Η Βίκυ Μοσχολιού στο Μusic Corner...

Music Corner: κ. Μοσχολιού, βρισκόμαστε σε ένα χώρο όπου ετοιμάζεστε για τις εμφανίσεις σας αυτό το Χειμώνα, στις "Εποχές"...
Βίκυ Μοσχολιού: Ναι, είναι μια μουσική σκηνή στα Βριλήσσια. Εδώ θα ξεκινήσουμε στις 13 Δεκεμβρίου με έναν από τους μεγαλύτερους και σπουδαιότερους συνθέτες που έβγαλε η χώρα μας, τον Γιάννη Σπανό. Είναι ένας άνθρωπος που έχει γράψει τεράστιες επιτυχίες και έχει σφραγίσει μια δική του σχολή - και εποχή - με το Νέο Κύμα. Εκτός από λαϊκά τραγούδια, έχει γράψει και υπέροχες μπαλάντες. Είμαι πολύ ευτυχισμένη και τυχερή, που τραγούδησα κάποια από τα ωραιότερά του τραγούδια. Κάνουμε μια ελληνική μουσική παράσταση και τονίζω το "ελληνική" γιατί δυστυχώς το καλό ελληνικό τραγούδι λείπει σήμερα από τη νύχτα. Θα συμμετέχουν νέα παιδιά, με πολύ ωραίες φωνές και παρουσίες, η Χρυσούλα Στεφανάκη, ο Γιάννης Μαθές, ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, τα χορευτικά έχει αναλάβει η Πόπη Παπακώστα, σκηνοθεσία και χορογραφία η Σοφία Παγώνη, καλλιτεχνική επιμέλεια ο Νίκος Δανίκας και ο Χρήστος Θεσσαλονικέας. Η παράσταση θα κρατάει περίπου 2,5 ώρες και μετά ο κόσμος θα χορεύει με καλά λαϊκά τραγούδια. Και κάτι σημαντικό... Ο κόσμος εδώ στις "Εποχές" θα διασκεδάζει με μουσική, φαγητό, ποτό, χωρίς να πληρώνει μια περιουσία. Χωρίς να δίνει 100.000 για ένα μπουκάλι ουίσκι...

MC: Φαντάζομαι το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει πολλές μεγάλες επιτυχίες...
Β.Μ.: ...Μόνο επιτυχίες!

MC: Ίσως και κάποια κομμάτια που δεν έχουν ακουστεί πάρα πολύ;
Β.Μ.: Όλα τα τραγούδια θα είναι επιτυχίες. Κάποια κομμάτια ερμηνευτικά που ο κόσμος δεν θα μπορεί να τα τραγουδήσει, θα τ' ακούει και θα ευχαριστιέται το αυτί του από ωραίο ήχο. Άλλα κομμάτια θα τα τραγουδάμε μαζί με τον κόσμο. Εγώ που δουλεύω τόσα χρόνια, μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα είναι μια καταπληκτική δουλειά...

MC: Νιώθετε ίσως λίγο άσχημα που κάποια κομμάτια είναι μεγάλες επιτυχίες, όμως δεν ακούγονται πολύ;
Β.Μ.: Είναι κάποια τραγούδια που στην εποχή τους ήταν πολύ μεγάλες επιτυχίες και παρ' όλο που αυτή η μουσική σκηνή σηκώνει να τα πεις και αυτά, πιστεύω ότι ο κόσμος σήμερα δεν τα πολυδέχεται... Ίσως επειδή περνάει τόσο άγχος και δυσκολίες, θέλει να ακούσει πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά τραγούδια. Έτσι αυτά τα τραγούδια έχουν ξεχαστεί. Αποφάσισα φέτος το πρόγραμμα μου να το κλείνω με το "νυν και αεί", ένα κλασικό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου. Θέλω να δω αν θα περάσει πραγματικά στον κόσμο!

MC: Υπηρετείτε το λαϊκό τραγούδι και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, για περισσότερο από 3 δεκαετίες. Δεν έχετε αισθανθεί κάποιες στιγμές κουρασμένη από τη νύχτα, που είναι συνυφασμένη με το επάγγελμά σας;
Β.Μ.: Όχι, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου. Αυτή έμαθα. Βγήκα στο επάγγελμα από 18 χρονών. Στα 20 μου είχα αλλάξει όλο το ελληνικό τραγούδι με ανθρώπους όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ή ο Σταύρος Ξαρχάκος. Το 1960 ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είχε βάλει τα θεμέλια του έντεχνου - ποιητικού τραγουδιού. Το 1964 εγώ και ο Ξαρχάκος είχαμε αλλάξει όλο το ελληνικό τραγούδι. Είχαμε βάλει στα μαγαζιά κόσμο που δεν τους άρεσαν καν τα λαϊκά τραγούδια. Περάσαμε το λαϊκό τραγούδι στην πλατιά μάζα, στον λαό, με όλα αυτά τα αριστουργήματα που τραγουδήσαμε. Κοινωνικά, πολιτικά, ερωτικά τραγούδια. Ειδικά το ερωτικό τραγούδι τότε είχε μια αξιοπρέπεια. Ειδικά εγώ που είμαι γυναίκα πρέπει να πω ότι το ερωτικό τραγούδι το ερμήνευσα χωρίς να μειώνει τη γυναίκα. Πάντοτε ήθελα η γυναίκα να είναι ψηλά σε όλα...

MC: Σε τι ηλικία ανεβήκατε στην πίστα και είπατε το πρώτο σας τραγούδι;
Β.Μ.: 18 χρονών. Το "χάθηκε το φεγγάρι" το είπα στα 20.

