Ο Κώστας Μπίγαλης στο Μusic Corner...

Music Corner: Κώστα το "let me be the one" μπορεί να μη ψηφίστηκε τελικά να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στη Eurovision, όμως μπήκε στη καινούρια σου δισκογραφική δουλειά. Περιμένεις μια καλύτερη αντιμετώπιση από τον κόσμο αυτή τη φορά;
Κώστας Μπίγαλης: Η αντιμετώπιση του κόσμου απέναντι σε αυτό το τραγούδι ήταν καλή απ' την αρχή. Το κομμάτι άρεσε πάρα πολύ. Τώρα αυτή η ιστορία με τη Eurovision και οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση. Οι διαδικασίες αυτές δημιούργησαν πάρα πολλά ερωτηματικά. Εγώ δεν μπορώ να χρεώσω στον κόσμο τα αποτελέσματα των προκριματικών εκείνης της νύχτας. Όλη η διαδικασία ανάδειξης του τραγουδιού παραμένει στην συνείδηση πολλών ανθρώπων αρκετά περίεργη.

MC: Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι το τραγούδι σου κατά κάποιο τρόπο αδικήθηκε;
Κ.Μ.: Εννοείται... Κατ' αρχήν αποδείχτηκε και από τα αποτελέσματα του τελικού της Eurovision ότι το κομμάτι του Ρακιντζή ήταν ακατάλληλο για τον θεσμό. Έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις ότι οι προκριματικοί διαγωνισμοί δεν γίνονται για να αναδείξουν το "καλύτερο" τραγούδι, γιατί αυτό είναι σχετικό. Οι προκριματικοί πρέπει να αναδείξουν το "καταλληλότερο" τραγούδι για να πάει στη Eurovision που είναι ένας συγκεκριμένος διαγωνισμός με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Αποδείχθηκε λοιπόν εκ του αποτελέσματος των τελικών της Eurovision ότι το τραγούδι δεν άρεσε. Και να μην ακούω για σαμποτάζ και τέτοια γιατί έχω πάει αρκετές φορές στη Eurovision και γνωρίζω καλά το θεσμό, ίσως κάποια "κόλπα" γίνονται στις πρώτες πέντε θέσεις που εκεί παίζουν ρόλο τα διάφορα lobies. Όταν όμως βρίσκεσαι τόσο χαμηλά, απλά το τραγούδι σου δεν άρεσε. Δεν ψηφίστηκε. Και δεν τρέχει τίποτα με αυτό. Η Eurovision δεν καθορίζει κανέναν καλλιτεχνικά.

MC: Πιστεύεις πως στα προκριματικά υπήρξε κάποια σκοπιμότητα ή θεωρείς τυχαίο το γεγονός πως κάποια τραγούδια δεν ακούστηκαν καθαρά - μεταξύ αυτών και το δικό σου, ίσως και στο χειρότερο βαθμό...
Κ.Μ.: Θέλω να μιλάω μόνο όταν έχω αποδείξεις. Το ότι δεν ακούστηκε καλά το τραγούδι μου είναι δεδομένο και καταγεγραμμένο. Ειδικά το "let me be the one" ακούστηκε πάρα πολύ άσχημα και αν εκείνες τις μέρες εκνευρίστηκα και έβγαλα αυτό το προφίλ στα "παράθυρα" ήταν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Όταν ασχολείσαι ενάμισι μήνα με αυτή την ιστορία, επενδύεις το χρόνο σου και το ταλέντο σου και τελικά η ΕΡΤ σε "χρησιμοποιεί" εκείνο το βράδυ σαν "κράχτη" για να κάνει ένα show και να πάρει λεφτά από τις διαφημίσεις και δεν είναι ικανή έστω να αποδώσει σωστά ηχητικά το τραγούδι σου , τότε τι να πω. Και επίσης για μένα ήταν λάθος η αρχική επιλογή των πέντε τραγουδιών. Τι σημαίνει αυτό. Όλη η διαδικασία είναι τελείως λανθασμένη γιατί δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να ακούσει δύο φορές ένα τραγούδι και να μπορέσει να το κρίνει σωστά. Μάλιστα στη Eurovision τα τραγούδια των χωρών που συμμετέχουν πηγαίνουν 2 μήνες πριν, κυκλοφορούν ώστε να τα ακούει ο κόσμος και να τα συνηθίζει μουσικά. Και όταν έρθει η ώρα να τα κρίνει με βάση και την οπτική τους παρουσίαση. Όχι να του είναι ένα τραγούδι εντελώς άγνωστο. Άγνωστο το τραγούδι, άγνωστη η οπτική του παρουσίαση... Δεν γίνεται. Χρειάζεται κάποιος χρόνος για να εξοικειωθεί κάποιος με ένα τραγούδι. Η ΕΡΤ και ο κανονισμός της Eurovision λοιπόν κόντρα σε αυτή τη λογική, απαγορεύουν τη δημοσιοποίηση του τραγουδιού πριν τον προκριματικό. Αυτό για μένα πρέπει να αλλάξει, είναι εντελώς λάθος.

