Μusic Corner: "Τόσα χρόνια μια ανάσα", ο τίτλος του καινούριου cd. Είχατε ανάγκη για μια ανακεφαλαίωση;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Σάμπως είναι για τα τόσα χρόνια το cd; Όταν αισθάνεσαι ότι περνούν τα χρόνια και τα αισθάνεσαι στην πλάτη σου, δε το λες αυτό; Όλα μου φαίνονται σαν να 'γιναν χτες. Πριν από δέκα χρόνια που ξαναβρεθήκαμε με τους Τερμίτες και κάναμε τη συναυλία στο Ειρήνης και Φιλίας, ήταν μέσο εποχής για μένα. Από τότε που διαλύσαμε το συγκρότημα και άρχισα να δουλεύω μόνος μου, είχα σαν μότο στο κεφάλι μου το "Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά", όπως έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι. Τώρα είναι πιο συμπυκνωμένο αυτό το αίσθημα. Κλείνει ένας κύκλος, ίσως είναι και "κλιμακτηριακό", και το αισθάνομαι πολύ έντονα αυτή τη φορά. Δεν είναι θέμα ανακεφαλαίωσης, αλλά αυτοκυριαρχίας και συνέπειας σε αυτό που έχω κάνει αυτά τα χρόνια. Όπως το ξανασκέφτομαι, θα μπορούσε να είναι ένας δίσκος και όχι δύο. Αυτό ξέρεις, είναι πολύ σπουδαίο για μένα, γιατί υπάρχει η εκδοχή του να ανανεώνεσαι αλλά και αυτή του να αφήνεις ένα στίγμα. Σε αυτό το δίσκο φαίνεται καθαρά περιέχει τραγούδια που γράφτηκαν πριν είκοσι χρόνια και τραγούδια που γράφτηκαν πέρσι. Όλα τους, διακατέχονται από μία σύμπνοια, προέρχονται από τον ίδιο πυρήνα.

Μusic Corner: Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ακούγοντας και τα δύο cd, ήξερα όλα τα κομμάτια και μπορούσα να τα συνδέσω και με την εκάστοτε χρονική περίοδο της ζωής μου.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Είναι καλή έκδοση, περιέχει τα εξώφυλλα των δίσκων. Τα τραγούδια του cd χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Τώρα θα μου πεις "Γιατί, το 'κανες;". Το έκανα γιατί έκλεισε ένας κύκλος. Θα μπορούσα να μην τον είχα κάνει ποτέ ή να το έκανε η εταιρεία από μόνη της όταν κάποια στιγμή άλλαζα εταιρεία ή έπαιρνα σύνταξη και ήθελε να βγάλει τι έκανε ο Μαχαιρίτσας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά τα είκοσι χρόνια όμως είναι πολύ σημαντικά. Πραγματικά συνέβησαν πολλά πράγματα, ήρθαν τα πάνω κάτω και το μόνο που έμεινε αναλλοίωτο είναι η μουσική. Άλλαξαν όλα τα πράγματα γύρω μου. Εκεί που ήμουν μόνος μου, ένα ρεμάλι και παντελώς άφραγκος, βρέθηκα παντρεμένος με ένα παιδί, με κάποια λεφτά, με κάποια οικονομική άνεση κι ένα όνομα και παράλληλα, ζούσα πολλά δυσάρεστα γεγονότα, όπως πολύ έντονους θανάτους. Είτε ακούω το "Πόσο σε θέλω" που γράφτηκε λίγο πριν αρχίσουν να συμβαίνουν αυτές οι μεγάλες αλλαγές, που το θεωρώ το πιο σημαδιακό μου τραγούδι, είτε ακούω αυτό που κάναμε πέρσι με την Ελεονώρα (σ.σ. Ζουγανέλη), νιώθω ότι είναι πολύ κοντά. Κι αυτό για μένα είναι ένα κέρδος.

