νιώθεις δικαιωμένος από το αποτέλεσμα; Είναι πραγματικά αυτό που ήθελες να δώσεις στο κόσμο;
Γ.Λ.: Αισθάνομαι χαλαρωμένος γιατί έγινε μεγάλη συζήτηση για τη πρώτη δισκογραφική δουλειά: πού μπορούμε να κινηθούμε από πλευράς ρεπερτορίου και στη συνέχεια να βρούμε τα κατάλληλα κομμάτια, ποια λαϊκά κομμάτια μπορώ ουσιαστικά να πω και αυτά τα κομμάτια τι θα πρέπει να έχουν να πουν... Χρειάζεται μια κοινωνιολογική μελέτη για να γίνει ένας δίσκος! Έτσι τουλάχιστον κατάλαβα απ' τη δουλειά που κάνει ο Ηλίας Μπενέτος. Έκανα κάποιες υποχωρήσεις αλλά διεκδίκησα κάποια άλλα πράγματα γιατί ξέρεις, ήταν μια συλλογική δουλειά αλλά έμεινα ευχαριστημένος γιατί με την ολοκλήρωση του δίσκου βρήκα μέσα ένα μεγάλο ποσοστό του εαυτού μου, μέχρι και 80%! Συνήθως στη πρώτη δισκογραφική δουλειά κάνεις ό,τι σου πουν και ό,τι πουλάει και γενικά γίνονται πολλές εκπτώσεις. Εγώ ευτυχώς οι εκπτώσεις που έκανα ήταν πολύ μικρές και στοχεύανε σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Όσο αφορά την εμπορικότητα του δίσκου, κατάφερα να διασώσω πολλά πράγματα και να βγάλω, κατά τη γνώμη μου, μία ταυτότητα του τύπου "ο τραγουδιστής που λέει τις έντεχνες rock μπαλάντες και τα ελαφριά λαϊκά κομμάτια, τα οποία έχουν κάτι να πουν και "πατάνε" περισσότερο πάνω στη παλιότερη λαϊκή μουσική".

M.C.: Άρα είσαι κάπου "στη μέση" και ο τίτλος του δίσκου είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός...
Γ.Λ.: Δεν θα μπορούσα να ξεφύγω και ποτέ από εκεί! Κάποια στιγμή κάναμε ακρόαση με τον Ηλία Μπενέτο τα δικά μου κομμάτια για να δούμε τι μπορούμε να βάλουμε, αλλά δεν ήθελα να υπάρχουν μέσα στο δίσκο σε μεγάλη κλίμακα για να μη βγει κάτι εντελώς αντιεμπορικό! (γέλια) Ξέρεις, ήθελα να κάνω μια εισαγωγή σχεδόν ακίνδυνη...

M.C.: Και έβαλες μόνο ένα δικό σου τραγούδι μέσα στο cd, έτσι δεν είναι;
Γ.Λ.: Ναι... Το οποίο άλλαξε και στίχο! Tα δικά μου κομμάτια έχουν αυτές τις επιρροές που σου είπα και νωρίτερα. Ακούς ένα τύπο που έχει ακούσει πολύ Νταλάρα στη ζωή του και τραγουδάει κάτι πιο δυτικό...

M.C.: Ένα τραγούδι που αγαπάω ιδιαίτερα απ' το δίσκο σου είναι "Το κάτι παραπάνω"...
Γ.Λ.: Αυτό είναι και το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου. Το έχει γράψει ένας άνθρωπος που είναι ροκάς, ο Κώστας Λογοθετίδης από τους "Εκείνος και Εκείνος". Είναι ένα κομμάτι το οποίο και σαν στίχο έχει κάτι να πει αλλά και σαν μουσική κρύβει μέσα του κάτι ωραίο. Είναι ένα λιτό ζεϊμπέκικο, πολύ μελωδικό.

M.C.: Όμως μ' αρέσουν πολύ και τα τελευταία τραγούδια του δίσκου...
Γ.Λ.: Αυτό που μου έχουν πει είναι ότι όσο τελειώνει το cd, τόσο πιο ωραίο είναι!

