M.C.: Καινούργιος χρόνος, νέα χιλιετία... Όμως έχω την εντύπωση ότι το 2000 ήταν η χρονιά σου;
Δ.Ο.: Το 2000 ήταν πράγματι σημαντικό για μένα. Έκανα μια αρχή στη δισκογραφία και μια πολύ καλή συνεργασία με κάποια άτομα που είχα ξαναδουλέψει στο παρελθόν.

M.C.: Ήταν πάντως μια δίσεκτη χρονιά. Είσαι προληπτική;
Δ.Ο.: Καθόλου. Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας και πιστεύω πως πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα θετικά. Να μην είμαστε απαισιόδοξοι. Αν τις δίσεκτες χρονιές μένουμε στάσιμοι, πάει ...καταστραφήκαμε!

M.C.: Είσαι νέα και όμορφη. Έχω παρατηρήσει ότι συνήθως κοπέλες με ανάλογα προσόντα που αποφασίζουν να γίνουν τραγουδίστριες, στρέφονται στα "λαϊκοπόπ", ίσως για να τα συνδυάσουν με μια καλή σκηνική παρουσία. Αντίθετα η έντεχνη μουσική δεν αναδεικνύει σε πρώτο πλάνο την εικόνα της τραγουδίστριας, αλλά κυρίως τη φωνή της. Εσένα δεν σε τραβούν τα λαμπερά φώτα, τα χορευτικά...
Δ.Ο.: Κατ' αρχήν ευχαριστώ για το "όμορφη"! Νομίζω είναι εύκολο σήμερα να γίνεις γνωστή και να σε μάθει ο κόσμος με όλα αυτά τα μέσα που υπάρχουν. Αν τώρα διαθέτεις και καλή εμφάνιση, είναι σίγουρα ακόμη πιο εύκολο να γίνεις γνωστή. Στόχος μου όμως δεν είναι τόσο το να γίνω γνωστή, όσο το να κάνω σωστή δουλειά. Αυτό που θεωρώ εγώ επιτυχία για μένα είναι να πω καλά τραγούδια, τα οποία να με χαρακτηρίζουν. Τώρα, λαμπερά φώτα νομίζω και το έντεχνο έχει...

M.C.: Έχει, αλλά όχι όπως οι πιο μοντέρνοι ήχοι... Δεν πέφτεις από το ...ταβάνι στολισμένος σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο!
Δ.Ο.: Όχι μέχρι εκεί. Το μάτι είναι λίγο πιο δυνατό από την ακοή. Όταν στο πρόγραμμά σου χρησιμοποιείς μέσα, όπως μπαλέτα, leiser, καπνούς και διάφορα άλλα εφέ, ο κόσμος κάπου αρχίζει να χάνει το τραγούδι. Δεν προσέχει τον στίχο, την μουσική... Για μένα όμως αυτά έρχονται πρώτα και ύστερα όλα τ' άλλα.

M.C.: Το έντεχνο είναι ένας δύσκολος δρόμος. Ήταν θέμα συγκυριών ή συνειδητής επιλογής η ενασχόλησή σου με αυτό το είδος;
Δ.Ο.: Συνειδητή επιλογή. Διαφορετικά θα είχα κάνει δισκογραφία πολύ νωρίτερα. Είχα προτάσεις να δουλέψω και με το λεγόμενο εμπορικό τραγούδι, αλλά δεν ήθελα. Δεν μου αρέσει βέβαια ο όρος "εμπορικό", αλλά αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους σαν κώδικες για να συνεννοούμαστε.

M.C.: Πιστεύεις ότι το έντεχνο πουλάει πιο δύσκολα από το ποπ ή το λαϊκό;
Δ.Ο.: Πουλάει και το έντεχνο.

M.C.: Δεν κάνει όμως τα τρελά νούμερα που ακούμε σε άλλα είδη...
Δ.Ο.: Δεν δίνω και πολύ σημασία στα νούμερα, δεν είναι εκεί η ουσία. Βέβαια όλοι θέλουμε να πουλήσει ο δίσκος μας. Όποιος λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει, απλά λέει ψέματα. Πιστεύω όμως ότι και το έντεχνο κάνει καλές πωλήσεις.