MC: Οι γονείς σας πως είχαν αντιδράσει τότε που σε μια τόσο νεαρή ηλικία μπαίνατε σε ένα τόσο δύσκολο χώρο;
Β.Μ.: Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να τραγουδήσω. Εκείνη την εποχή καταλαβαίνεις ότι οι όροι τραγουδίστρια και ηθοποιός εκλαμβάνονταν από πολλούς σαν "πόρνη". Έτσι θεωρούσαν ειδικά οι μικροαστικές οικογένειες, όπως οι δικοί μου. Άνθρωποι αγράμματοι, αλλά πολύ καλοί. Άνθρωποι του Θεού, νοικοκυραίοι και με καλές αρχές. Έτσι μας μεγάλωσαν και μέχρι σήμερα κρατάμε τις αρχές των γονιών μας... Εγώ τότε ήμουν πολύ καλή αθλήτρια στα 100 μέτρα. Είχα "φτερά" στα πόδια μου. Είχα φυσικούς μυς και ακόμη και σήμερα οι μυς στα πόδια μου είναι "πέτρα"! Δεν με άφηναν λοιπόν να γραφτώ στον αθλητισμό γιατί πίστευαν ότι η γυναίκα δεν πρέπει να έχει τέτοιες ασχολίες. Αργότερα και το παιδί μου, η Ράνια μου, ήταν πολύ καλή αθλήτρια. Την σταμάτησα όμως βλέποντας πόσο την είχε απορροφήσει αυτό και δεν ξέρω αν έκανα καλά. Θέλω να πω με αυτό, πόσο είχα απορροφήσει τα βιώματα και τις αρχές των γονιών μου, ώστε να τα βγάλω τελικά και στα δικά μου παιδιά.

MC: Και τελικά πως καταλήξατε στο τραγούδι;
Β.Μ.: Εκείνη την εποχή τραγουδούσε μια ξαδέλφη μου, η Έφη Λίντα, μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, την Δούκισσα, την Μάγια Μελάγια, τον Τζουανάκο, τον Ευσταθίου με την Ρένα Ντάλμα και άλλους. Εμένα από παιδάκι μου άρεσε να τραγουδάω, ήταν το μεράκι μου. Κάποια στιγμή μετά από πίεση και πολλών συγγενών μου, ο μπαμπάς μου πείστηκε να με αφήσει να τραγουδήσω. Μου είπε χαρακτηριστικά "εντάξει, αλλά την κατάρα μου θα έχεις αν πιάσεις στα χέρια σου χαρτιά και τσιγάρο"! Χαρτιά δεν έπιασα ποτέ στα χέρια μου. Τσιγάρο όμως ξεκίνησα να καπνίζω στα 40μου. Καμιά φορά λοιπόν μου έλεγε ο πατερούλης μου που πέθανε πριν 6 χρόνια, "μη παιδί μου, μη καπνίζεις" και του απαντούσα, "άσε μπαμπά, τις εξετάσεις μου πια τις έδωσα"!

MC: Ας αφήσουμε τα παλιά και να περάσουμε στην περσινή συναυλία που δώσατε στο Θέατρο Βεργίνα, στην Θεσσαλονίκη. Από αυτή τη συναυλία προέκυψε ο νέος δίσκος που κυκλοφορήσατε πριν λίγο καιρό με τίτλο "ανοιχτό βιβλίο". Μιλήστε μου λίγο για τις εμφανίσεις αυτές, μα και για το δίσκος σας...
Β.Μ.: Το Πάσχα πήγα για 25 εμφανίσεις στο θέατρο Βεργίνα της Θεσσαλονίκης. Ένα καταπληκτικό θέατρο, μακάρι να είχε κάτι ανάλογο και η Αθήνα. Είχα πολύ μεγάλη επιτυχία. Να σου πω και την αλήθεια, δεν το περίμενα ούτε κι εγώ αυτό. Ευχαριστώ πάρα πολύ τους Θεσσαλονικείς γιατί μ' έκαναν να νιώσω στιγμές καταπληκτικές, όπως ένιωθα πριν 20 χρόνια που πήγαινα στο Παλαί Ντε Σπορ και γέμιζε ασφυκτικά με κόσμο. Να φανταστείς πως για μια βδομάδα το Θέατρο δεν είχε κάθισμα ελεύθερο. Το πρόγραμμα άρεσε πολύ και είπαμε με τη Legend να το κάνουμε και δίσκο. Κάτι που δεν είχα ξανακάνει, είναι ο πρώτος μου live δίσκος. Όταν είχα πρωτοπεί πολλά από αυτά τα τραγούδια ήμουν ένα ανώριμο ακόμη παιδί... Κι όμως ο κόσμος τα αγάπησε. Σήμερα τα λέω με άλλου είδους ερμηνείες, που πιστεύω ότι αγγίζουν το τέλειο, γιατί η φωνή μου πλέον είναι ώριμη αλλά κι εγώ έχω άλλη τεχνική και ξέρω καλύτερα πως πρέπει να ερμηνεύσω τα τραγούδια.

MC: Εσείς πως νιώθετε όταν κάποια κομμάτια που λέγατε πριν αρκετά χρόνια, τα βλέπετε σήμερα να μπαίνουν ξανά σε ένα καινούριο cd;
Β.Μ.: Μου αρέσει πολύ. Κοίταξε, εμένα γενικά μου αρέσουν πολύ οι σημερινές μου ερμηνείες. Μπορεί ο κόσμος να πει όχι, η Μοσχολιού ήταν καλύτερη τότε. Δεν νομίζω όμως. Δεν πιστεύω πως υπάρχει καλλιτέχνης που τραγούδαγε το ίδιο στα 20 και στα 40 ή στα 50 του... Η φωνή ωριμάζει. Η τεχνική βελτιώνεται...