Μusic Corner: Για δεύτερη χρονιά φέτος, κάνατε εμφανίσεις στο "Ζυγό", που μαζεύουν πολύ κόσμο και ήδη μετακομίσατε στην "Ακτή Πειραιώς", που νομίζω ότι είναι και μεγαλύτερος χώρος.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Για μένα ήταν τρίτη χρονιά στο "Ζυγό" και δεύτερη με αυτή την παράσταση. Η "Ακτή Πειραιώς" είναι ίδιας χωρητικότητας με το "Ζυγό", της τάξεως των 1000 ατόμων. Όταν κλείσαμε το "Ζυγό", που ξεκινήσαμε με τον Τσακνή και τον Πλιάτσικα να κάνουμε το "25 χρόνια ροκ", ήταν μια εξαιρετική χρονιά και πήγε πολύ καλά. Μας προέκυψε να κάνουμε την περσινή παράσταση με τα παιδιά, με την Τάνια (σ.σ. Τσανακλίδου), ουσιαστικά το όλο κόλπο στήθηκε πάνω στον Ζουγανέλη και τον Μπουλά, και φέτος κάναμε το ίδιο, μόνο που αντί με την Τάνια είμαστε με τον Βασίλη (σ.σ. Παπακωνσταντίνου), ο οποίος έχει ακόμα μεγαλύτερη δυναμική. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι τη δεύτερη χρονιά θα γινόταν αυτό που συμβαίνει τώρα. Έχει πιάσει υστερία τον κόσμο κι έχει γίνει μόδα να περάσει όλη η Αθήνα να δει την παράσταση. Πολλές φορές δεν μπορούσε να μπει όλος ο κόσμος μέσα κι έμεναν απέξω, ταλαιπωρούνται πολύ όσοι θέλουν να κλείσουν τραπέζι. Είχαμε πει ότι θα τελειώναμε την Κυριακή των Φώτων και ήδη πήραμε παράταση 15 μέρες, τις οποίες τις κόψαμε από την Πρωτοψάλτη και να 'ναι καλά η κοπέλα, γιατί ήδη είχε συμφωνήσει να ξεκινήσει εμφανίσεις στο "Ζυγό". Δεν μπορούσαμε να της κάνουμε και έξωση, αλλά υπήρχε και πολύς κόσμος σε λίστα αναμονής, γύρω στους 6.000! Και σάμπως θα παίξουμε και του χρόνου; Δεν ξέρουμε αν και πότε θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί πάλι να παίξουμε. Αφού λοιπόν βρέθηκε η "Ακτή Πειραιώς" να μας φιλοξενήσει, πήγαμε εκεί. Ούτε τσακωθήκαμε, ούτε τίποτα, απλά αφού κάνουμε κάτι και περνάμε καλά κι εμείς κι ο κόσμος, είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία, γιατί να μην το συνεχίσουμε;

Μusic Corner: Όντως λοιπόν θεωρείτε ότι η παράστασή σας έχει γίνει "μόδα";
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Μα δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό, είναι σαν σχιζοφρένεια. Περνάει χιλιάδες κόσμος κάθε μέρα.