M.C.: Στο έντεχνο επίσης ο κόσμος δεν χορεύει, δεν ανεβαίνει στα τραπέζια, δεν σπάει πιάτα... Βγαίνουν λοιπόν κάποιοι και κατηγορούν τους έντεχνους καλλιτέχνες, ότι δεν διασκεδάζουν τον κόσμο. Ισχύει αυτό;

Δ.Ο.: Εξαρτάται πως βλέπει καθένας τη διασκέδαση. Το να "ξεσπάσει" κάποιος όταν θα βγει έξω, μπορεί να είναι ένα είδος διασκέδασης. Διασκέδαση όμως μπορεί να υπάρξει ακόμη και με συγκίνηση. Όταν ακούγοντας ένα τραγούδι, δακρύσει. Ή όταν τραγουδήσει. Όμως και στο έντεχνο είναι δυνατόν να έρθουν κάποιοι στο κέφι και να σηκωθούν να χορέψουν, ή να σπάσουν το ποτήρι... Μπορεί τα μαγαζιά που τραγουδάμε να μην έχουν πίστες, όμως όποιος θέλει σηκώνεται δίπλα στο τραπέζι του και χορεύει.

M.C.: Ξέρω ότι ξεκίνησες το τραγούδι επαγγελματικά στην Κύπρο, για κάποιο διάστημα. Δεν ξέρω όμως τι είδος μουσικής τραγουδούσες εκεί.
Δ.Ο.: Περίπου τα ίδια με σήμερα. Έλεγα βέβαια και κάποια σουξέ της εποχής, αλλά και πάλι ήμουν αρκετά εκλεκτική.

M.C.: Και κάποια στιγμή αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα. Ποιος λόγος σε ώθησε να πάρεις αυτή την απόφαση;
Δ.Ο.: Η Κύπρος είναι κάτι σαν επαρχία, σε σχέση με την Αθήνα. Σε μια πόλη με 200.000 κατοίκους και 3-4 νυχτερινά μαγαζιά, τι καριέρα μπορείς να κάνεις. Δούλεψα, με έμαθαν, αλλά από κει και πέρα οι επιλογές είναι μηδαμινές. Δισκογραφία δεν μπορούσα να κάνω γιατί δεν υπήρχαν δισκογραφικές εταιρείες μέχρι πριν τρία χρόνια. Επομένως αναγκάζεσαι να έρθεις στον "πυρήνα", στην προκειμένη περίπτωση στην Αθήνα. Στην Κύπρο ξεκίνησα να τραγουδάω σε μια μπουάτ. Κάποια στιγμή ήρθα διακοπές στην Ελλάδα. Πήγα στην Σαντορίνη και στην Πάρο. Πριν επιστρέψω στην Κύπρο έκανα μια ακρόαση και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Χωρίς πολύ σκέψη, μετακόμισα στην Αθήνα.

M.C.: Οι δικοί σου πως είδαν αυτή την απόφαση;
Δ.Ο.: Ε, εδώ έχουμε μια ...ισοπαλία! (γέλια). Ο μπαμπάς ήταν λίγο σκεπτικός, η μαμά ήταν θετική...

M.C.: Και έρχεσαι λοιπόν στην Ελλάδα, όπου αμέσως βρίσκεσαι να συνεργάζεσαι με μεγάλα ονόματα του χώρου...
Δ.Ο.: Ναι, αρχικά με τον Γιάννη Πάριο και την Μαίρη Λίντα. Αργότερα με τους Μητροπάνο, Τόκα, Κούκα, Αλεξίου...

M.C.: Πόσο σημαντικό είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να συνεργάζεται με τέτοια ονόματα; Πιστεύεις ότι η συνεργασία μαζί τους αποτελεί "σχολείο";
Δ.Ο.: Φυσικά. Από τον καθένα πήρα και κάτι. Ήταν πολύ σημαντικό να δω από κοντά πως δουλεύουν αυτά τα "θηρία" της μουσικής.