MC: Η κόρη σας ακούει τα τραγούδια σας;
Β.Μ.: Πάρα πολύ. Όχι μόνο με ακούει, αλλά πολλές φορές όταν έρχεται στην Αθήνα, έρχεται και στο μαγαζί που τραγουδάω να με δει από κοντά.

MC: Κι εσείς πως νιώθετε γι' αυτό;
Β.Μ.: Τρελαίνομαι! Και που να δείτε τη μικρούλα, την εγγονή μου, να μη παίρνει το μάτι της από πάνω μου! Προσπαθεί να με αντιγράφει. Μου έχει και μεγάλη αδυναμία...

MC: Γιατί επιλέξατε να επανέλθετε στη δισκογραφία με ένα live; Δεν θα προτιμούσατε να επιστρέψετε με ένα album με καινούρια κομμάτια;
Β.Μ.: Μα μετά από αυτό θα έρθει και η καινούρια μου δουλειά. Έλειψα αρκετά χρόνια από τη δισκογραφία γιατί δεν ήθελα να επιστρέψω με "πρόχειρα" κομμάτια. Ύστερα από όλα αυτά τα θαυμάσια τραγούδια που έχω ερμηνεύσει, ήθελα να συνεχίσω δισκογραφικά μόνο όταν θα υπήρχε κάτι πολύ αξιόλογο. Έλεγα καλύτερα να μη κάνω τίποτα, παρά να κάνω κάτι "της σειράς". Έλεγα θα ψάξω και μόλις βρεθεί κάτι πολύ καλό, θα προχωρήσω. Το "πολύ καλό" μου ήρθε και έτσι ετοιμάζω πλέον την καινούρια μου δουλειά με καταξιωμένους συνθέτες. Και θα σας πω και κάποια ονόματα από αυτούς. Είναι ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Μαχαιρίτσας, ο Θαλασσινός, η Πλάτωνος και άλλα δύο άτομα που δεν θα τα αναφέρω τώρα, γιατί θέλω να είναι έκπληξη!

MC: Είναι λίγο μόδα σήμερα οι live δίσκοι;
Β.Μ.: Ίσως είναι. Εγώ πάντως έβλεπα πολλά νέα παιδιά αλλά και επώνυμους, να τραγουδούν τα τραγούδια μου και να κάνουν live δίσκους. Και κάποια στιγμή σκέφτηκα γιατί να μη κάνω κι εγώ ένα live δίσκο, με τα τραγούδια αυτά που στο κάτω κάτω εγώ τα γέννησα... Εγώ τα πρωτοείπα. Είναι δικές μου, προσωπικές επιτυχίες. Ξενύχτησα γι' αυτά τραγουδώντας τα, μόχθησα. Έγιναν επιτυχίες με τη δικιά μου φωνή. Έτσι το αποφάσισα. Όμως ήταν και ένα μεράκι μου να ξανακάνω το ρεπερτόριο μου, γιατί ήξερα τις δυνατότητές μου σήμερα...

MC: Και ο τίτλος "ανοιχτό βιβλίο" πως επιλέχθηκε;
Β.Μ.: Λέγεται "ανοιχτό βιβλίο" γιατί στο Θέατρο Βεργίνα μιλούσα στον κόσμο και τους έλεγα ότι τους αγαπώ πολύ, γιατί μεγάλωσα ανάμεσα σ' αυτούς. Τους ευχαριστούσα που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια της καλλιτεχνικής μου ζωής, ότι τους νιώθω ένα μέρος της οικογένειάς μου και έτσι θέλω να με νιώθουν κι εκείνοι. Γιατί πάντα ήμουν "ανοιχτό βιβλίο" γι' αυτούς! Και όντως ήμουν "ανοιχτό βιβλίο" για τον κόσμο. Ποτέ δεν έκρυψα τίποτα! Τα πάντα και τις χαρές μου και τις λύπες μου, ήθελα να τα περνάω με τον κόσμο. Δεν σου κρύβω ότι με ευχαριστεί πολύ που βγαίνω στο δρόμο και μου λένε "γεια σου Βικάκι! Τι κάνουν τα παιδιά, τα εγγονάκια"... Ειδικά όταν αυτά μου τα λένε παιδιά! Τα αγαπώ πολύ τα παιδιά. Τα αγαπώ γιατί είναι το μέλλον μας, τα αγαπώ γιατί είναι άτυχα σήμερα, τα αγαπώ γιατί έχουν τέτοια ανασφάλεια, τέτοια μοναξιά...

MC: Το ίδιο "ανοιχτή" είστε και στην προσωπική σας ζωή;
Β.Μ.: Πάντα.