M.C.: Η διαφορά είναι ότι για μένα ήταν αναμενόμενο να ακούσω αυτά τα τραγούδια στο δίσκο σου, γιατί είναι πιο κοντά σε σένα. Ενώ "Το κάτι παραπάνω" δεν το περίμενα γιατί είναι ένα καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη! Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το "πάντρεμα" που επιδιώξατε...
Γ.Λ.: Και μένα μου άρεσε. Όταν στην αρχή άκουγα συνέχεια το cd, είχα "καψουρευτεί" τη λαϊκή του πλευρά! Προσωπικά, στα έντεχνα rock κομμάτια ακούω αναπόφευκτα επιρροές από Κατσιμίχα και Παπακωνσταντίνου, ακούω δηλαδή τη φωνή μου να μπαίνει μέσα σε φόρμες. Στα λαϊκά ήταν κάτι διαφορετικό γιατί ήμουν εγώ αυτός που έλεγε αυτά τα κομμάτια και είχα μια ταυτότητα μικρή. Με ενθουσίασε πάρα πολύ...

M.C.: Και το "Άλλα ήταν τα όνειρά μου" είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι αυτού του είδους...
Γ.Λ.: Ο Χριστόφορος Γερμενής που το έγραψε είναι ένας συνθέτης που υπεραγαπώ γιατί πάνω - κάτω έχουμε κοινή πορεία. Ξεκίνησε με γκρουπάκια στον έντεχνο rock χώρο, τα κομμάτια του "πατάνε" εκεί πάνω και με το "Μη μου άπτου" - ένα συγκροτηματάκι το οποίο είχε αφήσει εποχή - έπαιζαν στο "Χάραμα" στη Πάτρα. Αν ακούσεις το "Φοβάμαι" του Νίνο σε demo είναι άλλο πράγμα! Γράφει πάρα πολύ ωραία...

M.C.: Για ποιο λόγο θα αγόραζες το δίσκο σου αν ήσουν ένας απλός ακροατής;
Γ.Λ.: Κακά τα ψέμματα, κανείς πλέον δεν αγοράζει cd απλά από περιέργεια ή από συνήθεια, με την έννοια ότι βγαίνει κάποιο καινούργιο cd και θα πάει να το αγοράσει. Όλοι χρειάζονται κάποια παρακίνηση είτε από τη τηλεόραση είτε απ' το ραδιόφωνο, ν' ακούσουν κάποιο τραγούδι και να τους αρέσει, να έχει κάτι να τους πει... Εντάξει, θέλω να ξεφύγω απ' το πράγμα "Ψήφισα δήμαρχο τον τάδε γιατί τον έβλεπα συνέχεια στη τηλεόραση"! (γέλια) Θέλω ν' ακούσουν και λίγο τις νότες... Θ' αγόραζα το δίσκο μου γιατί έχει ωραίο εξώφυλλο, είναι πράσινο και "χτυπάει" στο μάτι! (γέλια) Θ' αγόραζα το cd για να δω τι γίνεται, δηλαδή αυτό το "Στη μέση" μου φάνηκε πολύ καλή εμπορική ιδέα! Αν και υπήρχε ένας άλλος τίτλος, ο οποίος ήτανε λίγο πιο επικίνδυνος και θα έπρεπε να απολογηθώ σε πολύ κόσμο: το "Άλλα ήταν τα όνειρά μου"...

M.C.: ...πολύ επικίνδυνο!
Γ.Λ.: Ήταν πολύ επικίνδυνο γιατί έχει αυτή τη ρομαντική αίσθηση, το γεγονός δηλαδή αλλιώς να βλέπεις μια κατάσταση και αλλιώς να προσαρμόζεσαι σε αυτήν. Είναι όπως όταν ξεκινάς να εμφανίζεσαι σε κάποιο μαγαζί, που χρειάζεσαι ένα χρονικό διάστημα για να αρχίσεις και 'συ να περνάς καλά και όχι μόνο να δίνεις στο κόσμο αλλά και να παίρνεις. Νομίζω ότι αυτό είναι και το κίνητρο που σε κρατάει σε αυτή τη δουλειά...