M.C.: Πήρες μαθήματα και για το πως πρέπει να στέκεσαι στη σκηνή, πως να κινείσαι...
Δ.Ο.: Όχι, αυτό είναι κάτι που βγαίνει καθαρά από μέσα μου. Άλλωστε πάνω στη σκηνή δεν έχω πρόβλημα, αισθάνομαι άνετα. Πήρα όμως πολλά από τον τρόπο που δουλεύουν, πως κάνουν πρόβες, πως αντιλαμβάνονται το τραγούδι. Ναι, ήταν "σχολείο" για μένα...

M.C.: Ο Μανώλης Λιδάκης;
Δ.Ο.: Ο Μανώλης ήταν η αιτία που οδηγήθηκα στο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Έφυγα από τις μεγάλες πίστες όπου τραγουδούσα στην αρχή και πήγα σε μικρούς χώρους. Με τον Μανώλη, συνεργάστηκα πρώτη φορά στο "Μύλο" στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα κάναμε μαζί συναυλίες. Πήρα πολλά από τον Μανώλη. Το κυριότερο μια καλή φιλία. Και πριν υπογράψω στην MBI τον συμβουλεύτηκα. Άλλωστε ο ίδιος με είχε προτείνει στον διευθυντή της εταιρείας.

M.C.: Στους μικρούς χώρους θεωρείς ότι είναι καλύτερα να τραγουδάς;
Δ.Ο.: Δεν αποκλείω και τα μεγάλα μαγαζιά. Όλα είναι μουσική και εγώ λατρεύω τη μουσική. Όμως στους μικρούς χώρους μου δόθηκε η ευκαιρία να πω περισσότερα τραγούδια και να με γνωρίσει καλύτερα ο κόσμος. Στα μεγάλα μαγαζιά έλεγα 1-2 τραγούδια μόνο. Καταλαβαίνεις ότι σε πέντε ώρες πρόγραμμα να λέω ένα τραγούδι, αισθανόμουν ότι δεν έκανα τίποτα σημαντικό. Μετά λοιπόν τον "Μύλο", αργότερα δούλεψα και στο "Χάραμα" με τον Πολυκανδριώτη και τον Πλέσσα, στην "Πανσέληνο" με τον Θαλασσινό και τον Ανδρεάδη και τώρα στη "Μέδουσα".

M.C.: Ιστορικός χώρος το "Χάραμα". Ξέρεις ότι αποτελεί το όνειρο πολλών τραγουδιστών να δουλέψουν κάποια στιγμή εκεί...
Δ.Ο.: Είναι πραγματικά πολύ ωραίος χώρος. Και μόνο ότι φιλοξενούσε τον Τσιτσάνη και την Μπέλλου δείχνει την σημαντικότητά του. Στενοχωριέμαι μάλιστα που δεν πρόλαβα να δω από κοντά αυτούς τους ανθρώπους. Θα το ήθελα πάρα πολύ.

M.C.: Πες μου για το επίπεδο της ελληνικής μουσικής. Πιστεύεις ότι έχουμε καλές παραγωγές, ή διακρίνεις κάποια προχειρότητα που προέρχεται ίσως από το υπερβολικό νούμερο τραγουδιστών που έχουμε στη χώρα μας;
Δ.Ο.: Πολλοί τραγουδιστές πράγματι. Δυστυχώς υπάρχει η λογική σε κάποιους νέους όταν δεν βρίσκουν καμιά δουλειά, να γίνονται τραγουδιστές. Δεν το βλέπουν ζεστά και προσεκτικά. Είναι σοβαρή δουλειά το τραγούδι. Μερικοί δεν το βλέπουν έτσι, δυστυχώς. Υπάρχουν όμως πολλές αξιόλογες δουλειές. Το άσχημο είναι ότι δεν προωθούνται σωστά αυτές οι δουλειές. Οι παραγωγοί πιστεύουν περισσότερο στα "εύκολα" τραγούδια. Στο ρυθμό που είναι της μόδας. Φυσικά και αυτά τα τραγούδια έχουν λόγο ύπαρξης, αφού υπάρχουν αγοραστές και ακροατές. Όμως δεν είναι μόνο αυτά. Γενικά πάντως υπάρχουν και καλοί τραγουδιστές και καλοί μουσικοί. Και αρχίζουν να μπαίνουν σιγά σιγά στη "μουσική μόδα" και τα έντεχνα.