MC: Δεν υπήρξαν όμως πράγματα που θα θέλατε να τα κρατήσετε αποκλειστικά για τον εαυτό σας;
Β.Μ.: Δεν κράτησα τίποτα για τον εαυτό μου. Η ζωή μου πάντα ήταν ήρεμη, ήσυχη. Κάποιες στιγμές που μπορεί να είχα ορισμένα προβλήματα, ήθελα να τα ζω με τον κόσμο... Δεν τους έκρυψα τίποτα. Πολλές φορές μου λένε από την εταιρεία ή συνάδελφοί μου, "μη λες ότι είσαι "γιαγιά". Κι αυτό γιατί ένα άλλο Θείο Δώρο που μου χάρισε ο Θεούλης εκτός από τη φωνή μου, είναι η εμφάνισή μου. Πιστεύω πως δεν μου φαίνεται ότι είμαι 59 χρονών... Λέω λοιπόν γιατί να κρύψω την ηλικία μου; Νομίζω πως κάτι τέτοιο θα ήταν πρόστυχο και άσχημο, να κρύψω ότι είμαι γιαγιά... Μου λένε να πω στον εγγονό μου να μη με λέει "γιαγιά"... Αποκλείεται! Έτσι και τα εγγονάκια μου με έλεγαν Βίκυ εγώ θα είχα πεθάνει! Θα έλεγα δεν μ' αγαπάνε. Όπως μια μάνα που την πρωτολέει το παιδάκι της "μαμά" και νιώθει αυτό το συναίσθημα να λαχταράει η ψυχή της, έτσι κι εγώ ένιωσα όταν η μικρούλα, η Βίκυ μου, με είπε "γιαγιάκα"... Τρελάθηκα! Σήμερα έχω τρία εγγόνια. Το τελευταίο είναι μόλις 50 ημερών!

MC: Στο cd υπάρχουν κάποια κομμάτια που να έχετε ιδιαίτερη συμπάθεια;
Β.Μ.: Όλα τα τραγούδια είναι εκπληκτικά. Αυτό που ίσως με συγκινεί περισσότερο είναι το "χάθηκε το φεγγάρι". Και με συγκινεί γιατί αυτό ακριβώς το τραγούδι μου άλλαξε κάποτε τη ζωή μου... Με συγκινούν και άλλα. Το "άνθρωποι μονάχοι", γιατί βλέπω σήμερα μοναξιά. Με συγκινεί ο "αλήτης", ένα κοινωνικό τραγούδι. Πολλά με συγκινούν...

MC: Κάπου διάβασα ότι το "πάει πάει", το τραγούδι του Ζαμπέτα που υπάρχει στο cd, ο συνθέτης το είχε δώσει πρώτα στον Πέτρο Αναγνωστάκη και μετά στην Πόλυ Πάνου, αλλά και οι δύο αρνήθηκαν να το τραγουδήσουν. Μετά το πρότεινε στη νεαρή τότε Μοσχολιού και φυσικά δικαιώθηκε γι' αυτή του την επιλογή. Έγιναν έτσι τα πράγματα;
Β.Μ.: Εγώ δεν το ξέρω καθόλου αυτό... Ειλικρινά. Αν ζούσε ο μεγάλος μας Ζαμπέτας θα μας το έλεγε...

MC: Με τον Ζαμπέτα έχετε συνεργαστεί πολλές φορές. Πως ήταν σαν μουσικός και σαν άνθρωπος;
Β.Μ.: Ήταν μεγάλος τραγουδοποιός, ένας καταπληκτικός οργανοπαίχτης. ήταν ξεχωριστός. Σε χίλια μπουζούκια μέσα να τον έβαζες να παίζει, θα ξεχώρισες το δικό του αμέσως... Τα τραγούδια που έγραψε ήταν εκπληκτικά, αριστουργήματα... Σαν άνθρωπος ήταν πάντα χαρούμενος. Με το καλαμπουράκι του και το γέλιο του... Ακόμη και κάποια στενοχώρια να περνούσε δεν την έδειχνε. Δεν τον καταλάβαινες εύκολα αν ήταν στενοχωρημένος. Εγώ τον καταλάβαινα γιατί δουλέψαμε τρία τέσσερα χρόνια μαζί και πάντα με είχε κοντά του... Με προστάτευε με συμβουλές, ήξερε τους γονείς μου πολύ καλά. Όταν γέννησα τα παιδιά μου ερχόταν σπίτι μου, τους έφερνε παιχνίδια και αυτά τον έλεγαν "παππού παππού"! Οι οικογένειές μας ήταν πολύ δεμένες. Μου είχε μια ξεχωριστή αγάπη. Δεν ήμουν και παιδί που γενικά γύριζα από δω κι από κει. Τα είχα φτιάξει τότε με τον Μίμη, πιτσιρίκα εγώ, πιτσιρίκος και ο Δομάζος, στα πρώτα μου σκιρτήματα, ο Ζαμπέτας ήταν κοντά μου...

MC: Μέχρι σήμερα έχετε συνεργαστεί με μερικούς από τους καλύτερους εκπροσώπους του λαϊκού ρεπερτορίου, τόσο σε επίπεδο σύνθεσης όσο και σε επίπεδο στιχουργικής. Ωστόσο υπήρχε κάποιος που να ήταν λίγο δύσκολος στη συνεργασία; Με τον οποίο δεν τα βρίσκατε εύκολα;
Β.Μ.: Όχι, ποτέ. Πάντα πήγαινα προετοιμασμένη πολύ καλά στο studio. Προσπαθούσα να είμαι "καλή μαθήτρια". Προσπαθούσα να μπαίνω στο πετσί του συνθέτη, να καταλάβω τι σκεφτόταν την ώρα που έγραφε το τραγούδι, πως το νιώθει εκείνος. Πιστεύω ότι ο συνθέτης με τη χειρότερη φωνή μπορεί να πει το τραγούδι του πιο καλά και από τον καλύτερο τραγουδιστή. Επειδή εκείνος το νιώθει το τραγούδι του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Αυτό το συναίσθημα λοιπόν προσπαθούσα να νιώσω, για να μπορέσω να ερμηνεύσω σωστά ένα τραγούδι. Προστριβές πάντως δεν είχα με κανένα συνθέτη, γιατί πάντα ήμουν σεμνή και τους σεβόμουν.