M.C.: Ποιο στοιχείο είναι ισχυρότερο μέσα σου; Της σύνθεσης ή της ερμηνείας;
Γ.Λ.: Της ερμηνείας... Αυτό με τη σύνθεση κάπου το έχω φυλάξει. Έχω πάρα πολύ καιρό να το κάνω, αλλά ξέρω ότι αν απομονωθώ για λίγο καιρό θα το κάνω. Απλά τώρα είναι τόσο γρήγοροι ο ρυθμοί της ζωής μου και επειδή προσπαθώ να προωθήσω και ένα cd στο οποίο πρέπει να είμαι προσκολλημένος, όλα αυτά δεν μου δίνουν χρόνο και ερεθίσματα. Γενικά τα κομμάτια που υπάρχουν στο συρτάρι και είναι καμιά 20αριά κομμάτια, έχουν γραφτεί σε νεότερη ηλικία και η θεματολογία τους είναι καθαρά ερωτική, πολύ λίγα έχουν κοινωνικό περιεχόμενο! (γέλια) Ήταν κάποιες ιστορίες που έπλαθα εγώ στο μυαλό. Τώρα πια κάτι αλλάζει, ξέρεις... Μπαίνεις στα πράγματα.

M.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
Γ.Λ.: Συνήθως αυτά γίνονται πλέον σε ανεξάρτητες παραγωγές. Οι δισκογραφικές εταιρείες και η μόδα της εποχής επιβάλλουν ορισμένα πράγματα, συνήθως εύπεπτα. Είναι δύσκολο για το νέο καλλιτέχνη να κάνει αυτό που ουσιαστικά θέλει γιατί και φρένο θα μπει από τη δισκογραφική εταρεία αλλά φρένο θα μπει και από τη δισκογραφική αγορά, αφού υπάρχει ένα σύστημα ανθρώπων που καθορίζει τα πράγματα και σε τελική ανάλυση, θέλουν να πουλήσουν. Πάντως βλέπουμε ότι κουμάντο κάνει πλέον το ραδιόφωνο και αναλαμβάνει πια και δισκογραφικό ρόλο. Ο Αχιλλέας Θεοφίλου ή ο Ηλίας Μπενέτος που παραμένει ενεργός σ' αυτό το χώρο είναι ήπιων τόνων, αυτοί όμως που ουσιαστικά παίζουν άλλη μπάλα είναι τα άτομα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Νομίζω ότι χρειάζεται επανάσταση "εκ των έσω", γιατί σε τελική ανάλυση εκείνοι που τόλμησαν και έκαναν το διαφορετικό είναι και εκείνοι που πέτυχαν, ακόμα και σε εμπορικότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα για μένα είναι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και ο Νότης Σφακιανάκης οι οποίοι μπήκαν στο χώρο, έκαναν αρχικά κάτι εμπορικό αλλά σιγά - σιγά και ήσυχα έβγαλαν μια ταυτότητα διαφορετική και κάποια στιγμή απέκτησαν ένα ρεπερτόριο, μόνο δικό τους, ενώ οι μετέπειτα δισκογραφικές δουλειές τους ήταν ατόφιες και είχαν κάτι το χαρακτηριστικό. Πιστεύω ότι πρέπει να ακολουθείς το σύστημα μέχρι κάποιο σημείο και συγχρόνως να διατηρείς πάντα ένα διακριτό ρόλο. Αυτό βέβαια είναι και το πιο δύσκολο...

M.C.: Βρίσκεσαι σε ένα χώρο που τραβάει σε υπερβολικό βαθμό τα φώτα της δημοσιότητας. Τι είναι ψεύτικο σε αυτόν και τι αληθινό;
Γ.Λ.: Τα πιο πολλά πράγματα φαίνονται ψεύτικα, αν τα συγκρίνεις με την αληθινή ζωή... Για παράδειγμα, οι φιλίες που κάνεις στη τηλεόραση δεν τους δίνεται η δυνατότητα να γίνουν πραγματικές φιλίες. Θα βρεθείς με αυτούς τους ανθρώπους σε κάποιο πλατό ή σε κάποιο studio και αν είναι στο χαρακτήρα σου θα είσαι φιλικός και θα περάσεις μια χαρά αλλά μετά δεν σου δίνεται ο χρόνος να βρεθείς με αυτά τα άτομα για παραπάνω ουσιαστικό χρόνο. Όμως παραμένει αυτή η ευχάριστη αίσθηση... Υπάρχουν καλά παιδιά και καλά άτομα σ' αυτό το χώρο, απλά δεν σου δίνεται η δυνατότητα να τα γνωρίσεις καλύτερα. Η νύχτα είναι άλλο θέμα και ας μην το αγγίξουμε αυτή τη στιγμή καλύτερα γιατί θα πάρει πολλή ώρα και θέλει κοινωνιολογική αλλά και ψυχολογική μελέτη! (γέλια)

