M.C.: Ήταν όνειρο ζωής για σένα τα "έτη φωτός"; Ένας δίσκος που περίμενες με λαχτάρα;
Π.: Ναι όπως το είπες. Ήταν όντως όνειρο, κάτι που ήθελα πολύ καιρό να κάνω.

M.C.: Ο δίσκος αυτός ήταν η αφορμή να έρθεις μόνιμα στην Ελλάδα;
Π.: Ερχόμουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Ο δίσκος μου έδωσε την αφορμή να παραμείνω.

M.C.: Ξέρω όμως ότι τέλειωσες κάποια χρηματοοικονομική σχολή και λέγεται ότι ερχόσουν στην Ελλάδα για να δουλέψεις στον συγκεκριμένο κλάδο. Για πες μου λίγο το story, πως ήρθες εδώ...
Π.: Γεννήθηκα στο Chicago. Εκεί είναι οι γονείς μου και τ' αδέλφια μου, εκεί μεγάλωσα. Κάθε καλοκαίρι ερχόμασταν στην Ελλάδα. Στην Αμερική τέλειωσα πράγματι χρηματοοικονομική σχολή, όμως είχα πάντα σαν χόμπυ την μουσική. Ερχόμενη στην Ελλάδα είχα έτοιμη δουλειά σε μια οικονομική εταιρεία. Είχα ετοιμάσει όμως και ένα demo με παλιά τραγούδια. Μια φίλη μου γνώριζε τον Κωνσταντίνο Παντζή. Μου πρότεινε να με φέρει σε επαφή μαζί του. Έτσι κι έγινε. Ο Κωνσταντίνος άκουσε το demo και έδειξε ενδιαφέρον. Στη συνέχεια όλα έγιναν πολύ ξαφνικά. Από το πουθενά έκλεισα συνεργασία με τη Nitro Music που έψαχνε νέα ταλέντα. Με άκουσε ο Μίλτος Καρατζάς, ο διευθυντής της Nitro και εκεί ξεκίνησε η συνεργασία μου με την δισκογραφική.

M.C.: Οι βασικοί συντελεστές του δίσκου σου, ο Κωνσταντίνος Παντζής και η Εύη Δρούτσα, θεωρούνται σημαντικά ονόματα στο χώρο. Έχουν χαρίσει μεγάλες επιτυχίες σε άλλους καλλιτέχνες.

Π.: Είμαι πολύ τυχερή που συνεργάστηκα από το ξεκίνημά μου με τόσο μεγάλα ονόματα. Τους εκτιμώ.

M.C.: Ήταν ένας δίσκος όπως τον περίμενες; Όπως τον φανταζόσουν; Έχει τραγούδια στο στυλ που σου αρέσει να τραγουδάς;
Π.: Ναι, είναι το στυλ που μου ταιριάζει.

M.C.: Έχεις σπουδάσει υποκριτική, έχεις κάνει μπαλέτο, επίσης πατινάζ... Πολλές ασχολίες...
Π.: Έχω ασχοληθεί με πολλά. Και όταν το λέω με κοιτούν περίεργα... Στην Αμερική όμως ο κόσμος ασχολείται με πολλές δραστηριότητες. Με το πατινάζ ειδικά ασχολήθηκα 9 χρόνια. Επίσης χόρευα με πολλούς χορογράφους της Αμερκής και αυτός είναι ένας λόγος που επέλεξα να τραγουδώ pop μουσική. Θέλω να τη συνδυάσω με το χορό. Συμμετείχα σε πολλά musicals. Και όλα αυτά σαν χόμπυ. Μάλιστα τελειώνοντας το σχολείο, ήθελα να σπουδάσω "music theater", όμως οι γονείς μου θεωρούσαν πιο σίγουρο τον επιχειρησιακό τομέα κι έτσι βρέθηκα στη χρηματοοικονομική σχολή. Βέβαια δεν έχω μετανιώσει. Το πτυχίο που έχω είναι σίγουρα ένα δυνατό χαρτί. Ειδικά στην εποχή μας που το χρήμα έχει κυριαρχήσει παντού.