Η Βίκυ Μοσχολιού με τον Γιάννη Σπανό,
από τη φωτογράφηση για τις κοινές εμφανίσεις τους στις Εποχές

MC: Συγκρίνοντας τη νυχτερινή ζωή και διασκέδαση της δεκαετίας του '60 με τη σημερινή, βρίσκετε σημαντικές διαφορές;
Β.Μ.: Ναι βέβαια... Τεράστιες, όχι απλά σημαντικές. Τα πάνω κάτω όπως λέμε... Τα μαγαζιά τότε ήταν μικρά και ο καλλιτέχνης είχε καλύτερη επαφή με τον κόσμο. Τραγουδούσαμε τότε "άπονη ζωή", "τα τρένα που φύγαν", "φτωχολογιά", "βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι", "χάθηκε το φεγγάρι"... Με τέτοια τραγούδια διασκέδαζε ο κόσμος, χώρια που του λέγαμε το λαϊκό κλασικό ρεπερτόριο "αλήτη μ' είπες μια βραδιά", "νύχτωσε χωρίς φεγγάρι", "νύχτες μαγικές"... Έτσι διασκεδάζαμε τότε. Ο κόσμος γινόταν μια παρέα. Τα μαγαζιά ήταν πολύ απλά, τα περισσότερα δεν είχαν ούτε πίστα να σκεφτείς. Μόνο το πάλκο ήταν. Και μέσα σε αυτά έμπαινε όλη η αφρόκρεμα της Αθήνας. Εφοπλιστές και λαϊκοί μαζί... Ο πιο κουλτουριάρης ας χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, αν και δεν μου αρέσει να τη λέω, ήταν κι αυτός εκεί. Χόρευαν όλοι μαζί. Και μιας και το ανέφερα, για μένα δεν υπάρχει κουλτουριάρικο ή ποιοτικό τραγούδι, υπάρχει μόνο καλό και κακό τραγούδι. Σήμερα λοιπόν δεν υπάρχει αυτή η ζεστασιά στα μαγαζιά. Και δεν σου κρύβω ότι εγώ δεν είδα ποτέ οικονομικά το επάγγελμά μου. Όταν βγήκα εγώ στο επάγγελμα αυτό, οι τραγουδιστές δεν έπαιρναν τα λεφτά που παίρνουν σήμερα. Έκανα αυτή τη δουλειά γιατί μου άρεσε να ερμηνεύω ωραία τραγούδια. Και με γέμιζε ότι κατάφερνα να είμαι στα πρώτα μαγαζιά και να συνεργάζομαι με μεγάλους συνθέτες. Ήθελα πάντα να προσφέρω. Τον καιρό που άρχισαν να ανεβαίνουν τα νυχτοκάματα και να αλλάζει η νυχτερινή ζωή με show, φώτα και μπαλέτα, εγώ σηκώθηκα και έφυγα και πήγα στην Πλάκα με τον Δήμο Μούτση την πρώτη χρονιά, ενώ την επόμενη έφτιαξα τα "Ζουμ" και συνέχιζα να παίρνω τρεις κι εξήντα...! Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το επάγγελμα αυτό το έκανα μόνο γιατί το αγαπούσα. Τραγουδούσαμε για όλους τους Έλληνες. Και έτσι συνεχίζω να τραγουδάω σήμερα. Για όλους τους Έλληνες. Ανεξαρτήτως κόμματος, οικονομικού επιπέδου, μόρφωσης ή οτιδήποτε άλλο. Αρκεί να είναι καλοί άνθρωποι. Τον καλό άνθρωπο τον αγαπώ πάρα πολύ. Καλούς ανθρώπους θέλουμε. Και τους κακούς να προσπαθήσουμε να τους κάνουμε καλούς!

MC: Πολύ καλό αυτό, είναι όμως εύκολο;
Β.Μ.: Με την συμπεριφορά μας μπορούμε. Αν εναντιωνόμαστε συνέχεια δεν βγαίνει άκρη. Είναι σαν να έχεις δύο παιδιά και το καθένα να έχει το δικό του χαρακτήρα. Το ένα πολύ ατίθασο και το άλλο πιο πράο. Το καθένα θέλει και τη δική του μεταχείριση. Δεν μπορείς να του είσαι συνέχεια εναντίον. Θέλει τον τρόπο του για να το κάνεις να "γλυκάνει". Πιστεύω έτσι συμβαίνει και με κάθε άνθρωπο.

MC: Τα μουσικά σχήματα του φετινού χειμώνα, πως τα είδατε;
Β.Μ.: Δεν δίνω και πολύ σημασία σε αυτά. Σημασία δίνω στο τι μπορώ να κάνω εγώ.

MC: Σας ενοχλεί που κάποιοι καλλιτέχνες σήμερα, διασκευάζουν παλιότερες επιτυχίες δίνοντάς τους πιο ηλεκτρικό ήχο;
Β.Μ.: Εγώ δεν είμαι κατά της εξέλιξης του τραγουδιού. Είμαι υπέρ. Δεν μπορεί αυτό το έντεχνο λαϊκό τραγούδι που κάποτε εμείς καθιερώσαμε, να διαιωνίζεται συνεχώς. Όχι. Η μουσική δεν τελειώνει ποτέ. Εξελίσσεται και έχει πολλά να δώσει. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα όπου έχουμε τόσα πολλά ακούσματα, τόσους πολλούς ρυθμούς. Προσωπικά όμως δεν μου αρέσει αυτό το "ντάπα ντούπα"! Ο ξενόφερτος ρυθμός που μπαίνεις σε ένα μαγαζί και σε πιάνει το στομάχι σου από τα ντεσιμπέλ... Για μένα μετά τον Μπιθικώτση που είναι εκτός συναγωνισμού, μου αρέσουν τραγουδιστές όπως ο Μανώλης ο Μητσιάς. Ο Μανώλης έχει πει το πιο σημαντικό ρεπερτόριο στους άντρες. Μου αρέσει επίσης να πάω να δω τον Νταλάρα, την Χαρούλα την Αλεξίου. Ναι, να πάω να δω τέτοια προγράμματα, αλλά αυτό το "ντάπα ντούπα", όχι, δεν το μπορώ.