MC: Είχες και την ατυχία να ακουστεί το τραγούδι σου πρώτο πρώτο, με αποτέλεσμα μέχρι να ακουστεί και το δέκατο ο κόσμος να έχει ξεχάσει το δικό σου;
Κ.Μ.: Δεν έχει τόση σημασία αυτό. Εγώ μπήκα σε αυτή τη διαδικασία ελπίζοντας ότι τουλάχιστον θα ακουστώ σωστά. Η μουσική ήταν playback και οι φωνές ζωντανά. Εγώ με τη Μιρέλλα δύο φωνές ήμασταν, δεν είχαμε ούτε φωνητικά ούτε τίποτα. Ήταν μια απλούστατη τεχνικά διαδικασία για να τη βγάλει η ΕΡΤ εις πέρας. Δεν υπήρχαν ορχήστρες και ζωντανή μουσική που τότε οι διαδικασίες είναι πολύπλοκες. Μια μουσική ηχογραφημένη και δύο φωνές από πάνω. Ηχοληπτικά είναι κάτι πολύ απλό. Και τελικά κατάφεραν να βγάλουν προς τα έξω μια απαράδεκτη ηχητική.

MC: Το ίδιο πρόβλημα πάντως αντιμετώπισε και ο Μιχάλης Ρακιντζής τη βραδιά του τελικού στο Tallin.
Κ.Μ.: Όχι σε τέτοιο βαθμό. Μουσικά το τραγούδι του Ρακιντζή ακούστηκε μια χαρά. Οι φωνές ήταν χάλια. Γενικά πιστεύω ότι το "let me be the one" αν προκρινόταν στη Eurovision θα έπαιρνε μία θέση μεταξύ πέμπτης και όγδοης. Αυτό με βάση το πως πήγαν οι μπαλάντες στο διαγωνισμό. Και εγώ και η Μιρέλλα είμαστε τραγουδιστές που μπορούμε να τραγουδήσουμε ζωντανά. Μάλιστα αρκετοί από τους διαγωνιζόμενους όπως η Πέγκυ Ζήνα, βγήκαν και είπαν ότι το τραγούδι αυτό έπρεπε να πάει στη Eurovision. Τώρα πως ξαφνικά 35 και 40.000 άνθρωποι ψήφισαν τον Ρακιντζή, όταν όλοι μιλούσαν αρνητικά για αυτό το κομμάτι, αυτό δεν το γνωρίζω. Και καλά ας αφήσουμε το κόσμο. Εγώ δεν κατάλαβα πως η επιτροπή υπό τον κ. Κατσαρό, που είναι γνωστός μουσικός, αποφάσισε ότι αυτό το τραγούδι του Ρακιντζή είναι το κατάλληλο για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό για μένα. Στην επιτροπή είναι άνθρωποι με αισθητική και με κουλτούρα, που ξέρουν τι γίνεται στη Eurovision. Έχει προηγηθεί μάλιστα το τρομοκρατικό χτύπημα στην Αμερική της 11ης Σεπτέμβρη και ενώ ο κόσμος έχει φύγει από τα πρότυπα αυτά, η επιτροπή ψήφισε 4 ανθρώπους με στολές των ΜΑΤ.
Και κάτι άλλο. Είπαν και για μένα ότι με το "τρεχαντήρι" παλιότερα δεν είχα πάει καλύτερα, ότι βγήκα 14ος σε 25 συμμετοχές. Μα εγώ τότε δεν ξεκίνησα να πάω λέγοντας πως θα βγω πρώτος. Τότε μου είχε γίνει απ' ευθείας ανάθεση από την ΕΡΤ να πω αυτό το τραγούδι. Ένα κομμάτι έντονα ελληνικού χρώματος. Από την αρχή μάλιστα είχα επισημάνει στην ΕΡΤ ότι μ' αυτό το τραγούδι που επιλέγετε δεν θα διεκδικήσουμε υψηλή θέση. Εγώ τους έλεγα να πάω με το κομμάτι "του πολέμου το παιδί" (από το δίσκο "μουσικό ταξίδι"). Αυτοί διάλεξαν το "τρεχαντήρι" πιστεύοντας πως με αυτό έπρεπε να πάω. Οι συνθήκες δηλαδή που πήγα τότε και πήρα τη 14η θέση ήταν τελείως διαφορετικές. Δεν έγινε διαγωνισμός ανοιχτός, δεν είχαν επιτραπεί ακόμη τα αγγλόφωνα τραγούδια. Και ποτέ δεν δήλωσα τότε πως πάω να πάρω το βραβείο.