M.C.: Στο έντεχνο παρατηρώ ότι έχει δημιουργηθεί ένα team με συγκεκριμένους μουσικούς και τραγουδιστές που συνεργάζονται και σιγά σιγά αυξάνουν. Και το κυριότερο που έχω προσέξει είναι ότι τα μέλη αυτού του team είστε φίλοι μεταξύ σας. Αντίθετα από άλλους χώρους όπου οι κόντρες δίνουν και παίρνουν...
Δ.Ο.: Υπάρχει συναγωνισμός και στο έντεχνο, αλλά δεν υπάρχει ίντριγκα. Καλοί και κακοί πάντως υπάρχουν παντού. Και στα μικρά μαγαζιά υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν κατά καιρούς προβλήματα.

M.C.: Στη σκηνή έχεις άγχος;
Δ.Ο.: Μόνο τις πρώτες μέρες έχω κάποιο άγχος, επειδή είμαι λίγο ξεχασιάρα! Ξεχνάω τα λόγια από κάποια τραγούδια! (γέλια). Αλλά σε καθημερινή βάση δεν έχω άγχος. Ίσα ίσα ανυπομονώ να έρθει η ώρα να τραγουδήσω.

M.C.: Σου έχει τύχει δηλαδή να ξεχάσεις τα λόγια την ώρα του τραγουδιού; Πως αντέδρασες;
Δ.Ο.: Δυστυχώς μου έχει τύχει... Το ρίχνω στο humor προσπαθώντας να το ξεπεράσω. Ευτυχώς έχω καλή επικοινωνία με τον κόσμο και τα ξεπερνάω πιο εύκολα.

M.C.: Ποιας συναδέλφου σου το πρόγραμμα θα σου άρεσε να παρακολουθήσεις; Της Άννας Βίσση, της Χαρούλας Αλεξίου, της Γλυκερίας ή της Άντζελας Δημητρίου;
Δ.Ο.: Τις έχω δει όλες, εκτός από την Άντζελα Δημητρίου. Μου αρέσει να πηγαίνω και να παρακολουθώ προγράμματα. Δεν παρακολουθώ βέβαια όλα τα προγράμματα, κάνω τις επιλογές μου, γιατί πιστεύω ότι από κάποιους έχω να "πάρω" κάποια στοιχεία. Θέλω να παρακολουθώ όμως όσο πιο πολλά για να έχω άποψη. Δεν θέλω να απορρίπτω αν προηγουμένως δεν έχω δει. Και τον καλλιτέχνη για να τον καταλάβεις, πρέπει να τον δεις live. Έχει μεγάλη διαφορά από το δίσκο.

M.C.: Είπες ότι δεν έχεις πάει μόνο στην Άντζελα Δημητρίου και με βάζεις στον πειρασμό να ρωτήσω μήπως ο λόγος είναι οι καλές σχέσεις που έχει αναπτύξει με τους γείτονες Τούρκους. Μήπως σε ενοχλεί αυτό αφού κατάγεσαι από την Κύπρο;
Δ.Ο.: Όχι δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τη δω, απλώς δεν έχει τύχει. Όσο για τους Τούρκους δεν έχω πρόβλημα. Δεν μου φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι. Όλοι λίγο πολύ στην ίδια μοίρα είμαστε γιατί στην ουσία μας ελέγχουν άλλοι. Με τους Τούρκους πολιτικούς όμως και τους στρατιωτικούς, ναι έχω ...κάποιο πρόβλημα...