M.C.: Η τηλεόραση σε βοήθησε να γίνεις γρήγορα γνωστός. Αισθάνεσαι προνομιούχος σε σχέση με τις παλιότερες γενιές τραγουδιστών;
Γ.Λ.: Ναι, είμαι προνομιούχος από την άποψη ότι το Fame Story και γενικά η τηλεόραση σου δίνει μια αβάντα σε θέμα προώθησης την οποία απαιτεί το σύστημα πάλι, δεν την επιδιώξαμε εμείς. Προσωπικά δεν μπήκα στο Fame Story για να κάνω καριέρα τραγουδιστή. Ποτέ δεν είχα πάρει μικρόφωνο για να βγω και να πω "Θα γίνω ο μεγάλος και ο τρανός", απλά πήγα για χαβαλέ και μου "έκατσε". Αλλά αυτό επιβάλλουν πια οι επιχειρηματίες της νύχτας και οι δισκογραφικές εταρείες... Θέλουν "προϊόντα" που είναι ήδη διαφημισμένα και όχι κάποιο νέο τραγουδιστή με ταλέντο που πρέπει να τον στήσουν εκείνοι σιγά - σιγά. Θυμάμαι πως ο σκηνοθέτης του Fame Story μας έλεγε ότι τα λεφτά που δαπανούνταν σε εμάς σε θέμα προώθησης και τηλεοπτικού χρόνου ήταν απίστευτα, μιλούσαμε για κάτι δις συνολικά! Δηλαδή κερδίζεις, για παράδειγμα, δεκαπέντε ώρες τηλεόρασης; Είναι πάρα πολλά λεφτά... Και αυτά τα λεφτά πλέον έρχονται μέσω αυτών των προγραμμάτων. Αλλά και το γεγονός αυτό που θέλει όλους να κατακρίνουν τα παιδιά του Fame Story χωρίς να εξετάσουν τι κάνει ο καθένας, είναι λίγο άδικο γιατί όλοι οι υπόλοιποι τραγουδιστές που έρχονται στα πράγματα και κάνουν καριέρα πολλές φορές έχουν βοηθηθεί από κάπου με διάφορους τρόπους. Αναφέρω το φιλικό, αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι... Αναφέρω ενδεικτικά τη φιλική σχέση μεταξύ διευθυντή δισκογραφικής εταιρείας και νεαρής τραγουδίστριας! (γέλια) Για παράδειγμα, η Δέσποινα Βανδή μπήκε στο χώρο με τη βοήθεια του Γιάννη Πάριου: όλοι χρειάζονται κάποια στιγμή μια βοήθεια, ώστε κάποιος να τους πάρει και να πει "προσέξτε αυτό το τραγουδιστή"! Είτε αυτός είναι ο Γιάννης Πάριος είτε ο Μίμης Πλέσσας είτε ένας άλλος φορέας - βλέπε τηλεόραση - και πει "παρακαλώ, κοιτάξτε το Περικλή Στεργιανούδη"...

M.C.: Ήσουν προετοιμασμένος γι' αυτή τη δημοσιότητα τόσο σύντομα;
Γ.Λ.: Όχι, δεν ήμουν αλλά το πήρα πολύ θετικά το όλο πράγμα. Εφόσον ήμουνα εκεί μέσα έξι μήνες και πέρασα αυτά που πέρασα - γιατί κάποια στιγμή στήθηκε ένα ολόκληρο παρασκήνιο - είδα ότι γενικά μου βγήκε σε καλό.

M.C.: Νομίζω ότι το χειρότερο που συνέβη στη τρίτη εκδοχή του Fame Sory ήταν η μεγάλη χρονική του διάρκεια. Φοβερό μαρτύριο...
Γ.Λ.: Όταν βγήκαμε απ' το παιχνίδι, τηλεφωνούσαμε συνέχεια ο ένας στον άλλον και λέγαμε "σήμερα μου συνέβη αυτό και ένιωσα έτσι" και διαπιστώσαμε ότι είχαμε κάποιες κοινές συμπεριφορές, κάποια κατάλοιπα από το παιχνίδι. Για αυτούς τους έξι μήνες δεν ξέρω μήπως πρέπει να κάνουμε και κάποια ...μήνυση ή κάτι άλλο παρόμοιο!