MC: Ποιο είναι τελικά το νόημα ή η αξία αν θέλεις της Eurovision;
Κ.Μ.: Τίποτα ιδιαίτερο. Είναι μια ευκαιρία για κάποιο νέο άνθρωπο. Πολλοί μου είπαν τι δουλειά έχω εγώ να πάω στη Eurovision αφού έχω ξανασυμμετάσχει στο παρελθόν, αλλά έχω και την ιστορία μου στο ελληνικό τραγούδι. Μα ξεχνούν πως μαζί μου ήταν μια νέα ερμηνεύτρια, η Μιρέλλα Φραγκοπούλου, που τραγουδούσε σ' ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Μια νέα κοπέλα 19 χρονών. Γι΄ αυτές τις περιπτώσεις έχει λόγο ύπαρξης η Eurovision. Να αναδείξει ένα νέο άνθρωπο. Και πιστέψτε με η Μιρέλλα ακούστηκε, φάνηκε το ταλέντο της στα προκριματικά και ίσως αυτό να τη βοηθήσει στην καριέρα της. Μάλιστα έχω τη φιλοδοξία να κάνω εγώ το δίσκο της γιατί τη θεωρώ φοβερή φωνή. Επειδή μου έχει και αυτή εμπιστοσύνη, θα αποπειραθώ να της κάνω κάποια τραγούδια για να βγει η πρώτη της προσωπική δουλειά, ελπίζω σύντομα.

MC: Θα συμμετάσχεις ξανά σε επόμενη Eurovision;
Κ.Μ.: Κακά τα ψέματα. Η Eurovision έχει για μένα κάποιο ενδιαφέρον, συνθετικό κυρίως. Γράφω πολλά χρόνια αγγλόφωνα τραγούδια και είναι μια ευκαιρία να κάνεις μια απόπειρα καριέρας στο εξωτερικό, κάτι που πάντα με ενδιαφέρει. Σαν ευρωπαίος πολίτης, θέλω κι εγώ να διεθνοποιήσω την καλλιτεχνική μου δραστηριότητα. Η Eurovision είναι ένας τρόπος να το πετύχεις αυτό. Αλλά όλη αυτή η ιστορία πραγματικά με απογοήτευσε. Η διαδικασία της ΕΡΤ με απογοήτευσε και με έκανε πάρα πολύ επιφυλακτικό σχετικά με την αξιοκρατία και το επίπεδο του θεσμού στη χώρα μας. Αν στο μέλλον εμπιστευτώ ξανά τις διαδικασίες μπορεί και να το ξαναεπιχειρήσω, αλλά αποκλειστικά σαν συνθέτης. Όχι και σαν τραγουδιστής.