M.C.: Ποια φωνή τραγουδιστή σε γοήτευε πάρα πολύ στα παιδικά σου χρόνια;
Δ.Ο.: Η Γλυκερία. Μου άρεσε πολύ. Και ο Στράτος Διονυσίου. Εκτός βέβαια από τα ροκ που σε αυτή την ηλικία όλοι λίγο πολύ ακούμε. Στην Κύπρο ακούγαμε επίσης πολύ Νταλάρα.

M.C.: Και σήμερα; Πες μου τρεις τραγουδιστές που ξεχωρίζεις...
Δ.Ο.: Δεν μπορώ να απαντήσω γιατί μου αρέσουν πάρα πολλοί. Αν μου έλεγες να σου πως τριαντατρείς αντί για τρεις, ίσως κάτι γινόταν... (γέλια)

M.C.: Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Δ.Ο.: Πολύ μεγάλο.

M.C.: Πιστεύεις ότι όταν κάποιος είναι ερωτευμένος, μπορεί να αποδώσει καλύτερα στην εργασία του;
Δ.Ο.: Ορισμένοι δεν μπορούν να αποδώσουν. Είναι ...αφηρημένοι συνέχεια!

M.C.: Σε σένα πως επιδρά; Είσαι ερωτευμένη;
Δ.Ο.: Ναι είμαι! Και είμαι ευτυχισμένη. Χαμογελώ συνέχεια. Αν ξεκινάς την ημέρα σου με χαμόγελο, είναι ότι καλύτερο.

M.C.: Ο έρωτας σε κάνει να χαμογελάς ή είσαι γενικά έτσι; Ρωτάω γιατί βλέποντάς σε νομίζω είναι το κύριο ατού σου...
Δ.Ο.: Μ' αρέσει να χαμογελώ, είναι αλήθεια.

M.C.: Είναι εύκολο να ανταποκρίνεσαι σωστά σε μια σχέση, όταν τα βράδια πρέπει να τραγουδάς και να λείπεις;
Δ.Ο.: Ναι δεν υπάρχει πρόβλημα... Είναι όλα θέμα καλής επικοινωνίας.

M.C.: Αν και δεν μου αρέσουν τα κουτσομπολιά, είναι Κύπριος ή Έλληνας ο "έρωτας";
Δ.Ο.: Έλληνας. Μιλάνε πιο γλυκά οι Έλληνες. (γέλια...).

M.C.: Πάντως μιλάς μια χαρά τα Ελληνικά. Έχεις καταφέρει να αποβάλεις εντελώς την Κυπριακή προφορά.
Δ.Ο.: Επειδή δεν έχω απέναντί μου Κύπριους... Την Κυπριακή προφορά φυσικά δεν την έχω ξεχάσει...

M.C.: Μίλησέ μου για τον εαυτό σου. Είσαι άνθρωπος αισιόδοξος;
Δ.Ο.: Ναι είμαι αρκετά αισιόδοξη. Όχι ονειροπόλα. Είμαι επίσης αρκετά ρεαλιστική, ίσως γίνομαι και λίγο κυνική μερικές φορές.

M.C.: Ποιο είναι το στοιχείο του χαρακτήρα σου που αγαπούν περισσότερο οι φίλοι σου;
Δ.Ο.: Δεν ξέρω. Έχω καλούς φίλους αλλά δεν ξέρω τι αγαπούν περισσότερο σε μένα.

M.C.: Έχεις πολλές φιλίες;
Δ.Ο.: Έχω δυο φίλες που αισθάνομαι να είναι πολύ δικοί μου άνθρωποι. Είμαι τυχερή που τις έχω. Η μία είναι στην Ελλάδα και η άλλη στην Κύπρο. Τώρα τι μου βρίσκουν δεν ξέρω...

M.C.: Φροντίζεις κι εσύ τη σιλουέτα σου με εξαντλητικές δίαιτες, γυμναστικές και όλα αυτά που ακολουθούν άλλες γυναίκες;
Δ.Ο.: Καθόλου. Αγαπώ υπερβολικά το φαγητό. Κυρίως τα λαδερά και τα χόρτα...