MC: Συμφωνείτε με την άποψη που επικρατεί σήμερα, ότι το λαϊκό τραγούδι περνάει κρίση; Κυρίως γιατί δεν υπάρχουν καλά τραγούδια...
Β.Μ.: Όχι σήμερα. Εδώ και μια 15ετία το λιγότερο, περνάει κρίση το λαϊκό τραγούδι. Ο σοσιαλισμός μας έφερε πολλά και διάφορα, αλλά στο τραγούδι δεν τα πήγε και πολύ καλά. Δεν το προστάτεψε το καλό ελληνικό τραγούδι. Πείτε μου τα ονόματα που σας ανέφερα πριν, πόσα χρόνια έχουν να κάνουν επιτυχία; Πόσα χρόνια έχει να κάνει επιτυχία η Χαρούλα η Αλεξίου; Το τελευταίο της ήταν πριν 4-5 χρόνια, η "μικρή Ελένη". Πόσα χρόνια έχει ο Νταλάρας να κάνει προσωπική επιτυχία; Υπάρχουν παιδιά που γράφουν καλά. Υπάρχουν και νέα παιδιά που τραγουδούν πολύ ωραία. Και δεν αναφέρομαι στον Κότσιρα και στον Λιδάκη για παράδειγμα που έχουν πάρει σωστό δρόμο. Αναφέρομαι ας πούμε στον Ρέμο. Σπουδαία φωνή. Αν ξεκινούσε με άλλα πράγματα, με άλλα τραγούδια, θα ήταν πολύ σπουδαίος τραγουδιστής. Ή ο Πλούταρχος. Πολύ καλή φωνή. Αν ήταν το 1965 ο Πλούταρχος που γράφονταν φοβερά τραγούδια, αυτό το παιδί θα ήταν κάτι άλλο. Ποιοι φταίνε λοιπόν; Οι εταιρείες που θέλουν να κάνουν την προσωρινή επιτυχία, να κερδίσουν άμεσα κάποια χρήματα και πάμε παρακάτω... Εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά είναι μεθοδευμένα. Δεν μπορούν δηλαδή οι εταιρείες να προωθούν και σήμερα σπουδαίες δουλειές, όπως κάναμε εμείς τότε; Πιστεύω ότι είναι μεθοδευμένο, γιατί ο λόγος έχει δύναμη. Είναι πολύ μεγάλη δουλειά να τραγουδάς μεγάλους ποιητές και στιχουργούς, όπως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Βίρβος, η Νικολακοπούλου, ο Τριπολίτης. Ο λόγος λοιπόν, επειδή έχει δύναμη, τον φοβούνται. Θέλουν να καταλαγιάζουν το κόσμο, να τον κοιμίζουν για να περνάνε τα δικά τους πράγματα, γιατί ζούμε σε μια εποχή που η πατρίδα δεν περνάει ευχάριστα από πολλές πλευρές. Από εθνικά θέματα, από ανεργία, από τα θρησκευτικά μας ζητήματα, από την οικογένεια, από τον πολιτισμό, από παντού. Εμείς τότε με τα τραγούδια μας ξεσηκώσαμε τον κόσμο. Ποιος ξέρει ότι εγώ ήμουν στο Πολυτεχνείο; Ακόμη κι αν κάποιοι το ξέρουν, δεν το λένε. Ο Δήμος Μούτσης το ξέρει... Ποιος ξέρει ότι εκείνη την ημέρα που μιλούσαν στο Πολυτεχνείο, μιλούσαν με τη δική μου τη μικροφωνική; Ποιος ξέρει ότι εκείνες τις μεγάλες ποσότητες τυριών και τα 30 κιλά κουλούρια που έδειχναν, τους τα είχα πάρει εγώ; Και τι δεν τους είχα πάει... Ποιος ξέρει ότι είχα ένα λοστό και έσπαγα τα παρκόμετρα απ' έξω από το Πολυτεχνείο, την ώρα που έμπαιναν τα τανκς; Μέσα δεν ήμουν. Ήμουν όμως μαζί με τον Μούτση απ' έξω και τα κάναμε αυτά. Ότι χρήματα είχαμε τα δώσαμε. Βλέπαμε να έρχονται τα ασθενοφόρα και σπάζαμε τα παρκόμετρα για να βγάζουμε τα λεφτά για να βοηθήσουμε τον αγώνα! Κανένας όμως δεν τα λέει αυτά... Θυμάμαι εκείνη την ημέρα είχαμε κλείσει το μαγαζί, τον Ζυγό που ήταν γεμάτος με 1000 άτομα και άλλα τόσα απ' έξω. Είπα του Μούτση "δεν μπορώ να τραγουδήσω". "Και εγώ είμαι συγκλονισμένος" μου απάντησε αυτός. Και αποφασίσαμε να φύγουμε. Το είπαμε στον κόσμο, κλείσαμε το μαγαζί και φύγαμε, να βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε.