MC: Είσαι υπέρμαχος τόσο του μοντέρνου ήχου, όσο και της ανάμειξης του ελληνικού στίχου με τον ξένο.
Κ.Μ.: Μα εγώ έχω και έντονο αγγλόφωνο παρελθόν. Βγήκαν κάποιοι άσχετοι και έλεγαν μα ο Μπίγαλης να τραγουδάει αγγλικά... Ένας από αυτούς ήταν και ο κύριος Νικολόπουλος, ο συνθέτης. Έκανε μια δήλωση για μένα - και για κάποιους άλλους - σε ένα περιφερειακό τηλεοπτικό κανάλι της Κέρκυρας. Είπε "αυτοί που είναι πεθαμένοι" και διάφορα άλλα αρνητικά. Ότι από που κι ως που βγαίνω εγώ και τραγουδάω αγγλικά. Ο άνθρωπος είναι άσχετος εντελώς. Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν παντελώς άστοχη η δήλωσή του. Μπορεί να έχει κάποια άποψη για μένα σαν καλλιτέχνη και δεν έχω κανένα πρόβλημα σε αυτό, αλλά να πει από που κι ως που εγώ τραγουδάω αγγλικά... Ο άνθρωπος δεν ξέρει το παρελθόν μου, δεν ξέρει το "I miss you"... Το τραγούδι αυτό είναι η μεγαλύτερη αγγλόφωνη επιτυχία που έχει γίνει ποτέ από Έλληνα στην χώρα μας. Δεν μιλάμε τώρα για Ντέμη Ρούσσο και κάποιους άλλους που είχαν πάει στο εξωτερικό και εκεί ήταν η έδρα τους. Μιλάμε για Έλληνα στην Ελλάδα...
Τώρα σχετικά με τον αγγλικό στίχο ποτέ δεν πίστεψα πως υπονομεύεται η εθνική μας υπόσταση και ταυτότητα αν τραγουδήσουμε με ξένο στίχο.

MC: Η μουσική είναι δίκαιο να μπαίνει σε διαδικασίες διαγωνισμού και να αφήνεται στην κρίση κάποιων ειδικών και μη;
Κ.Μ.: Εντάξει έχουν κι αυτά την διασκέδασή τους. Κάποτε ο μεγάλος μας Μάνος Χατζιδάκις είχε πει πως η Eurovision είναι ένα "πανηγυράκι". Πραγματικά αυτό είναι. Κι εγώ έτσι το βλέπω. Είναι όμως ωραίο γιατί συναντιούνται άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, αναμιγνύονται κουλτούρες λαών, είναι ευκαιρία ακόμη και για μια χώρα να δείξει πόσο καλά μπορεί να διοργανώσει μια μεγάλη εκδήλωση. Ακούγονται και κάποια τραγούδια που εντάξει, δεν είναι και πολύ υψηλού επιπέδου, είναι αυτά τα "euroτράγουδα" που λέμε, τα "eurosongs". Και συνήθως το παιχνίδι παίζεται σε ένα τραγούδι που δεν θα είναι τόσο μέτριο και θα ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα και επίσης στις ερμηνείες. Θέλω να πιστεύω ότι οι ερμηνείες εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Στη Eurovision πρέπει να είσαι live τραγουδιστής, δεν αρκούν οι "synth-based" μελωδίες. Αυτό πιστεύω ότι το κατάλαβε πλέον και ο Ρακιντζής.

MC: Στο παρελθόν έμεινες για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό. Έχεις μετανιώσει που γύρισες στην Ελλάδα αφήνοντας τελικά μια ενδεχόμενη καριέρα στο εξωτερικό;
Κ.Μ.: Δεν μπορώ να πω ότι έχω μετανιώσει. Εδώ έκανα καλά πράγματα. Γνώρισα την καταξίωση σαν καλλιτέχνης. Στο εξωτερικό η καριέρα είναι δύσκολη. Είναι πιο αξιοκρατικά τα πράγματα, αλλά υπάρχει και πολύ μεγαλύτερη προσφορά ταλέντου, που κάνει τα πράγματα για ένα νέο καλλιτέχνη πολύ δύσκολα. Είναι υψηλά τα standards του ανταγωνισμού. Η ελληνική μου καριέρα ξεκίνησε μέσα από τυχαίες διαδικασίες. Ποτέ δεν ήμουν ο αγαπημένος των μέσων ενημέρωσης. Ποτέ δεν είχα την προβολή που είχαν κάποιοι άλλοι. Η καταξίωση ήρθε για μένα πολύ αργά, με βραδυφλεγείς ρυθμούς. Ο ίδιος ο κόσμος θα έλεγα με επέβαλλε τελικά και στις εταιρείες δίσκων αλλά και σε κάποια μέσα ενημέρωσης. Θυμάμαι ότι ο πρώτος μου δίσκος έκανε σχεδόν ένα χρόνο για να αρχίσει να πουλάει. Κι αυτό γιατί απλά η τότε εταιρεία δίσκων που ήμουνα δεν έκανε τίποτα. Ηχογραφήθηκε ο δίσκος, τον έστειλε απλά σε κάποια ραδιόφωνα και αυτό ήταν όλο. Τα μεγάλα ραδιόφωνα της Αθήνας μάλιστα σνομπάρισαν το δίσκο, κάτι που το παραδέχθηκαν αργότερα τα μεγάλα στελέχη τους. Μέσα από μικρά περιφερειακά ραδιόφωνα και με την αγάπη του κόσμου, ήρθε τελικά η επιτυχία για το album "με τον ήλιο στους ιχθείς" με το "Ρίνα-Κατερίνα". Ποτέ στο ξεκίνημά μου δεν διαφημίστηκα έντονα, κανείς δεν με προώθησε. Ωστόσο ο τρόπος που τελικά καθιερώθηκα αποδεικνύει πως εγώ δεν είμαι ένα "πυροτέχνημα" που προέκυψα από τα Μέσα Ενημέρωσης. Είμαι ένας καλλιτέχνης που πραγματικά άγγιξε την καρδιά και την ψυχή του κόσμου. Σε όσους άρεσα. Γιατί φυσικά δεν μπορεί ποτέ να αρέσεις στους πάντες.