M.C.: Μέσα από αυτή τη πορεία με τις τόσες δραστηριότητες, καταλήγεις οριστικά στο τραγούδι, ή μπορεί αργότερα να σε δούμε να ασχολείσαι με κάτι άλλο;
Π.: Το τραγούδι και ο χορός είναι ο έρωτάς μου. Γενικά η παράσταση και το θέαμα. Ακόμη και σε μια εταιρεία να δούλευα, πίσω από ένα computer, θα τραγουδούσα παράλληλα έστω για το κέφι μου. Από τη στιγμή όμως που το τραγούδι είναι το επάγγελμά μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση...

M.C.: Θα σου άρεσε να δουλέψεις και σαν ηθοποιός;
Π.: Ναι πολύ. Κυρίως σε musical.

M.C.: Με το πατινάζ συνεχίζεις να ασχολείσαι;
Π.: Δυστυχώς όχι.

M.C.: Ο λόγος είναι ότι δεν έχεις βρει κάποια πίστα στα πρότυπα της Αμερικής;
Π.: Δεν έχω πάει σε πίστα εδώ στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι περισσότερο ότι η παρέα μου δεν ασχολείται με το πατινάζ και δεν έχω καταφέρει ακόμη να τους πείσω να πάμε.

M.C.: Τι είπαν οι δικοί σου όταν τους ανακοίνωσες ότι αποφάσισες να μείνεις μόνιμα στην Ελλάδα και να ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι;
Π.: Ξαφνιάστηκαν, όμως τελικά δέχθηκαν την απόφασή μου.

M.C.: Στην Αμερική ακούγατε πολύ Ελληνική μουσική;
Π.: Ναι, στο Chicago ζουν πολλοί Έλληνες. Υπάρχουν πολλά Ελληνικά μαγαζιά. Δεν είχαμε βέβαια μπουζούκια και νυχτερινά κέντρα. Επίσης οι έλληνες τραγουδιστές ήταν ελάχιστοι και όλοι τραγουδούσαν παλιά λαϊκά. Εκεί ξεκίνησα δειλά δειλά να τραγουδάω κι εγώ. Ο κόσμος με δέχτηκε πάρα πολύ. Ήταν μοναδικές στιγμές. Κάποιοι μάλιστα με παρότρυναν να έρθω στην Ελλάδα και να ξεκινήσω καριέρα στο τραγούδι.

M.C.: Ο τρόπος ζωής στην Αθήνα είναι πολύ διαφορετικός από ότι στο Chicago; Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς;
Π.: Είναι πολύ διαφορετικά, όμως δεν δυσκολεύτηκα πολύ γιατί όπως είπα και νωρίτερα στην Ελλάδα ερχόμουν κάθε καλοκαίρι. Ήξερα πως λειτουργούν τα πράγματα εδώ.

M.C.: Η Αθήνα έχει γίνει ...Chicago;
Π.: (γέλια) Όχι όχι...

M.C.: Στην Ελλάδα πιστεύεις πως προσπαθούμε να μιμηθούμε τα αμερικάνικα πρότυπα, τον αμερικάνικο τρόπο ζωής;
Π.: Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει γίνει περισσότερο εργατικός. Αυτό είναι πολύ καλό για τον τόπο. Με εκνευρίζουν όμως κάποιες μικρές κακές συνήθειες που έχουν οι έλληνες. Για παράδειγμα που παρκάρουν στα πεζοδρόμια και δημιουργούν προβλήματα στους πεζούς. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά.

M.C.: Προσπαθούμε να ακολουθήσουμε την αμερικάνικη μουσική μόδα;;
Π.: Τώρα τελευταία ναι. Μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα κυριαρχούσαν τα λαϊκά. Τα τελευταία χρόνια όμως η μουσική στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Νομίζω όμως ότι η Ελληνική μουσική έχει πάντα το προσωπικό της στυλ. Έχει τα δικά της χρώματα.

M.C.: Ο Τζωρτζ Μπους θα σώσει τον κόσμο;
Π.: Ξέρω γω; Δεν έχω ιδέα... (γέλια). Δεν ξέρω πόσο ικανός είναι ο ίδιος, όμως έχει τον πατέρα του και έχει και καλούς σύμβουλους.