Μusic Corner: Μήπως φταίει το ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί και το σκηνικό μπουζούκια-γαρίφαλο, με το στρίμωγμα και τις υπερβολικά υψηλές τιμές;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Προφανώς κάτι λέει όλο αυτό. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει αυτό γιατί τα έχω καλά με τον εαυτό μου και ό,τι κάνω μου φαίνεται καλό. Δεν ξέρω για τις συνθήκες που επικρατούν στα άλλα μαγαζιά και ίσως με περάσετε για οπισθοδρομικό, αλλά κοντεύω τα 50 και σε μπουζούκια δεν έχω πάει. Σε παλιά μπουζουκάδικα ίσως να έχω πάει αλλά με την τρέχουσα λογική που επικρατεί στους χώρους αυτούς, δε θέλω και δε με ενδιαφέρει να πάω. Δεν ξέρω αν και τι έχει βαρεθεί ο κόσμος. Αν το δεις δισκογραφικά και τι προβάλλουν οι ειδήσεις, δε μου φαίνεται πάντως πως έχει βαρεθεί ο κόσμος, γιατί όλα γύρω από 'κει περιστρέφονται. Γι' αυτό και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι αλλάζει κάτι στο τοπίο. Δεν έχουμε πιάσει ακόμα πάτο, έχει κι άλλο. Ο κόσμος εν τη αγνοία του, έδειξε πόσο πιο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε κάνοντας σταρ τον Βας Βας Βας και τον Κάτμαν, να 'ναι καλά βέβαια τα παιδιά. Φυσικά, ο Καρβέλας κι η Πάνια ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Ο κόσμος πάνω στη σχιζοφρένειά του, έδειξε ότι δεν έχουμε όριο κι ο καθένας μπορεί να κάνει και να πει ό,τι θέλει. Ήρθε μια κοπέλα τις προάλλες στα καμαρίνια κι έλεγε "Αχ τι ωραίο πρόγραμμα και τι εξαιρετικό κι εμείς ήρθαμε από την Πάτρα για να σας δούμε", κι εμείς με τον Σταύρο (σ.σ. Σταρόβα) την κοιτάγαμε. Την ευχαρίστησα κι αμέσως μετά μας είπε ότι την επομένη θα πήγαινε στον Σφακιανάκη και μετά στον Βας βας βας! Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι αυτά τα πράγματα δεν έχουν όριο; Εμείς συζητάμε και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Δεν ξέρω τι πρόβλημα ακριβώς είναι αυτό. Ίσως σεξουαλικό γιατί υπάρχει και μια πείνα. Οι άλλοι έχουν τρελαθεί να βγάζουν φωτογραφίες και οι εφημερίδες ξεπουλάνε τρελά με την ιστορία που έχει προκύψει (σ.σ. υπόθεση Ζαχόπουλου). Δεν είμαστε καλά, είναι παρανοϊκό όλο αυτό. Μετά τα κανάλια ασχολούνται με το που πάνε τα πιπίνια, πού πάνε τα τεκνά, οι Ρωσίδες. Έτσι όμως δε γίνεται μουσική, γίνεται ένας αχταρμάς. Εμείς δε θα χαλάσουμε αυτή τη μαγιά, παίζουμε όπως γουστάρουμε κι ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει με ποιον τρόπο θα διασκεδάσει. Όλοι έχουν ανάγκη από μια απενεχοποίηση, από ένα άλλοθι και το βρίσκουν με αυτόν τον τρόπο. Η εκδοχή του "Αχ Μαρία", που κάναμε εμείς οι πέντε στο "Ζυγό", είναι η πιο φτηνή περίπτωση άλλοθι. Σε μας έρχονται οι πάντες, ακόμη κι αυτοί που πάνε στα σκυλάδικα, λίγοι όμως τελικά παρακολουθούν κάτι καλό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα. Ας είναι όλοι καλά να έρχονται.

Μusic Corner: Είναι πλέον πολύ λογικό να κάνουν όλοι ένα πέρασμα από παντού, είτε αυτό λέγεται σκυλάδικο, είτε ντίσκο, είτε μπουάτ. Τα όρια και τα κριτήρια έχουν χαμηλώσει πάρα πολύ. Τώρα πλέον δεν φτάνει μια κιθάρα και μια καλή φωνή για να κάνει κάποιος καριέρα.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Δεν υπάρχουν αυτά σήμερα. Τη σήμερον ημέρα ούτε εγώ θα έκανα καριέρα, πόσο μάλλον η Γαλάνη, η Αλεξίου, ο Μητροπάνος - λέω τυχαία ονόματα - και πιο παλιοί, όπως ο Μπιθικώτσης. Επικρατεί η δικτατορία των "όμορφων" σήμερα, των ..."τεκνοειδών"! Φαντάζεσαι να ξεκινούσε μια τραγουδίστρια σαν την Γαλάνη σήμερα να φτιάξει δίσκο; Λέω όλους εμάς σαν παραδείγματα που δεν είμαστε με τις γραμμώσεις. Καμία εταιρεία δε θα μας έκανε δίσκο, ούτε καν την πόρτα θα μας άνοιγε. Γι' αυτό μάλλον αισθάνομαι τυχερός που ξεκίνησα πριν είκοσι χρόνια το τραγούδι. Βέβαια εμείς μπήκαμε στη σόου μπιζ με το ζόρι! Κάναμε έξωση στους πιο παλιούς και μπήκαμε εμείς.