MC: Ξεκίνησες με χρυσούς δίσκους, όμως στη συνέχεια οι πωλήσεις σου φάνηκε να πέφτουν...
Κ.Μ.: Ναι, είναι κάτι που δεν το έχω πει ποτέ. 3 δίσκοι μου, το "ήλιε μου φίλε μου", το "ο έρωτάς σου θάλασσα" και ο "μύθος", άνετα θα μπορούσαν να είχαν γίνει χρυσοί, αλλά στο παρά πέντε δεν έγιναν. Και αυτό ήταν πιστεύω μια τακτική της τότε κατάστασης που επικρατούσε στην εταιρεία δίσκων που συνεργαζόμουν που για κάποιους λόγους δεν προώθησαν όπως έπρεπε τους δίσκους για να γίνουν τελικά χρυσοί. Και μάλιστα εκ των υστέρων το παραδέχθηκαν σε μένα.

MC: Δηλαδή δεν ήθελαν να γίνουν χρυσοί οι δίσκοι σου;
Κ.Μ.: Δεν ποντάρισαν στους δίσκους μου όπως έπρεπε. Αδιαφόρησαν. Και αυτοί οι δίσκοι μέχρι το "μύθο" πραγματικά φανέρωναν τις δυνατότητές μου ως προς τις πωλήσεις, γιατί μετά άρχισε το κακό με την πειρατεία. Εγώ έχω κάνει 10 ελληνικούς δίσκους. Οι πρώτοι μου 4 δίσκοι έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι. Οι επόμενοι 3 έφτασαν στο παρά πέντε να γίνουν χρυσοί και αντιμετώπισαν την αδιαφορία της τότε δισκογραφικής μου. Για μένα, στη συνείδησή μου είναι χρυσοί. Μετά ήρθε η πειρατεία που τα "ισοπέδωσε" όλα...

MC: Δίνεις σημασία σε αυτά τα νούμερα; Στα χρυσά και στα πλατινένια; ΓΙατί όταν λέμε ένας δίσκος πούλησε 25.000 κομμάτια και έγινε χρυσός, δεν εννοούμε ότι 25.000 αντίτυπα έφτασαν στα σπίτια του κόσμου, αλλά στα ράφια των καταστημάτων.
Κ.Μ.: Μπράβο... Και για να ξέρουν οι αναγνώστες σας, αυτό το σύστημα καταμέτρησης ισχύει ακόμη μόνο στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία! Για μένα, ακριβώς για το λόγο που ανέφερες, είναι ένα λανθασμένο σύστημα γιατί δεν δείχνει την πραγματική εικόνα των πωλήσεων. Το ότι μια εταιρεία μπορεί να φορτώνει κάποια δισκοπωλεία με παρακαταθήκες και άλλα κόλπα, αυτό είναι γνωστό. Βέβαια όλα αυτά μέχρι που ήρθε η πειρατεία. Που χτύπησε ιδιαίτερα συγκεκριμένους τραγουδιστές, μεταξύ αυτών και εμένα. Κάποιος που κάνει λαϊκή μουσική απευθύνεται σε μεγάλο κομμάτι κοινού, που ακούει αυτή τη μουσική. Εγώ ανήκω σε μια κατηγορία καλλιτεχνών που ακολούθησαν μια πολύ συγκεκριμένη πορεία. Η μουσική που κάνω εγώ δεν απευθύνεται σε μεγάλο μέρος του αγοραστικού κοινού. Όμως, αν δεν υπήρχε η πειρατεία, θα μπορούσα με βάση το κοινό που είχα αποκτήσει στην καλλιτεχνική πορεία μου να κάνω χρυσούς δίσκους. Όταν λοιπόν εγώ, απευθυνόμενος σε συγκεκριμένο κοινό, μπορώ να κάνω γύρω στις 25.000 πωλήσεις που είναι το χρυσό και έρχεται η πειρατεία και μου παίρνει το 80%, καταλαβαίνετε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Ο άλλος όμως που η μουσική του έχει προδιαγραφή να κάνει 300.000 πωλήσεις, θα πουλήσει έστω 100.000 και θα είναι μέσα στο παιχνίδι.