M.C.: Οι πολιτικοί είναι πιο τίμιοι στην Ελλάδα ή στην Αμερική;
Π.: Παντού είναι οι ίδιοι...

M.C.: Τα τελευταία χρόνια η μουσική μόδα επιστρέφει στη δεκαετία του 70; Πιστεύεις ότι η disco επιστρέφει δυναμικά;
Π.: Ναι και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Γιατί αυτός ο ρυθμός ευνοεί το χορό. Μπορείς να χορέψεις, να κινηθείς, αντίθετα από τα rap και τα hip hop. Μακάρι να μείνει αυτή η μόδα.

M.C.: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Π.: Πάρα πολλοί. Whitney Houston, Mariah Carey, Toni Braxton, Backstreet Boys, N-Sync...

M.C.: Και από τους Έλληνες;
Π.: Άννα Βίσση, Δέσποινα Βανδή...

M.C.: Θα σε ρωτούσα ακριβώς αυτό... Ποια προτιμάς, τη Βίσση ή τη Βανδή και αν πιστεύεις ότι είναι οι κορυφαίες τραγουδίστριες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Π.: Μου αρέσουν και οι δύο εξίσου. Και είναι πράγματι οι κορυφαίες αυτό το καιρό.

M.C.: Πιστεύεις ότι τα media καθορίζουν κατά καιρούς τα κορυφαία ονόματα της μουσικής;
Π.: Όχι ο καθοριστικός παράγοντας πιστεύω ότι είναι τα ίδια τα τραγούδια.

M.C.: Ναι αλλά υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια που δεν τυγχάνουν ανάλογης προβολής. Μήπως το επάγγελμά σας εξαρτάται πολύ και από άλλους παράγοντες, όπως τις δημόσιες σχέσεις;
Π.: Βέβαια. Είναι κι αυτός πολύ σημαντικός παράγοντας.

M.C.: Η Πάμελα τι κάνει για τις ...δημόσιες σχέσεις της;
Π.: Όχι όσα θα έπρεπε. Είμαι και καινούρια στο χώρο, δεν γνωρίζω ακόμη πρόσωπα και καταστάσεις. Τις δημόσιες σχέσεις μου έχει αναλάβει κυρίως ή εταιρεία μου.

M.C.: Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός στο τραγούδι;
Π.: Υπάρχει ανταγωνισμός έντονος και αυτό σε αναγκάζει να προσπαθείς να είσαι πάντα στη μόδα σε όλους τους τομείς. Από το ντύσιμο μέχρι τις χορογραφίες.

M.C.: Σου αρέσουν πολύ οι χορογραφίες...
Π.: Ναι και μάλιστα κάνω και η ίδια χορογραφίες δικές μου.

M.C.: Τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη;
Π.: Να έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ.

M.C.: Είσαι ερωτευμένη;
Π.: Είμαι...

M.C.: Ρομαντική είσαι;
Π.: Πολύ...

M.C.: Πες μου μια ταινία που σε έκανε να κλάψεις.
Π.: Ο Τιτανικός.

Η Πάμελα ενώ σερφάρει στη σελίδα της στο Music Corner

M.C.: Ποια μέρη της Ελλάδας σου αρέσουν;
Π.: Τα νησιά. Έχω πάει σε πολλά νησιά. Και οι γονείς μου είναι από τον Πόρο.

M.C.: Τελειώνοντας θέλω να σε ρωτήσω τη γνώμη σου για τον Γιώργο Αλκαίο με τον οποίο συνεργάζεσαι μαζί του και στο κέντρο αλλά και στο δίσκο σου σε ένα τραγούδι.
Π.: Είναι πολύ καλό παιδί. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Από τον καιρό που ήμουν στην Αμερική άκουγα τραγούδια του. Όταν τον γνώρισα εδώ, διαπίστωσα πόσο προσγειωμένος είναι.

** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-960
** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Internet Cafe Matrix, στη Γλυφάδα.