M.C.: Υπάρχουν στιγμές που φοβάσαι ότι τα πράγματα μπορεί να μην εξελιχθούν όπως τα περιμένεις;
Γ.Λ.: Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανασφάλεια του ανερχόμενου καλλιτέχνη που προέρχεται από reality - talent show...

M.C.: Αφού δεν φοβήθηκε ο Περικλής, εσύ δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!
Γ.Λ.: Ο Περικλής είναι απ' τα άτομα που γουστάρω πάρα πολύ. Μ' αρέσει γενικά η στάση του απέναντι σε όλα, στα πάντα. Ό,τι έκανε στη τηλεόραση νομίζω ότι είναι...

M.C.: (τον διακόπτω...) Απλά για μένα δεν έπρεπε να πιάσει το μικρόφωνο...!
Γ.Λ.: Εγώ τον βλέπω σαν ένα μικρό Νταλάρα της Γερμανίας και της ξενιτιάς και είναι πολύ ρομαντική αυτή η εικόνα...

M.C.: Αλήθεια, ποια είναι τα όνειρα που ταξιδεύουν ακόμα απραγματοποίητα μέσα στη φαντασία σου, είτε αφορούν τη δουλειά σου είτε τη ζωή σου γενικότερα;
Γ.Λ.: Ο στόχος είναι η καθιέρωση μέσα στα πράγματα. Να σε αντιμετωπίσουν σαν καλλιτέχνη που έχει να πει κάτι διαφορετικό και αυτό ήταν και το μεγάλο μου άγχος όσο καιρό γινόταν ο δίσκος. Ήμουν σε κατάσταση τραγική από θέμα ψυχολογίας γιατί έβλεπα ότι με αυτό το πράγμα μπορείς να καθιερωθείς σ' αυτό το χώρο... Και έβλεπα μέσα στα studio κόσμο να κυνηγάει το σουξέ και να λέει "έγραψα ένα κομμάτι που θυμίζει το τάδε, οπότε έχει μέσα αυτή τη πονηριά και θα ψαρώσει ο κόσμος και θα γίνει επιτυχία". Αυτό το πράγμα είναι πολύ αγχωτικό... Απ' την άλλη πλευρά είχα τη πολυτέλεια, μέσα στην ατυχία να μη κάνω δίσκο νωρίς με τη Heaven αλλά μετά από ενάμιση χρόνο, να ψάξω πάρα πολύ το ρεπερτόριό μου και να πω ότι θα αποκλείσω κάποια πράγματα αλλά θα προσεγγίσω κάποια άλλα. Αυτό δεν ξέρω αν θα το έχω την επόμενη χρονιά αλλά το θέμα ήταν να βγει ένας δίσκος που έχει καλά κομμάτια και που μπορεί να βγάλει πολλά singles, ώστε να έχω το περιθώριο όλο αυτό το καιρό να ψάχνω για καινούργια κομμάτια χωρίς άγχος. Μου βγήκε σε καλό που ουσιαστικά έκανα αργά το δίσκο μου...

M.C.: Προσωπικά τον κατατάσσω στους δίσκους εκείνους που όσο πιο πολύ τους ακούω, τόσο πιο πολύ μου αρέσουν.
Γ.Λ.: Καλό είναι αυτό... Εγώ τον ακούω συνέχεια, για να μαθαίνω και τα κομμάτια! (γέλια) Εμένα με χαροποίησε κάποια στιγμή που μίλησα με την Όλγα Παυλάτου - αφού ετοιμαστεί το cd το παίρνει η εταιρεία και μελετάει πλέον εμπορικά τι και πώς θα το προωθήσει - και επειδή γενικά υπάρχει μία πολιτική στη Heaven για να βγαίνουν ένα ή δύο singles σε κάθε δίσκο και τους αρέσει να επιμένουν σε αυτά, την είδα λίγο μπερδεμένη με το δικό μου cd και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ! (γέλια) Μου είπε δηλαδή ότι έχει ξεχωρίσει γύρω στα επτά κομμάτια και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία! Αυτός ο προβληματισμός τους είναι ότι θα ασχοληθούν και παραπάνω με αυτό το δίσκο, οπότε αυτό με καθυσήχασε λιγάκι.