MC: Αν υποθέσουμε ότι ξεκινούσες ξανά μια καριέρα, ίσως να επέλεγες εντελώς διαφορετικούς δρόμους; Ίσως να μη γινόσουν ξανά τραγουδιστής;
Κ.Μ.: Εάν μπορούσα να προβλέψω τι θα συνέβαινε στο μέλλον με το θέμα της πειρατείας και την εγκατάλειψη από το κράτος που δεν εφαρμόζει τους νόμους, ίσως και να μην ασχολιόμουν επαγγελματικά με τη μουσική. Το κράτος δεν εφαρμόζει τους νόμους. Εμείς δεν ζητούμε να θεσπιστεί νόμος για τα πνευματικά δικαιώματα. Υπάρχει τέτοιος νόμος, ψηφισμένος στη Βουλή. Το κράτος θα έπρεπε λοιπόν να προστατεύει τα πνευματικά μας δικαιώματα. Αντιθέτως μας έχει κυριολεκτικά εγκαταλείψει. Ο λόγος είναι ότι από την πειρατεία δεν δημιουργείται πολιτικό κόστος. Η πειρατεία βολεύει τον κόσμο, που εξασφαλίζει φθηνότερα κάποια προϊόντα. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν υπάρχει πίεση του κόσμου, το κράτος πολύ απλά δεν ενδιαφέρεται να καταπολεμήσει την πειρατεία. Η Ελλάδα είμαι μια χώρα "μαϊμουδοποιημένη" αυτή τη στιγμή και μάλιστα δεν μπορώ να τη θεωρήσω "κράτος δικαίου". Το "κράτος δικαίου" κρίνεται και στις λεπτομέρειες και όχι μόνο σε κάποια κορυφαία γεγονότα όπως η εξάρθρωση της "17Ν". Αλίμονο αν το κράτος δεν λειτουργούσε και σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι λεπτομέρειες όμως δείχνουν πως στην Ελλάδα ελεύθεροι επαγγελματίες όπως είμαι εγώ, έχουμε καταστραφεί. Το κράτος το γνωρίζει αυτό και όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ερχόμενος λοιπόν στο ερώτημά σας, τι θα έκανα αν ξεκινούσα από την αρχή και εφόσον μπορούσα να προβλέψω αυτή τη κατάσταση, είναι ότι δεν θα ξόδευα τα λεφτά μου πιστεύοντας ότι θα τα κερδίσω από τους κόπους της δουλειάς μου. Δεν θα έκανα ένα μεγάλο σπίτι για παράδειγμα. Θα λειτουργούσα πιο "οικονομικά"... Πάντα όμως θα έκανα μουσική. Απλώς θα είχα οργανώσει τη ζωή μου και κυρίως τα οικονομικά μου, διαφορετικά.