Μusic Corner: Στα μέσα της δεκαετίας του '80 βγήκαν κάποιοι καλλιτέχνες όπως εσείς, ο Τσακνής κ.ά. οι οποίοι ακόμα γεμίζετε τα στάδια και τα μαγαζιά όταν εμφανίζεστε. Τα τελευταία 5-10 χρόνια, δεν έχουμε δει κάποιον καλλιτέχνη με τέτοια απήχηση και διάρκεια.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Δεν υπάρχει κάτι καινούριο, μόνο αγόρια με πέτσινο παντελόνι και γυμνά κοριτσάκια με σκουλαρίκι στον αφαλό, τα οποία είναι όλα το ίδιο. Μακάρι να βγαίνουν καλοί τραγουδιστές συνέχεια αλλά θα πρέπει να έχουν και ισχυρή προσωπικότητα. Αυτό το high life, που βγάζει από τη "μηχανή του κιμά" πανομοιότυπα πράγματα, μοιάζει με αυτό που έλεγε ο Μπονάτσος "Φύγε εσύ, έλα εσύ"! Κάθε 2-3 χρόνια αλλάζουν τα πρόσωπα αλλά η ουσία είναι η ίδια και η διάρκειά τους μικρή. Έχω χάσει τα αυγά και τα καλάθια, με ρωτάνε ονόματα και δεν ξέρω ποιος είναι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μοντέλα. Όταν ήμουν παιδάκι, υπήρχαν στην Ελλάδα 4-5 ωραίες γυναίκες. Η Λάσκαρη, η Καρέζη, η Βουγιουκλάκη, η Καραγιάννη... Τώρα υπάρχουν εκατοντάδες που δεν ξέρω καμία τους. Στη δική μας την κατηγορία ο τελευταίος των Μοϊκανών είναι ο Πλιάτσικας και μερικοί πιο νέοι όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς κι ο Ζακ Στεφάνου, ο οποίος βγήκε πριν από τέσσερα χρόνια και τώρα έχει εξαφανιστεί. Έχω κάνει την παραγωγή σε κάποιες δουλειές μερικών συγκροτημάτων κι ανάμεσά τους και τα Κίτρινα Ποδήλατα. Έχω κάνει μεγάλο αγώνα για τα Κίτρινα Ποδήλατα, έχουμε κάνει μαζί περιοδείες και τώρα είναι σαν να τους φιμώνει κάποιος. Αναγκάζονται να τρέχουν από δήμο σε δήμο για να παίζουν στις πλατείες, αυτά που κάναμε εμείς παλιά. Όλο το κόλπο είναι γύρω από το Frangelico και τα παρόμοια μαγαζιά. Αν δεν είσαι εκεί μέσα, είσαι χαμένος από χέρι. Για να μην είμαι εγώ μόνο το μέτρο, ας υπάρχει κι αυτό, αλλά ας υπάρχει χώρος για όλους.

Μusic Corner: Ποιος κινεί τα νήματα στο παιχνίδι; Μήπως οι δισκογραφικές;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Όχι, σε καμία περίπτωση, οι περισσότερες πάνε για κλείσιμο. Σε λίγο θα γίνεται το παιχνίδι όπως έκαναν οι Radiohead που πούλησαν το cd τους στο internet.