MC: Να περάσουμε στο κεφάλαιο "Δομάζος". Πως μπορούσε να συνδυαστεί ποδόσφαιρο και τραγούδι, δύο εντελώς διαφορετικά επαγγέλματα με εντελώς άλλο τρόπο ζωής;
Β.Μ.: Δεν είχαμε προβλήματα. Το μόνο μου πρόβλημα ήταν το δικό μου... Δηλαδή ότι τον αγαπούσα πολύ τον άντρα μου, ήταν και η πρώτη μου αγάπη και δεν τον χαιρόμουν. Μια βδομάδα με τον Παναθηναϊκό στο ξενοδοχείο, μετά άλλη μια βδομάδα με την εθνική στο ξενοδοχείο, δεν προλάβαινα να τον δω...

MC: Πηγαίνατε εσείς στο γήπεδο;
Β.Μ.: Δεν υπήρχε Κυριακή να μη πάω. Ότι καιρό και να έκανε εγώ ήμουν εκεί: Ήταν και η μόνη μου διασκέδαση. Τότε δουλεύαμε συνέχεια, δεν είχαμε ούτε ρεπό. Μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα καθόμασταν. Δεν είναι όπως σήμερα που δουλεύουμε τριήμερα και τετραήμερα. Όχι, ήταν πολύ σκληρή δουλειά. Έπρεπε να είμαι και με τα παιδάκια το μεσημέρι, δεν είχα καθόλου προσωπική ζωή. Πέρασα πολύ σκληρά, με πολύ αγώνα. Και στην δουλειά μας υπήρχαν πολλά "πισώπλατα μαχαιρώματα"...

MC: Πάντα υπήρχαν δηλαδή αυτά...
Β.Μ.: Πάντα, δεν ήξερες από που σου έρχονται!

MC: Σήμερα ποια πιστεύετε ότι είναι τα βασικά εφόδια που πρέπει να έχει ένας νέος καλλιτέχνης για να κάνει καριέρα στο χώρο;
Β.Μ.: Πρώτ' απ' όλα καλή φωνή. Η φωνή που έχει πρέπει να εκπέμπει και κάποιο ήχο που να μεταφέρεται στον κόσμο. Να τον συγκλονίζει. Πρέπει να είναι ερμηνευτής, να έχει ήθος, να αγαπάει το καλό ελληνικό τραγούδι και να μη το βλέπει μόνο σαν χρήμα. Δεν είναι όλα χρήμα... Ακόμη κι αυτό που κάνετε εσείς είναι λειτούργημα. Δεν μπορείτε εσείς οι δημοσιογράφοι να γαλουχείτε τον κόσμο και τη νεολαία λάθος. Πρέπει να την πηγαίνετε σωστά. Έτσι κι εμείς οι τραγουδιστές. Το ελληνικό τραγούδι είναι παιδεία, είναι μάθηση. Μάθαινα ελληνικά μέσα από τα τραγούδια. Μάθαινα λέξεις. Μου άρεσε να μαθαίνω και να προσφέρω. Είναι πολιτισμός το τραγούδι, δεν είναι λεφτά. Να χτίσεις και μια καριέρα, να σ' αγαπάει ο κόσμος και να σε γράφει η ιστορία με χρυσά γράμματα, αυτό είναι η μεγαλύτερη πληρωμή... Ξέρεις εγώ στην καριέρα μου έχω τραγουδήσει σε πάρα πολλούς τόπους, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχω κάνει εκπληκτικά προγράμματα με μοναδικό εφόδιο τη φωνή μου. Ένα καλό φωτισμό, καλό ήχο και τη φωνή μου. Μόνο με αυτά. Ούτε σκηνικά, ούτε τίποτα. Οι σημερινοί καλλιτέχνες τι ουσιαστικό κάνουν με όλα αυτά τα εκατομμύρια που παίρνουν; Στενοχωριέμαι όταν ακούω νυχτοκάματο 11 εκατομμύρια. Όταν πάνω από 2.000.000 έλληνες είναι στο όριο της φτώχειας, πεινάνε, αυτά τα νυχτοκάματα των εκατομμυρίων είναι μεγάλη πρόκληση. Τέτοια ποσά για μια βραδιά. Και δεν προσφέρουν και τίποτα. Φεύγεις από το μαγαζί και δεν θυμάσαι τίποτα, Μια "γύμνια" μόνο. Θέλουνε μάτι; Μα τόσο ξελιγωμένοι είναι σήμερα οι έλληνες; Δεν νομίζω. Σήμερα γυρνάς στο δρόμο και βλέπεις μόνο γυμνό. Τι να ευχαριστηθείς μέσα σε αυτά τα μαγαζιά; Σήμερα η ψυχή σου πρέπει να ευχαριστιέται πρώτα. Με ενοχλεί πολύ αυτή η κατάσταση. Δεν πάει άλλο. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ... Θα μπορούσα να είχα σταματήσει σήμερα. Δεν είμαι πλούσια αλλά μπορώ να σταματήσω και να περνάω ανθρώπινα. Όχι πλούσια, αλλά καλά. Επειδή όμως είμαι νέα γυναίκα ακόμα και αισθάνομαι τη φωνή μου να εξακολουθεί να αντέχει, δίνω τον αγώνα μου απέναντι σε όλο αυτό το "σκουπιδαριό". Όπως και κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες.