MC: Η νέα σου δισκογραφική δουλειά πρόσφατα έπαψε να κυκλοφορεί σαν "με την πλάτη στον τοίχο".
Κ.Μ.: Το "με τη πλάτη στον τοίχο" είναι ο original τίτλος ο οποίος και με εκφράζει απόλυτα. Υπάρχει όμως πλέον ένας δεύτερος τίτλος, εναλλακτικός από ανάγκη. Το cd μετονομάστηκε αναγκαστικά και κυκλοφορεί πλέον σαν "πληρωμένος δολοφόνος". Ο λόγος κατά τη γνώμη μου δεν είναι σοβαρός. Η μετονομασία έγινε γιατί με τον τίτλο "με την πλάτη στον τοίχο" είχε βγάλει δίσκο, πριν από τρία χρόνια, ο Διονύσης Τσακνής. Εγώ αυτό το δίσκο δεν τον ήξερα. Ο κ. Τσακνής λοιπόν θεώρησε καλό να διαμαρτυρηθεί στην εταιρεία μου για τον τίτλο που επέλεξα αρχικά για το δίσκο μου. Το "με την πλάτη στον τοίχο" όμως, δεν είναι μια εφεύρεση του Τσακνή, είναι μια φράση που χρησιμοποιείται ευρέως και για τον καθένα μπορεί να σημαίνει και κάτι διαφορετικό. Επίσης ο δίσκος του Τσακνή δεν ήταν πρόσφατη κυκλοφορία, βγήκε πριν τρία χρόνια. Δεν ανταγωνίζεται δηλαδή τον δικό μου, σαν δίσκος έχει τελειώσει. Θεωρώ ότι αυτή ενέργεια ήταν αχαρακτήριστη, δεν είχε κανένα νόημα ούτε λόγο για να γίνει. Η εταιρεία μου για δικούς της λόγους που έχουν να κάνουν με δημόσιες σχέσεις με άλλες δισκογραφικές, μου άλλαξε τον τίτλο. Για μένα ο τίτλος είναι πάντα "με την πλάτη στον τοίχο".

MC: Στο σχετικό κομμάτι υπάρχουν πάρα πολλά "πρέπει". Ο Μπίγαλης γενικά πόσο "υπακούει" στα "πρέπει", τόσο στη δουλειά του, όσο και στη ζωή του γενικότερα;
Κ.Μ.: Πολύ σωστά το λες. Τα "πρέπει" που λέω στο τραγούδι, εκφράζουν ακριβώς την πίεση που νιώθω μέσα από αυτά. Ότι "πρέπει" να κάνω κάτι, "πρέπει" να αποδείξω πως είμαι κάποιος, "πρέπει" να αποδώσω. Το τραγούδι μιλάει για ένα κλοιό. Είναι καυστικός ο στίχος του. Με αυτό βέβαια δεν δηλώνω διανοούμενος, είμαι όμως ένας άνθρωπος σκεπτόμενος και αυτό το έχω αποδείξει. Η σκέψη μου φτάνει ακόμη και σε αυτά τα πράγματα. Μέσα από ένα ποπ τραγούδι δηλώνω γιατί αισθάνομαι "με την πλάτη στον τοίχο". Γιατί αισθάνομαι την πίεση των γεγονότων της ζωής μου, αισθάνομαι παγιδευμένος στην ίδια μου την καλλιτεχνική υπόσταση, γιατί βρίσκομαι σε μια χώρα η οποία μου πέφτει στενή. Με έχει βάλει "με την πλάτη στον τοίχο".

MC: Περιορίζει τις επιλογές σου θέλεις να πεις;
Κ.Μ.: Φυσικά. Με όλα αυτά που λέγαμε πριν, με την πειρατεία. Η πειρατεία δεν είναι κάτι που μπορώ να αντιμετωπίσω. Σαν καλλιτέχνης μπορώ να αντιμετωπίσω τον ανταγωνισμό των συναδέλφων μου, αλλά όχι και την πειρατεία. Το μόνο που μπορώ να κάνω για αυτό, είναι να διαμαρτύρομαι.

MC: Αν σου ζητούσα με δυο κουβέντες να μας δώσεις το μουσικό στίγμα σου; Έχει να κάνει με την ηλεκτρονική μουσική, με το μοντέρνο τραγούδι;
Κ.Μ.: Με το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι θα έλεγα. Τα τραγούδια μου έχουν ένα συγκεκριμένο άκουσμα, μια μουσική ταυτότητα. Οπότε δεν με απασχολεί να δηλώσω ποπ ή ροκ. Δεν είμαι τίποτε από όλα αυτά. Είμαι ένας άνθρωπος που κάνω μουσική. Μπορεί ο επόμενος δίσκος μου να είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.

MC: Θα μπορούσαμε να σε ακούσουμε και σε λαϊκά;
Κ.Μ.: Η λαϊκή μουσική μου αρέσει. Και μάλιστα έχω προβλήματα, γιατί κάποιοι λένε "α, ο Μπίγαλης έκανε λαϊκά, δεν μπορεί να παίξει για παράδειγμα στον Σταυρό του Νότου". Είναι μεγάλο λάθος αυτό.