Μusic Corner: Έξυπνη κίνηση γιατί μετά το έβγαλαν κανονικά και στα δισκοπωλεία σε deluxe edition.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Είναι διαφορετικά με τους Radiohead γιατί παίζουν πολύ πιο δύσκολη μουσική απ' ότι έχουμε συνηθίσει στη Ελλάδα και έχουν και τεράστιο κοινό. Η τηλεόραση κινεί τα νήματα, τα περιοδικά του life style, οι δημοσιογράφοι, άλλωστε κινούν τα νήματα και στην πολιτική, γιατί όχι και σ' εμάς; Η ελεύθερη τηλεόραση και το ελεύθερο ραδιόφωνο έκαναν μεγάλο κακό γιατί ξαφνικά μπήκαν σε αυτά τα μέσα άνθρωποι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο. Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα πρέπει όλα να λειτουργούν με τον κανόνα των γρήγορων χρημάτων.

Μusic Corner: Οι περισσότεροι ξέρουν την πορεία σας από τους Τερμίτες και μετά. Να πάμε λίγο πιο πίσω στους PLJ στις αρχές του '80 και το δίσκο Armaggedon;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Οι Τερμίτες και οι PLJ είναι το ίδιο πράγμα, απλώς με τους PLJ όταν δεν καταφέραμε να κάνουμε καριέρα στη Γαλλία, γυρίσαμε πίσω και κάναμε ένα δίσκο με το όνομα Τερμίτες. Έτσι κι αποφασίσαμε να αλλάξουμε το όνομα του γκρουπ σε Τερμίτες, σαν φόρο τιμής στους Beatles! Το φοβερό με τους Τερμίτες είναι ότι αν μπεις στο ίντερνετ, θα δεις χιλιάδες αναφορές σ' αυτούς. Το κοινό τους αντιμετωπίζει σαν τους Pink Floyd και μου κάνει φοβερή εντύπωση!

Μusic Corner: Μα οι Τερμίτες και οι Πυξ Λαξ ήταν από τα λίγα συγκροτήματα με τέτοια επιρροή.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Μόνο με τη διαφορά ότι οι Πυξ Λαξ το έζησαν αυτό, ενώ με τους Τερμίτες έγινε "μετά θάνατον". Αν δεν συνέχιζα εγώ μόνος μου κι αν δεν τραγουδούσα στις συναυλίες το "Πόσο σε θέλω", το "Φλασάκι" και τη "Σκόνη", πιθανώς να μην ήξερε καν ο κόσμος ότι υπήρξε κάποτε ένα συγκρότημα "Τερμίτες". Απλώς εκ των υστέρων έγινε μια μόδα το συγκρότημα.

Μusic Corner: Πώς ξεκίνησαν οι PLJ να φύγουν για τη Γαλλία προκειμένου να κάνουν καριέρα εκεί;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Όταν κάναμε το συγκρότημα τότε, ήμασταν 22 χρονών. Ο Αντώνης Μιτζέλος δεν είχε πάει καν φαντάρος, πήγε αργότερα όταν κάναμε την "Αμαρτωλή παρέα", που τραγούδησε ο Νταλάρας τη "Σκόνη". Δε βάλαμε χαμηλά τον πήχη κι αυτό είναι κάτι που συστήνω στους πιτσιρικάδες που ξεκινάνε τώρα να ασχολούνται με τη μουσική. Τα όνειρα είναι τσάμπα, ας κάνουν όσα περισσότερα μπορούν. Αν βάλεις τον πήχη στα 2.5 μέτρα μπορεί και να πηδήξεις 1.5, αν όμως τον βάλεις στο ένα μέτρο δε θα τον πηδήξεις ποτέ, όλο από κάτω θα πηγαίνεις. Δεν με ενδιέφερε να κάνω καριέρα στην Ελλάδα, να γίνω ένα λιθαράκι στο ελληνικό τραγούδι ή να γίνω ο καινούριος Χατζηδάκις. Εμένα με ενδιέφεραν τα ελικόπτερα, οι γυναίκες, τα λεφτά, τα αυτοκίνητα. Σκασίλα μου αν θα γραφόταν το όνομά μου στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Εγώ έβλεπα τους Aphrodite Child στο εξωτερικό κι ήθελα να πάω κι εγώ με το γκρουπ, να κάνουμε συναυλίες, να έρχεται η αστυνομία να μας παίρνουν από τους θαυμαστές, γιατί να κάνω άλλα όνειρα; Μια χαρά δεν είναι αυτά; Είναι σαν να ονειρεύεται ένας ποδοσφαιριστής να κάνει καριέρα από την Νίκη Βόλου, που είναι κι η ομάδα της πατρίδας μου. Γιατί να μην παίξει στον Παναθηναϊκό ή τη Μίλαν; Το Αrmaggedon που κάναμε τότε, που σήμερα θεωρείται cult δίσκος, το βινύλιο είναι πανάκριβο και για κάποιους κριτικούς θεωρείται από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα. Ήταν αφιερωμένος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, το κάναμε με δικά μας έξοδα, εγώ μάλιστα πούλησα ένα σπίτι για να πληρώσω το μερίδιο μου και θέλαμε με αυτό να πάμε έξω να κάνουμε καριέρα. Πήγαμε στη Γαλλία, σκεπτόμενοι πονηρά, ορθολογιστικά, μιας και στην Αγγλία, κάθε γειτονιά είχε κι ένα συγκρότημα. Μείναμε έξι μήνες εκεί, παίζαμε σε διάφορα κλαμπάκια και μετά αποφασίσαμε ότι είναι πολύ βαριά η καλογερική και γυρίσαμε πίσω.