M.C.: Πως διασκεδάζεις γενικά;
Δ.Ο.: Είμαι λίγο "σπιτόγατα". Μου αρέσει να μαζευόμαστε φίλοι στο σπίτι. Για έξω, προτιμώ σινεμά, jazz bar, γενικά όμως ήσυχα. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια.

M.C.: Την Ελλάδα έχεις προλάβει να την γυρίσεις;
Δ.Ο.: Έχω πάρει ένα μεγάλο χάρτη της Ελλάδας και με ένα στυλό σημειώνω που πηγαίνω. Ευελπιστώ σιγά σιγά να γίνει όλος ο χάρτης ...μπλε!

M.C.: Ποια μέρη σου άρεσαν πολύ;
Δ.Ο.: Η Μάνη, η παλιά διαδρομή μέσω Σπάρτης που περνάς από Ταϋγετο είναι εκπληκτική. Επίσης η Μονεμβασιά και τα νησιά.

M.C.: Βουνό ή θάλασσα;
Δ.Ο.: Να μένω στο βουνό και να βλέπω θάλασσα!!!

M.C.: Ο τρόπος ζωής και οι άνθρωποι στην Ελλάδα, έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την Κύπρο;
Δ.Ο.: Και οι μεν και οι δε είναι ...καλοφαγάδες και φωνακλάδες! Φασαριόζοι γενικά και μου αρέσει αυτό... Γενικά έχουμε πολλά κοινά. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω σε άλλη χώρα εκτός Κύπρου και Ελλάδας. Αυτό πάντως που δυσκολεύτηκα να συνηθίσω στην Αθήνα, είναι οι γρήγοροι ρυθμοί. Έχει πολύ κόσμο και τρομερό συναγωνισμό. Τρέχεις συνεχώς να προλάβεις... Αυτό σε γεμίζει άγχος. Στην Λεμεσό είναι μια γειτονιά. Γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, δεν υπάρχει αυτό το άγχος, αυτή η ταχύτητα. Αν πέσεις να χτυπήσεις εκεί θα τρέξουν αμέσως να σε βοηθήσουν. Εδώ, είναι αλλιώς.

M.C.: Πάντως είμαι σίγουρος ότι αν πέσεις εσύ να χτυπήσεις, θα βρεθούν πάρα πολλοί να σε βοηθήσουν... (γέλια)
Δ.Ο.: Μπορεί και να έχεις δίκιο... Πάντως εδώ γενικά υπάρχει μια καχυποψία και οι άνθρωποι δεν μιλάνε πολύ μεταξύ τους. Δύσκολα λένε "καλημέρα".

M.C.: Έχεις σχέσεις με άλλους Κύπριους καλλιτέχνες που δουλεύουν εδώ;
Δ.Ο.: Όχι, πολύ λίγο με την Αλέξια.

M.C.: Οι μουσικές σπουδές είναι πιστεύεις ένα απαραίτητο βήμα για κάθε καλλιτέχνη που σέβεται τη δουλειά του;
Δ.Ο.: Εγώ έκανα μαθήματα πιάνου και θεωρητικών και πήρα πτυχίο στο Trinity College of London. Πρόκειται για μια διεθνή σχολή που έχει παράρτημα στην Κύπρο. Σίγουρα το να ξέρεις μουσική βοηθάει πάρα πολύ στη δουλειά σου. Δεν είναι όμως το απαραίτητο βήμα για να πας μπροστά. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι μουσικοί που είναι αυτοδίδακτοι.

M.C.: Ξέρεις λοιπόν μουσική. Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις ένα δικό σου τραγούδι;
Δ.Ο.: Παλιότερα προσπαθούσα στο πιάνο αλλά μου φαινόταν πολύ δύσκολο... Είναι προσόν πάντως ο τραγουδιστής να γράφει τη μουσική του, γιατί αυτό που θέλει το βγάζει από μέσα του. Αυτό κάνει για παράδειγμα ο Παντελής Θαλασσινός. Είναι πολύ μεγάλο προσόν. Τώρα αν κάποια στιγμή ασχοληθώ και καταφέρω να γράψω κι εγώ κάποιο τραγούδι, τι να πω, μακάρι...