MC: Έχεις προβλήματα δηλαδή στο να συμφωνήσεις να συνεργαστείς με μουσικές σκηνές;
Κ.Μ.: Βέβαια. Και αυτό εγώ το θεωρώ ρατσιστικό. Ας αφήσουν τον ίδιο το κόσμο να αποφασίσει αν μπορώ να παίξω σε μουσικές σκηνές ή όχι. Δεν χαλάνε τα μαγαζιά από καλλιτέχνες σαν εμένα. Μπορώ να πω ότι φτιάχνουν. Ειδικά η συμπεριφορά από το "Σταυρό του Νότου" με έχει στενοχωρήσει. Όχι ότι έχω πρόβλημα, αφού δεν θέλουν δεν πάω. Θα βρω την άκρη μου, θα πάω κάπου αλλού. Το θέμα είναι γιατί οι άνθρωποι να σκέφτονται έτσι.

MC: Όταν εσύ έκανες λαϊκά τραγούδια, ήθελες να πειραματιστείς με κάτι διαφορετικό ή ήταν για να προσαρμοστείς με τη μουσική μόδα μιας εποχής;
Κ.Μ.: Εγώ δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Ήταν για λόγους προσαρμογής με την τότε εποχή. Εκείνη την εποχή όλη η Ελλάδα είχε γίνει ένα απέραντο "ελληνάδικο". Εγώ είμαι προσφυγικής καταγωγής από τον πατέρα μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω λαϊκά που έτσι κι αλλιώς πάντα άκουγα και είπα γιατί όχι; Η μητέρα μου είναι από τη Ρούμελη και από μικρός έχω προσαρμοστεί και με ήχους κλαρίνου. Γι' αυτό και τα πρώτα μου κομμάτια είχαν παραδοσιακά στοιχεία. Αργότερα έκανα κάποια λαϊκά κομμάτια και τα αφιέρωσα στον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη του οποίου είμαι παντοτινός και αιώνιος θαυμαστής του. Τον θεωρώ κορυφαίο λαϊκό τραγουδιστή όλων των εποχών. Η λαϊκή μουσική μου αρέσει. Και ας είμαι πιο μοντέρνος στις δουλειές μου.

MC: Με όσα μας έχεις πει μπορώ να πω πως είσαι πράγματι ένας καλλιτέχνης "με την πλάτη στον τοίχο"...
Κ.Μ.: Ναι, αλλά με την πλάτη στον τοίχο είμαι προς στιγμήν. Γιατί εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που όσο κι αν θέλουν κάποιοι να με αποκλείσουν από κάποια πράγματα, θα με βρουν μπροστά τους. Αυτό τους το υπόσχομαι. Και όσοι δοκίμασαν όλα αυτά τα χρόνια να με υποτιμήσουν, διαψεύστηκαν οικτρά.

MC: Η μουσική συνεργασία με τον Τουρκογιώργη, είναι μια "κολόνια που κρατάει χρόνια";
Κ.Μ.: Ναι, ο Αντώνης και ο Άκης Τουρκογιώργης είναι δύο καλλιτέχνες που καθόρισαν σε ένα μεγάλο βαθμό το δικό μου προσωπικό ύφος. Από τους πρώτους μου δίσκους. Και είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουμε σχέσεις και εκτός μουσικής. Λέμε και μια κουβέντα δηλαδή, γιατί εγώ στο χώρο μου δεν έχω και πολλές επαφές. Δεν έχω εχθρούς στον επαγγελματικό χώρο που κινούμαι, αλλά είναι μια δουλειά περίεργη και θεωρώ πως πολύ δύσκολα μπορεί να προκύψουν δυνατές φιλίες. Είναι ένας πολύ ανταγωνιστικός χώρος απ' όπου μπορεί να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις για ασήμαντη αφορμή.

MC: Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;
Κ.Μ.: Πολλές φορές είμαι καλοπροαίρετος και αφελής με τους ανθρώπους και με καταστάσεις. Επίσης πολλές φορές μιλάω πολύ και λέω πράγματα προσωπικά δικά μου που δεν θα έπρεπε να λέω.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΙΓΑΛΗΣ
ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
ΤΟΥ MUSIC CORNER

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο "Πάρκο Ελευθερίας".
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.

BAR RESTAURANT CAFE
ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 7223784