MC: Θεωρείστε άτομο χαμηλού προφίλ, που δεν προκαλεί. Όμως όταν τύχει να διαβάσετε κάτι αρνητικό ή κάτι που θεωρείτε πως δεν ισχύει, πως αντιδράτε;
Β.Μ.: Εξαρτάται τι είναι αυτό. Αν με ενοχλεί τόσο πολύ. Είναι κάποιες αρχές που έχω και τις υποστηρίζω με πολύ ψυχή, όπως είναι τα θέματα τα Θρησκευτικά, τα θέματα της πατρίδας, τα θέματα της οικογένειας. Αυτά τα υποστηρίζω με πολύ δύναμη... Όπως και θέματα κοινωνικά, ναρκωτικών... Είναι δυνατόν να έχουμε μυήσει τα παιδιά μας στα ναρκωτικά... Να πηγαίνεις στην Βάθης και να συναντάς ευγενέστατα παιδάκια, κάτι πολύ συμπαθητικές φυσιογνωμίες και να σου λένε "έχασα τα εισιτήριά μου, μήπως έχετε να μου δώσετε καμιά δραχμή;"... Και λέω γιατί παιδί μου, δεν έχασες τα εισιτήρια σου, το κάνεις για τη δόση σου... Στενοχωριέμαι πάρα πολύ... Γιατί τα κάναμε έτσι τα παιδιά; (η φωνή της βαραίνει και τα μάτια της πραγματικά βουρκώνουν... Συνεχίζει με ένα λυγμό...) Θάνατος είναι τα ναρκωτικά... Θάνατος... Φρικτό πράγμα...

MC: Χρειάζεται στήριξη από την πολιτεία...
Β.Μ.: Χάλασε η κοινωνία μας. Χάλασε...

MC: Προσπαθώντας να αποφορτίσω λίγο το κλίμα, θα σας ρωτήσω κάτι διαφορετικό. Σας έχουν αποκαλέσει το "βιολοντσέλο" της ελληνικής μουσικής. Πόσο σας κολακεύει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός;
Β.Μ.: Το είπε ο Μάνος Χατζιδάκις. Μεγάλος συνθέτης... Ποιος τον θυμάται σήμερα. Δεν βλέπω να του κάνουν ούτε ένα αφιέρωμα, ούτε ένα θέατρο... Ούτε ένα άγαλμα, που το αξίζει... Πρόσφερε τόσα πολλά σε μας τους έλληνες... Και ο Θεοδωράκης είχε πει κάποτε για μένα "Δωρική τραγουδίστρια αυτή, ογκόλιθος"! Ωραίοι και με τιμούν όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί. Καλά είναι όλα αυτά. Εγώ θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους δημιουργούς που μου εμπιστεύθηκαν τα ωραιότερα τραγούδια τους. Και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δημοσιογράφους, που εμένα τουλάχιστον μου στάθηκαν πάρα πολύ. Με αγάπησαν πάρα πολύ οι δημοσιογράφοι. Τώρα αν βρέθηκαν και κάποιοι να με ειρωνευτούν σε κάποια πράγματα που υποστήριζα για τη θρησκεία, δεν λέει τίποτα. Οι δημοσιογράφοι με αγάπησαν και με αγαπάνε πολύ. Μου γράφουν πάντα πολύ ωραία πράγματα. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την ψυχή μου...

MC: Όταν δεν ασχολείστε με το τραγούδι, με τι χαλαρώνετε;
Β.Μ.: (γελάει) Βλέπω τηλεόραση...

MC: Τι εκπομπές προτιμάτε; Σας αρέσει η ελληνική τηλεόραση;
Β.Μ.: Μου αρέσει η τηλεόραση. Μου αρέσει και το διάβασμα, αλλά προτιμώ την εικόνα. Έχω πει πολλές φορές ότι για ένα πράγμα έχω μετανιώσει. Δυστυχώς δεν τα έπαιρνα τα γράμματα... Να ήξερα γράμματα Παναγία μου, να ήξερα γράμματα να μπορώ να διαβάζω πολλά και σπουδαία βιβλία... Και να μπορώ να τα καταλαβαίνω και να μου μένουν μέσα μου... Και να μπορώ μετά και να τα μεταδώσω, να τα λέω στους άλλους. Δεν το έχω αυτό το ταλέντο. Γι' αυτό μου αρέσει πολύ η εικόνα. Και βασικά είμαι "ειδησιομανής". Βλέπω τα κανάλια όλα από το πρωί. Μου αρέσουν οι κοινωνικές συζητήσεις... Έχω όμως πια και την εμπειρία της ζωής να καταλάβω πότε λένε αλήθεια και πότε όχι. Ε φυσικά δεν είναι όλη μου η ζωή η τηλεόραση. Θα βγω και μια βόλτα, θα ασχοληθώ με τον κήπο μου... Μου αρέσουν και τα ταξίδια πάρα πολύ...

MC: Τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Β.Μ.: Δεν θέλω να κάνω σχέδια γιατί όταν δεν μου βγαίνουν, μετά στενοχωριέμαι πάρα πολύ...

MC: Υπάρχει κάτι που θα θέλατε πολύ να έχετε πραγματοποιήσει και δεν το έχετε καταφέρει ακόμα;
Β.Μ.: Πολλά πράγματα θα μπορούσα να κάνω και δεν έχουν γίνει ποτέ. Και δεν τα σκέφτομαι τώρα. Τα σκεφτόμουν από τα 30 μου. Γι' αυτό λέω πως δεν θέλω να κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια. Μπορεί να μη βγουν και στενοχωριέμαι πάρα πολύ... Αυτό που θέλω να συνεχίσω να κάνω είναι καλή δισκογραφία. Και η δισκογραφία θα μου φέρει και άλλα ωραία πράγματα...

*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.