Μusic Corner: Έχω την εντύπωση ότι οι σύγχρονοι τραγουδιστές ξεκινάνε με αυτοσκοπό να κάνουν διεθνή καριέρα. Το κάνουν περισσότερο για να γίνουν πιο δημοφιλείς στην Ελλάδα παρά για να βγουν εκτός συνόρων.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Έχει παίξει πολύ αυτό το σκηνικό με τη διεθνή καριέρα. Εγώ έχω κάνει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό και ήταν όλες sold out. Πριν από 15 μέρες παίξαμε στο Λονδίνο και τους είχαν με σχοινιά έξω για να τους συγκρατήσουν. Κάποιοι λένε ότι ήρθαν μόνο Έλληνες και Κύπριοι φοιτητές. Ναι, γι' αυτούς πήγαμε, αλλά ο δρόμος έκλεισε. Ας κάτσουν να παίξουν εδώ κι η διεθνής καριέρα θα έρθει από μόνη της. Ο Θεοδωράκης δεν έκανε καμιά προσπάθεια για διεθνή καριέρα, κι όμως πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα. Αν έχεις κάτι να πεις, θα το ακούσουν στην άλλη άκρη του κόσμου, δεδομένων των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε σαν χώρα με τις υπάρχουσες δημόσιες σχέσεις. Ο Νταλάρας και η Αρβανιτάκη είναι οι κορυφαίοι τραγουδιστές στην Ελλάδα και αυτοί που έχουν κάνει τη μεγαλύτερη διεθνή καριέρα.