M.C.: "Των ματιών σου η καλημέρα", είναι ο δίσκος που αντιπροσωπεύει τελικά τις προσδοκίες σου για το ξεκίνημα, ή περίμενες κάτι διαφορετικό για πρώτο δίσκο;
Δ.Ο.: Με ικανοποιεί αυτός ο δίσκος. Είναι νομίζω μια πολύ καλή αρχή. Άλλωστε έχω και πολύ καλούς συνεργάτες. Είναι μια δουλειά που πάει πολύ καλά και η εταιρεία μου τη στηρίζει... Ωστόσο κάποιοι μου έχουν πει ότι περίμεναν "δυνατότερη" ενορχήστρωση. Δεν ξέρω, ίσως να έχουν δίκιο. Αυτό όμως που είχαμε σκοπό, ήταν να φτιάξουμε τραγούδια που να αντέχουν στο χρόνο και νομίζω πως το έχουμε καταφέρει. Τα τραγούδια έχουν καλό στίχο και μουσική.

M.C.: Η ΜΒΙ σε πιστεύει...
Δ.Ο.: Ναι είναι αλήθεια. Το κυριότερο είναι ότι μπορούμε να κάνουμε διάλογο και μέσω αυτού να βρίσκουμε την "χρυσή τομή". Υπάρχει καλή συνεργασία.

M.C.: Τα αγαπημένα σου τραγούδια από το δίσκο ποια είναι;
Δ.Ο.: Όλα μου αρέσουν. Το καθένα σημαίνει και κάτι για μένα. Μου αρέσει το "ξανά", οι "έρημες ακρογιαλιές", το "σ΄αγαπώ", το "θα σε θυμάμαι ακόμα" του Γεράσιμου Ανδρεάτου, οι "τέσσερις ευχές"...

M.C.: Καλά σε σταματάω γιατί θα τα πεις όλα (γέλια). Πως βλέπεις τη συνεργασία με τον Μακεδόνα και τον Μπάση; Γιατί να έρθει κάποιος να σας δει;
Δ.Ο.: Γιατί είμαστε πάρα πολύ καλοί... (γέλια). Μακεδόνας, Μπάσης κατ' αρχήν. Είναι πολύ αγαπητοί και πολύ καλοί τραγουδιστές. Έχουν καλά τραγούδια και δικό τους κοινό. Εκτός από αυτούς συμμετέχουν η Ερωφίλη, ο Δημήτρης Κρανιδιώτης κι εγώ. Είμαστε μια παρέα 5 ατόμων και κάνουμε ένα καλό κεφάτο πρόγραμμα. Τραγουδούμε εκτός από έντεχνο και ροκ και ξένο. Υπάρχουν και κάποια χιουμοριστικά σκετσάκια.

M.C.: Τι πιστεύεις ότι είναι επιτυχία; Είναι κάτι που αν ακολουθήσεις κάποια συνταγή μπορείς να είσαι σίγουρος πως θα έρθει, ή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες;
Δ.Ο.: Σίγουρος δεν μπορείς να είσαι ποτέ για τίποτα. Χρειάζεται να κάνεις προσεκτικά βήματα, να μη βιάζεσαι, να δουλεύεις γιατί τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Επιτυχία για μένα είναι να πω τραγούδια που θα αγαπηθούν από τον κόσμο. Επιτυχία είναι να με χειροκροτούν όταν τραγουδάω. Να μου λέει ο κόσμος μπράβο. Επιτυχία είναι τα τραγούδια μου να είναι διαχρονικά. Επιτυχία είναι να καταφέρω κι εγώ κάποια στιγμή να κάνω χρυσούς δίσκους. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το αγκάλιασμα από το κόσμο.

M.C.: Σου ευχόμαστε να τα καταφέρεις όλα στην πορεία σου στο καλό ελληνικό τραγούδι...