M.C.: Μου μίλησες πριν για το Μιχάλη Χατζηγιάννη και διάβαζα τις προάλλες μια συνέντευξή του που έλεγε ότι η φωνή πια ταυτίζεται με την εμφάνιση, με την έννοια ότι στις μέρες μας δεν ακούμε μόνο αλλά βλέπουμε και πως αν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε, τότε μόνο πάμε να το ακούσουμε. Συμφωνείς;
Γ.Λ.: Συμφωνώ και πιστεύω ότι υπάρχει γενικότερα θέμα στροφής της κοινωνίας προς τη γρήγορη είδηση. Διαφήμιση και εικόνα σε βομβαρδίζουν συνέχεια, οπότε μαθαίνεις να ζεις και εσύ με αυτά... Δεν σκέφτεται τόσο πολύ ο σύγχρονος άνθρωπος, αντίθετα περιμένει το ερέθισμα γιατί δεν προλαβαίνει! Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί, να πάρει να διαβάσει τις κριτικές από το τάδε περιοδικό μουσικής και να πει "A, άκου τι λέει... Λέει για καινούργιο ήχο, δυτικό, μεστή φωνή... Πάω να πάρω το cd"! Δεν θα το κάνει αυτό... Θα περιμένει εκεί που τρώει, κατά τις εννιάμιση η ώρα που έχει γυρίσει κουρασμένος απ' το σπίτι και βλέπει την αγαπημένη του σειρά, να πεταχτεί ένα σποτάκι και να πει "η νέα μουσική της εποχής μας" και να σκεφτεί "Α, πάω να πάρω τη Shakira"! Είναι γενικότερα ο τρόπος αντίδρασης της κοινωνίας αυτός... Γι' αυτό βρίσκεται και σε κρίση ο έντεχνος χώρος! Τον φέραμε σε κρίση, τέλος πάντων...

M.C.: Αν ξεκινούσες σήμερα και σου είχαν εγγυηθεί ότι η τηλεόραση θα σε βοηθούσε στην ολοκλήρωση της πρώτης δισκογραφικής σου δουλειάς, θα απoφάσιζες εύκολα τη συμμετοχή σου Fame Story;
Γ.Λ.: Ήταν καρμική η ακολουθία των γεγονότων γιατί τελείωνα τη σχολή και είχα τρεις μήνες ρεπό. Ξέρεις, σαν κομμάτι του puzzle... Ήρθε και έκατσε! Μ' αρέσει η τηλεόραση και παρακολουθώ πολλά shows και ξένα προγράμματα στο δορυφορικό και περνάω και καλά σ' αυτό το χώρο, δεν ξέρω... Σχετικά μου πάει...

M.C.: Θα σου πήγαινε να ασχοληθείς με τη τηλεόραση...
Γ.Λ.: Κάτι πολύ ανατρεπτικό, ε; Το σκέφτομαι, το έχω πάντα σαν σενάριο και μου το έχουνε προτείνει και από εταιρείες παραγωγής. Απλά πρέπει να 'ναι κάτι το οποίο να βγάζεις μόνο χαράκτηρα και να μην μπαίνεις σε κάποιο ρόλο, αυτό όμως είναι και το περίεργο. Θα το έκανα, ναι... Τηλεόραση είναι, δεν είναι φάρμακο!

M.C.: Με το πέρασμα του χρόνου και με τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζεις κατά καιρούς στη ζωή, πόσο εύκολο είναι να παραμείνεις μέσα σου παιδί;
Γ.Λ.: Έχω ένα φίλο που παίζουμε μαζί και είναι και μαέστρος μου. O Tάκης μου λέει συνεχώς: "Είσαι μια χαρά! Αν συνειδητοποιήσεις σε τι χώρο βρίσκεσαι, με ποια άτομα συναναστρέφεσαι και τι δουλειά κάνεις ουσιαστικά, θα πάρεις μαύρο δρόμο! Θα τρέξεις και θα πας στο χωριό, θα τα παρατήσεις όλα και θα ανοίξεις σουβλατζίδικο!" (γέλια) Εντάξει, προσπαθώ να τα παίρνω στη πλάκα ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Βλέπω άτομα γύρω μου τα οποία είναι τρομερά ανασφαλή, γι' αυτό σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και υπάρχει τρομερή γκρίνια. Άμα μπεις σε αυτό το παιχνιδάκι... Κάποια στιγμή τρελλαινόμουν που ασχολούνταν με παλιότερες κατάστασεις σε εκπομπές. Όμως δεν χρειάζεται, είναι χαμένη ενέργεια...

BAR RESTAURANT CAFE ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784