Μusic Corner: Κατά καιρούς συμμετέχετε σε αντιπολεμικές συναυλίες, φεστιβάλ πολιτικών νεολαιών. Είναι τρόπος ζωής η πολιτική;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Μα είμαι κι εγώ "πολιτικός νεολαίος"! Δεν το κάνω σαν τραγουδιστής αυτό, δηλαδή και σερβιτόρος να ήμουν στην συναυλία για τον Οτσαλάν θα πήγαινα. Όχι τραγουδώντας, αλλά βλέποντας και φωνάζοντας. Η μόνη σχέση που έχει το τραγούδι με όλο αυτό είναι ότι μπορώ μέσω αυτού να επηρεάζω τον κόσμο με καλό τρόπο. Δεν είναι λόγος το τραγούδι για να πάω για παράδειγμα στην συγκέντρωση των υπαλλήλων της ΔΕΗ. Ή με ενδιαφέρουν τα κοινά και ασχολούμαι ή όχι. Εμένα με ενδιαφέρουν ούτως άλλως, γιατί είμαι πολιτικοποιημένος. Τώρα στα γεράματα με έπιασε και είμαι με την Αριστερά. Όταν ήμουν μικρός δεν ήμουν ούτε στην ΚΝΕ, ούτε πουθενά. Ήμουν εντελώς αντιδραστικός και αντίθετος με τα πάντα. Η Αριστερά, αυτή τη στιγμή, μου δίνει μια απάντηση σε κάποια πράγματα που δεν έχω βρει αλλού και τίποτε άλλο. Όταν πήγα να εμπλακώ ενεργά, έφυγα τρέχοντας. Υποστήριξα και συμπορεύθηκα στις δημοτικές εκλογές με τον Σπύρο Χαλβατζή κι επειδή πήρε η παράταξη περισσότερους ψήφους, βγήκα κι εγώ δημοτικός σύμβουλος. Παραιτήθηκα αμέσως γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Με φαντάζεσαι να πηγαίνω να σβήνω κλήσεις; Ας πήγαινε κάποιος καλύτερος, περισσότερος τεχνοκράτης στη θέση μου. Εν ολίγοις, συμβαίνουν διάφορα γύρω μας και τα περισσότερα αγγίζουν τα όρια του ψυχικού και συναισθηματικού μας βιασμού. Οι κότες και οι δειλοί λένε ότι στην τελική, άμα σε βιάζουν κάτσε κι απόλαυσέ το. Ε, όχι εγώ δε θα κάτσω, θα βγω στο δρόμο και θα σκούζω, αυτό μπορώ να κάνω μέχρι να μου κλείσουν και το στόμα. Αυτό μπορεί και να μου βγει και σε κακό γιατί θα είμαι ο γκρινιάρης, ίσως βλάψει την οικογένειά μου, την καριέρα μου.

Μusic Corner: Λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από την Ελλάδα.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Δεν λείπουν, απλά δεν τους δίνεται εύκολα βήμα. Εγώ αισθάνομαι ευτυχής που μπορώ να τα λέω και από κάτω να υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Αν πιάσεις τους περισσότερους απ' τη μύτη, θα σκάσουν. Εγώ κάνω το πιο απλό, να βγαίνω και να φωνάζω.

Μusic Corner: Στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, πάντα σας υποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Με μεγάλη μου λύπη θα πω πως φαίνεται λες και ο πολιτισμός ξεκινάει και τελειώνει στην Αριστερά. Γιατί; Αν πας σε φεστιβάλ άλλων νεολαιών, θα πάθεις πλάκα από το χάλι. Μόνο η Αριστερά έχει διάθεση να δει τα πράγματα λίγο διαφορετικά; Και οι υπόλοιποι τι κάνουν; Γίνεται μια καλή παράσταση, μια καλή ταινία και θα πάνε μόνο οι Αριστεροί ενώ το high life τρέχει από 'δω κι από 'κει. Άθελά σου, σε κάνουν να ξεχωρίζεις. Και όπως είχε πει κι ο Ρίτσος, "δε θέλω να τραγουδώ για να ξεχωρίζω". Ντρέπομαι κι όλας, δε μου αρέσει να πηγαίνω κάπου για φαγητό και να με κοιτάνε, μου χαλάει η διάθεση, μου κόβεται η όρεξη. Δε μου αρέσει να ζω σε παραμύθια. Πήρα ένα ακριβό αυτοκίνητο επειδή μου αρέσει να τρέχω και νιώθω ότι θα γυρίσουν να πουν, κοίτα ο αριστερός που οδηγεί ακριβά αυτοκίνητα.

Μusic Corner: Η μπάλα παίρνει και τη νεολαία; Είναι "απολιτίκ" τα νέα παιδιά;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Όχι δεν το πιστεύω αυτό. Δεν το λέω για να τους καλοπιάσω, αλλά οι νέοι δεν είναι ποτέ το πρόβλημα. Όταν θα παρουσιαστεί ανάγκη αυτοί είναι που θα τρέξουν έξω. Στα γεγονότα με τον Περσικό, αυτοί έτρεχαν κάθε μέρα στις διαδηλώσεις. Ακόμα και τις καταλήψεις που κάνουν στα σχολεία, που συχνά δεν ξέρουν και το λόγο, καλά κάνουν και τις κάνουν. Φαντάζεσαι να είναι ο άλλος 17 χρονών και να τον ρουφάει ο καναπές; Δε γίνεται. Ο Παπακωνσταντίνου είπε "Άσε με να κάνω λάθος" κι είχε πολύ δίκιο. Είναι πολύ ζωντανό αυτό κι έτσι πρέπει να γίνει. Απλώς όλα γίνονται πολύ γρήγορα, η κοινωνία τρέχει με τέτοια ευμάρεια, σου δίνει τόσες πληροφορίες και σου δημιουργεί επίπλαστες ανάγκες. Μετά τους χρυσώνουν το χάπι, τους τα παρουσιάζουν όλα τέλεια αμπαλαρισμένα και τους μουρλαίνουν. Η κόρη μου είναι 14 χρονών και ασχολείται συνέχεια με το ipod, το internet και πότε θα πάει στο Mall. Συζητούσα με τη γυναίκα μου τις προάλλες και λέγαμε ότι όταν ήμασταν εμείς 14, είχαμε διαβάσει και δυο ποιήματα. Τα παιδιά έχουν τη φλόγα στα μάτια τους, δε θέλουν και πολύ για να αλλάξουν σκοπό.

Μusic Corner: Σαν ροκάς, είχατε πρότυπα τους Βeatles, τους Pink Floyd. Σήμερα όμως δε βλέπουμε καινούριους ροκάδες να εμπνέονται από κάπου.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις. Οι ροκ ήρωες είναι ο Αγγελάκας, ο Παπακωνσταντίνου, εγώ. Λέω τον εαυτό μου γιατί έτσι με θεωρώ, δεν περιμένω στο ΙΚΑ να μου δώσουν το ροκόσημο. Αδιαφορώ για το τι λένε για μένα. Τραγουδιστές με την δημοτικότητα και τις πωλήσεις του Παπακωνσταντίνου δε θα ξαναδούμε, παρόλο που πέρασαν χρόνια μέχρι να τον δεχτούν. Παλιά έπρεπε να είσαι από τη Θεσσαλονίκη και να τραγουδάς στις πλατείες για να σε θεωρούν ροκ Οι σημερινοί σούπερ σταρ βολεύονται με όλα. Ο Χατζηγιάννης ας πούμε κάνει τα πάντα, δεν περιορίζει το κοινό του, αφού μπορεί να πάρει από παντού κόσμο. Αυτό ναι μεν είναι ιδεολογικό λάθος για μένα, αλλά η πορεία του δείχνει πως είναι επιτυχημένες οι επιλογές του.

Μusic Corner: Σκέφτεστε πότε θα αποσυρθείτε;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Δεν βάζω όρια, τώρα αισθάνομαι ότι κλείνει ένας κύκλος, με το "Τόσα χρόνια μια ανάσα" και θα κλείσει το καλοκαίρι με μια επειτειακή συναυλία όπου θα τραγουδήσουν όλοι αυτοί που ήταν μαζί αυτά τα χρόνια. Ο Τσακνής, ο Πλιάτσικας, ο Παπακωνσταντίνου, ο Νταλάρας, ο Μπραντουάρντι, όλοι. Αργότερα δεν ξέρω τι θα κάνω, ίσως κάνω τραγούδια του Χατζιδάκι ή ένα δίσκο με τον Μπρέγκοβιτς.

Μusic Corner: Θα ενθαρρύνετε την κόρη σας να ασχοληθεί με το τραγούδι;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Ναι, γιατί όχι; Αν και προς το παρόν τη βλέπω να ασχολείται με την καλοπέρασή της και καλά κάνει. Ήδη πάντως ασχολείται με τη μουσική, παίζει τσέλο και προς τις τέχνες βλέπω το ταλέντο της.

Μusic Corner: Ευχαριστούμε πολύ, καλή επιτυχία στο cd, την οποία έτσι κι αλλιώς θα έχει και καλή συνέχεια.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Να είστε καλά, σας περιμένω στην Ακτή Πειραιώς!